ชีวิตวันๆของเด็กม.ต้น

(ณ ห้องม.3/7)

 พี:"เห้ย! ต่อไปเรียนกับใครว่ะไอ้แฟร้ง" พีถามแฟร้งที่นั่งอยู่ใกล้ๆกับเขา

แฟร้ง:"ต่อไปเรียนคณิตว่ะ" แฟร้งเอามือเท้าคางแล้วหันหน้ามาตอบพีด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

พี:"โดดกับกูไหม?" พีถาม

แฟร้ง:" ก็ดีนะกูไม่ได้ทำการบ้านมาซะด้วยสิ" แฟร้งตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

 ว่าแล้วพีก็ลุกออกจากโต๊ะไปที่ประตูหลังของห้อง แล้วพีก็เงนหน้ามองดูรอบๆว่าครูที่สอนคณิตเดินมารึยัง  เเต่เหตุการณ์ขาดฝันก็ได้เกิดขึ้น ครูคณิตกำลังเดินตรงมาที่ห้อง 3/7 

 ซวยแล้วไงอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องเราเเล้วอย่างนี้ก็โดดไม่ได้น่ะสิ

  พี: "พวกเราครูคณิตมาแล้ว!!"

 พีตะโกนบอกเพื่อนในห้องที่กำลังวิ่งเล่นและคุยกันเสียงดังในห้องเพื่อให้มานั่งที่โต๊ะอย่างเป็นระเบียบ พวก

นักเรียนที่วิ่งเล่นนักคุยนั่งเขี่ย รีบวิ่งมานั่ง ที่โต๊ะอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สักพักครูที่สอนคาบคณิตก็เดินเข้ามาให้ห้อง 3/7

 อั้น:"นักเรียน เคารพ!" อั้นผู้เป็นหัวหน้าห้องกล่าวเคารพครูตามเคย

 หลังจากเคารพเสร็ยจ นักเรียนก็นั่งลง เพื่อเตรียมจะเรียนตามปกติ ครูที่เขามาสั่งให้นักเรียนหยิบสมุดขึ้นมาจดงาน

บนกระดาน จังหวะนี้แหละ ที่พวกเรา จะหนีกานสอนอันเเสนหน้าเบื่อนี้สักที รอให้หันหลังไปจดงานก่อนรอจังหวะ                

เหมาะๆ ผมหันมามองตาแฟร้งซึ่งกำลังที่จะเตรียมหนีเช่นกันแต่ เด็กนักเรียนในห้องผม 3-4คนที่นั่งเรียนใกล้ๆ

ประตูซิ่งหนีออกไปก่อน -0- ออกไปได้แล้ว4คน หึ ไอ้เพื่อนยากเดี๋ยวฉันจะออกตามไป ไปรอฉันที่ทางช้างเผือก

ก่อนเถอะนะ 

 ครู: "เอาละนักเรียนจดตามนะ "ครูพูดเสร็ยจก็หันไปจดที่กระดานดำ

ตอนนี้แหละได้โอกาสละ พีพยายามที่จะค่อยๆกระดืบเพื่อที่จะไปนั่งโต๊ะของพวกที่ซิ่งนี้ออกไปข้างนอกก่อนน๊านี้ก่อนแล้ว เพราะโต๊ะของพวกนั้น อยู่ใกล้ประตูหลังมากแต่มีจำกำแค่ 4โต๊ะ  

พี:"ไอ้เเฟร้งเตรียมนะ" ผมหันไปบอกกับเเฟร้งอย่างเบาๆแต่ไม่เห็นแฟร้งแล้วแฟร้งได้หายจากใกล้ๆผมไปอยู่โต๊ะ

ใกล้ประตูหลังตั่งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่มากก็คือ ไอ้อั้นหัวหน้าห้อง ไอ้เจ้น ไอ้เติล ไปนั่งอยู่แล้ว โต๊ะเต็มอย่างนี้เรา

ก็ออกไปไม่ได้น่ะสิ เจ็บใจนัก -*- ว่าแล้วพวกทั่ง4ก็ออกจากห้องไปตามอีกสี่คนไป หลังจากนั้นครูก็หันมาพูดกับนักเรียนมาให้จดยังงี้ข้อนี้ ผมก็ทำเนียนไปกลัว ครูจะจับพิรุทได้   20 นาทีผ่านไป

รอจังหวะที่หันไป เขียน เท่านั้น สักพักครูก็หันกลับไปเขียนที่กระดานดำต่อ  จังหวะนี้แหละ - -+ เสร็ยจโจ๋ ว่าแล้วผมก็จะหันตัวไป เพื่อจะไปนั่งที่โต๊ะะใกล้ประตู แต่... มีคนนั่งอยู่อีกแล้ว ไอ้แพท ไอ้บอม ไอ้เอิท ไอ้แบง วัย

จริงนะไอ้พวกนี้ สักพักพวกนั้นก็ วิ่งตามอีก6คนนั้นไป  ว่าแล้วครูก็หันมาสอน กับนักเรียนโดยไม่เอ๊ะใจเลยว่า

นักเรียนหายไปไหน 10นาทีผ่านไป  ดีนะเนียที่ครูยังไม่สังเกต  ผมหันไปกวาดสายตา รอบๆ หึส่วนมากมีแต่เด็ก

เรียน คงไม่มีแล้วสินะได้โอกาสละ  สักพักครูก็หันไปจดบนกระดานต่อ ผมรีบหันตัวเพื่อจะไปนั่งที่โต๊ะ แต่ทีนี้ไม่มี

ใครแล้วผมรีบวิ่งไปที่โต๊ะ ใกล้ประตูอย่างรวดเร็ว

- -+ หึลาก่อนกับการสอนอันเเสนหน้าเบื่อของวันนี้ ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งออกมาจากห้องแต่ภาพตรงหน้าถึงต้องกับให้

ผมหยุดชะงั่กในการวิ่ง เพราะไอ้พวก 6คนที่โดดออกมา โดนครู ผู้หญิ่งภาษาไทยที่ดุที่สุด จับนั่งเรียงเป็นแถวยาว

แล้วทุกคนที่โดดออกมา ส่งรอย ยิ้มแหงๆให้ผม ประมาณว่ามีเพื่อนมาโดนเพิ่มด้วยอีกคนแล้ว ในระเเวกนั้นเงีย

มากเพราะอิธิริด ของครูภาษาไทยทำให้นักเรียนทุกห้องเงียบฉี่ และพวกที่โดดออกมารู้สึกมาจะเงียบมากกว่าปกติ

ว่าแล้วครู ภาษาไทยก็เอาไม้เรียวยาวกวักเรียกให้มานั่ง ที่จะรอโดนประหาร ในตอนนี้ผมอยากจะดันตัวเองกลับเข้า

ไปเรียนตามปกติ ผมทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่ กลืนน้ำลายตัวเองเท่านั้น....