'ลินิน'กับความลับหลังประตู

                ท่ามกลางโลกกลมๆที่มีผู้คนอยู่มากมาย ใครกันที่ผ่านเข้ามาทำให้เรารู้จัก ใครกันที่

 

ทำให้เราเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง เราสามารถศึกษาบางสิ่งที่เราไม่รู้จาก 'การกระทำ' ของใครหลาย

 

คน

 

               ลลินินเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยท่าทางเพลียๆ เธอเเทบจะเรียนไม่รู้เรื่องเลยใน

 

วิชาที่ผ่านมา มันเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เรียนเก่งที่สุดในห้องอย่างเธอ นี่คงเป็นคำถามที่ทุกคนอยาก

 

รู้ที่สุดในตอนนี้

 

               "ลินิน" เสียงเล็กเรียกเพื่อให้เธอหยุดเดินดังมาจากด้านหลัง "จะไปไหนเหรอ"

 

เมื่อเจ้าของเสียงเดินมาถึงก็เอ่ยถามต่อในทันที

 

               "นิศาเองเหรอ พอดีเราปวดหัวนิดหน่อย ก็เลยว่าจะไปห้องพยาบาลสักหน่อยน่ะ" คน

 

ตัวบางตอบอย่างเนือยๆเเละเเสดงท่าทีจะเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น เเต่เพื่อนสาวเห็นอาการผิดปกติ

 

ซะก่อนจึงเข้ามาพยุงเอาไว้ทัน 

 

               "งั้นเดี๋ยวเราพาไปเองนะ" นิศาบอกพร้อมพยุงลินินไปโดยทันที ไม่เปิดโอกาสให้

 

เพื่อนขี้เกรงใจได้ปฎิเสธ เพราะเธอนั้นรู้นิสัยของเพื่อนดี

 

               

               ห้องพยาบาล อาคาร 3 ชั้น 4

 

               

               ผู้คนเยอะเเยะมากมายต่างมุงดูอะไรบางอย่าง ซึ่งทั้งสองที่กำลังเดินไปนั้นไม่รู้

 

ทั้งเด็กนักเรียน ม.ต้น ม.ปลาย ครู หรือเเม้เเต่เเม่บ้าน ภารโรง ล้วนเเต่มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ 

 

พวกเขามาทำอะไรกัน...?

 

               "นางสาวนิศา นางสาวลลินิน มาพบครูกรองเเก้วที่ห้องพยาบาลด้วยค่ะ" เสียงประกาศ

 

จากประชาสัมพันธ์ใหญ่ของโรงเรียนดังขึ้นกึกก้อง ต่อๆกันสองสามรอบ เเต่เจ้าของชื่อที่อยู่ใน

 

ประกาศนั้นได้ยินตั้งเเต่ในทีเเรกเเล้ว 

 

               ทั้งสองเดินมาหยุดที่บริเวณหลังที่มีคนมุงอยู่ เธอทั้งคู่ก็ไม่มีใครทราบว่าประกาศนั้น

 

เรียกเธอทำไม มันเกี่ยวอะไรกับเหตุการณ์ชุลมุนนี่หรือเปล่า

 

               "นิศา ลินิน ทางนี้เลยจ้ะ" สาวผู้ดูมีอายุกวักมือเรียกทั้งสองจากทางด้านซ้าย นิศา

 

ซึ่งเป็นคนเห็นก่อนจึงพยุงลินินเดินไป

 

               "ครูเรียกเราสองคนมาทำไมเหรอคะ ที่จริงถ้าครูไม่เรียกหนูก็จะพาลินินมาที่นี่อยู่เเล้ว"

 

               "นี่ลินินเป็นอะไรมา? นิศาเธอพาลินินตามครูมานี่" คุณครูกรองเเก้วขมวดขิ้วยุ่ง พร้อม

 

กับเดินนำหน้าทั้งสองไป ท่าทางเรื่องนี้จะไม่เล็กซะเเล้ว

 

               

 

               เดินตรงมาจากซ้ายมือของห้องพยาบาลได้ครู่หนึ่ง ไม่นานนักก็เจอบรรยากาศที่ต่างกับ

 

เมื่อครู่ลิบลับ ทางเดินตรงนี้ช่างเงียบจนไม่กล้าที่จะเหลียวหลังหันกลับไปมองทางที่เดินผ่านมา

 

               ลมพัดเอื่อยเฉื่อยผ่านหน้าของเด็กทั้งสองช้าๆ เเละพัดมาเป็นระยะๆ ลินินนึกแปลก

 

ใจอยู่ข้างใน ตึกสามไม่มีหน้าต่างไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงได้มีลม

 

               "นี่นิศา เราเริ่มดีขึ้นเเล้วล่ะ อยู่ดีๆอาการนั้นมันก็หายไปเฉยๆเลย" เธอเอ่ยขึ้นท่ามกลาง

 

ความเงียบ ถ้านับจากเวลาที่เลิกเรียนเเล้ว ตอนนี้ก็เพิ่งจะเป็นเวลาบ่ายโมงเอง ทำไมถึงไม่มีเสียง

 

เจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ม.ต้น นี่คงเป็นอีกเรื่องที่เธอสงสัย

 

               "อ้าว งั้นเหรอ อ่างั้นเดี๋ยวเราบอกครูกรองเเก้วกันเลยดีกว่าเนอะ" ลินินสังเกตอาการ

 

ที่ผิดปกติของเพื่อน ก็รู้เเล้วว่านิศาคงจะรู้สึกแปลกเหมือนกันที่วันนี้มัน...

 

               "ครูคะ ! ครูกรองเเก้ว !" ก่อนที่ลินินจะตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองนานกว่านี้

 

เสียงตื่นตกใจของนิศาก็ดังขัดขึ้นซะก่อน ลินินรีบมองไปตามทางข้างหน้า ปรากฎว่าครูกรองเเก้ว

 

ไม่ได้เดินนำอยู่เเล้ว

 

               "นิศา ครูกรองเเก้วไปทางไหน ! เขาไปทางไหน !" ลินินถามเพื่อนข้างๆอย่างรีบร้อน

 

เพื่อที่เธอจะได้ตามผู้ที่มีอายุมากกว่าไป เเต่คนข้างกลับเงียบ เงียบเหมือน...ถูกสะกด

 

               "นิศา !! เธอเป็นอะไรไป นี่ฉันถามว่าครูไปทางไหน !" เมื่อเห็นเพื่อนยังเงียบ ลินิน

 

จึงคาดคั้นคำตอบอีกครั้ง เเละผลที่ได้มาคือ นิศาชี้ไปทางขวา ! 

 

           -- ลลินิน --

 

               ฉันวิ่ง วิ่งมาตามทางที่นิศาชี้ ครูกรองเเก้วหายตัวไปเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ! ฉันเเค่เผลอ

 

เผลอไปเสี้ยวนาทีเท่านั้น 

 

               "ทางตัน !" ฉันวิ่งมาเรื่อย เเต่ด้วยตึกนี้เป็นตึกที่ฉันขึ้นมาไม่บ่อยนัก ฉันจึงไม่รู้ว่าทาง

 

ไหนมีอะไร เเละไม่รู้เเม้เเต่ทางที่ฉันวิ่งมานี้มันเป็นทางตัน

 

               "นิศา..! เเย่เเล้ว !" ฉันรีบวิ่ง วิ่งกลับไปทางเดิม เมื่อไม่เห็นทางที่จะต้องไปต่อ 

 

เราก็ต้องเดินย้อนกลับไป เพื่อที่จะหาทางที่ถูกต้อง จริงไหมล่ะคะ

 

               กรี๊ดดดด !

 

               เสียงกรีดร้องอย่างทรมานดังกระทบประสาทหูของฉัน ฉันจำได้ไม่ผิดเเน่ๆ มันคือเสียง

 

ของนิศา ใจฉันสั่นไปหมด ฉันได้เเต่วิ่งไปเรื่อย ทั้งๆที่เพิ่มความเร็วถึงขนาดนี้เเล้ว เเต่ทำไมรู้สึก

 

เหมือนกับว่า เส้นทางที่เคยวิ่งผ่านมาเเล้ว มันไม่เหมือนเดิม มันไกลกว่าเดิม ทำไม

 

               "พระเจ้า...!" ประตูข้างหน้า ประตูสีเเดง ? มันมาได้ยังไงกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่

 

 

ฉันอยากรู้...ข้างหลังประตูมีอะไร

 

ฉันอยากรู้...เกิดอะไรขึ้นกับนิศา

 

ฉันอยากรู้...ครูกรองเเก้วหายไปไหน

 

                                                                                                 

 

 

คุณ...ไม่อยากรู้เหรอคะ ?