ในที่สุด.....ความฝันของผมก็เป็นจริง

                     ความจริงบางครั้งก็เจ็บปวด แต่บางครั้งก็ทำให้เรายิ้ม    

       " เอาน้ำอะไรดีค่ะ" เสียงพนักงานหญิงคนหนึ่งในร้านกาแฟ

       " ผมขอกาแฟแก้วหนึ่งครับ " เสียงของเอดิสันพูดขึ้นด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ระหว่างนั่งรอเพื่อนรักของเขา

เอดิสันนั่งคิดว่าใครคือพ่อของเขา แล้วถ้าเขาเจอพ่อเขาจะพูดคำแรกว่าอะไรดี และก็มีเสียงเอ๊ะอะโวยวายจากโต๊ะข้างๆ.

มีผู้ชายแต่งตัวดูดี มีสง่าราศรี. อายุราวๆ 40 กว่า กับเด็กผู้หญิงที่แต่งชุดนักเรียนมอปลาย ผมสีทองชึ่งเข้ากับใบหน้า

นั้นมาก ทะเลาะกันอยู่ ชึ่งได้รับความสนใจจากผู้คนที่เดินผ่านไปมากไม่น้อย

       " พ่อทำไมพ่อมาช้าจัง เวย์รอพ่อเป็นเกือบทั้งวันแล้วนะ" เสียงเเสบแก้วหูของเด็กผู้หญิงพูดขึ้นอย่างโกรธๆๆ

       " พ่อมีธุระ" เสียงผู้ชายพูดกับลูกสาวอย่างเยือกเย็น

       " พ่อก็อย่างงี้ตลอด ทำแต่งานๆๆ สองคำก็งาน สามคำก็งาน พ่อไม่เคยมีเวลาให้เวย์ ให้แม่ วันเกิดเวย์ปีที่แล้ว

พ่อก็ทำงาน แล้วปีนี้พ่อก็จะทำแต่งาน. งานมันสำคัญกว่าครอบครัวหรอ งานมันมีค่ากว่าครอบครัวหรอ ". เสียงแสบ

แก้วหูของเด็กหญิงพูดรัวใส่พ่อของตน.

     " พ่อขอโทษ". ผู้เป็นพ่อพูดด้วยความเศร้าและเสียใจที่ไม่มีเวลาให้ลูกสาว

     " ขอโทษหรอ พ่อพูดคำว่าขอโทษมากี่ครั้งแล้ว พ่อรู้ไหมค่ะว่าพ่อพูดคำว่าขอโทษตั้งแต่เวย์จำความได้จนเวย์อายุ

17แล้วนะค่ะ พ่อไม่มีคำแก้ตัวอื่นบางหรอค่ะ พูดแต่คำเดิมๆๆ" เด็กสาวเวย์พูดประชดประชันพ่อตัวเอง เอดิสันได้ยิน

ดังนั้นแล้วเสียใจแทนผู้เป็นพ่อ. ถ้าเขามีพ่อเขาจะพูดดีๆกับพ่อ จะใช้เหตุผล. เอดิสันคิดดังนั้นจึงจะเดินไปห้ามสองพ่อ

ลูกคู่นั้นแต่มีมือ. มือหนึ่งห้ามไว้ก่อน

     " เคนแกมาตั้งแต่ตอนไหนวะ. " เอดิสันถามเพื่อนด้วยความงนงง

     "ตั้งสองพ่อลูกนั้นทะเทาะกัน "เคนจิพูดอย่างไม่ใส่ใจ

     ".อืม" เอดิสันตอบเคนจิ แต่ใบหน้ายังจ้องพ่อลูกนั้นอยู่

     " เรื่องพ่อของแก่นะ". เคนจิพูด. เอดิสันละสายตาจากพ่อลูกคู่นั้นแล้วแล้วหันใบหน้าอันหล่อเหลามาสนใจเคนจิ

     ". นี้เป็นเอกสารทั้งหมดเกี่ยวกับคดี และนายชัย กับ วิลเลียมก็เกี่ยวข้องกับคดีนี้ทั้งหมด มีลุงแกด้วย. ขอโทษนะ

ที่ฉันตรวจ ดีเอ็นเอ แกกับคนในคดีทั้งหมด ". เคนจิพูดแต่เอดิสันไม่ได้สนใจมัวแต่จดจ่ออยู่กับแฟ้มเอกสารที่เคนจิให้

เคนจิให้เอดิสันนั่งอ่านเอกสารอย่างเงียบๆๆ เอดิสันอ่านได้พักก็น้ำตาไหลรินออกมา เคนจิได้แต่นั่งสงสารเพื่อนเพื่อนตัว

เองที่รู้ความจริงเกี่ยวกับพ่อที่ไม่เคยเห็นหน้าไม่รู้จัก รู้เพียงแค่ชื่อ

     " ความจริงบางครั้งก็เจ็บปวด แต่บางครั้งก็ทำให้เรายิ้ม " เคนจิได้แต่พูดปลอบใจเพื่อนรักอย่างเอดิสัน. เคนจิรู้

ว่าเอดิสันเจ็บปวด เวลาคนพูดถึงพ่อเอดิสันก็จะร้องไห เอดิสันคิดถึงพ่อเสมอ.ถึงจะมีลุงทาเนสันแต่ลุงทาเนสันไม่ใช่พ่อผู้

ให้กำเนิด แต่เอดิสันก็รักลุงทาเนสันเหมือนพ่อจริงๆๆ.ลุงทาเนสันมีพระคุณต่อเอดิสันมาก ชึ้งพระคุณของ

ลุงทาเนสันหาสิ่งใดจะเปรียบเทียบได้ 

                                                  โปรดติดตามตอนต่อไป

                     เมื่อเอดิสันรู้ความจริงเอดิสันจะทำยังไงต่อไปดีนะหรือเอดิสันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                                   (อ่านแล้วอย่าคอมเม้นนะค่ะ ว่ามีอะไรผิดพลาดตรงไหนบาง)