นางฟ้าที่รัก

ในที่สุดพวกเราก็เดินมาถึงบ้านของผม

"นี่บ้านของนายเหรอ"มิลล่าพูดขึ้นเธอหยุดเดินเเละนิ่งอยู่หน้าบ้านของผม

"อืม"

"เเคบจัง บ้านฉันใหญ่กว่าอีก"ยัยนี่ มันโคตรเย็นชาเลย

"เหอะน่า บ้านฉันก็อย่างนี้เเหละ"ชิ นางฟ้ามีบ้านด้วยเหรอคนเเต่งคิดอะไรเนี่ย(นักเขียน ว่าไงน่ะนายปอดเเหก)ผมจะไม่ปราณีคุณเเ้ลวน่ะ(นักเขียน กล้าก็เข้ามาสิ)ถ้าหยิบยางลบขึ้น ขอโทษครับท่านเชิญนั่งชมเเละทานขนมเลยครับ ไม่อย่างงั้นผมคงจะตายเเน่ๆ

"นี่นายคิดอะไรอยู่น่ะเข้าบ้านได้เเล้ว"

"เหวอ อะอืม"ชิเพราะยัยนักเขียนนั่นเเท้ๆ(นักเขียน นายว่าไงน่ะ)ไม่มีไรครับเชิญตามสบายต่อเลยครับ ผมเปิดประตูบ้านเข้าไปเเ้ล้วก็มีเด็กคนนึงกระโดดเข้ามากอดผม

"เบ็กกี้!!!"

"พี่ชายยยยย พาใครมาบ้านอ่ะ"เบ็กกี้มองมิลล่าตาขวาง

"พะเพื่อนพี่น่ะ"

"เเฟนน่ะ"

"หา!!!!เเฟน พี่ชายค่ะพี่ชายบอกว่าจะเป็นหมอก่อนเเ้ล้วถึงมีเเฟนไงล่ะค่ะ"

"คือว่าเราเป็นเพื่อนกันตั้งนานตั้งนานเเ้ล้วน่ะเเ้ล้ววันนี้ฮอกกี้ก็สารภาพรักเเล้วก็ขอฉันเป็นเเฟนน่ะ"มิลล่า เธอพูดอะไรออกไปน่ะทั้งๆที่่เธอเป็นคนขอเเท้ๆ

"โกหกๆ"

"ถ้าโกหกเเ้ลวฮอกกี้จะพาฉันมาที่บ้านทำไมล่ะ"

"ไม่จริงยัยนี่โกหกใช่ไหมค่ะพี่"เป็นเรื่องเเ้ล้ว

"เอ่อ คือว่าเข้าบ้านกันเถอะ"

"พี่ชายอย่านอกเรื่องสิค่ะ เเ้ลวทำไมเขาถึงมาที่บ้านเราล่่ะ"

"ฉันจะมานอนที่นี่ยังไงล่ะ"ยัยนี่พูดอะไรออกไปเนี่ย

"มะไม่จริงงงงน้าาาาาา"เบ็กกี้เเหกปากออกมา

"อย่าโวยวายสิมันคือความจริงน่ะ"ยังเย็นชาได้อีกน่ะเนี่ย

"บะเบ็"อยู่ๆมิลล่าก็ผม

"นี่เธอน่ะคิดว่าฮอกกี้เป็นของเธอคนเดียวรึไง"มะมิลลล่า

"มิลล่า"

"นายน่ะตามใจน้องมากเกินไปเเ้ลวน่ะน้องถึงได้เป็นเเบบนี้"รู้ได้ไง(นักเขียน ก็น่ัะดูจากท่าทางของนายก็รู้เเ้ล้ว) ชิ

"ไม่จริง!!!!พี่น่ะไม่ใช่คนเเบบนั้นเเล้วก็พี่น่ะเป็นเเค่ของฉันคนเ้ดียวเท่านั้นใครไม่มีสิืทธิมาเเย่ง"

"ไม่ใช่เธอน่ะอย่าทำตัวอวดเก่งหน่อยเลย"มิลล่า

"ฉันไม่ได้อวดเก่งน่ะฮือๆ"เเล้วเบ็กกี้ก็วิ่งเข้าห้องไป

"เบ็กกี้เดี๋ยวก่อนสิ"ปัง เสียงปิดประตู

"มิลล่า เธอทำอะไรของเธอน่ะ"ยังเย็นชาได้อีก

"นายน่ะ บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมน้องนายถึงเป็นเเบบนี้"

"เอ่อ คือว่า"

"เร็วๆสิ"

"พ่อเเม่

ของพวกเราน่ะมักจะไปต่างประเทศบ่อยมากน้องฉันก็เลยเหงาเเละฉันก็คอยมาเล่นอยู่ด้วยทุกๆวันจนน้องฉันติดฉันเเ้ล้วก็ไม่ให้ใครมายุ่งที่สำคัญในโรงเรียนเธอก็ไม่มีเพื่อนคบด้วยเธอจึงติดเเละรักฉันมากยังไงไล่ะ"

"นายเนี่ยน่ะเป็นพี่ภาษาอะไรเนี่ย"ว่าไงน่ะ

"เธอว่าไงน่ะ"

"นายน่ะเป็นพี่ภาษาอะไรนายต้องเเก้ไขปัญหาของน้องสิ"(นักเขียน นั่นสิน่ะ) ชิ

"เเต่ฉัน..."เอาไงดีล่ะ

"เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เอง" ก็อกๆ"นี่เบ็กกี้ฉันขอเข้าไปหน่อยน่ะ"

"ไม่เอา ฮือๆ"

"เบ็กกี้ ฉันจะเข้าไปเเ้ล้วน่ะ"มิลล่าบิดประตู

"เข้ามาทำไมล่ะ"

"เข้ามาคุยน่ะสิ"

"คุยอะไร"มิลล่าปิดประตูลงผมเลยไม่รู้เรื่อง

บทสนทนาระหว่างมิลล่าเเละเบ็กกี้

"พี่รู้น่ะว่าเบ็กกี้ติดพี่ฮอกกี้มากเเต่ว่าสักวันพี่เขาก็ต้องจากเบ็กกี้ไปถ้าเบ็กกี้ยังติดพี่ชายเเบบนี้มิลล่าจะลำบากเอาน่ะสามี็ไม่มีเเล้วก็ต้องทุกหนักเข้าไปอีกไม่มีพี่ฮอกกี้เเ้ลวเเล้วใครจะดูเเลเบ็กกี้ปลอบคุยเล่นล่ะเบ็กกี้ต้องมีเพื่อนที่สำคัญพี่ชายไม่ใช่ของเบ็กกี้คนเดียวน่ะพี่ชายมีสิทธิที่จะยุ่งกับใครก็ได้ใรจะยุ่งก็ได้เเ้ล้วถ้าเบ็กกี้โตขึ้นเบ็กกี้จะเข้าใจพี่ชายพี่ชายน่ะรักเบ็กกี้มากกว่าใครๆน่ะอย่าให้ความรักของพี่ชายต้องศูนย์เปล่าสิ เบ็กี้เองก็รักพี่ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"

"รักค่ะเเต่หนูเหงานี่ค่ะ"

"ถ้าเบ็กกี้ยอมเปิดใจมีเพื่อนเบ็กกี้จะไม่เหงาเชื่อพี่สิจ้ะ"

"ค่ะ งั้นหนู"

"อะไรเหรอจ้ะ"

"ขอฝากพี่ฮอกกี้ด้วยน่ะค่ะ"

"ได้สิพี่จะดูเเลให้ดีที่สุดเลย"

"เเต่ว่าพี่จะต้อง ซุบซิบๆ"

"ได้เลยจ้ะเดี๋ยวพี่จัดการให้ง่ายติ๊ดเดียวเอง

ทั้ง2คนออกมา

"พี่ชายต่อไปนี้พี่ชายจะต้องดูเเลพี่มิลล่าให้ดีให้พี่มิลล่านอนกับหนูน่ะโอเคบายนอนล่ะ"

"ฝันดีน่ะ"มิลล่ายิ้มให้ผมก่อนนอนพึ่งเคยเห็นมิลล่ายิ้มอย่างอบอุ่นเเบบนี้เป็นครั้งเเรกเเหะ ผมชักหลงรักเธอเเล้วสิ เหวอผมคิดอะไรอยู่เนี่ยรีบๆอาบน้ำนอนดีกว่า ฝันดีน่ะครับ

                                                     ติดตามตอนต่อไปกันด้วยน่ะค่ะเเล้วก็อย่าลืมวิจารณ์ด้วยน่ะค่ะ