ความรัก [สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด]

            ในขนาดที่อชิระและวิราวจูงมือกันเดินเข้าถนนเชียงคานชาวต่างชาติและคนที่เข้ามาท่องเที่ยวหาของกินและของใช่ก็จ้องมองพวกเขาสองคนที่เดินเข้ามาถนนอชิระเริ่มรู้สึกขัดเขินขึ้นมาเมื่อวิราวอยู่ๆก็จับมือแน่นพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่องประกายทำให้พวกสาวๆในเชียงคานบนถนนคนเดินนั้นอิจฉาตาร้อนกันไปหมด 

  ''ว ...วิราว?'' นับตั้งแต่มาที่นี้เธอรู้สึกบรรยากาศในตัววิราวเปลี่ยนไป 

  ''มีอะไรหรือครับ?'' วิราวส่งยิ้มให้กับอีกฝ่ายพร้อมมีดอกไม้เบ่งบานอยู่รอบตัวในความคิดของอชิระที่อยู่ๆก็รู้สึกว่าน้องของเธอเปลี่๋ยนไป๋ 

  ''...แกลืมกินยาเขย่าขวดหรือเปล่าวะ?'' อชิระทำสีหน้าอีโมจิพร้อมทำปากสามเหลื่ยมเอามือทาบบนหน้าผากของอีกฝ่าย ''ไหวหรือเปล่าเฮ้ย?''

วิราวไม่เข้าใจคำถามของอชิระเลยสักนิดเพราะตั้งแต่มาที่นี้เขาก็รู้สึกดีใจที่ได้มาเที่ยวกับพี่สองต่อสองได้มาพักผ่อนสบายและได้มาเที่ยวกันสักครั้งในที่แบบนี้ก่อนวิราวจะใช่มืออีกข้างจับเอาไว้ 

  ''ผมแค่ดีใจที่พวกเราได้มาเที่ยวด้วยกันน่ะ'' วิราวเผยรอยยิ้มอ่อนโยนให้กับอีกฝ่ายก่อนที่อชิระจะได้กลิ่นหอมๆตรงถนนคนเดินโดยไม่ได้สนใจคำพูดมะกี้เธอดึงมือชายหนุ่มไปตรงที่มีหญิงสาวคนแก่กำลังขายขนมข้าวเหนียวไส้หวานมันเผือกที่ห่อใบตองที่ไหม้เกรียนที่กำลังปิ๊งอยู่ 

  ''ชิ้นนี้ขายเท่าไรหรือค่ะป้า?'' อชิระเอียงคอถามหญิงสาวแก่คนเหนือที่เงยหน้าขึ้นมาช้าๆพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมามองสองพี่น้องตระกูลอนาวรณ์ 

  ''บาทเองจ๊ะหนู? สนใจจะรับสักชิ้นไหมเจ้า?'' หญิงสาวแก่พูดภาษาคนเหนือก่อนที่จะยิ้มแย้มหันไปมองทางวิราว''สนใจจะรับสักชิ้นไหมเจ้า พ่อหนุ่มน้อย?''  

  '' สองชิ้นเลยคะ!'' อชิระทำตาเป็นประกายก่อนจะหยิบข้าวเหนียวไส้หวานที่กำลังปิ๊งอยู่หยิบติดมือมาสองอันก่อนจะคุ้ยหากระเป๋าตังค์ของตัวเองในขนาดที่วิราวยืนดูการกระทำของผู้เป็นพี่สาวก็อดหุบยิ้มไม่หายเลย 

 ''งั้นผมขอทานก่อนนะ?'' โดยที่ไม่รอช้าวิราวก็แกะห่อใบตองได้กลิ่นหอมๆของข้าวเหนียวไส้หวานก่อนจะงับเข้าปากเพื่อลองชิมคำแรกที่เข้าปากเขาไปเป็นข้าวเหนียวนุ่มๆที่ใส่นํ้าตาลที่กวนเข้ากันแล้วก็มันเผือกที่นิ้งจงสุกแล้ว 

 ''อ..อร่อยแฮ่ะ?'' วิราวแทบไม่อยากจะเชื่อพร้อมกับเคี้ยวแก้มตุ๋ยแบบเด็กๆที่กินอย่างอเร็ดอร่อยอย่างมีความสุขในขนาดที่อชิระเปิดค้นกระเป๋าแล้วล้วงหากางเกงยีนส์ตัวเองแทบจะใจจะขาดก่อนจะหันไปมองผู้เป็นน้องชาย 

 ''ผ...เผลอทำกระเป๋าตังค์ตัวเองหาย ...''  สิ้นเสียงวิราวก็ทำหน้าเอ๋อมองอชิระที่ทำหน้าอยากจะร้องไห้พร้อมกับป้าที่มองพวกเขาก่อนจะหัวเราะเบาๆมองทั้งคู่พูดคุยกัน

 ''ข้างในหายอะไรไปบ้างละ?'' วิราวเดินไปช่วยค้นหาโดยที่อชิระค้นหาข้างในกางเกงก่อนที่ป้าจะอดขำไม่ได้  

 ''ป้าให้พวกหนูฟรีละกันนะเจ้า'' หญิงสาวแก่ที่กำลังปิ๊งข้าวเหนียวมันกวนพูดด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงและใจดีแก่พวกเขาทั้งสองที่ค้นหาเงินกัน 

 ''มะ ..ไม่ได้นะครับ? เอาเป็นว่าผมจ่ายเองดีกว่า'' วิราวยกมือห้ามอีกฝ่ายไว้ก่อนที่จะล้วงมือเข้าไปหยิบแบงค์ยี่สิบยื่นให้อีกฝ่ายอย่างเต็มใจ

 ''ถือซะว่าต้องขอโทษที่ช้าเกินไปละกันนะครับ เอาละ ไปกันดีกว่าพี่'' ชายหนุ่มจับมือลาภอชิระของเขาไปที่ยังคงทำสีหน้าเด็กขี้แงพร้อมกับหยิบขนมติดมือไปด้วย 

 ''อะ ---------! เงินฉัน ....... '' อชิระทำสีหน้าจ๋อยก่อนที่ฝีเท้าของวิราวจะหยุดลงพร้อมหันหน้าไปมองอชิระที่เธอคิดว่าจะโดนดุแน่ๆเธอรีบปิดตาพร้อมกับปิดปากแน่นที่คิดว่าจะโดนทุบหัวและโดนว่าแน่ๆ 

ตุ้บ

วิราววางมือของตัวเองลูบหัวผู้เป็นพี่สาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆออกมาราวกับไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดอะไรกับเรื่องมะกี้ 

 ''เอาหน่า ..... ถ้างั้น? ทั้งวันผมเลี้ยงพี่ก็ได้นะ'' วิราวปลอบใจอีกฝ่ายอชิระแทบอึ้งพร้อมกับทำสีหน้าเด็กขี้แงอีกครั้ง

 ''จริงดิ?''

 ''จริงสิ''

 ''นี้ฉันฝันไปเปล่าเนี้ย?''วิราวใช้มือข้างขวาจับใบหน้าของอีกฝ่ายที่หยุดร้องไห้ก่อนจะใช้นิ้วเช็ดคราบนํ้าตาที่ร้องไห้แบบเด็กๆพร้อมกับสีหน้าที่ดูเหมือนมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าพร้อมกับความอ่อนไหวในตัวของเขา

 ''จริงสิ ....... '' ชายหนุ่มไม่ทันตอบอะไรอชิระก็หน้าแดงขึ้นก่อนจะปัดมืออกมาอย่างรุงแรงก็เพราะตอนนี้ใบหน้าของวิราวเข้าไกล้ประชิดเธออย่างมากก่อนจะเดินนำก่อนคนแรก 

 ''หนวกหู! หนวกหู! รีบตามมาเดียวนี้นะเฟร้ย! '' 

สิ้นเสียงอชิระก็เดินนำหน้าอีกฝ่ายโดยไม่สนใจที่วิราวทำสีหน้างุงงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มร่าเริงขบขัน

 ''รอก่อนสิพี่ครับ!'' วิราววิ่งตามอีกฝ่ายไปในถนนคนเดิน

------------------------------------------------------------------------------------