ไดอารี่แห่งความเปลี่ยนแปลง

     บ้านทรงไทยหลังหนึ่ง มีพ่อลูกคู่หนึ่งกำงลังทานข้าว เพราะพ่อลูกคู่นี้กำลังจะไปเดินงานวัด

 

จึงทานข้าวให้พร้อม เพราะพวกเขาไม่ค่อยจะมีเงินมากมายเท่าไร เพื่อให้บรรเทาความหิวโหย

 

ขณะเดินงานวัด จึงต้องทานข้าวรองท้องไว้ก่อน

 

 

     ขณะเดินงานวัด แสงสีฉูดฉาด ส่องถึงความเป็นมาเมื่อแต่ก่อน ครั้งที่พ่อชาติเคยไปเดินเที่ยว

 

กับพ่อของเขา ชาติเคยตะคอกพ่อ ทำไม่ดีสารพัด สุดท้ายต้องมานั่งสำนึกวันที่พ่อของชาติหมด

 

ลมหายใจไป และแต่ก่อนริวเป็นเด็กที่น่ารักมาก เชื่อฟังพ่อชาติทุกอย่าง แต่ตอนนี้ริวเปลี่ยนไปตาม

 

การเจริญเติบโตของวัยรุ่น เช่นเดียวกับพ่อชาติที่เปลี่ยนไปตามการเจริญเติบโตของชายชรา 

 

 

" แม่ค้าครับ ขอลูกชิ้น 4 ไม้ครับ "  ขณะที่พ่อชาติยืนนิ่งนึกถึงวันเก่าๆ ริวก็เดินตรงไปที่แม่ค้าขาย

 

ลูกชิ้นแล้วเอ่ยกับแม่ค้าเพื่อสั่งซื้อลูกชิ้น เพื่อมาแบ่งกินกับพ่อ พอริวซื้อลูกชิ้นเสร็จก็เดินมาหาพ่อ

 

ชาติ แล้วยื่นถุงลูกชิ้นให้

 

 

" นี่ครับพ่อ " ริวยื่นลูกชิ้นให้พ่อชาติ แล้วพ่อชาติก็จับข้อมือริวไว้

 

 

" ป้อนพ่อสิลูก " พ่อชาติบอกริว ริวมองอาการหงุดหงิดนิดหน่อย

 

 

" พ่อก็กินเองสิ มือก็มี " ริวตะคอกใส่พ่อ เพราะริวเองก็อยากจะกินลูกชิ้นของริว แต่ต้องมาเสียเวลา

 

ป้อนลูกชิ้นให้พ่ออิ่มก่อน

 

 

" ริว ลูกรู้ไหม ตอนเด็กๆที่แม่ทิ้งลูกไป ใครเป็นคนป้อนข้าวลูกมาจนโต " พ่อชาติลูบหัวริว ดูเหมือน

 

ริวจะงงกับคำพูดที่พ่อชาติพูดออกมา

 

 

" ก็พ่อชาติไงครับ " ริวตอบไปโดยที่ยังไม่ได้คิดอะไรมาก

 

 

" ตอนนี้ริวก็อายุตั้ง 15 ปี พ่อป้อนลูกมา 5 ปีไม่เคยบ่นเลย แต่พ่อแค่ให้ลูกป้อนพ่อครั้งหนึ่งในชีวิต

 

เพียงเท่านี้ลูกก็จะบ่นแล้วหรือ " พ่อชาติอธิบายว่าเพราะอะไรเขาจึงให้ริวป้อนลูกชิ้น แล้วริวก็มอง

 

อาการหงุดหงิดขึ้นมาทั้งที่ใจจริงกำลังสำนึกผิดอยู่

 

 

" พ่อกำลังทำผมอารมณ์เสีย ไปดูงานด้านนั้นกันเหอะ " ริวพูดเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากเอาเรื่อง

 

น่าปวดหัวมาพัวพันในสมอง ริวและพ่อชาติเดินตรงไปที่ โชว์ละครลิง 

 

 

" เอ๊ะ !! นี่มันตัวอะไร " พ่อชาติเอ่ยแล้วชี้ไปที่ลิงฝูงนั้น

 

 

" มันคือ ลิง ครับพ่อ " ริวพูดตอบพ่อแล้วหันไปดูลิงที่กำลังแสดงตลกอยู่

 

 

" เอ๊ะ !! นี่มันตัวอะไร " พ่อของริวถามอีกครั้ง

 

 

" ลิง ครับพ่อ มันคือ ลิง " ริวเริ่มหงุดหงิด

 

 

" เอ๊ะ !! นี่มันตัวอะไร " พ่อของริวถามอีกครั้ง เพราะอาการความจำเสื่อมทำให้จำไม่ได้

 

 

" เอ๊ะพ่อ !! ผมบอกว่ามันคือลิง พ่อจะอะไรหนักหนา มันคือลิงครับ ลิงน่ะ รู้จักมั้ย !! " ริวตะคอก

 

พ่อเนื่องจากพ่อชาติถามริวติดต่อกันหลายครั้งจนรำคาญ จู่ๆพ่อของริวก็หยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมา

 

จากกระเป๋า เป็นสมุดเล่มจิ๋วชนิดพกพา พ่อชาติยื่นไปให้ริวอ่าน

 

 

---

 

 

 

วันที่  12 มิถุนายน พ.ศ. 2542

 

     วันนี้ลูกของผมได้ถามผมติดต่อกันถึง 20 ครั้ง ลูกของผมได้ถามผมว่า "นี่ตัวอะไรครับ " แล้ว

 

ชี้ไปที่นกพิราบ ผมก็ตอบลูกชายสุดที่รักของผมโดยไม่เบื่อเลยสักนิด เพราะผมรักลูกชายผมมาก

 

ผมคิดว่าลูกกำลังเรียนรู้  ลูกของผมเป็นคนที่น่ารักมากครับ พ่อรักลูกนะริว ถ้าวันหนึ่งพ่อความจำ

 

เสื่อม พ่อยังไม่เคยหยุดคิด ถ้าพ่อถามลูกถึง 20 ครั้ง ลูกจะตอบพ่ออย่างไร 

 

 

---

 

 

     ริวอ่านจบก็น้ำตาไหล แล้วคุกเข่าลงกราบพ่อกลางงานวัดที่มีผู้คนมากมาย แล้วลุกขึ้นกอดพ่อ

 

พ่อของริวก็เช่นเดียวกันน้ำตาไหลออกมาอาบทั้งสองแก้ม น้ำตาค่อยๆจางหายไป และเริ่มมีรอยยิ้ม

 

แห่งความสุขโผล่มาแทน เหมือนเขาทั้ง 2 คนกำลังย้อยเวลาไปในอดีต อดีตแห่งความเป้นพ่อกับ

 

ลูก อดีตที่เราเคยรักกันมาก

 

 

" ผมขอโทษครับพ่อ " ริวยกมือพนมไหว้พ่อที่อก แล้วเรื่องราวของพ่อลูกคุ่นี้ก็ได้จบลง ทั้ง 2 ดู

 

เหมือนจะรักกันมากขึ้น เพราะ ไดอารี่แห่งการเปลี่ยนแปลง