บริสุทธิ์

 

 

 

 

          “อย่าแตะต้องตัวฉัน”  ด้วยถ้อยคำเพียงแผ่วเบาหากบาดลึก  พร้อม ๆ กับสายตาที่เหยียดมองก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาถอยห่าง

 

 

 

          ชายหนุ่มระบายลมหายใจช้า ๆ ควบคุมสติอารมณ์

 

 

 

          “โอเค...ผมขอโทษ”  เขายกมือขึ้นยอมแพ้  ไม่อยากให้เธอสติแตกจนเตลิด

 

          “เราต้องคุยกัน”  เขาบอก

 

 

 

          เธอไม่พูดอะไรยังคงกระชับผ้าห่มแนบแน่น  เขาได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ จากร่างบนเตียง

 

 

 

          “เราแต่งงานกันแล้วนะ  มันเป็นเรื่องปกติธรรมชาติของคู่สามีภรรยาแล้วก็สัตว์โลกทุกชนิด  การสืบพันธุ์”  เสียงเขาเบาลงในประโยคสุดท้าย

 

          “เราก็แค่มนุษย์ธรรมดาที่ยังไม่ข้ามพ้นเหมือนพุทธองค์  ยังมีรัก  โลภ  โกรธ  หลง”  ดูทีรึคนอย่างเขายังอุตส่าห์เอาพุทธธรรมมาอ้างได้อย่างหน้าไม่อาย

 

          “ฉันยังไม่พร้อม”

 

          “โอเค ๆ ผมขอโทษ”  เขากล่าวประโยคเดิมซ้ำ  พยามระงับโทสะที่ทะลุจุดเดือดไปเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

          เธอทำเขาเสียศูนย์หลายครั้งหลายครา  นี่มันปาเข้าไปเกือบครึ่งปีแล้วของชีวิตการแต่งงาน  แต่...เขายังไม่ได้แอ้มเมียตัวเองเลยสักครั้ง

 

 

 

          ชีวิตหนุ่มเจ้าสำราญมากเสน่ห์เช่นเขา  เหตุอันใดถึงได้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้  เขาตกลงใจแต่งงานกับเธอเพราะเธอเป็นหญิงสาวแสนน่ารัก  คุยด้วยแล้วสบายใจ  อ่อนหวาน  เรียบร้อย  ดูน่าเอ็นดู  ช่างเหมือนลูกแมวน้อย ๆ  เหมาะที่จะเป็นแม่ของลูก  ไม่เหมือนพวกสาว ๆ พราวเสน่ห์ทั้งหลายแหล่ที่เพียงแค่เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาแล้ว  พวกเธอก็จะทอดสายตาให้ทันที  แล้วมันก็เป็นเรื่องแสนธรรมดาที่ท้ายที่สุดแล้วมันจะจบลงบนฟูกหนานุ่มอยู่ร่ำไป

 

 

 

          แต่กับเธอมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  แตกต่างมากจนเขาแทบกระอักเลือดเลยทีเดียว  หากพวกเพื่อนฝูงรู้เข้า  เขาจะเอาหน้าไปไว้เสียที่ไหนหนอ  คงต้องหาปี๊บคลุมหัวสักใบหนึ่งล่ะ  แต่ก็ไม่แน่ว่าจะรอดพ้น  คลุมหัวด้วยปี๊บแล้วอาจจะโดนตีด้วยไม้ให้หนวกหูขึ้นไปอีก  พร้อม ๆ กับเสียงหัวเราะเยาะอย่างสะใจให้เจ็บปวดซ้ำ  ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเครียด  เมื่อเครียดก็ต้องหาทางระบาย  จะไปสนใจทำไมในเมื่อเธอไม่สามารถ “ให้” ในสิ่งที่เขาต้องการ  จะมาโทษเขาได้ยังไง

 

 

 

          ชายหนุ่มกระแทกประตูห้องนอนปิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว  บอกถึงอารมณ์ขุ่นมัวภายใน  เขาจะทำยังไงกับเธอดี

 

 

 

          ขอหย่า...ไม่ ๆๆ มันออกจะเกินไปหน่อยรึเปล่าเขาเองก็ไม่รู้  แต่ที่แน่ที่สุดแม่คงไม่ยอมแน่นอน  แม่รักลูกสะไภ้คนนี้ยังกับอะไรดี  ท่าทางจะรักกว่าลูกชายตัวเองด้วยซ้ำไป

 

 

 

          อีกวิธีหนึ่งคือ “จัดการเธอซะ” ให้รู้แล้วรู้รอดไป  นั่นดูเข้าท่ากว่าเยอะเลยล่ะในความคิดของเขา  ในเมื่อเธอเป็นเมียเขานี่  เธอเป็นสิทธิ์ของเขา  เขาจะทำอะไรเธอก็ได้  รึเปล่า...? 

 

 

 

          ความคิดส่วนดีที่พอจะมีอยู่บ้างในเศษเสี้ยวของสมองกระตุ้นเตือน

 

 

 

          “ปวดกบาลโว๊ย...”  ชายหนุ่มตะโกนออกมา

 

 

 

          รึว่าเขาต้องทนอยู่ในสภาพเช่นนี้ไปตลอดชีวิต

 

 

 

 

 

          ********************

 

 

 

          เธอรักเขา  หญิงสาวบอกกับตัวเองอย่างนั้นนับครั้งไม่ถ้วน  แต่เธอรังเกียจการสัมผัสของเขา  เขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเกินไป  และมันก็ไม่ใช่แค่การคบหากันธรรมดา  มันมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านั้น  เธอรับมันไม่ได้

 

 

 

          มือของเขาสัมผัสหญิงใดมาบ้าง...

 

          ปากของเขาเคยจูบใครต่อใครมาบ้าง...

 

          เนื้อตัวของเขาเคยคลอเคลียเนื้อแนบเนื้อกับใครมาบ้าง...

 

 

 

          เธอทนรับกับสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เลย  ใช่ว่าเธอจะไม่เคยพยามหรอกนะ  แต่ลงท้ายที่สุดก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้อยู่นั่นเอง

 

 

 

          หรือรักของเธอจะเป็นเพียงแค่ความฝัน

 

 

 

          คนเราจะอยู่ด้วยกันแค่เพราะความรักอย่างเดียวได้ไหม...? 

 

 

 

          แค่รักไม่ไคร่  หรือสองสิ่งนี้จำเป็นด้วยกันทั้งคู่  เธอฝันแค่เพียงความรัก  การอยู่ด้วยกันเพราะความเข้าใจ  แค่นี้จะเพียงพอไหมสำหรับชีวิตคู่  สำหรับคนสองคนที่จะอยู่เคียงคู่กันไปตลอดชีวิต

 

 

 

          มันไม่เพียงพอเธอน่าจะรู้อยู่แล้ว  ไม่เช่นนั้นชีวิตการแต่งงานของเธอจะเป็นเช่นนี้เหรอ  ทุกค่ำคืนมันเปล่าดายเงียบร้าง  เขาทอดทิ้งเธอไปในทุกค่ำคืน...

 

 

 

 

***เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา  เพราะแค่อยากรู้ว่าคนอื่นคิดเห็นเป็นอย่างไร  ระหว่างความรักกับความไคร่...?

 ไม่มีอะไรมาก