SUPERHIGHWAY

การเดินทางที่จะบอกว่า ไกลหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่ระยะทาง มันอยู่ที่ว่าเราหมดแรงหรือยัง

ผมเดินทางด้วยระยะทางกว่า 600 กิโลเมตร เพื่อไปยังดินแดนที่หลายคนเรียกว่าความหวัง

     การเดินทางไกลครั้งนี้ใช้เวลาเพียงหกชั่วโมง แต่ถ้าต้องเดินเท้า มันคงยากที่จะสรุปการเดินทางแบบนั้น

ผมใช้เงินไม่ถึงห้าร้อยบาทซื้อตั๋ว เพื่อข้ามเรื่องที่ดูจะเป็นไปได้ยาก ฮึๆ..ง่ายดายทีเดียวว่ามะ

6.30น ผมสดุ่งตื่น ฟ้าสางเต็มที แต่แสงไฟบนรถดับเบิลบัทคันนี้ก็ยังสว่างไสว มันไม่ได้ถูกเปิด เพื่อให้แสงสว่างแน่ๆ มันคงเป็นสัญญาณที่จะบอกให้ผมรู้ว่า ไสหัวลงไปได้แล้ว

ผมต้องลงแล้วละ ผมไม่แน่ใจว่าเขาเป็นผู้หญิง หรือป่าว แต่เค้าพยายามฆ่าผมด้วยผ้าเย็น ..เอามันมันออกไปนะ

ทันทีที่ลงจากรถ ชายแปลกหน้าหลายคนแสดงความมีน้ำใจเต็มเปรี่ยม พวกเขาพร้อมจะสระแรงกาย เพื่อแบก

กระเป๋าเป้ น้ำหนักราวๆแปดกิโลกรัมของผม และพร้อมที่จะพาผมไปยังจุดหมายที่ต้องการ ด้วยความเต็มใจ คิดเหมือนกันมะ ที่นี่มันสวรรค๋ทั้งเพ

..แต่ก็ต้อง ปฏิเสธความหวังดีนั้นไป นี่เพิ่งหกโมงครึ่ง ผมยังไม่พร้อมและมันเร็วเกินไปที่จะกลับไปนั่งในกล่องเหล็กอีกครั้ง ปลอดมันถูกฟอกมาตลอดหกชั่วโมง และมันก็ยังไม่ชินกับอากาศที่นี่ หนึ่งมวนช่วยให้ปลอดได้ปรับตัว  

เช้าๆแบบนี้ถ้าได้กาแฟร้อนซักแก้วน่ะ ที่นี่จะเปลี่ยนเป็นวิมานน้อยๆของผมทันที่    แต่ช่างเถอะ กาแฟก็คือกาแฟ ถึงมันจะเย็นเฉียบในกระป๋องอลูมิเนียมสีเขียวก็ตาม

เสร็จภารกิจแรกในดินแดนที่เชื่อว่าจะให้ทุกอย่างกับผม ผมจ่ายไปอีกเพียงสองบาท เพื่อยืนยันว่าโอกาสทองจะไม่หลุดมือเพราะผมหลงทาง  

สามสิบบาทกับการเดินทางอีกครั้ง ครั้งนี้ถูกลง เพราะจุดหมายอยู่อีกไม่ไกล ผมนอนหลับบนเตียงนอนแนวดิ่ง ที่พาผมเครื่อนที่ด้วยความเร็วไม่ต่ำกว่า ร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ความเร็วของมันทำให้ผมอดจินตนาการไม่ได้ว่าถ้ามันมีปีก   ..นี่คงเป็นเครื่องบินมินิเจ็ทราคาย่อมเยา

แต่ปัญหาก็คือ นี่มันไม่ใช่เครื่องบิน และตอนนี้มันก็ยังอยู่บนพื้น รถหกล้อข้างหน้ามันไม่ใช่ก้อนเมฆแน่นอน แต่ก็อุ่นใจ เพราะมีการสื่อสารกับ หอควบคุมการบินบนพื้นตลอดการเดินทาง แล้วก็คงมีระบบ auto pilot เพราะนักบินทางเรียบคนนี้ สามารถบินด้วยความเร็วคงที่ ในขณะที่ยังกดเบอร์โทรศัพท์ เอาเถะตอนนี้ผมมาถึงที่หมายแล้ว งานชิ้นแรกถูกมอบหมาย ชายผู้หยิบยื่นโอกาสให้ผมกล่าวเป็นในว่า... ผมจะต้องเดินทางอีกครั้ง เพราะนี่ยังไม่ถึงที่หมาย การเดินทางครั้งสำคัญเริ่มขึ้นแล้ว..

การเดินทางเที่ยวนี้ ระยะทางไม่ได้ถูกกำหนดด้วยหลักกิโล

ค่าโดยสารนั้นไม่ใช่ค่าเงิน แต่ผมต้องจ่ายมันด้วยเวลา

นี่คือการเดินทางที่เคว้งคว้างที่สุด ปลายทางไม่ได้กำหนด ไม่มีการระบุอัตตราค่าโยสาร และตอนนี้ผมก็พร้อมโดยไม่มีเวลาให้รังเล      ถึงเป้าหมายเมื่อไหร่เดียวผมจะกลับไปเล่าเรื่องราวการเดินทางครั้งนี้ แน่นอน..