จดหมายของพ่อ

          บุญส่ง นายทหารในกองทัพเรือไทย การฝึกซ้อมอย่างหนักล่วงเลยมานานกว่าที่คิดไว้ เขาดูปฏิทินแล้วเศร้าใจเพราะคงกลับไปกราบเท้าพ่อในวันพ่อไม่ได้แล้ว แต่เขาก็บรรจงเขียนความรู้สึกของตัวเองใส่ไปในจดหมาย...

                                                                                               ซอย อรุณอมรินทร์ 30

                                                                                               เขต บางกอกใหญ่

                                                                                               กรุงเทพมหานคร 10600

                                             28 ตุลาคม 2548

กราบเท้า คุณพ่อบุญมา ที่เคารพ

                ด้วยเหตุที่ในช่วงนี้มีการฝึกหนักมาก ทำให้ผมกลับไปหาคุณพ่อที่บ้านไม่ได้แล้ว ใกล้จะถึงวันที่ 5 ธันวาคมแล้ว ผมจึงอยากเขียนจดหมายให้คุณพ่อได้อ่าน

                ผมคิดถึงพ่อเสมอ ในเวลาทานข้าวผมก็ยังคิดถึงคำที่พ่อสอนไว้ว่า เมื่อได้กินแล้วจึงกินให้หมดและรำลึกถึงพระคุณของชาวนา พ่อครัว แม่ครัว ที่ทำให้เราได้มีข้าวกินด้วย ผมคิดถึงพ่อมากนะครับ แต่เพราะช่วงนี้การฝึกนั้นนานกว่าที่คิดไว้ หากมีโอกาสได้กลับไปผมสัญญาว่าจะไปกราบเท้าพ่อครับ

                สุดท้ายนี้ ผมหวังว่าพ่อของผมคงมีความสุข มีความกินอยู่สบายยิ่งขึ้น มีสิ่งที่ผมอยากขออย่างเดียวก็คือ เมื่อพ่อได้รับจดหมายฉบับนี้แล้ว ขอความกรุณาส่งจดหมายกลับมาให้ผมด้วยนะครับ

                                                                                                                                                                                                                   ด้วยความเคารพอย่างสูง

                                                                                                                                                                                                                      บุญส่ง  เผือกน้อย

                                                                                                                                                                                                                     (บุญส่ง  เผือกน้อย)

          ด้วยเหตุที่เขาไม่เคยเขียนจดหมายถึงพ่อเลย ทำให้ไม่รู้จะเขียนอะไรลงไปมากนัก เขียนเสร็จเขาก็ฝากเพื่อนส่งจดหมายของเขาไปด้วย....

          ผ่านไปไม่นานพ่อของเขาก็ได้รับจดหมาย เมื่อเปิดอ่านแล้วก็ดีใจมากที่ลูกเขียนจดหมายมาหา แต่ก็ไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง เพราะพ่อของเขาเรียนจบแค่ ป.4 แต่อ่านออกบ้าง พอจะเขียนได้นิดหน่อย ส่วนที่อ่านไม่ออกก็ให้เพื่อนบ้านอ่านให้ฟัง เนื่องจากไม่รู้เรื่องการเขียนจดหมายเลย ถามชาวบ้านแถวนั้นก็ไม่มีใครรู้เหมือนกัน

“เอาอย่างนี้ เขียนตามที่ลูกเขียนไปเลย” ชาวบ้านคนหนึ่งแนะนำเพราะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว

“เอาเลย รีบเขียนรีบส่ง ลูกจะได้เขียนจดหมายมาอีก”

          ได้ยินดังนั้นพ่อของเขาจึงตั้งใจเขียนจดหมายเหมือนกับลูกชาย เขาเขียนจดหมายอยู่สองวันกว่าจะตัดสินใจส่งไปให้ลูกชาย...

          ที่กองทัพเรือไทย

“บุญส่ง พ่อแกส่งจดหมายมา” เพื่อนของเขาพูดพร้อมส่งจดหมายให้

“เออ ขอบใจว่ะ” บุญส่งรับจดหมายมาด้วยความดีใจ

          ตกดึกเขาหยิบจดหมายของพ่อขึ้นมาอ่าน.....

                                                                                               96/2 หมู่ 3 ต.บางน้ำจืด

                                                                                               อ.เมือง จ.สมุทรสาคร74000

                                                  28 ตุลาคม 2548

กราบเท้า คุณลูกบุญส่ง ที่เคารพ

                ด้วยเหตุที่พ่อได้อ่านจดหมายของลูกแล้ว รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากเกินจะบรรยายที่ลูกยังจำคำที่พ่อสอนได้ดี

                พ่อยังคิดถึงลูกเสมอ จากที่ลูกเล่ามาว่ายังจำคำสอนของพ่อได้นั้นขอให้ลูกจำคำสอนของพ่อต่อไป อยู่ทางนี้พ่อสบายดี แล้วลูกสบายดีหรือเปล่า แค่ลูกเขียนจดหมายมาหาพ่อก็ทำให้พ่อดีใจมากแล้ว อย่าหักโหมเกินไปนะลูกพ่อเป็นห่วง

                สุดท้ายนี้ พ่อหวังว่าลูกคงมีความสุข มีความกินอยู่สบายยิ่งขึ้น การฝึกซ้อมหนักๆ นั้นพ่อให้ขอลูกผ่านมันไปให้ได้ หวังว่าลูกของพ่อจะส่งจดหมายมาอีก

                                                                                                                                                                                                                   ด้วยความเคารพอย่างสูง

                                                                                                                                                                                                                      บุญมา  เผือกน้อย

                                                                                                                                                                                                                     (บุญมา  เผือกน้อย)

          เขาอ่านจดหมายแค่นี้แล้วก็รู้สึกผิดอย่างมาก เพราะเขาไม่รู้ว่าพ่อของเขาเขียนจดหมายไม่เป็นจึงส่งไป แต่หลังจากนี้เขาต้องส่งวิธีเขียนจดหมายที่ถูกต้องให้พ่อเสียแล้ว แต่ถึงอย่างไรจดหมายจากพ่อก็ทำให้เขามีกำลังใจกับการฝึกหนักของวันพรุ่งนี้ และวันต่อๆ ไปด้วย

          และเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าครั้งต่อไปพ่อคงจะเข้าใจการเขียนจดหมายที่ถูกต้อง...