รอยต่อของชีวิต

ความสุขอันยิ่งใหญ่ของฉัน กำลังจะมาเยือนอีกไม่ช้า....ฉันนับวันรอคอย มันตื่นเต้น ดีใจ สุขใจบอกไม่ถูก รู้สึก

 

ใจหาย เมื่อนึกถึงอดีต ที่ฉันเคยทำมันเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรง สำหรับสายตาของใครๆ แต่สำหรับ แม่ แม่ให้อภัย

 

ฉันเสมอมา ตั้งแต่สมัยฉันเด็กๆ ไม่ว่า ฉันจะทำอะไรผิดร้ายแรงขนาดไหน แม่จะออกรับแทน และเป็นกำลังใจให้

 

เสมอ แต่...ในครั้งนั้น มันคงเป็นสิ่งที่ร้ายแรงที่สุด สำหรับฉัน และแม่ 

 

ฉันนั่งมองดวงอาทิตย์ีที่กำลังจะลับขอบฟ้า กลางทะเล ฉันมองอย่างมีความสุข มันไม่เหมือนกับวันแรกที่ฉันมาที่นี่ ที่

 

มองดวงอาทิตย์อย่างไร้อนาคต....

 

ฉันเริ่มหาซื้อของฝากทุกคนที่บ้าน  

 

"แม่จะอ้วนขึ้นไหนนะ  พ่อจะแก่ลงไปเยอะไหม พี่ชายจะสูงใหญ่ขนาดไหนแล้ว" ฉันคิด เพราะมันนานจนฉันคิดว่า

 

มีหลายอย่างอาจเปลี่ยนแปลงบ้าง ขนาดฉัน ดูสิ ยังคล้ำลงเลย สงสัยอยู่ใกล้ทะเล และแสงแดด แต่มีอย่างหนึ่งที่

 

ฉันไม่เคยเปลี่ยน คือ ความรักที่ฉันมีให้ทุกคนที่บ้าน  นึกๆ แล้วฉันมัน งี่เง่า ที่ทำอะไรสิ้นคิด แต่เมื่อมันผ่านมาแล้ว

 

ฉันก็ต้องทำวันนี้ และอนาคตให้ดีที่สุด ใครจะติจะว่า ยังไง ฉันต้องยอมรับได้ เพราะฉันเลือกที่จะเป็นเอง ใช่ไหม

 

เมื่อ..รถสายกรุงเทพ-ระยอง จอดที่ บขส. สายตะวันออก  ฉันก้าวลงจากรถ  ทีละก้าว ใจฉันตื่นเต้น ยังกลับไม่

 

เคยมา ยังไงยังงั้น รอยยิ้มนิดๆ เกิดที่มุมปากฉัน  ฉันโบกแท๊กซี่ เพื่อกลับบ้าน ฉันไม่ไ้ด้บอกใคร ว่าจะมา วันนี้

 

เมื่อ....รถแท๊กซี่จอดหน้าบ้าน....ฉันมองเ้ข้าไปในบ้าน บ้านเงียบๆ  ฉันเดินลงจากรถ.....ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป

 

และ..เมื่อแม่เห็นฉัน....และฉันก็เห็นแม่

 

เราสวมกอดกันแน่น....

 

"ปิค ลูกแม่" เสียงแม่สั่นเครือ กอดฉันแน่น  และ ฉันเองก็กอดแม่แน่นเช่นกัน  แล้วฉันก็ค่อยๆ นั่งลงก้มกราบแทบ

 

เท้าของแม่

 

"แม่ หนูขอโทษนะคะ แม่ยกโทษให้หนูนะคะ" ฉันพูดทั้งน้ำตา

 

แม่ค่อยๆ ประคองฉันขึ้น และลูบหัวฉัน  "แม่ไม่เคยโกรธหนูเลยนะ แม่ดีใจที่หนูกลับมาหาแม่"

 

"ค่ะ" ฉันสวมกอดแม่อีกครั้ง  เสียงฉันกับแม่คุยกันข้างนอก ทำให้พ่อกับพี่ชายเดินออกมา

 

"ยัยปิค" พี่ชายเรียกฉัน และเข้ามากอดฉัน พ่อเดินเข้ามาช้าๆ 

 

"พ่อดีใจ ที่เห็นลูกกลับมา แม่เขาคิดถึงหนูมากนะ ดูสิ คิดถึงจนแก่เลยเห็นไหม"

 

แม่ตีแขนพ่อ "ยังมีอารมณ์ขันอีกนะพ่อนี่"  ฉันและพี่ชายหัวเราะ  มันห่างหายไปนานขนาดไหนแล้วไม่รู้ที่ฉันไม่

 

ได้สัมผัส ความรู้สึกแบบนี้ มันอบอุ่นที่สุด และสบายใจที่สุด 

 

ทุกคนพาฉันเข้าบ้าน บ้านยังเหมือนเดิม ห้องฉันไม่เคยสกปรก เพราะแม่ทำความสะอาดรอฉันทุกวัน (พี่ชายบอก)

 

"ปิค กลับมาแล้วจะไปอีกไหม" พ่อถามฉัน

 

"หนูทำงานแล้วนะคะ พ่อ  หนูลามาสามวันค่ะ" ฉันบอก

 

"แกทำงานอะไรวะ" พี่ชายถาม

 

"ผู้ช่วยแม่ครัว" ฉันบอก

 

"กระจอกจัง" พี่ชายแซว

 

"ก็ ปิคไม่มีวุฒิไปสมัครนี่ แต่ปิคชอบนะ ไม่ปวดหัวดี เิงินก็พอได้ ทุกคนก็ใจดี ไม่ต้องวุ่นวายกับแขก อยู่แต่ในครัว

 

กับน้าๆ " ฉันพูดอย่างภูมิใจ 

 

"อาชีพอะไรก็ดีหมดล่ะ ถ้ามันสุจริตนะลูก" พ่อบอกฉัน

 

ฉันพยักหน้า "ค่ะ พ่อ"

 

"นี่ แกไม่อยากกลับมาทำงานที่บ้านบ้างเหรอ"

 

"ปิครักที่นั่น ปิคไม่ลำบากหรอก นะแม่นะ ให้หนูทำงานที่นั่นต่อนะ"

 

"ตามใจ แต่ต้องสัญญาว่าจะกลับมาหาบ่อยๆ "

 

"ค่ะ หนูจะมาบ่อยๆ ค่ะ" 

 

บ้านที่ไหน ก็ไม่มีความสุข เท่าบ้านเราหรอกนะ แค่สองสามวัน แต่ฉันกลัยรู้สึกว่า มันอบอุ่นในใจนานแสนนานที่สุด

 

สุดจำบรรยาย เมื่อต้องไปทำงาน แม่เตรียมข้าวของเครื่องใช้ให้ฉันมากมาย จนหอบไม่ไหว 

 

"แม่ เอาไว้วันหลังบ้างก็ได้ อยู่นั่นก็มี หนูหอบไม่ไหวแล้ว"

 

"อ้าวเหรอ แน่ใจนะว่า มีแล้ว เอาไปอีกก็ได้นี่"

 

"นี่แม่ พ่อว่ามันจะหอบพะรุงพะรังไปแล้ว มันไปคนเดียวนะไม่มีใครช่วยหอบด้วย"

 

แม่มองข้าวของที่เต็มตรงหน้า แม่เลยหยุด และเลือกเฉพาะที่จำเป็นให้ฉันไป

 

วันนี้ ทุกคนมาส่งฉันที่ บขส. มันไม่เหมือนวันนั้น ที่ฉันหอบความผิดหวังไปกับรถทัวร์ แต่วันนี้ หอบความรักไปกับ

 

รถทัวร์ ฉันโบกมือให้ทุกคน เมื่อรถค่อยๆ เครลื่อนออกจากชานชลา น้ำตาแห่งความสุข คลอเบ้าตาฉัน ฉันรีบปาด

 

มันทิ้ง แต่ไม่วายที่พี่ชายจะเห็น และตะโกนมา

 

"ขี้แยจังน้องพี่ แล้วกลับมาเยี่ยมอีกนะ" พี่ชายโบกมือให้ฉัน

 

"จ๊ะ ฝากพ่อกับแม่ด้วยนะ" ฉันตะโกนบอกพี่ชาย

 

ฉันมองทุกคนจนลับสายตา...... ฉันถอนหายใจ และยิ้มอย่างมีความสุข

 

วันนี้ กับวันนั้น มันแตกต่าง แต่มันทำให้ฉันรู้ชีวิตมาขึ้น รอยต่อของชีวิตฉันจะดี หรือร้าย มันขึ้นอยู่กับตัวเองทั้งหมด

 

ถ้าวันนั้น ฉันก้าวเดินในทางที่ ไม่ดี ฉันคงไม่มีวันนี้ คงไม่ได้รับการให้อภัยจากทุกคน

 

ขอบคุณ ทุกคน ที่ให้โอกาส ได้ให้ฉันเลือกที่จะเป็น และขอบคุณ ทุกคนที่เปิดโอกาส ให้ฉันได้เป็น และขอบคุณ

 

ทุกคน ที่สอนให้ฉันรู้จัก ชีวิต ที่เหลืออยู่ .......... 

 

                                                                "ขอบคุณผู้อ่านทุกคน ไม่รู้ว่าใครจะเคยมีประสบการณ์แบบ

นี้หรือเปล่า แต่สำหรับ ผู้เขียน บางตอนเคยเกิดขึ้นมาแล้ว ในชีวิต"