แกล้งรัก ละลายใจ My heart

"ย้าก...นายตาย.."สงครามกลางห้องเรียนกำลังจะเริ่มต้นขึ้น เมื่อนายเบนโตะกำลังเอากระดาษปาใส่หัวเหม่งๆของฉันหลายต่อหลายรอบ จน..ฉัน..ชัก..จะ..ทน..ไม่..ไหว..แล้ว..

"เฮ้ยๆๆ ยัยเหม่ง นี่เธอจะฆ่าฉันหรอ!!"เบนโตะทำหน้าเหวอเมื่อเห็นฉันกำลังทำท่าจะยกเก้าอี้ไปฟาดเขา นายนั่นจึงรีบสปริงตัวหนีไปหลบหลังพีท เพื่อนเลิฟของเขา

"แล้วใครใช้ให้นายเอากระดาษมาปาใส่หัวฉันหล่ะหา!! และอีกอย่างฉันบอกนายไปแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกฉันว่ายัยเหม่ง!"

"'งั้นหรอ.. ไม่รู้สิมันติดปาก ฮ่าๆๆๆ"

"นายพูดอย่างนี้หมายความว่านายอยากจะลองดีกับฉันใช่ไหม..ได้.."พูดจบคำพูดปุ๊บเลือดก็ขึ้นหน้าปั๊บ อารมณ์โมโหของฉันเดือดปุ๊ดๆแล้ว!! ฉันจึงยกเก้าอี้ขว้างออกไป เมื่อพีทเห็นอย่างนั้น ก็รีบกระโดดหนีจากที่ตรงนั้น โดยที่เบนโตะยังไม่ทันตั้งตัว เก้าอี้ที่ลอยอยู่บนอากาศจึงตกลงไปใส่เบนโตะเข้าเต็มเปา จนต้องร้องโอดโอยไปตามระเบียบ สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับยัยสมาย รู้จักฉันน้อยไปแล้ว ฮ่าๆๆๆ

"โอ๊ย... ไอ้พีทแกจะหลบทำไมว่ะ!"เบนโตะหันไปว่าพีทด้วยท่าทางที่แสนตลก

"อ้าว... ถ้าฉันไม่หลบเก้าอี้ตัวนั้นก็ลอยมาโดนฉันสิถามได้"พีทพูดพลางชี้ไปที่เกาอี้ตัวที่ฉันขว้างไปจึงเป็นผลทำให้เบนโตะหันมามองหน้าฉันด้วยความแค้นแทน แล้วฝืนลุกขึ้นทั้งที่ยังจุกอยู่

"นี่ยัยเหม่ง! เธอจะเล่นแรงเกินไปแล้วนะ!!"ยังไม่ทันที่เบนโตะจะพูดจบ ก็มีเสียงของเพื่อนในห้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องแล้วบอกว่า

"เฮ้ย.. อาจารย์มาแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนในห้องรวมทั้งฉันและเบนโตะที่ยังคงมองหน้ากันอยู่ต้องสลายตัว..โดยที่ฉันต้องวิ่งไปเก็บเก้าอี้ของตัวเองก่อน แต่ก่อนที่ฉันจะถึงเก้าอี้ก็ดันมีขาของนายเบนโตะมาขัดขาฉันไว้ จนฉันหน้าคะมำลงกับพื้น และเป็นเวลาเดียวกับที่อาจารย์เข้ามาถึงในห้องพอดี..

"นี่..มินชยานันท์เธอลงไปนั่งจับกบอะไรตรงนั้นหนะ?"อ้าว..อาจารย์มาว่าหนูอย่างนี้ได้อย่างไรก็นายเบนโตะต่างหากที่ทำให้หนูต้องลงมานั่งจับกบ เอ้ย!! ต้องมาล้มหน้าคะมำไม่เป็นท่ายังงี้จะว่าหนูได้ฝ่ายเดียวไม่ได้น๊าาา ToT

"ก็ไอ้..เอ่อ..นายณัฐไนย เขาเอาขามาขวางทำให้หนูต้องล้มอย่างที่อาจารย์เห็นนี่หล่ะค่ะ"ฉันฟ้อง

"เธอสองคนนี่ทั้งปี มีเรื่องทะเลาะกันได้ไม่เว้นแต่ละวัน ฉันจะทำอย่างไรกับเธอสองคนดีนะ"อาจารย์คนสวยพูดพลางส่ายหน้าไปมา แล้วรอยยิ้มเจ้าเลห์ก็ปรากฎขึ้นบนปากของอาจารย์ เอ๊ะ! หรือฉันคิดไปเอง..จู่ๆอาจารย์ก็พูดขึ้น

"หลังเลิกเรียนเธอสองคนไปพบอาจารย์ที่ห้องธุรการด้วย"แล้วรอยยิ้มนั้นก็ปรากฎขึ้นอีกครั้งหลังจากพูดจบ"เอาหละมินชยานันท์เธอกลับไปนั่งที่"แล้วอาจารย์ก็สอนหนังสือต่อ

หลังเลิกเรียนฉันกับเบนโตะก็มาพบอาจารย์ สาวิกา คนสวยที่ห้องธุรการตามคำสั่ง

"มีอะไรหรอคะ/ครับ"

"ฉันมีอะไรจะให้เธอสองคนทำ"

"อะไรคะ/ครับ"ทำไมนายต้องพูดพร้อมฉันด้วยนะ!

"เธอสองคนต้องมาทำความสะอาดโรงเรียนทุกวันหลังเลิกเรียน"

"ห๊ะ!!/ห๊ะ!!"เอ่อ..รู้สึกว่าฉันกับนายใจจะตรงกันเกินไปนะ

"เป็นเวลา7วันเริ่มตั้งแต่วันนี้"

"เอ่อ..อาจารย์คะ ช่วงนี้หนูไม่ว่างหรอกค่ะ งานหนูเย๊อะ..เยอะ ไม่มีเวลาเลย แม้แต่เวลาจะนอนแทบจะไม่มี๊..เล้ยย.."ฉันหาข้ออ้าง เพราะการทำความสะอาดเป็นอะไรที่ฉันเกลียดที่สุด ยิ่งต้องมาทำกับนายเบนโตะด้วยแล้ว จากที่จะทำให้โรงเรียนสะอาดกลับสกปรกขึ้นล่ะสิไม่ว่า

"หืมมม..เสียงสูงนะ"นายเบนโตะแขวะฉันอีกแล้วอ่ะคุณผู้อ่าน เขานิสัยไม่ดีเลยว่าม๊ะ ซิๆ

"แต่ผมก็ไม่ว่างเหมือนกันนะครับ ถ้าจะให้ทำจริงๆ ก้อให้มินชยานันท์เป็นคนทำเองเถอะครับ"

"อ้าว..พูดงี้ได้ไง นายนั่นแหละที่ต้องเป็นคนทำ บอกว่าไม่ว่างๆ แต่มีเวลาไปเที่ยวสินะ"

"ใครกันแน่เธอนั่นแหละยัยเหม่ง"

"นายนั่นแหละ นายหน้าลิง"

"นี่!เธอกล้าว่าฉันหรอห๊ะ"

"ทำไมฉันจะไม่กล้า แบร่ๆๆ"

"นี่หยุด!! ขนาดต่อหน้าฉันนะ เธอสองคนยังไม่เว้น ไม่ต้องเถียงกันเพราะอย่างไรเธอสองคนก็ต้องทำ ไปเริ่มทำได้แล้ว เริ่มจากกวาดใบไม้หน้าอาคารสมุด ห้องธุรการ  ห้องวิชาการแล้วก็...ล้างห้องน้ำด้วยนะ"

"หาาา!!!!/หาาา!!!!"

"หาอะไรกัน ไปทำความสะอาดได้แล้ว"

โธ่!! ทำไมอาจารย์ถึงใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู อย่างฉันได้ลงคอนะ..แล้วเราสองคนก็ต้องออกมาทำความสะอาด

"เพราะนายคนเดียวเลย ถ้านายไม่แกล้งฉัน ฉันก้อคงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอก"

"อะไร อะไร จะมาโทษฉันฝ่ายเดียวได้ยังไง ถ้าเธอไม่ล้มให้อาจารย์เห็น ฉันก็คงจะไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้เหมือนกันล่ะหน่า"

"โอ้โห ช่างกล้าพูดเน๊อะ"

"เอาเหอะหน่าาา.. ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้วรีบๆทำฉันจะได้รีบกลับบ้าน"

"กลับบ้านหรือกลับไปเที่ยวย๊ะ"

"พูดมาก รีบทำอย่าอู้"

...

"เฮ้อ..และแล้วก้อเสร็จ..อะไรมันจะเหนื่อยขนาดนี้นะ"

"ยัยเหม่ง พรุ่งนี้ฉันไม่มาทำแล้วนะ เธอทำเองละกัน"

"ได้ไง นายนั่นแหละที่ต้องเป็นคนทำ..ลูกผู้ชายอดทนหน่อยเซ่.."

"ไม่!! อย่างไรฉันก้อไม่ทำเด็ดขาด"

"แล้วแต่..ไม่ทำก็ตามใจ ฉันจะฟ้องอาจารย์"

"นี่เธอนึกว่าฉันกลัวหรอ?"

"อ้าว..แล้วนายไม่กลัวหรอกหรอ"

"นี่!!"

"อะไร ทำไม แบร่~"ฉันพูดแล้วแลบลิ้นใส่เบนโตะและวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น ปล่อยให้เบนโตะทำท่าอยากจะเตะฉันให้ใส้ปิ้น อิอิ สะใจจริง >///< กลับบ้านดีกว่าเรา หิวข้าวจัง ^____^