ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร

ไม่ว่าจะเป็นใครต่างก็ปรารถนาจะได้พบกับคนสำคัญของตัวเองที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานเหมือนกันทั้งสิ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเป็นคนที่อยู่ด้วยกันตัวเองมาตลอดชีวิตนับตั้งแต่แรกพบประสบลมหายใจแรกแห่งชีวิตด้วยแล้ว... ย่อมไม่มีใครที่จะแกล้งฝืนทำปากไม่ตรงกับใจบ่ายเบี่ยงปฏิเสธความรู้สึกในใจที่กำลังจะปะทุออกมาได้อย่างแน่นอน

"น้ำจ๋า... ทำไมถึงได้ทำหน้ามู่ทู่อย่างนั้นล่ะ บิดาสุดที่รักของลูกมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้าแล้วนะ อย่างน้อยๆก็น่าจะแสดงใบหน้าที่เปื้อนด้วยคราบน้ำตาแล้วกระโดดพุ่งเข้ามาสวมกอดผู้เป็นบิดาคนนี้ไม่ใช่เหรอ!?"

"หนูว่าคุณคงจะอ่านการ์ตูนมากเกินไปแล้วล่ะ... แล้วก็ช่วยออกไปทำสีหน้าน่าขยะแขยงนั่นข้างนอกบ้านให้คนอื่นๆได้วิจารณ์ด้วยก็ดีนะคะ เผื่อบางทีคุณอาจจะได้รับรู้ถึงความน่าขยะแขยงของตัวเองขึ้นมาบ้างก็ได้นะ"

ซึ่งหลักการที่กล่าวมานั้นไม่สามารถใช้ได้กับเด็กสาวที่ไม่เคยแม้แต่จะได้เห็นแม้กระทั่งเงาของบุคคลสำคัญอันดับสองของเธอแม่แต่ครั้งเดียงอย่างน้ำเป็นแน่ มันก็อาจจะจริงที่ว่าเธอได้พบกับพ่อของตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่ในสายตาของน้ำในขณะนี้ก็มองพ่อของตัวเองไม่ได้ต่างอะไรไปจาก...

"แล้วก็นะคะคุณผู้อยู่อาศัย... ขอความกรุณาช่วยหางานการอะไรทำเป็นการชดเชยที่ไม่เคยอยู่ด้วยกันกับพวกเราด้วยก็แล้วกันนะ ถ้าไม่อย่างนั้น...ระวังจะโดนกระโดดถีบขาคู่รายวินาทีเอานะคะ"

สำหรับน้ำแล้ว... ผู้ชายที่จู่ๆก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าระหว่างที่กำลังเดินอยู่บนเส้นทางกลับบ้านแล้วอ้างตัวเองว่าเป็นพ่อของเธอ พูดคุยอย่างสนิทสนมกับแม่ของเธอเพียงครั้งแรกที่ได้เจอแล้วเข้ามาอาศัยอยู่ภายในบ้านโดยไม่มีเสียงคัดค้านจากฝ่ายเจ้าของบ้านนั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจาก"คนแปลกหน้าที่ไร้ที่อยู่เป็นหลักแหล่ง"เท่านั้นเอง




"โธ่... น้ำที่เป็นสุดที่รักของบิดาที่พลัดพรากกันมานานแสนนานจ๋า ก็ไหนเมื่อวานเพิ่งจะบอกกับคุณแม่เขาไปหยกๆไม่ใช่เหรอว่า'หนูได้พบกับคุณพ่อสุดที่รักแล้ว' แล้วทำไมมาวันนี้ถึงได้แสดงอากัปกิริยาเมินเฉยต่อบุพการีผู้มีบุญคุณล้นฟ้าเช่นนี้เล่า"



"อย่าเอาใบหน้าที่มีแต่หนวดเคราแหลมๆมาเซ้าซี้ฉัน!! ไอ้แก่ทำตัวเซอร์ๆที่เหมือนกับพวกเซ่อมากกว่า!!"




เพียงสัมผัสแรกที่พ่อของเธอลูบไล้เข้ามายังลำแขนอันเรียวบางของเธอ น้ำก็จัดการสะบัดร่างของเธอออกอย่างรวดเร็วก่อนที่พ่อของเธอจะมีโอกาสได้ลามไปยังส่วนอื่นๆของร่างกายที่เป็นจุดสงวนที่เอาไว้สำหรับผู้ชายนอกสายเลือดที่เหล่าผู้หญิงพร้อมจะมอบความรักให้เท่านั้น ส่วนผู้ที่เป็นพ่อนั้นหมดสิทธิ์...



"คุณคิดจะทำอะไรกันแน่!! คิดว่าคนเป็นพ่อจะมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้โดยที่ลูกไม่มีสิทธิ์ขัดขืนเลยหรือไง!! ถ้าขืนยังทำบ้าๆแบบนั้นอยู่แล้วละก็...ฉันจะไม่ไว้หน้าพ่ออีกแล้วนะ!!!"



"ขอโทษจ้า... ก็พ่อเพิ่งจะมารู้ตัวนี่แหละว่าลูกสาวของตัวเองจะโตมาเป็นเด็กผู้หญิงสวยขนาดนี้ เสน่ห์เย้ายวนของลูกนี่ทำให้พ่ออดใจไม่ไหวจริงๆ ขอพ่อได้สอนอะไรอย่างว่านั่นกับลูกเถอะนะ"




ร่างหนาใหญ่กดร่างบางลงกับพื้นบ้านด้วยพละกำลังมหาศาลที่สาวน้อยไม่อาจต้านทานเอาไว้ได้พร้อมทั้งซุกหน้าลงไปบนจุดเร้นลับของสาวน้อยอย่างดุดันราวกับหมูป่าที่กำลังกัดแทะอาหารค่ำของมัน ลมหายใจอุ่นๆของชายหนุ่มร่างใหญ่ที่สัมผัสกับผิวหน้าของสาวน้อยได้กระตุ้นความรู้สึกขยะแขยงในมโนสำนึกของเธอให้ตื่นขึ้นมาจนร่างกายสั่งการให้สลัดให้หลุดออกไปโดยเร็ว ไม่เช่นนั้น...




"หนูขอร้องล่ะค่ะคุณพ่อ... ได้โปรดอย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ พวกเราเป็นพ่อลูกกันไม่ใช่เหรอ!?"



น้ำหันหน้าหนีชายฉกรรจ์ที่กำลังคร่อมตัวของเธอพร้อมกับหลับตาแน่นเพื่อไม่ให้สายตาของเธอเผลอไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเข้าจนกลายเป็นเสนียดติดตัวไปตลอดชีวิต ซึ่งในขณะนั้นเองที่พ่อแท้ๆของเธอได้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหูของเธอเพื่อที่จะเอ่ยวาจากล่อมสาวอันเป็นเอกลักษณ์ของเหล่าพระเอกการ์ตูนสายมืดให้ลูกของเขาได้ฟังเพื่อเร่งเร้าจังหวะหัวใจให้เต้นแรงยิ่งขึ้น





          "บทเรียนแรกจากผู้เป็นพ่อ... ให้มีความระวังตัวเสมอเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายสองต่อสอง"




ร่างของน้ำรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดลงมายังตัวของเธอเริ่มเบาลงเรื่อยๆจนหลุดพ้นจากพันธนาการที่ตรึงร่างของเธอเอาไว้กับพื้นในที่สุด และในตอนนั้นเองที่เธอสัมผัสได้ถึงลมเย็นที่พัดมาจากข้างลำตัวของเธอจนหัวใจเริ่มผ่อนคลายลงเข้าสู่ระดับเดิมที่ควรจะเป็น พร้อมกับเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มที่ค่อยๆก้าวออกไปห่างจากตัวเธอโดยไม่ทำอะไรเกินเลยไปกว่าจับกดลงกับพื้นเลย




"คุณพ่อ...คะ!?"



"พ่อไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าลูกสาวของตัวเองจะโตมาน่ารักขนาดนี้... เพราะอย่างนี้เองสินะที่ทำให้พ่อเกิดอยากย้ายบ้านไปที่ทำงานเพื่อจะได้อยู่ดูแลแกและแม่ของแกได้ทุกวันเมื่อ15ปีที่แล้ว น่าเสียดายจริงๆที่แม่ของแกไม่อยากจะย้ายตามฉันไป... อีกอย่างนึงตอนที่ฉันทำอะไรอย่างว่ากับแกเมื่อกี้ แกร้องเรียกฉันว่า พ่อๆ ซะเสียงดังฟังชัดเลยนะ"



สาวน้อยสังเกตได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อได้เห็นใบหน้าที่ชายหนุ่มคนนั้นแสดงออกมาให้เห็นหลังจากที่ลุกขึ้นไปจากท่านั่งคร่อมร่างเธอไปยังตู้เย็นที่มีขวดน้ำเย็นใส่อยู่จนแน่นเอียดแทบจะไม่มีข่องว่างเอาไว้สำหรับสิ่งอื่นเลยก่อนจะหยิบเอาน้ำเปล่าแช่เย็นออกมาสองขวดยื่นให้กับเธอ ซึ่งสาวน้อยก็รับมันไว้แต่โดยดีพร้อมกับสายตาที่ก้มมองต่ำด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน



"ก็ตอนนั้น... คุณมาผลักหนูล้มก่อนทำไมล่ะ แล้วอีกอย่างพวกเราก็เป็นพ่อ..."



"นั่นไง! เธอพูดออกมาอีกแล้วนะ!"




น้ำรู้สึกเขินอายนิดหน่อยเมื่อได้รู้ว่าความรู้สึกภายในใจของเธอไม่คิดที่จะทำตามการกระทำของเธอไปด้วย แท้ที่จริงแล้วน้ำก็ไม่ได้อยากที่จะปฏิเสธตัวตนของชายแปลกหน้าที่มาปรากฏตัวตัวอยู่ตรงหน้าว่าเป็นบิดาที่มอบชีวิตแก่เธอตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรเมื่อได้พบกับคนที่ปรารถนาจะได้เจอแบบซึ่งๆหน้าดี...จึงได้เล่นตัวไม่ยอมรับสถานภาพของพวกเธอทั้งสองคนก็เท่านั้น



"ตกลงแล้วเธอจะเอายังไงแน่... ระหว่างคนแปลกหน้า!? กับพ่อผู้ให้กำเนิด!? เธอมองฉันเป็นอะไรกันแน่..."



"ก็...ก็หนูไม่รู้นี่ว่าเวลาที่ลูกสาวได้อยู่ในบ้านกับพ่อตามลำพังสองคนจะทำตัวยังไง... อีกอย่างหนูก็ไม่อยากจะเชื่อด้วยว่าผู้ชายที่ใครๆก็ว่ามีพระคุณกับเรามากที่สุดรองจากแม่ผู้ให้ชีวิตเรามาโดยตรงจะมีอยู่ตรงหน้าแบบนี้ เพราะงั้นหนูก็เลย..."




เด็กสาวผู้ไม่เคยรับรู้ถึงความอบอุ่นของอ้อมกอดที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยมาก่อนตลอดทั้งชีวิต18ปีที่ได้เกิดมานั้นเริ่มมีน้ำตาซึมออกมาจากหางตาทั้งสองข้างที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาในไม่ช้าหากไม่มีการเช็ดหรือเอาอะไรมาซับมันไว้ ซึ่งสิ่งที่น้ำจะใช้แทนกระดาษทิชชู่หรือผ้าเช็ดตัวในการซับน้ำตาของเธอนั้นก็คือ...



"ฟังให้ดีนะลูกสาวที่แสนเคารพรัก... ไม่มีพ่อที่ดีคนไหนหรอกที่จะปล่อยให้ลูกสาวของตัวเองต้องอยู่ตามลำพังให้แม่ของเธอหาเลี้ยงเพียงคนเดียว แล้วก็ไม่มีพ่อที่ดีคนไหนหรอกที่จะจับลูกสาวตัวเองกดลงกับพื้นแล้วใช้ความชื่นมื่นเกินพิกัดฟัดใบหน้าลงบนผิวกายลูกสาวตัวเอง น้ำจะไม่ยอมรับพ่อว่าเป็นพ่อก็ได้นะ...เพราะพ่อน่ะไม่ใช่พ่อที่ดีสำหรับลูกหรอก ไม่สมควรที่จะถูกเรียกว่าเป็น..."




                              หมับ..!!!




ถ้อยคำที่เอ่ยทำนองน้อยใจและสำนึกผิดของผู้เป็นพ่อถูกหยุดเอาไว้ด้วยร่างของลูกสาวที่โถมตัวเข้ามาใช้ดวงใจสัมผัสกันโดยตรงจนชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความกระชับและมีน้ำมีนวลของลูกสาวตัวเองได้อย่างเต็มน้ำเต็มเนื้อ แม้ว่าเขาเพิ่งจะสอนเรื่องการปฏิบัติตัวต่อหน้าผู้ชายให้ฟังเมื่อสักครู่นี้ก็ตาม




"ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วล่ะค่ะ...คุณพ่อ"


"น้ำ... หน้าอกๆ!"



"ไม่เกี่ยวกันหรอกค่ะว่าที่ผ่านมาคุณพ่อจะทำตัวได้เลวร้ายสักแค่ไหน... ถึงที่ผ่านมาคุณพ่อจะไม่เคยอยู่ดูหน้าลูกสาวตัวเองเลยก็ตาม... แต่ว่านะคะ หนูก็ได้ยินมาจากคุณแม่เหมือนกันว่าคุณพ่อไม่เคยปล่อยให้คนอื่นที่เดือดร้อนต้องเผชิญปัญหาอะไรด้วยตัวเองเลย เพราะอย่างนั้นสินะคะที่ทำให้คุณพ่อไม่สามารถปลีกงานมาดูแลหนูได้ คุณพ่อน่ะสอบตกในฐานะพ่อคนอย่างที่ว่าจริงๆนั่นแหละ แต่ว่า...มีอย่างนึงที่หนูอยากจะบอกกับคุณพ่อนะคะ"









"ทีนี้หนูก็รู้แล้วล่ะว่าจะเขียนอะไรลงในเรียงความวันพ่อปีนี้ดี... ขอบคุณนะคะคุณพ่อ!!"




สาวน้อยกระโดดเข้าสวมกอดชายหนุ่มที่เพิ่งจะจับตัวเธอกดลงกับพื้นพร้อมกับเทศนาบ้าๆบอๆอย่างสุดแรงด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขที่ต่อให้เอาอะไรมาแลกก็ไม่มีวันยอมยกสิ่งนี้ให้ใครอย่างแน่นอน สิ่งเดียวที่อยู่ภายในความคิดของน้ำในขณะนี้นั้นมีเพียงแค่เธอจะเอาความรู้สึกที่ได้โอบกอดพ่อแท้ๆของเธอในตอนนี้ไปเล่าให้เพื่อนที่โรงเรียนที่วันๆเอาแต่ถามเรื่องบิดาที่พลัดพรากจากกันมานานว่ายังไงดี





                    แต่ก่อนหน้านั้น... น้ำก็ได้มีความคิดอื่นที่ดียิ่งกว่านั้นรออยู่แล้ว