ยัยขี้อายกับนายขี้แกล้ง

ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง...

“เอ๋...มีแขกมาหรอเนี้ย..” วันนี้คุณแม่ก็ไม่ได้นัดใครไว้นี้น่า..แล้วฉันก็ไม่ได้สั่งอะไรมากินด้วย.. ลุกไปเปิดดูก่อนก็ได้..

“มาแล้วค่ะ..อ่า..คุณยาย!” คุณยายข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาได้เดือนหนึ่งนี้ ใบหน้าที่คุ้นเคยของสาววัยชราตรงหน้าทำให้ฉันจำได้แม่น เธอถือลังมาใบหนึ่ง ในนั้นมีหนังสืออยู่เต็มไปหมด

“สวัสดีจ๊ะ หนูพาย ยายเอาหนังสือการ์ตูนของฟันโอมาให้จ๊ะ” คุณยายข้างบ้านผู้แสนใจดี ยื่นลังให้ ‘พาย’ เด็กสาวมัธยมปลายปี1ซึ่งก็คือฉันเอง เมื่อสองอาทิตย์ก่อน คุณยายกับหลานชายอีกคนหนึ่ง เขาชื่อ ‘ฟันโอ’ เป็นหลานของคุณยายมารี ผู้แสนใจดีคนนี่นี้เอง!! ถึงจะดูเป็นคนแข็งๆทื่อๆเกรียนออกหน้าออกตาไปหน่อย[ไม่หน่อยแล้วม้าง] แต่ในใจลึกๆเขาก็ดูเป็นคนที่อ่อนโยนและมีน้ำใจมากๆ ดูสิ! เขายังอุตส่าฝากการ์ตูนมาให้ฉันด้วย ^^ !

“ขอบคุณมากเลยค่ะคุณยาย!หนูจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลยค่ะ!” ฉันยกมือไหว้คุณยายหลายครั้ง คุณยายบอกว่าไม่เป็นไร เรื่องจิ๊บจ้อย แต่ฉันอยากจะทดแทนบุญคุณให้ แต่หลังจากอ่านการ์ตูนลังนี้จบ แฮะๆ = =

“วันนี้โชคดีจัง ฉันจะอ่านให้หมดเลย ><” ฉันพูดกับตัวเองด้วยความดีใจพร้อมกับเอาลังขึ้นไปบนห้อง

“อืม...กี่โมงแล้วเนี้ย..?” ฉันหันไปดูนาฬิกา อ่ะ!ตายแล้ว!ตั้งห้าโมงแล้วหรอเนี้ย มัวแต่อ่านการ์ตูนเพลินต้องไปซื้อของเตรียมตัวสำหรับปฐมนิเทศพรุ่งนี้!!

ตึก ตึก ตึก เสียงกระแทกเท้ากระทบกับบ้านอิฐดังลั่น แต่ดีนะที่ไม่มีใครอยู่ ไม่งั้นโดนด่าไปตั้งนานแล้ว =3=

แกร๊ก !

ประตูถูกเปิดออกโดยฉับพลัน ถามว่าทำไมฉันถึงเร่งรีบขนาดนี้?..ตอบให้เลยค่ะ ของลดราคาจะหมดเวลาแล้ว! จำเป็นจะต้องรีบไปก่อนชาวบ้านเค้า เพื่อไปแทรกแซงแล้วเราจะได้ของดีๆกลับบ้าน ส่วนคนที่ไม่รู้อาจจะได้ของเน่าๆเละๆกลับบ้านแทน ฮ่า ฮ่า แต่นี้มันตั้งห้าโมงแล้วนะ!สินค้าถูกลดตั้งแต่สี่โมงเย็นทุกๆวันอาทิตย์ เค้าเรียกว่าลดล้างสต็อก เป็นโอกาสหายาก เมื่อเราอยู่ในเมืองที่ใหญ่ๆอย่างกรุงเทพและของก็ราคาสูงขึ้น ไม่แปลกที่คนประหยัดอย่างฉันจะไม่รีบบึ่งไปหามัน อ้า~ เนื้อสดๆกับปลาตัวโตๆรอฉ้านอยู่สิน้า~

พลั่ก!

“โอ๊ย!!”

“อ๊ะ!”

ไม่รู้ว่าเพราะฉันรีบหรือเพราะมีคนมาขวางฉันไว้ แต่มันทำให้ฉันไปนั่งจับกบบนพื้นซะแล้วล่ะ พ่อจ้าแม่จ้า หนูเจ็บมากมาย 

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”

“เจ็บ..ค่ะ” หว้า..ฉันยิ่งขี้อายอยู่ด้วย ขอล่ะรีบๆสะบัดก้นของคุณออกไปเถอะค่ะ TOT

“เป็นอะไรมากไหม? ผมขอโทษนะ” เค้าขอโทษฉันด้วยล่ะ หน้าตาก็หล่อเหลา พักอยู่ไหนหรอค่ะ ขอเบอร์ห้องด้วย ♥O♥ เอ้ย!ไม่ใช่!

“ไม่..เป็นไรค่ะ..ฉันลุกขึ้นเอง..ได้” อายจังเลย อย่าเอาหน้าหล่อๆนั่นมาใกล้ฉันน๊า @_@

“งั้น..ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมกำลังรีบ คุณลุกได้จริงๆนะ” ฉันไม่รู้หรอกค่ะ แต่ฉันก็รีบเหมือนกันเพราะงั้นรีบๆเดินจากไปเร็วๆเถอะ ฉันอายจนหน้าแดงแล้วนะ!!

“เฮ้..หน้าแดงเชียว ถามจริง คุณไหวรึเปล่า!?”

“ฉัน..ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ..เพราะงั้น..คุณไปซะเถอะ =///=” ไปไกลๆเลยก็ได้ค่ะ

“ไล่กันเลยหรอ งอนดีมั้ยเนี้ย..” ห๊า! พูดอะไรน่ะ อย่าทำหน้าทะเล้นแบบนั้นได้มั้ย =///= ฉันลุกจากพื้นด้วยอาการเซเล็กน้อย ผู้ชายตรงหน้าจะเข้ามาประคองแต่ฉันทรงตัวได้ซะก่อน เค้าจึงถอยกลับไป

“งั้นผมไปนะ..ไว้เจอกัน..ที่ไหนสักแห่ง ^^!” เอ๋!...มาให้ความหวังแล้วก็จากไปงั้นหรอ ใจร้ายจัง

“อืม..ค่ะ..” อายๆๆ ! ผู้ชายคนนั้นหันหลังแล้วกำลังจะวิ่ง แต่เค้าก็หันมาอีกครั้งพร้อมกับทำหน้านึกได้

“อ่อ!..ผมลืมถามชื่อคุณเลย!! ผมชื่อบอมเมอร์นะครับ ^^” เค้าชี้นิ้วไปที่ตัวเองแล้วยืนรอฟังคำตอบจากฉัน

“อ่า..คือ..ฉันชื่อ..ชื่อ..” กรี๊ดดดด!! อย่าตะกุกตะกักสิย่ะยัยพาย !

“อ๊ายยยยบอมมมม!!...เร็วๆหน่อยสิเว้ย!!!” อุ๊ย! เสียงดังไปแล้วไอ้คนบ้า ตกใจหมด!

“เออๆ...งั้นผมไปก่อนนะไว้เจอกัน” แล้วเขาก็วิ่งไป... อะไรกันน่ะ...มาเร็วไปเร็วเป็นบ้า เอ๊ะ!? ว่าแต่ ฉันจะไปทำอะไรล่ะเนี้ย?....อื้มมมมม ช่างเถอะ! กลับไปอ่านการ์ตูนดีกว่า.. อืม....เอ๋ ฉันลืมอะไรจริงๆรึเปล่านะ ! เฮ้อ!ไม่มีอะไรหรอกมั้ง ข้าวเย็นวันนี้แม่จะทำอะไรให้กินน๊า~

ของลดราคา!!!

กร๊าซซซซซซ! ฉันลืมได้ไงเนี้ย! เพราะนายนั่นน่ะแหละ เจ้าบอมเมอร์! เจอกันคราวหน้ามีเคลียร์! รอก่อนของลดราคาของฉ้าน! TOT ~~