วันนี้เมื่อ ๒๘ ปีที่แล้ว

มีเรื่องราวอยู่ว่า มีชาย-หญิงคู่หนึ่งได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมานานนับปี 

อยู่มาวันหนึ่ง หญิงผู้นั้น ได้เกิดอาการผิดปกติไปจากเดิม ท้องของเธอเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ยอมแบกท้องโตๆ นี้เป็นเวลานาน เกือบ ๙ เดือน

และในระยะเวลานั้นเธอก็ได้ไปพบแพทย์เพื่อรักษาอาการนี้ตลอดทุกเดือน เธอต้องทนแบกอะไรก็ไม่รู้

แต่ที่เธอรู้คือ ในท้องของเธอมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ซึ่งสิ่งมีชีวิตนั้น เธอไม่เคยรู้จัก ไม่เคยคุย ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

แต่เธอก็ดูแลสิ่งมีชีวิตนั้นด้วยความรักและความเอาใจใส่เป็นอย่างดี สิ่งมีชีวิตนั้น คือ “คนแปลกหน้า” แต่เธอกลับมีความรัก เอื้ออาทร ให้กับคนแปลกหน้าที่มาจากไหนก็ไม่รู้ ที่จู่ๆ ก็มาอาศัยร่างกายของเธอโดยที่มิได้บอกกล่าวอะไร

และแล้วเวลาก็มาถึง วันที่อาทิตย์ ที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๒๘ หญิงผู้นี้ก็เกิดอาการปวดท้องขึ้นมากะทันหัน เพราะคนแปลกหน้าในท้องของเธอต้องการที่จะออกมาพูดคุย พบปะ และทำความรู้จักกับเธอและสามีแล้ว...

ตอนนี้เธอถูกนำตัวมาถึงที่โรงพยาบาลพะเยาเป็นเวลาสายๆ ส่วนอีกฝากหนึ่งของเหตุการณ์ มีชายคนหนึ่งที่ต้องทนเดินเท้าเปล่าจาก รพ.มายังสถานีดับเพลิงพะเยา เพื่อพบปะและขอความช่วยเหลือจากคนที่สามารถจะให้ความช่วยเหลือเขาได้

หน้าตาของชายคนนี้บ่งบอกถึงความหนักใจกับเรื่องราวที่เกิดระคนกับความเป็นห่วง แต่ทว่าการเดินทางมาขอความช่วยเหลือของเขาในครั้งนี้มิได้เป็นไปเพื่อประโยชน์ของตัวเขาเอง แต่เป็นไปเพื่อประโยชน์ของ “คนแปลกหน้า” ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ไม่ว่าจะเป็นหน้าตารึก็ไม่เคยเห็น คุยกันรึก็ไม่เคย แต่ชายผู้นี้กลับยอมทนลำบาก และแบกภาระทั้งหมดไว้เพื่อ คนแปลกหน้าคนนี้ เขาทำได้โดยที่ไม่ปริปากบ่นสักคำ แต่กลับมีรอยยิ้มระคนปนกับความห่วงใยบนใบหน้าแทนเมื่อเขานึกภาพถึงคนแปลกหน้าคนนั้นขึ้นมา

ชายผู้นี้เขาเคยบอกว่า เขามีวัวเทียมเกวียนอยู่คู่หนึ่ง ซึ่งเป็นวัวคู่นาคู่ไร่มายาวนาน แต่เค้าต้องขายวัวคู่นั้นเพื่อที่จะได้ “เงิน” มาช่วยเหลือเป็นค่าใช้จ่ายในการต้อนรับการมาถึงของคนแปลกหน้า

จนเวลาล่วงเลยไปถึง ๑๑ โมงกว่า ทั้งคู่ก็ได้พบกับคนแปลกหน้าที่เขาทั้งสองคนเฝ้ารอยคอยเวลานี้มายาวนานเกือบปี ต้องทนลำบากตรากตรำต่างๆนานา ยอมเสียสละทุกอย่าง เพื่อที่จะได้เจอคนแปลกหน้าคนนี้ ซึ้งทั้งสองเรียกเขาว่า “ลูก”

ถูกแล้วครับ ชาย-หญิง คู่นั้น ก็คือบุพการีผู้เลี้ยงดู อุ้มชูคนแปลกหน้าอย่างผมมา

จนตอนนี้ผมยังจำไม่ได้เลยว่า ผมเรียก เขาทั้งสองว่า “พ่อ-แม่” ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แต่ที่ผมรับรู้มาตลอดเวลา นั้นก็คือความรักที่แม่อุ้มท้องผมมาและพ่อผู้คอยดูแลอย่างใกล้ชิดซึ่งตอนนั้นต้องเรียกว่าคนแปลกหน้าแต่แม่กับพ่อกลับเรียกผมว่า “ลูก” มาตลอดเวลา แล้วก็ให้ความรัก ความอบอุ่น ความเอาใจใส่ ฯลฯ ที่ไม่อาจจะหาสิ่งใดเทียบเทียมการกระทำของคนทั้งสองได้เลยแม้แต่น้อยนิด

ถึงแม้วว่าผมจะจำไม้ได้ว่าเรียกท่านทั้งสองว่า “พ่อ-แม่” ได้เมื่อไหร่  แต่ผมจำได้จนขึ้นใจตลอดเวลาว่าผม “รัก” คนสองคนนี้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ผมจะจดจำไว้จนตายว่า ผม มีพ่อกับแม่ที่รักผมมากแค่ไหน? และเขาคือคนสำคัญสุดในชีวิตของผม

“รักพ่อกับแม่มากนะครับ ขอบคุณที่ทำให้ผมได้มีโอกาสลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้และเลี้ยงดูจนผมเติบโตขึ้นมาจนปัจจุบันนี้”

“นี่แหละความรักแท้ที่ไม่ต้องเสียเวลาเสาะหา นี่แหละเทวดาที่มีตัวตน นี่แหละพระพรหมผู้สร้างสรรค์”

อยากร่วมสนุกด้วยคนเพราะเพิ่งผ่านวันเกิดผมมาเมื่อวานเลยอยากมีเรื่องราวมาแบ่งปัน เรื่องราวนี้บางส่วนเป็นเรื่องจากปากของพ่อผมเองที่ท่านเคยเล่าให้ผมฟังเมื่อนานมาแล้วนะครับ....ฝากคอมเม้นให้ด้วยนะครับ

///ขอฝากนิยายไว้อีกเรื่องนะครับ "พี่ครับ....ผมขอ(รัก)พี่ได้ไหมครับ (YAOI)

http://www.keedkean.com/novel/KK0007863.html

ฝากด้วยนะครับ...............