ลมหายใจในนรก

          ฉันวิ่ง วิ่ง และวิ่ง วิ่งมานานเท่าไหร่แล้วนะ? ทำไมทางมันมืดขนาดนี้ อากาศแทนที่จะเย็น แต่กลับร้อน ปอดฉันทำงานหนักเกินไปแล้ว ขาของฉันไม่มีแรง นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่?

          ฉันสาบานว่าชั่วชีวิตของฉันไม่เคยเลยที่จะต้องวิ่งมากเท่าครั้งนี้ แม้แต่ตอนเรียนวิชาพละศึกษา ฉันแอบอู้ตลอดยามที่ต้องวิ่งรอบสนาม ฉันเหนื่อยอยากหยุด แต่ที่จะหยุดคือหัวใจ มันเต้นโครมครามราวกับจะพัง ไม่แน่ใจว่า มันเกิดจากความเหนื่อยที่วิ่ง หรือมันเกิดจากความกลัว? มันน่ากลัวเหลือเดินน่ากลัวมากๆ ที่ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่

          ราวกับพื้นที่ทุกตารางนิ้ว ไร้สิ่งมีชีวิต มืดมิด ไม่เห็นแม้แต่เส้นลายมือ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง 

          นึกย้อน ไปฉันคิดว่าฉันกำลังฝันอยู่ แต่นี่มันนานแล้วนะ ทำไม่ไม่ตื่นเสียดี  ฉันนึกว่าตัวเองมาเดินวนอะไรอยู่ในความมืด ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงเห่าของหมา ดังมาจากที่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าเสียงมันใหญ่และคุกคาม และดังอยู่รอบด้านมันเห่ากรรโชกเหมือน ไอ้ดำ หมาที่ฉันเคยเลี้ยง

          ไอ้ดำเป็นหมาพันธุ์ทางที่ตัวสูงใหญ่มันเห่าและกัดทุกคน ที่เข้ามาบ้านฉัน จนทุกคนไม่อยากมาบ้าน แม้แต่พี่นะ แฟนหนุ่มของฉันไอ้ดำมันกัดพี่เขา จนพี่เขาไม่มาอีก พี่นะยื่นคำขาด ระหว่างไอ้ดำกับพี่ให้ฉันเลือก ฉันไม่มีทางเลือก ฉันนำไอ้ดำไปปล่อย

          แต่มันก็กลับมา ไอ้ดำมันไม่ใช่ลูกหมาตัวเล็กๆที่ไม่ประสา มันจึงรู้ทางกลับบ้าน ทั้งที่ฉันเอามันไปปล่อย ตั้งหลายกิโล วินาทีที่ฉันเอามันไปปล่อย มันวิ่งตามรถของฉันอย่างบ้าคลั่งแววตามันหวาดหวั่นกลัวและไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงทิ้งมัน สุดท้าย มันก็วิ่งตามมาไม่ทัน ลับหายไปจากกระจกหลัง แต่พอรุ่งเช้ามันก็มาที่บ้าน ฉันเลยไม่มีทางเลือก เพราะให้เลือกระหว่างแฟนกับหมา มันตัดสินใจได้ไม่อยาก ยาฆ่าหญ้าแค่ฝาเดียวผสมกับเนื้อบดของโปรดของมันไม่นานมันก็ขักดิ้นชักงอ ตายไปอย่างน่าสมเพช

          ฉันไม่นึกเสียใจเลยจนถึงวินาทีนี้ เมื่อฉันกำลังวิ่งหนีหมาที่ไร้ตัวตนแต่เสียงยังไล่เห่าตามมา  

          ฉันหายใจไม่ทันเสียงลมหายใจที่พ่นออกจากจมูกดังฟี้ๆ ฉันต้องอ้าปากช่วยหายใจ ปอดฉันทำงานหนักอย่าง เสียงลมหายใจดังเหมือนตอนที่ปู่นอนหายใจแขม่วโรยรินอยู่บนเตียง พร้อมเครื่องช่วยหายใจ เสียงดังกระหึ่ม

          ปูเป็นอัมพาตขยับตัวไม่ได้แถมก็เป็นโรคหลายโรครุมเร้า อนาคตคือจองศาลาไว้ได้เลย แต่ฉัน ฉันต้องมาดูแลคนใกล้ตายที่หายใจพะงาบๆ ทั้งที่ฉันควรจะได้อยู่กับพี่ปอน(แฟนคนที่สาม) แต่ต้องมาอุดอู้อยู่กับเตียงผู้ป่วย นั่งๆนอนๆดูคนใกล้ตาย ทำไมนะทำไมทุกคนต้องให้ฉันมาดูแลปู่ด้วย อาจเพราะฉันเรียนไม่จบ ไม่มีงานทำ เที่ยวดึกกลับเช้าดีแต่ขอเงินพ่อแม่ไปวันๆ

          ใช่ฉันยอมรับฉันมันคนไม่เอาถ่านไม่ใช่ลูกที่ดี แต่ฉันก็เป็นแบบนี้แหละใครจะทำไม วินาทีที่พี่ปอนโทรมา แล้วบอกให้ฉันไปหา ฉันก็รีบไปทันที แต่พอกลับมากลับโดนทุกคนในบ้านด่า บอกว่าไร้ความรับผิดชอบ แล้วส่งให้ฉันดูแลปู่ไว้ห้ามไปไหนอีก ฉันโกรธมาก จะให้ฉันทนอยู่กับคนแก่ใกล้ตายได้ยังไง ฉันคิดหนักฉันจะทำยังไงให้ได้อยู่กับแฟน มากกว่าอยู่กับคนป่วย แต่คราวนี้เป็นคน ไม่ใช่ไอ้ดำ ฉันไม่สามารถทำได้ แม้ฉันจะไม่สนิทกับปู่มากก็เถอะ

          พี่ปอนโกรธฉันที่ฉันไม่มาหาเขาได้ เขายื่นคำขาด(อีกแล้ว) ฉันไม่มีทางเลือก จริงๆ ปู่หนูขอโทษ ที่หนูเห็นแฟนดีกว่า แต่ตอนนั้นความรักมันเข้าตาและแผ่ซึมไปกินสมองส่วนสำนึกความรู้ผิดชอบชั่วดีของฉัน หมอนใบหนึ่งจึงกดเข้าไปที่ใบหน้าของผู้เป็นปู่....มันแวบเดียวเท่านั้น พร้อมเครื่องช่วยส่งเสียงตี้ดยาว

          แล้วนี่ฉันเป็นบ้าอะไร ทำไมมาคิดเรื่องนั้นเอาตอนนี้ฉันยังหนีหมาอยู่ไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ไหวแล้ว หมดแรง ฉันคิดว่าฉันวิ่งมาไกลเกินกว่าสองกิโล ปอดหัวใจ กำลังกาย กำลังขา หมดแล้ว ฉันล้มลง นอนแผ่หราท้องแฝบพองๆ เหนื่อยจนไอ ได้ยินเสียงหมามาแล้ว 

          ฉันไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน หรือมันจะอยู่ในนรก หรือว่าฉันตายไปแล้ว? แต่ทำไมคนตายถึงเหนื่อยละ เสียงหมาใกล้เข้ามา มันชะลอฝีเท้าส่งเสียงครางต่ำ แต่ฉันก็ไม่เห็นหน้ามันอยู่ดีแต่ฉันรู้สึกคุ้นอย่างประหลาด ฉันตัดสินใจเรียก

          ไอดำ!

          เสียงคำรามขู่กรรโชกนั้นดัง มันกำลังเดินเข้ามา แต่ฉันก็มองไม่เห็นมันอยู่ดี เพราะตาฉันปิดแล้ว....