เปียโนของพ่อ

     "พ่อฮะ" เด็กชายตัวเล็กตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเรียกผู้เป็นพ่อ

     "ว่าไงเด็กน้อย" ผู้เป็นพ่อตอบลูกน้อยเชิงถาม

     "ผมอยากเล่นเปียโนเป็นเหมือนพ่อฮะ" เด็กน้อยวัยห้าขวบร้องบอกผู้ชายวัยกลางอายุสามสิบต้นๆ

     "ไว้โตกว่านี้ดีกว่านะลูก"

     "สัญญาแล้วนะฮะ"

     "สัญญา..."

     ตอนกลางคืน ซึ่งเป็นตอนที่ทุกคนควรเข้านอนได้แล้ว แต่ยังมีเด็กน้อยวัยกำลังโตนอนเปิดดวงตาสีน้ำตาลเข้มอย่างไม่มีท่าทีว่าง่วงหรือใดๆทั้งสิ้นเหตุเพราะผู้เป็นพ่อไม่ได้มาส่งเขาเข้านอนเหมือนอย่างเคย พ่อของเด็กน้อยมักจะมาเล่าถึงการแสดงเปียโนที่เขาได้ไปแสดงมาให้คนทั้งโลกได้ชม เด็กน้อยชื่นชอบการแสดงเปียโนเป็นชีวิตจิตใจ เขาชอบไปดูผู้เป็นพ่อแสดงอยู่บ่อยๆ เขาให้สัญญากับตัวเองว่าจะเป็นอย่างพ่อของเขาให้ได้ เมื่อเด็กชายตัวเล็กเริ่มกังวลว่าพ่อของเขาไปไหนทำไมไม่เข้ามาหา เด็กน้อยก็รีบลุกพรวดพร้อมกับย่างเท้าเบาๆไปยังห้องนอนของพ่อ และยิ่งทำให้เด็กชายตกใจเมื่อได้ยินเสียงของแม่ร้องโวยวาย

     "เมื่อไหร่คุณจะเลิกเล่นเปียโนเสียที ออกมาจากการแสดงบ้าๆนั่นซะทีเถอะ" เสียงของผู้เป็นแม่ร้องตวาดลั่นใส่ผู้ชายวัยกลางคนอย่างหัวเสีย

     "ผมทำไม่ได้หรอก มันเป็นความฝันของผม" เขาตอบภรรยาพร้อมกับให้เหตุผลที่เขาไม่สามาถรทำได้

     "แต่บ้านเราติดหนี้มากขนาดนี้ แทนที่จะมาช่วยกันผ่อนหนี้ แต่คุณดันไปแสดงเปียโนบ้าๆพรรค์นั้น" เสียงผู้หญิงผู้เป็นภรรยาของเขาร้องกลับมาอย่างไม่พอใจ

     "แต่การแสดงบ้าๆพรรค์นั้นที่คุณว่า มันก็ได้เงินเหมือนกันนะ" 

     "เงินแค่นั้นจะทำอะไรได้ ฉันมันโง่ที่เลือกคนงี่เง่าอย่างคุณ" 

     เพี๊ยะ!

     "คุณกล้าทำกับฉันแบบนี้เหรอ ฉันเป็นภรรยาคุณนะ"

     "ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว อ้อ! แล้วคุณไม่ต้องเอาลูกไปนะ ผมจะดูแลทั้งหมดเอง รวมทั้งหนี้สินด้วย!! คุณออกไปให้พ้นๆหน้าผมซะ!!" ชายวัยกลางคนตวาดใส่หน้าผู้หญิงผู้เป็นที่รักก่อนที่น้ำใสๆในดวงตาจะหยดลงมาโดนบนหลังมือของเขา มือที่เขาใช้ตีลงบนใบหน้าของผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกเขา... มือที่ทำผิดต่อคนที่รัก...

     เด็กชายซึ่งรู้เห็นเหตุการณ์เมื่อกี้ ได้เดินออกมาจากหลังประตู แล้ววิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่

     "แม่อย่าไปนะฮะ!"

     "แม่ขอโทษนะ...แม่รักลูกจ๊ะ" หญิงสาวจุมพิตลงบนหน้าพากของเด็กน้อยก่อนจะก้าวขาขึ้นบันไดห้องนอนเพื่อไปเก็บของใช้ทั้งหมด

     "พ่อห้ามแม่สิฮะ!!"

     "พ่อขอโทษนะลูก..."

     "พ่อห้ามแม่สิ...ฮือ...พ่อไม่รักแม่เเล้วเหรอฮะ..." เสียงของเด็กน้อยเริ่มแผ่วเบาลงและก็กลายเป็นเสียงสะอึกสะอื้นเเทน

     "..."

     ทันทีที่หญิงผู้เป็นแม่ก้าวขาลงบันไดมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ เด็กชายตัวเล็กก็วิ่งเข้าไปขวางทางการจากไปของแม่...

     "ขอร้องละฮะ...อย่าไปเลย...ฮือ..." หยดน้ำใสๆยังไหลไม่ยอมหยุดจากดวงตาสีน้ำตาลสดของเด็กชายตัวเล็กบัดนี้กลายเป็นขุ่นมัวไปทั่วเพราะหยดน้ำตา...

     "แม่ฮะ!!! แม่ฮะ!!!" แต่ไม่เป็นผลเมื่อหญิงสาวโดนชายหนุ่มผู้เป็นที่รักกระทำขนาดนั้นเธอก็ไม่อาจจะอยู่ร่วมกับเขาได้

     "แม่ไม่อยู่แล้วฮะ...ฮือ"

     "..."

     "พ่อได้ยินไหม!! แม่ไม่อยู่กับเราแล้ว...ฮึก"

     "พ่อรู้แล้ว...พ่อขอโทษนะลูก..." ชายกลางคนพูดก่อนจะลูบหัวลูกชายพร้อมกับปล่อยโฮออกมา

     "ผมจะช่วยพ่อนะฮะ...ฮือ" เด็กชายพูดกับพ่อทั้งๆที่ยังไม่หยุดร้องไห้ 

     "อะไรนะ"

     "ผมจะช่วยพ่อให้หมดหนี้เองฮะ" ชายวัยกลางมองดูลูกชายอย่างทึ่งๆ แค่เด็กอายุห้าขวบก็รู้จักแทนคุณได้ขนาดนี้ แต่คำพูดนั้นยิ่งทำให้เขาร้องไห้หนักกว่าเดิม

     "ผมจะเอาเงินไปโรงเรียนวันละ 10 บาทก็ได้ ผมอยากให้พ่อเก็บตังค์ได้เยอะๆ แล้วก็ใช้หนี้ให้หมดฮะ" เด็กน้อยบอกผู้เป็นพ่อก่อนจะคลายอ้อมกอดออกจากพ่อของเขา

     "ทำไมละลูก"

     "ผมอยากทำเพื่อพ่อฮะ" แค่คำพูดของลูกชาย ยิ่งทำให้เขามีกำลังใจเพิ่มขึ้น และอยากจะอยู้บนโลกใบนี้ต่อไปเพื่อเด็กน้อยที่ยังโตไม่สุด

     "ฟังนะ...ถ้าลูกอยากทำเพื่อพ่อลูกไม่ต้องทำอะไรหรอกนะ เด็กน้อย...ลูกก็แค่ต้องทำตามหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุดก็พอแล้วละ" พอผู้เป็นพ่อพูดจบเขาก็สวมกอดลูกชายตัวน้อยอีกครั้ง

     หลายปีต่อมา...

    เด็กน้อยได้เติบโตขึ้นท่ามกลางความรักของผู้เป็นพ่อที่ทุ่มเทเพื่อเขาทุกอย่าง เขาได้ทำตามความฝันของเขาจนสำเร็จ เขาเป็นนักเปียโนอันดับหนึ่งของโลกที่มีผู้ชื่นชมเขาหลายล้านคน พ่อทำเพื่อเขา และเขาทำเพื่อพ่อ ถึงแม้เขาจะไม่มีแม่คอยดูแลแต่เขาไม่เคยลืมเลยว่าผู้เป็นแม่ได้ให้กำเนิดเขาถ้าเขาไม่มีแม่ ป่านนี้...เขาก็ไม่สมหวังเหมือนตอนนี้...

    "ขอบคุณฮะพ่อ..." สำเนียงคำพูดของเด็กหนุ่มยังคงมีความเป็นเด็กแฝงอยู่ในนั้น แต่ทว่า...คำขอบคุณนั้นล้วนแฝงด้วยความรู้สึกเสียใจ

     "...เราใช้หนี้หมดแล้วนะฮะพ่อ...และผมก็เป็นเหมือนพ่อได้แล้วฮะ"

     "..."

     "พ่อไม่น่าปกป้องผมเลย ฮึกก..."

     "..."

     "ผมน่าจะเป็นฝ่ายโดนแทน...ฮึก...ผมรักพ่อฮะ" เด็กชายพูดกับหลุมศพของผู้เป็นพ่อก่อนจะวางช่อดอกไม้สีเหลืองไว้บนแท่นหลุมศพ เขายังคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันนั้นไม่เคยลืม...

     'ระวัง!!!' เสียงของผู้ชายวัยห้าสิบต้นๆร้องลั่นดังกลางถนนก่อนจะวิ่งไปเอื้อมดึงมือเด็กหนุ่มให้มาอยู่ฝั่งข้างทาง

     เอี๊ยดด ตึงง

     'พ่อฮะ!!!' เด็กหนุ่มวัยยี่สิบกว่าๆร้องเรียกร่างของผู้เป็นพ่อที่นอนอยู่กลางถนน เขารู้สึกเสียใจที่เขาปกป้องพ่อไม่ได้ เขารู้สึกเสียใจที่ให้พ่อเป็นฝ่ายปกป้อง และเขาเสียใจที่พ่อไม่ได้อยู่ดูเขาทำความฝันจนสำเร็จ...

     ตอนนี้เขาได้เดินตามความฝันของพ่อและเขาได้เดินตามความฝันของตัวเองไปพร้อมๆกัน เขาจะใช้ชีวิตที่พ่อของเขามอบให้อีกครั้งอย่างมีคุณค่าพอๆกับที่พ่อยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อคืนชีวิตให้เขา เพื่อเขาจะได้ทำตามความฝัน และทำเพื่อพ่อ...

     "ผมลืมบอกพ่อไปอีกอย่าง..."

     "..."

     "ผมใช้เปียโนของพ่อมาตลอดเลยฮะ..."

     "ถ้าลูกอยากทำเพื่อพ่อลูกไม่ต้องทำอะไรหรอกนะ ลูกก็แค่ต้องทำตามหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุดก็พอแล้วละ..."