ลึกลงไปในใจกลางของสุดหัวใจ

       

คุณ..คุณเคยเป็นหรือเปล่่า? ในยามที่ตัวของคุณ รู้ึสึกอย่างกับหัวใจมันจากหายไปจากร่างกาย .. ลองเข้าไปในความคิดของตัวเองสักครั้ง .. หลับตาลง สู่ความมืดมิด สู่้ห้วงแห่งกาลเวลาในหัวใจ 

     

ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้วงแห่งส่วนลึกของผม ภายใต้เปลือกตาที่ปกปิดตาของตัวเอง สู่ก้นบึ้งของหัวใจ 

     

ผมสร้างภาพขึ้นมา ร่วมกับ ความคิดที่ช่วยประสานงานกับหัวใจ ภาพปรากฏขึ้น ผมมองเห็นผู้คนที่ใช้ชีวิตไปมา ทุกวัน ประชากรเป็นล้านๆคน ที่กำลังทำในสิ่งที่เขาอยากทำ แต่เมื่อผมใช้เวลาเร่งภาพเหล่านั้นให้เร็วขึ้น ทุกอย่างดูเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเป็นเรื่องซ้ำซากที่ต้องเจอเป็นประจำ นั่นทำให้คิดว่า .. โลกเหล่านี้ เจอแต่เรื่องเพียงเท่านี้หรือเปล่า? ความน่าเบื่อ ความจำเจ.. ดูเหมือนเป็นเรื่องที่จะต้องยอมรับมัน?

     

ผมค่อยๆนำตัวเองเข้าไปสู่ ห้องหัวใจอีกครั้งหนึ่ง สร้างทุ่้งหญ้าีสีเขียวขึ้นมา เพื่อให้รู้สึกดีขึ้น พลางนำตัวเอนลงนอนที่ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่และนุ่มนั้น 

     

กาลเวลาและความสงสัยค่อยๆกลับมาทำลายความสงบอีกครั้งหนึ่ง ทั้งสองสิ่งพาผมเข้าไปสู่ห้องสีดำอันมืดมิด ปรากฎภาพความกังวล ที่เกิดขึ้นจากตนเอง .. ภาพเพื่อนผู้แสนรัก เดินจากเราไป ไกล..และไกลขึ้นเรื่อยๆ ตัวผมกำลังวิ่งไล่ตามเพื่อน แต่ก็ไม่สามารถจะเอื้อมมือไปถึงได้ 

.
.
.
.

แต่มันก็เป็นเพียงภาพที่ถูกสร้างขึ้นมา จากความกังวล

.
.
.
.
.

ผมใช้พลังสีขาวแหวกสีดำนั้นออกจากความคิด และเดินไปเลือกคำถามสำคัญเพียงสองแผ่น
จากร้อยแผ่นที่วางอยู่บนโต๊ะ ก้อนหินที่เปรียบดังความกังวลและสงสัยตกลงมาที่หัว
ผมไตร่ตรองข้อความในกระดาษทั้งสองแผ่นนั้น









"ให้ความจริงในชีวิตมารับเธอไป"




หรือ



"เธอจะจากไปพร้อมกับความว่างเปล่าและสิ้นหวัง"

??