ไกล

  ท้องฟ้ายามเย็นกับแดดอ่อนๆ ที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างของรถตู้ที่มุ่งหน้าไปสู่จุดหมายปลายทางข้างหน้า เสียงสาวๆ ที่โดยสารมาบนรถตู้ดั่งแข่งกันอย่างกับอยู่ในสวนสัตว์ มีเพียงฉันเท่านั้นที่นั่งมองโทรศัพท์ที่ถืออยู่บนมือพร้อมถูเบาๆเหมือนจะขอเลขแต่รอแล้วรอเล้าก็ไม่มีเสียงโทรศัพท์ที่มันจะมีวี่แววดังขึ้นสักครั้ง ฉันเลยตัดสินใจโทรไปหาเขา

 "ฮัลโหล!!!" เสียงปรายสายตอบกลับมาด้วยเสียงสดใส

 "อยู่ไหน ทำอะไรอยู่ ไม่เห็นโทรหาเลย" กาแต้วตอบเสียงอ่อยหลังจากที่ทั้งคู่แลกเบอร์กันผ่านการติดต่อสื่อสารจากยัยอังเด็กรุ่นน้องที่ทำงานด้ววยกัน

 "ไม่กล้า!!! ก็รอให้โทรกลับเหมือนกัน" 

 ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาความผูกพันธ์ของทั้งคู่จึงค่อยๆ เริ่มขึ้นเรื่อยๆ จนทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกันทั้งสองคนใช้เวลางานที่ยังพอมีให้หายใจพูดคุยสนทนากันอย่างมีความสุขผ่านทางโทรศัพท์มือถือ 1เดือนผ่านไป

 "ตัวเอง เสาร์หน้าว่างไหมไปเที่ยวกัน" สนุ๊ก หนุ่มที่รักการออกทริปเพื่อการกุศลเป็นชีวิตจิตรใจเอ่ยปากชวนแฟนสาวกาแต้ว ที่คุยกันมาได้สักพัก 

 "เสาร์นี้เหรอ....อังก็ไปใช่ไหม" กาแต้วถามด้วยเพื่อความสะบายใจ 

 "อืม...ไปไหมอ่ะ ...จะได้เป็นการเจอกันครั้งแรกของเราไง"

 "อืม...ก็ได้" อาจด้วยความรัก หรือความไว้วางใจกาแต้วจึงตกลงไปทริปนี้กับสนุ๊ก 

และนี่ก็เป็นครั้งแรกของทั้งคู่ที่ออกเดทด้วยกัน และหลังจากเจอกันครั้งแรกความรักของทั้งคู้ก็พัฒนามาเรื่อยๆ เวลาห่างกันทั้งคู่จะใช้โทรศัพท์เป็นสื่อกลางในการติดต่อสื่อสารกันตลอดเวลาจน และเวลาว่าง จากการเรียนและการทำงานทั้งคู่ก็นัดเจอกันบ้างตามโอกาศและความเหมาะสม จนกระทั้งเวลาได้ผ่านไปสักพัก

 "แต้ว...ทำไมทำหน้ายังงั้นอ้ะ" รุ่นพี่คนหนึ่งที่ทำงานด้วยกันเอ่ยทักขณะที่ฉันเอาแต่เหม่อลอย

 "โทรหานุ๊กไม่ติด.." หญิงสาวตอบเสียงเศร้า

 "แบตหมดหรือเปล่า"

 "ไม่นะ ที่ผ่านมาคุยกันตลอกเธอก็เห็น"

 ครื้น ครื้น  ---- เสียงโทรศัพท์ในมือของกาแต้วสั่นเตือนว่ามีสายโทรเข้า

 "ฮัลโหล...แต้วเหรอ" เสียงหญิงสาวนิรนามส่งรอดมาจามสายโทรศัพท์

 "อืม...แล้วใครเนี่ย" กาแต้วถามต่อ

 "ปาล์ม แฟนนุ๊ก" หญิงสาวตอบก่อนตัดสายไป 

 ความวุ่นวายผุดขึ้นมาในสมองแบบหาเหตุผลไม่ได้ สองมือพยายามติดต่อกลับไปยังเบอร์ของคนรักอย่างไม่มีหยุดย่อนแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย ความฟุ้งซ้านต่างๆ นาๆ วิ่งเข้ามาในสมองทำให้ควบคุมอารมไม่ได้ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างอัตโนมัติ 

 นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าผู้ชายที่พอจะเลิกต้องให้แฟนใหม่ออกมาพูดแทน และที่ผ่านมาของเรามันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ความสงสัยต่างๆ ที่ต้องการคำตอบจากเธอมากกว่าคำพูดของใครทั้งนั้น ฉันเลยแต่โทรไปเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะยอมรับสาย

 "นุ๊ก...คนชื่อปาล์ม เป็นใคร แฟนเก่าพี่นุ๊กใช่ไหม ทำไมอ่ะนุ๊กเขาผิดอะไรอ้ะ ทำไมอะนุ๊กแล้วที่ผ่านมาของเรามันเคยมีค่าไหม แล้วนุ๊กก็คบกับแฟนเก่าพี่นุ๊กอะนะ นุ๊กทำอะไรของนุ๊กอ้ะ" หลังจากที่ สนุ๊กเปิดสายรับการติดต่อของกาแต้วคำถามที่ต้องการรู้มากที่สุดรั่วยาวออกตามความรู้สึกข้างในพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลมาด้วยความเสียใจ

 "เขาก็รักแต้วนะ แต่เขาต้องรับผิดชอบปาล์ม" สนุ๊กตอบเสียงอ่อย

 "รับผิดชอบงั้นเหรอ แล้วต้องให้ผู้หญิงคนใหม่ของนุ๊กมาบอกงั้นเหรอ ปิดเครื่องทำไม ทำไมไม่บอกกันดีๆ ที่ผ่านมานุ๊กไม่เคยรักเค้าเลยใช่ไหม....." คำอดทนของกาแต้วเริ่มหายไปกลายเป็นการสนทนาที่รุ่นแรงขึ้นตามอารม

 และคนที่แพ้ก็คงต้องเป็นเราที่ต้องยอมถอยออกมาจากความรักจอมปลอมครั้งนี้ เธอเลือกที่จะรับผิดชอบชีวิตของเขาแล้วก็จบความรักที่บริสุทธิ์ของเรา ถึงวันนี้ฉันยังคงหายใจแต่ทุกครั้งที่ฉันมองโทรศัพท์ฉันก็จะนึกถึงเขาขึ้นมาทุกครั้ง แต่ก็คงจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้วนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันคงต้องใช้ชีวิตของฉันต่อไปโดยไม่มีเธอและหวังว่ามันจะเป็นบทเรียนครั้งสำคัญในชีวิตฉันที่เคยพลาดให้หัวใจคนที่เค้าไม่ได้ให้หัวใจเรากลับมาเลย...