เมื่อฝนตกคุณคิดถึงอะไร

เมื่อฝนตกคุณคิดถึงอะไร

สายฝนตกกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา ท้องฟ้าครึ้มไปทั่วอาณาบริเวณ ไม่มีเสียงฟ้าร้อง คำราม มีแต่ม่านฝนตกมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อากาศเย็นชำแรกเข้าสู่ผิวกาย เสียงรถขับย่ำน้ำที่เจิ่งนองจนน้ำกระเซ็นมาถูกตัว ตอนนี้ทั่วอาณาบริเวรของเมืองใหญ่ ตกอยู่ภายใต้ กองกำลังของเม็ดฝน

                ร่างในชุดพนักงานทำความสะอาดนั่งรอรถเมล์อยู่ สายฝนที่กระหน่ำตกทำให้เธอห่อตัวด้วยความหนาว

                “ทำไมฝนมันชอบตกตอนคนจะเลิกงานด้วยนะ” ใครคนหนึ่งที่นั่งรอรถเมล์่บ่น หลายคนเห็นด้วย เพราะมีคำว่าฝนตกแล้วรถก็ติด มันมักมาคู่กันแล้วเวลาแบบนี้ มันเป็นช่วงเวลาแห่งความเร่งรีบ

            หลายคนเริ่มบ่นเรื่องแต่หญิงวัยกลางคนในชุดพนักงานทำความสะอาดไม่สนใจ เอาความคิดทุกอย่างหายไปกับหูฟังที่เปิดฟังวิทยุอยู่

                “เมื่อฝนตกคุณคิดถึงอะไรครับ” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังของนักจัดรายการช่างเข้ากับอากาศเย็นของวันฝนพรำได้เป็นอย่างดี 

                “เชื่อไหมครับว่าเรามีความทรงจำของวันฝนตกอยู่มากมาย หลายคนพอเห็นฝนตกก็ร้องให้ บางคนก็หัวเราะ ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ความหลังของเรา ผมฝากเพลงนี้ให้กับทุกคนที่อยู่ใต้ฟ้าเดียวกันที่ยังไงก็ไม่มีทางหนีเม็ดฝนพ้น เพราะยังไงฝนก็คือฝน”

ฟ้ายามที่มีฝนพรำ อาจจะช้ำจึงได้พรำฝนมา

ทุกครั้งที่เจ็บใจ แต่ไม่รู้จะบอกใคร ก็ร้องไห้ออกมา

         เสียงเพลงเริ่มต้นขึ้น น้ำตาของหญิงสาวก็เริ่มคลอ ทั้งฝนตกทั้งเสียงเพลงช่วยกันเปิดความทรงจำในอดีตที่เจ็บช้ำของเธอออกมา

ร้องมันออกมาให้พอ
จะไม่ขอใครให้มาเห็นใจ
ไม่คิดจะจดจำ เจ็บและช้ำยิ่งกว่าใคร
เมื่อรักมาจากลา

          ภาพความหลังเมื่อเกือบสิบห้าปีที่แล้วกับรักครั้งแรกของเธอ รักที่เจ็บช้ำ รักที่ผิดหวัง ถูกทิ้งกลางสายฝน เธอยอมเขาทุกอย่าง ยอมที่จะไม่เรียน ยอมที่จะย้ายมาอยู่กับเขา แล้วผลที่เธอได้ละ

         วันนั้นฝนตกกระหน่ำ  เธอเดินตัวเปียกปอนกลับบ้าน ร้องไห้มาสุดทาง เมื่อความรักมันพังทลาย เธอเข้าใจเลยทำไมมิวสิควิดีโอที่ประเทศไทยถึงชอบถ่ายฉากอกหักกลางสายฝน เพราะเม็ดฝน มันเหมือนน้ำตาจากท้องฟ้า ที่คอยร้องไห้เป็นเพื่อนเรา

ฟ้า ฟ้ายังต้องมีฝน
เกิดเป็นคน ย่อมมีเสียน้ำตา
ฝน ฝนร่วงหล่นมาช้าๆ
จากดวงตา จากส่วนลึกในใจ

                เพลงจบลงไปแล้ว ทุกอย่างได้ผ่านมาแล้ว เธอเช็ดหยดน้ำตาลวกๆ มองไปที่รถโดยสารประจำทาง แล้วรีบเดินฝ่าสายฝนขึ้นไป ตัวเปียกปอนเล็กน้อย นึกถึงคำพูดของนักจัดรายการทางวิทยุ

                ‘ยังไงก็ไม่มีทางหนีเม็ดฝนพ้น เพราะยังไงฝนก็คือฝน’

เขียนโดยใช้เวลา ไ่ม่ถึงครึ่งชั่วโมง ออกมาแล้วผิดผลาดยังไงขออภัย ตอนสองยังมีไว้พรุ่งนี้เช้าจะเขียน เขียนคล้ายไดอารี่ฤดูฝน