ใครเล่า..ที่รักเราจริง

     'พ่อคะ เงินหมดแล้วค่ะ พ่อโอนมาให้ไวน์ 5,000 นะคะ อาทิตย์นี้ไวน์ต้องใช้เงินเยอะค่ะพ่อ'

     'ค่ะๆ ขอบคุณค่ะพ่อ แค่นี้นะคะถึงเวลาเรียนแล้ว'

     "ไวน์ แกขอเงินพ่อแกเยอะเกินไปหรือเปล่า อาทิตย์นี้แทบจะไม่ต้องใช้จ่ายอะไรเลยนะ งานก็ส่งหมดแล้ว" หมีพูเพื่อนสาวของฉันยิงคำถามมาทันทีหลังจากที่ฉันวางโทรศัพท์จากพ่อ ทำไมยัยนี่จะต้องยุ่งเรื่องของฉันตลอดเลยนะ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องฉัน นี่ถ้ายัยนี่เรียนไม่เก่ง ไม่คอยบอกการบ้านฉันนะ ฉันไม่ทนคบอยู่หรอก

     "แหมแก ใกล้จะปิดเทอมแล้ว ฉันก็อยากจะพักผ่อนบ้าง"

     "พักผ่อนเหรอ?" หมีพูทำหน้า งง ใส่ฉัน

     "ใช่ งานก็ส่งครบหมดแล้ว ที่ฉันขอเงินพ่อเยอะๆหนะ ฉันจะเอาไปเที่ยวทะเลกับพวกการ์ตูนหนะ" ฉันบอกเหตุผลของฉันไป หวังว่ายัยหมีพูคงจะเข้าใจฉันบ้างนะ

     "นี่ไวน์ ใกล้จะสอบแล้วทำไมแกไม่เอาเวลาไปอ่านหนังสือสอบนะ สอบเสร็จแล้วแกก็กลับไปหาพ่อ ไปเที่ยวกับพ่อไม่ดีกว่าหรอ" หมีพูบ่นฉันเป็นชุดๆ ยัยนี่เป็นใครเนี่ยทำไมฉันจะต้องมาฟังมันบ่น ชักจะฉุนขึ้นมาแล้วนะ

     "มันเรื่องของฉัน ! " 

     "ใช่ มันเรื่องของแก ฉันเตือนเพราะฉันหวังดี อยากให้แกทำตัวดีๆพ่อแกก็อายุมากแล้ว แต่ถ้าที่ฉันเตือนมันไม่ซึมซับเข้าหัวสมองแกก็ตามใจแกเถอะไวน์ จะทำอะไรก็ทำ แต่ซักวันแกจะต้องเสียใจ" พูดจบยัยหมีพูก็สะบัดหน้าหนีแล้วเดินจากฉันไป ทำไมฉันจะต้องเสียใจในเมื่อมีพ่อทีคอยตามใจฉันซะขนาดนี้ เฮ้อ เสียเวลาเถียงกับยัยหมีพูตั้งนาน กดเงินแล้วไปช้อปปิ้งซื้อของไปทะเลดีกว่า พ่อโอนเงินมาตั้ง 5,000 พ่อนี่รวดเร็วทันใจจริงๆ บอกปุ๊บก็รีบโอนปั๊บ

     "ทะเล๊ ทะเล"

          หลังจากที่ฉันเดินวนไปวนมาอยู่ในห้าง ซื้อนู่นซื้อนี่ จนกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ใกล้ค่ำแล้ว กลับหอดีกว่าได้ของครบแล้ว กว่าจะถึงหอฉันต้องนั่งรถเมล์สองต่อเลยนะเนี่ย คิดแล้วก็เหนื่อย !! ทำไมวันนี้คนเยอะจังเลย จะไปไหนกันมากมายนะ สองมือฉันก็เต็มไปด้วยถุงที่ซื้อของมา รถเมล์ก็แล่นไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่ามีคนมาเบียดข้างๆฉันแต่ฉันก็เข้าใจนะว่าคนเยอะ แต่ดีที่เป็นผู้หญิงฉันเลยไม่คิดอะไร

     "เห้อ ถึงซะทีห้องนอนของช้านนน อาบน้ำดีกว่า" ก่อนอาบน้ำเปิดดูกระเป๋าเงินก่อนดีกว่าว่าเหลือเงินเท่าไหร่ จะได้ใช้ถูก หา หา หา !! กระเป๋าเงินฉันอยู่ไหนนะ ในกระเป๋าหนังสือก็ไม่มี เอ๊ะ ! ลืมไว้ที่ห้างหรือเปล่านะ .. แต่ตอนจ่ายเงินค่ารถเมล์ก็ยังอยู่นี่ หรือว่า...

      "ยัยผู้หญิงคนนั้นแน่เลย ที่ขโมยกระเป๋าเงินฉันไป ฮึ่ย!น่าเจ็บใจนัก ทำไมสมัยนี้มิจฉาชีพมันเยอะนักนะ ทำไม ทำไม ซวยแบบนี้เนี่ย ไม่เป็นไร โทรไปขอพ่อใหม่ดีกว่า"

       ฉันรีบหาโทรศัพท์แล้วกดโทรหาพ่อทันที

       'พ่อคะ  กระเป๋าเงินหนูหายอ่ะพ่อ พ่อโอนมาให้หนูใหม่หน่อยนะ'

       'ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้หล่ะลูก '

       'ก็ไวน์ไม่ได้ตั้งใจหนิพ่อ มีคนล้วงกระเป๋าไวน์' อารมณ์เสียจริงๆทำไมพ่อไม่เคยเข้าใจฉันเลยนะ

       'ที่พ่อพูดพ่ออยากให้ไวน์ระมัดระวังตัวนะลูก' 

       'ค่ะพ่อ  ยังไงพ่อก็โอนมานะคะ ไวน์จะอาบน้ำนอนแล้วค่ะ แค่นี้นะคะ'

            เคร้ง !! ฉันกำลังจะเดินไปอาบน้ำอยู่ดีๆกรอบรูปพ่อก็หล่นลงมาแตก มันคงไม่มีอะไรหรอก สงสัยลมพัดจากทางหน้าต่าง วันนี้ลมแรงอยู่ หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็จัดการแต่งหน้าทำผม เตรียมตัวจะไปเที่ยวผับ ชีวิตฉันนั้นแสนจะลั้นลา กลางคืนไปเที่ยว กลางวันก็ไปนั่งเรียนเป็นพิธี การบ้านก็มีคนคอยบอกคอยไปส่งให้ พอเงินหมดก็ให้พ่อโอนมา อะไรจะแสนสบายขนาดนี้เนี่ย เฮ้อ ^^

         "ก็ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไงก็ฉันรักในเสียงดนตรี.." อ๊ะ ยัยการ์ตูนโทรมาตามแล้ว

         'ฮัลโหลไวน์ ฉันอยู่หน้าหอแกแล้ว ลงมาได้แล้ว'

         'โอเค รอแปป'

              หลังจากนั้นฉันกับยัยการ์ตูนก็ไปท่องราตรีกันอย่างสนุกสนาน 

         "เอ้า ชนแก้วหน่อยเพื่อนรัก"

         "นี่ไวน์ วันนี้ฉันมีงบน้อยนะแก ดื่มเบาๆหน่อย"

         "ไม่เป็นไร ที่เหลือฉันออกเอง พ่อฉันมีตัง ฮ่าๆ" การ์ตูนยิ้มกว้างพลางยกแก้วขึ้นมาชนกับฉัน

          "ก็ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไงก็ฉันรักในเสียงดนตรี.." 

          "ก็ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไงก็ฉันรักในเสียงดนตรี.."

          "ก็ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไงก็ฉันรักในเสียงดนตรี.." เอ๊ะ พ่อโทรมาทำไมนะ กินเหล้าดีกว่า ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยโทรกลับ

          00.00 น.

          "ไวน์ กลับกันเถอะ เที่ยงคืนแล้ว"

          "เดี๋ยวก่อนสิแก อีกเพลงนึงนะ"

          "โอเคๆ"

                แสงแดดสาดส่องกระทบเปลือกตาฉันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดมากเลย ทำให้ฉันต้องตื่น เฮ้อ ! รู้สึกปวดหัวจัง สงสัยเมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย เอ๊ะ ! เมื่อคืนพ่อโทรมานี่นา นึกขึ้นได้ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู โอ้โห 35 สายที่ไม่ได้รับ ตายๆพ่อมีธุระอะไรเนี่ย โดนบ่นอีกแน่เลยเรา

          ตื๊ด ตื๊ด !!

          'ฮัลโหล' เอ๊ะ เสียงผู้หญิง O.O

          'ฮัลโหล นั่นใครพูดคะ' ฉันถามไปอย่าง งงๆ

          'ป้างามเองหนูไวน์'

          'อ่าว แล้วพ่อหล่ะจ๊ะ'

          'เอ่อ คือว่า ตอนนี้พ่อหนูอยู่ในห้องICU'

          'ฮะ! อะไรนะป้า พ่อเป็นอะไร' ฉันถามป้าอย่างร้อนรน

          'หนูรีบกลับมาเถอะจ่ะ เดี๋ยวป้าจะเล่าให้ฟัง'

               หลังจากวางสายป้างามแล้วฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปขึ้นรถตู้มุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลที่บ้านทันที  เมื่อถึงโรงพยาบาลฉันรีบวิ่งไปที่ห้องไอซียู เมื่อถึงหน้าห้องพบว่าเจอญาติๆฉันนั่งอยู่กันหลายคนเลย ทำไมทุกคนมองฉันแปลกๆ ฉันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปหาป้างาม

           "ป้าคะ เกิดอะไรขึ้น"

           "เมื่อคืนหลังจากที่หนูโทรมาบอกพ่อหนูว่ากระเป๋าเงินหาย ก็มีเพื่อนหนูที่ชื่อหมีพูโทรมาหาพ่อหนู แล้วเล่าว่าหนูหลอกขอเงินจะเอาไปเที่ยวทะเล หนูไม่ตั้งใจเรียน แล้วก็เที่ยวกลางคืน เขาบอกว่าเขาหวังดีเลยโทรมาบอก ไม่อยากให้ไวน์ต้องเสียคนไปมากกว่านี้ เมื่อพ่อได้ฟังหมีพูเล่าพ่อจึงตกใจและเสียใจมาก พ่อหนูเลยช็อคหนะ ทำไมหนูถึงเกเรหล่ะ ตอนมัธยมหนูยังตั้งใจเรียนดีอยู่เลย พ่อหนูเขาหวังในตัวหนูไว้มากเลยนะ" ฮึ เป็นเพราะยัยหมีพูคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้ พ่อจะต้องมาป่วยที่รับรู้เรื่องของฉัน ญาติๆก็จะเกลียดฉันไปด้วย ฉันเกลียดแกจริงๆยัยหมีพู

            "ป้าคะ ที่หมีพูบอกพ่อมันไม่จริงเลยนะจ๊ะ หมีพูหนะชอบอิจฉาไวน์ที่ไวน์เรียนดีกว่า บ้านก็รวยกว่า ที่สำคัญไวน์ยังสวยกว่าด้วย หมีพูนิสัยไม่ดีเลยนะป้า" ป้างามได้ยินถึงกับอึ้งเลย เมื่อฉันแสดงละครฉากใหญ่

            "จริงหรอจ๊ะ ป้าไม่นึกเลยว่าหมีพูจะโกหกพ่อหนูได้ขนาดนี้ ไวน์แน่ใจนะว่าไม่โกหกป้า" เอ๊ะ ป้างามทำเหมือนรู้ทันเราเลยนะ

            "เอ่อ จริงสิจ๊ะ ไวน์จะโกหกป้าทำไม" นาทีนี้ฉันเอาตัวเองให้รอดก่อน เดี๋ยวยัยหมีพูได้เจอดีกับฉันแน่

            "ถ้าหนูยืนยันป้าก็เชื่อจ่ะ"

            ผ่านไป 3 วัน

            ระยะเวลา 3 วันที่ผ่านมา ฉันคอยดูแลพ่อสลับกับป้างามตลอด ป้างามจะเปรียบเสมือนตัวแทนของแม่ แม่ของฉันได้จากฉันไปตั้งแต่ตอนเด็กๆ ป้างามจึงคอยช่วยเหลือพ่อและฉันมาตลอด หลังจากป้างามได้อธิบายเรื่องของยัยหมีพูให้พ่อฟัง พ่อก็สบายใจขึ้นเยอะ และไม่ถือสาหาความอะไร และวันนี้หมอก็อนุญาตให้พ่อกลับไปพักที่บ้านได้ พอส่งพ่อเข้าบ้านและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วฉันก็ต้องรีบกลับไปเรียน และที่สำคัญไปจัดการยัยตัวดี !!

            "พ่อคะ ไวน์ไปแล้วนะคะ"

            "จ่ะลูก กลับไปลูกก็ไปคุยกับเพื่อนให้ดีๆนะ แล้วฝากบอกเพื่อนหนูด้วยว่าอย่าไปใส่ร้ายใครแบบนี้อีก เพราะคนอื่นอาจจะเป็นมากกว่าพ่อก็ได้  พ่อเป็นห่วง"

             "ค่ะ หนูจะพูดให้นะคะ พ่อพักผ่อนเถอะ"

             "จ่ะ ตั้งใจเรียนนะลูก"

             "ค่ะ สวัสดีค่ะ"

             ณ มหาวิทยาลัย

             วันนี้ฉันรีบมามหาวิทยาลัยอย่างรีบร้อน เพราะอะไรหนะหรอก็เพราะว่าฉันจะมาจัดการยัยตัวดี ปากโป้งหนะสิ เอ๊ะ ! นั่นไง นั่งอยู่หน้าห้อง เหอะ ทำมาเป็นเด็กดีขยันเรียนที่แท้ก็พวกขี้ฟ้อง ฉันรีบเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะของยัยหมีพู แล้วทุบโต๊ะดังปึ้ง!!!

             "เอ๊ะ เธอมาทุบโต๊ะฉันทำไมไวน์" หมีพูถามอย่าง งงๆ

             "โอ้ย นี่เธอจะแอ๊บแบ๊ว ใสซื่อไปถึงไหนยะ ทำอะไรไว้ยังไม่รู้ตัวอีก" 

             "ฉันทำอะไร??"

             "เธอโทรไปบอกเรื่องของฉันกับพ่อทำไม เธอเป็นใครทำไมจะต้องมายุ่งเรื่องของฉัน เธอรู้ไหมว่าพ่อฉันต้องเข้าโรงพยาบาล เพราะเธอคนเดียว ดีนะที่พ่อฉันไม่เป็นอะไร ถ้าพ่อฉันเป็นอะไรไปฉันเอาเธอตายแน่" ฉันโมโหกับยัยนี่เต็มทนแล้วนะ 

             "ฉันพูดความจริงทุกอย่าง ฉันหวังดีกับเธอนะไวน์ ฉันไม่อยากให้เธอเสียคนไปมากกว่านี้ และฉันจะโทรไปขอโทษพ่อเธอเองที่ทำให้ท่านล้มป่วย"

             "ไม่ต้อง!! เธอไม่ใช่ลูกพ่อฉัน เพราะฉะนั้นอย่ายุ่ง"

             พูดจบฉันก็เดินออกมานอกห้องทันที กลัวยับยั้งชั่งใจให้ฟาดฝ่ามือลงบนหน้าแบ๊วๆนั่นไม่ได้ เหอะๆ ไหนๆเรื่องก็เคลียร์แล้ว โทรชวนการ์ตูนไปเที่ยวดีกว่า

              ตื๊ด  ตื๊ด !!

              'ฮัลโหลการ์ตูน คืนนี้ไปเที่ยวกันนะ'

              'ไปสิๆ กำลังอยากไปพอดีเลย ฉันโทรไปหาเธอตั้งหลายวันแล้ว ไม่เห็นรับโทรศัพท์เลย'

              'อ๋อ ฉันไปเที่ยวกับคุณพ่อมาหนะ'

              'พ่อเธอใจดีจังเลยอ่ะ'

              'ไม่ใช่ใจดีอย่างเดียวนะ แถมยังรวยอีกต่างหาก โอเคตอนเย็นเจอกันนะ'

              'จ้า'

              หลังจากโทรหาการ์ตูนเสร็จฉันก็กลับไปพักผ่อนที่หออย่างสบายใจเฉิบ พอถึงเวลาฉันก็ไปเที่ยวสนุกกับการ์ตูน จนตี 2 ถึงจะกลับหอ ชีวิตนี้แสนจะสบายจริงๆ 

              "ก็ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไงก็ฉันรักในเสียงดนตรี" เอ๊ะ พ่อโทรมาทำไมแต่เช้านะ คนจะหลับจะนอน

              'ฮัลโหล ว่าไงคะพ่อ'

              'ยังไม่ตื่นหรอลูก วันนี้ไม่มีเรียนหรอ'

              'ไม่มีค่ะ แค่นี้นะคะเมื่อคืนทำการบ้านดึก ไวน์ง่วงนอน'

              'จ่ะลูก'

               ถัดมาอีกวัน

               "ก็ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไงก็ฉันรักในเสียงดนตรี" ป้างามโทรมา มีธุระอะไรนะ ปกติไม่เคยโทรมา

               'ฮัลโหลค่ะป้างาม มีอะไรคะ'

               'ไวน์ พ่อหนูเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว'

               'พ่อเป็นอะไรคะป้า' ยัยหมีพูไปฟ้องอะไรพ่ออีกนะ

               'พ่อไวน์เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ คราวนี้ไวน์ไม่ต้องโทษเพื่อนไวน์เลยนะ เพราะพ่อไวน์หนะเขาตามไปดูไวน์ห่างๆว่าไวน์ทำตัวแบบที่หมีพูว่าไหม แล้วมันก็จริง หมีพูไม่ได้โกหก ทำไมไวน์ต้องโกหกป้าด้วยหร่ะ ป้าผิดหวังในตัวหนูจริงๆ' ป้างามพูดเสียงสั่นเครือ ความรู้สึกผิดเกาะกุมอยู่เต็มหัวใจฉัน น้ำตาไหลออกจากตาโดยที่ไม่ต้องสั่ง 

                'ค่ะป้า ไวน์ขอโทษที่โกหกป้า'

                'คนที่หนูต้องมาขอโทษที่สุดก็คือพ่อหนู  รีบมานะ'

              ณ โรงพยาาบาล

                  เมื่อเจอป้างาม ป้าก็บอกให้ฉันรีบเข้าไปหาพ่อ ฉันรีบปาดน้ำตาออกแล้วเข้าไปหาพ่อ พ่อนอนอยู่นิ่งๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ นี่พ่อยังไม่ฟื้นอีกหรอเนี่ย ฉันนั่งทรุดลงบนเก้าอี้ใกล้ๆเตียงพ่อแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้ง พ่อคะ พ่อตื่นเถอะค่ะ  หนูอยากคุยกับพ่อ ผ่านไป 3 ชั่วโมงพ่อก็ยังไม่ฟื้น ฉันเลยรีบกลับบ้านไปอาบน้ำแล้วมาเฝ้าพ่อ พอถึงโรงพยาบาลอีกที ฉันก็ได้รับข่าวดีจากป้างามว่าพ่อกระดิกนิ้วตอบรับแล้ว คุณหมอจึงอนุญาตให้พ่ออยู่ห้องธรรมดาแล้ว ฉันดีใจมากเลย ฉันตรงไปยังห้องที่พ่อพักอยู่ทันที และไปนั่งใกล้ๆเตียงท่าน จนผล็อยหลับไป

              ไวน์  ไวน์

                   เสียงพ่อ !! ฉันสะดุ้งตื่นแล้วก็พบว่าพ่อฟื้นแล้ว

               "พ่อคะ รอแปปนึงนะ ไวน์จะไปตามหมอ บอกว่าพ่อฟื้นแล้ว"

               "อาการของคุณชาตรีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว"

               "ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ" หลังจากที่คุณหมอเดินออกไปจากห้อง ฉันกำลังจะเอ่ยปากขอโทษพ่อก็ต้องหยุดชะงัก..

               "พ่อรู้ว่าหนูจะพูดอะไร ไว้พรุ่งนี้เราค่อยไปคุยกันที่บ้านนะลูก"

               "ค่ะพ่อ พ่อพักผ่อนเถอะจ่ะ"

                   แสงแดดอ่อนๆ ทุ่งนาสีเขียว ลมพัดเอื่อยๆ ทำไมมันทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นแบบนี้นะ หลังจากพาพ่อกลับมาบ้าน ฉันก็เลยออกมาทำใจกับเรื่องที่จะพูดกับท่านสักหน่อย ทันใดนั้นพ่อก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆฉัน ฉันเลยจูงเขนพ่อไปนั่งโต๊ะที่ทำด้วยไม้สักด้วยกัน อยู่ดีๆฉันก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา เมื่อฉันจะเอ่ยถ้อยคำต่างๆ

                ฮึก ฮือ !! ฉันปล่อยโฮต่อหน้าพ่อ

                "หนูขอโทษ หนูขอโทษ ที่ทำให้พ่อต้องเสียใจ พ่อถึงต้องเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ หนูมันเป็นลูกที่แย่จริงๆ"

                "เอาเถอะลูก ไหนๆมันก็ผ่านไปแล้ว พ่อก็ไม่อยากจะว่าจะด่าอะไร พ่อแค่อยากจะสอนไวน์ว่า พ่อต้องทำงานหนักเพื่อที่จะหาเงินส่งไวน์เรียน พ่ออยากให้ไวน์ตั้งใจเรียน ประหยัดในการใช้เงิน ไม่เที่ยวกลางคืนนะลูก เปลี่ยนตัวเองเพื่อพ่อได้ไหมลูก"

                 "ได้ค่ะพ่อ ไวน์ขอโทษพ่อจริงๆนะคะ ไวน์รักพ่อที่สุดในโลกเลย พ่อให้อภัยไวน์ได้เสมอเลย"

                 "ลูกคือที่สุดในชีวิตพ่อ"