เมื่อฉันถูกทรยศ

เมื่อความรัก....เปลี่ยนเป็นน้ำตาที่ข่มขื่น ให้ทำใจยังไงก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น

วันนี้...เป็นวันอะไรก็ไม่รู้สิ มันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ จิตใจมันวุ่นวายบอกไม่ถูก ความรู้สึกมันใจหายขึ้นมา

ฉันนั่งทำงานทั้งวัน โดยที่ไม่รู้สึกว่า สนุกกับงานเลยสักนิด

"ฮัลโหล...ศักดิ์ คุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ" ฉันถามไป เหมือนทุกวันที่โทรหากัน

"ผมอยู่ที่ทำงานนี่แหละ ทำไมเหรอครับ มีอะไรหรือเปล่า" เขาถามฉัน

"เปล่า" ฉันตอบแบบไม่ได้คิด ไม่รู้สิ ทำไมฉันถึงตอบอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ในใจเหมือนไม่เชื่อที่เขาพูดเอาเสียเลย อาจเป็นเพราะ เขาเคยโกหกแล้วหลายครั้งก็เป็นได้

ฉันพยายามข่มใจ เพื่อทำงานให้เสร็จ และไม่คิดอะไรมาก

นี่แหละ ความรัก ยิ่งรัก ก็ยิ่งเจ็บ เมื่อรู้ว่าเขาไม่เหมือนเดิม แรกๆ อะไรก็ดีไปหมด พอนานไป อาจจะมีข้อเสียของกันและกัน บางคนรับได้ บางคนรับไม่ไ้้ด้  ฉันกับศักดิ์ รู้จักกันเริ่มจากความเป็นเพื่อนกันมาก่อน การรู้นิสัยจึงพอจะรู้กันดีพอสมควร ว่าเขาชอบเหมือนหมาหยอกไก่กับทุกคน ที่เขาใกล้ชิด ซึ่งฉันก็ไม่ว่า ขนาดต่อหน้าฉันเขายังทำ ฉันก็แฟร์เสมอ เพราะคิดว่าเขาไม่คิดอะไร

แต่...

หลายต่อหลายครั้ง ที่ฉันได้ยินมา มันมีการสานต่อกันก็มี ฉันรู้แต่ก็เฉยเสีย เพราะยังงี้ เขาเลยได้ใจกระมัง

เย็นนี้..ฉันรู้สึกว่า ต้องมีอะไรแน่ๆ ฉันจึงไปหาเขาที่หอ โดยที่ไม่บอกเขา สิ่งที่ฉันเห็น มันคือ...

รองเท้าผู้หญิงที่ถอดวางไว้หน้าห้อง....

..จะเคาะประตูดีไหม...ฉันหยุดคิด   ....เคาะแล้ว..จะทำยังไงต่อไปนีแหละ......

น้ำตาฉันเริ่มไหลทีละนิด มันบอกไม่ถูก ว่าจะทำยังไง ฉันยืนนิ่งอยู่สักพัก ก็ถอยออกมาตรงบันได สับสนไปหมด มันเกิดอะไรขึ้น ระหว่าง ชายหญิงที่อยู่ในห้องเดียวกันแหละ......

ฉัน...เดินขึ้นไปบนดาดฟ้า เพื่อไปทำใจ (ซึ่งมันควรจะวาละอาดเลยก็ได้) ฉันยืนบนดาดฟ้าชั้นเจ็ดของตึก ปล่อยให้น้ำตามันไหลรินเพื่อทบทวนทุกสิ่งทุกอย่าง เพียงลำพัง โดยไม่สนใจ สายตาหลายต่อหลายคนที่อยู่บนนั้น บางคนมานั่งเล่น บางคนมาคุยหนุงหนิงกัน ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น เสียงสะอึกสะอื้นทำให้หลายคนเริ่มหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น... ได้สักพัก...

ฉันตัดสินใจเดินลงไปใหม่.....เดินมาหยุดหน้าห้องอีกครั้ง ไปเกินสิบนาที ประตูเปิดออก ฉันตกใจ แต่ที่ตกใจมากกว่าฉัน คือ ศักดิ์ กันหญิงคนนั้น ฉันมองทั้งคู่ ศักดิ์รีบดึงแขนฉันไป แล้วหันไปบอกกับเธอ

"แล้วจะไปหา"

ฉันหูอื้อไปหมด มันนานแล้วใช่ไหม ที่ฉันเป็นไอ้โง่อย่างนี้ ฉันสะบัดมือออกจากศักดิ์ทันที เมื่อเธอเดินจากไป ศักดิ์ถึงฉันให้เข้าห้อง ฉันไม่เข้า

"ศักดิ์ คุณคบกันนานแล้วสินะ"

"ไม่ เพิ่งรู้จักเอง เธอมีเรื่องไม่สบายใจเลยมาปรึกษา"

"ปรึกษากันสองต่อสองในห้อง คงตอบสนองปัญหาเขาแล้วสินะ"

"หึงเหรอ เห็นทุกทีก็ไม่ว่า"

"แล้วทุกที มันไม่ถึงขนาดนี้ แต่นี่มันเกินไปแล้วนะ ตกลงฉันเป็นใครในสายตาของศักดิ์"

"แหม..เธอมันของตายอยู่แล้ว ยังไงผมก็อยู่กับเธอนั่นแหละ"

"ของตายงั้นเหรอ แต่ฉันไม่ใช่ของตายที่ไม่รู้สึกเจ็บนะ ถ้าอย่างนั้น เราควรห่างกันสักพักนะศักดิ์ เพื่อศักดิ์จะได้ค่อยๆ คิดว่าคิดยังไงกันฉันกันแน่"

แล้วฉันก็เดินจากมา โดยไม่มีน้ำตาสักหยด มันอาจจะหมดน้ำตาไปตั้งแต่ตอนแรกแล้วก็ำได้ ฉันหันไปมองศักดิ์ เห็นเขายืนอึ้ง คงคิดไม่ถึงว่าฉันจะพูดกับเขาอย่างนี้ ระยะเวลาที่คบกันมา ๑๓ปี ฉันไม่เคยแม้นแต่ โมโห หรือโกรธเขาเลยสักครั้ง ในเรื่องพวกนี้  มันอาจจะสะสมมานาน นานมาก จนหลายคนถามฉันว่า

"ระหว่างทนอยู่ กันอยู่ทน มันแตกต่างกันมากนะ"

ใช่..มันแตกต่าง เพราะที่ผ่านมาฉันทนอยู่กับเขามากกว่า อยู่ทนน่ะสิ  ลากันที ถึงรู้สึกเจ็บ แต่มันคงไม่เรื้อรังไปตลอดชีวิต สักวัน เขาต้องเจอผู้หญิงที่กำหราบเขาได้ดีกว่าฉัน จริงไหม...ศักดิ์

หลังจากนั้นประมาณ ๑ปี ฉันได้ข่าวว่า เขามีแฟนเป็นเจ้าของหอพัก ไม่ว่าเขาจะไปไหน ผู้หญิงคนนั้นจะตามไปด้วยตลอดเวลา ฉันดีใจที่เขาได้คนดีๆ คอยตามเอาใจใส่มากกว่าฉัน คงสบายกว่าอยู่กับฉันก็ได้นะ

สำหรับฉันก็เจอคนที่ฉันว่า อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ แต่เงื่อนไข ของฉันคือ

"ห้ามมีเรื่องผู้หญิงเด็ดขาด" ฉันขอเท่านี้แหละ!