"เมื่อหัวใจถูกทอดทิ้ง"
เขียนโดย 
candle
วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 18.21 น.
แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 18.28 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) "เมื่อหัวใจถูกทอดทิ้ง"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“วาว” เรียวแปลกใจเมื่อมองเห็นผู้หญิงตรงหน้า เขายังคงเปิดประตูค้างไว้อย่างนั้น
“กลับมาอยู่ด้วยเหมือนเดิม ได้ไหม” เธอถาม
เรียวยังคงอยู่ในท่าเดิม และนิ่งเงียบ ดูเหมือนเขาจะตกใจ
“มีใครมาอยู่ด้วยอย่างนั้นเหรอ” เธอถามอีก ด้วยคิดว่าเรียวอาจมีคนรักของเขามาอยู่ด้วย
“ยัง ไม่มีหรอก” เรียวยิ้ม ถอดแว่นตาบางใสที่สวมใส่ขณะทำงานออก ถอยให้เธอเข้ามา
“งานยุ่งรึไง” วาวมองดินสอปลายแหลมข้างหูเขา
“นิดหน่อย พอดีมีงานเร่ง”
เขามองกระดาษที่วางเกะกะอยู่เต็มพื้นห้อง รวมทั้งดินสอสีหลากชนิดที่วางเรียงรายบนโต๊ะญี่ปุ่นใกล้ ๆ ที่เขี่ยบุหรี่ เรียวชอบที่จะนั่งทำงานกับพื้นเย็น ๆ มากกว่าจะนั่งทำงานบนเก้าอี้และโต๊ะตัวสูง
เรียวเป็นคนออกแบบเสื้อผ้าให้กับนักร้องของค่ายเพลงหนึ่ง ที่ผลิตนักร้องวัยรุ่นออกมามากมายจนแทบว่าจะแข่งกันเอง ว่ากันอย่างนั้น
“ทำงานต่อเถอะ วาวขออาบน้ำหน่อย” เธอแตะแขนเขา เดินเข้าไปในห้อง
เรียวมองตาม มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าหนอ...วาวฝันถึงได้มากรุงเทพ ปีกว่าแล้วไม่ใช่เหรอที่เธอแต่งงานไปกับพลอย
วาวฝันกับเขาเป็นเพื่อนกัน เป็นพี่น้องกันอีกด้วย ก็เพราะว่าพ่อของเขามาแต่งงานใหม่กับแม่ของเธอ ขณะที่ตอนนั้นเขากับวาวฝันอายุ 15 ปีเท่า ๆ กัน จะอ่อนจะแก่กว่าก็ประมาณเดือนสองเดือน ทั้งที่ในครั้งแรกเรียวคิดว่าเขาจะได้น้องสาวเล็ก ๆ ที่น่ารักสักคน มากกว่าจะคิดว่าแม่เลี้ยงของเขาจะมีลูกสาวโตขนาดเขาแล้ว แต่ทั้งเขาและวาวฝันก็เข้ากันได้ดี แม้ในตอนแรกออกจะแปลก ๆ อยู่สักหน่อย
“เรียว ไม่ทำงานต่อเหรอ คิดอะไรอยู่”
เขาได้กลิ่นยาสระผมเมื่อเธอชะโงกหน้ามาใกล้
วาวฝันนั่งลงใกล้เขา เธอเก็บกระดาษที่เขาสเก็ตรูปไว้ใส่ให้ กลัวว่าน้ำจะหยดลงไปโดนเข้า มือก็สาละวนอยู่กับการเช็ดผม
“เรื่องของวาว”
เธอชะงักมือที่กำลังเช็ดผม
“ยังไม่รู้เลย วาวไม่รู้จะตัดสินใจยังไง”
“เกิดอะไรขึ้นระหว่างพลอยกับวาวอย่างงั้นเหรอ”
“-----o-----”
“เรียวรู้ไหม วาวเบื่อ เบื่อที่จะเป็นฝ่ายรอ รอโดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พลอยจะกลับมา และไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน หรือทำอะไรอยู่”
โธ่เอ้ย...เขาไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้เลย วาวไม่เคยบอกเล่าอะไรมาเลย นี่คงจะถึงที่สุดแล้วสินะถึงได้ออกปาก ไม่อย่างนั้นคนใจแข็งอย่างเธอมีหรือจะเอื้อนเอ่ย
“เคยพูดเรื่องนี้กันบ้างไหม”
“เคยสิ แต่พลอยไม่เคยทำได้ เขาไม่มีความสุขเอาเสียเลย วาวก็รู้ว่าพลอยพยามแล้ว วาวโง่เองที่ที่ผูกมัดเขาโดยการแต่งงาน”
“อยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วกันทบทวนดูให้ดี อย่าให้อารมณ์มีอำนาจเหนือเหตุผล”
เขาโคลงหัววาวฝัน เหมือนกับทุกครั้งที่เขาพยามจะบอกว่าเนี่ยเขาปลอบเธอนะ
“ก่อนจะมานี่ วาวก็คิดมาหลายเดือนแล้วกับการตัดสินใจ แม่ของพลอยบอกว่าให้วาวหย่ากับเขาเสีย พลอยไม่เคยรักใครได้นนอกจากตัวเอง”
“วาวเชื่ออย่างนั้นเหรอ”
เธอสบตาเขา
“มันก็พูดยาก วาวเจ็บปวดกับการรอคอยอย่างไม่รู้จบสิ้นมากกว่า”
“ตอนนี้พลอยอยู่ที่ไหน”
“วาวไม่รู้ ไม่รู้เลยจริง ๆ สามเดือนมาแล้วพลอยไม่เคยแม้จะส่งข่าว”
เธอไม่ได้ร้องไห้หรอก แต่แววตานี่สิ เรียวคิดว่าหากวาวฝันจะร้องไห้ยังจะดีเสียกว่าอีกหลายเท่านัก เขาเองไม่ใช่หรอกหรือ ที่รักเธอเช่นกัน มันช่างหน้าละอายใจเสียจังที่เขารู้สึกดีใจอย่างที่สุด เมื่อเธอคิดถึงเขาเป็นคนแรก แม้ว่าเหตุผลของเธอจะเป็นเพราะว่า เราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน และสนิทกันมากกว่าใครก็ตามที
“นอนเสียหน่อยไหม” เขาหาผ้ามาปูลงตรงนั้นและส่งหมอนให้
“เรียวจะออกไปไหนหรือเปล่า ถ้าออกไปก็ช่วยปลุกวาวด้วยนะ วาวไม่อยากตื่นมาแล้วรู้ว่าต้องอยู่คนเดียว มันเหงา” ประโยคสุดท้ายแสนจะแผ่วเบา
“ไม่จ๊ะไม่ เรียวทำงานอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง”
เรียวจูบผมของเธอแผ่วเบา วาวฝันฝืนยิ้มก่อนจะหลับตาลง
**********
ความรัก กระท่อมชายทะเลกับคนรัก ป่านนี้พลอยจะกลับไปหรือยังนะ จะรู้สึกอย่างไรบ้างเมื่อรู้ว่าเธอจากมา หรือพลอยอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้ เหมือนกับที่ไม่เคยรู้อะไรเลย ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของเธอแม้แต่น้อย ว่ามันปวดร้าวขนาดไหน
“แต่งตัวไป” เรียวนั่นเอง เขาเข้ามาทำลายความครุ่นคำนึงค์นั่นเสีย
“โอ้โห...แต่งซะหล่อ ไปไหนจ๊ะ” เธอตีหน้าร่าเริงกับเขา
“เข้าบริษัท” เขามองวาวฝันด้วยหางตา
“อ้าว...แล้ววาวต้องไปด้วยหรือนี่”
“ใครจะอยากปล่อยให้อยู่คนเดียว เผื่อเกิดคิดสั้นขึ้นมาจะทำไง” เขาล้อโคลงหัวเธอไปมา
วาวฝันหัวเราะ
“ถ้าฉันจะทำอย่างนั้น คงตายไปตั้งแต่กระท่อมชายทะเลแล้วล่ะ”
เธอเชิดใส่เขา รีบวิ่งไปเปลี่ยนชุด วาวฝันเองก็ไม่อยากทำตัวให้เรียวเป็นห่วงเช่นกัน แม้ว่าเธอจะยังคิดไม่ตกอยู่ก็ดี เอาเถอะน่า ก็เธอตัดสินใจแล้วนี่ เรื่องอะไรจะมาทำซึมอยู่อีกเล่า เสียเส้นเปล่า ๆ ปลี้ ๆ
**********
“จูโน นี่วาวเพื่อนพี่” เรียวแนะนำเด็กหนุ่มหน้าใสผู้กำลังจะเป็นนักร้องหน้าใหม่เร็ว ๆ นี้ ให้รู้จักกับวาว
“หวัดดีฮะ” เด็กหนุ่มทำทีเป็นยื่นมือมา
วาวฝันกลั้นยิ้มในหน้า แต่หาได้ยื่นมือไปสัมผัสมือนั้นไม่
“เช่นกันจ๊ะ”
เด็กหนุ่มยิ้มเขิน ผายมือออกและยักไหล่
“ชื่อเธอหมายถึงอะไรน่ะ”
“เทพเจ้าแห่งความรักครับ”
“ถ้างั้น เธอคงช่วยฉันได้”
จูโนมองเธออย่างไม่เข้าใจความหมาย ขณะเรียวส่งสายตาดุใส่เธอ วาวฝันยักคิ้วแผล็บยั่วยิ้ม เขาส่งมะเหงกใส่
**********
“วาว...รับโทรศัพท์ให้หน่อยจะเข้าห้องน้ำ” เรียวตะโกนโหวกเหวก ตัวเองผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ
“แล้วถ้าเกิดผู้หญิงของเรียวโทรมาล่ะ จะว่าไง”
เรียวหัวเราะลั่นห้องน้ำ
“ก็บอกไปสิว่าเธอเป็นเมียฉันวาว”
เธอส่ายหน้า คว้ามือถือของเรียวขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ”
“วาว นั่นคุณใช่มั๊ย ผมเองนะพลอย ออกมาพบผมได้มั๊ย”
“พลอย” เธอเรียกเขาแทบจะไม่ได้ยิน นานเท่าไหร่แล้วหนอที่เธอไม่ได้ยินเสียงของเขา ผู้ชายที่เธอรัก
“นะครับวาว” เขาวอนมาตามสาย
“ที่ไหนคะ”
พลอยบอกสถานที่นัดหมายกับเธอ วาวฝันทรุดนั่งลงกับพื้น หมดเรี่ยวแรงเอาดื้อ ๆ เสียอย่างนั้น
“ใครโทรมา” เรียวถาม ขยับผ้าเช็ดตัวที่นุ่งให้เข้าที่ นั่งลงข้างกันนั้น
“พลอย” เธอยิ้มน้อย ๆ เขากลืนน้ำลายยากเย็น
“วาวจะทำยังไงดีเรียว” วาวฝันจับมือเขาแน่น
“ออกไปพบพลอย แล้วคุยกันให้เข้าใจ ลุกเถอะเรียวไปส่งให้”
เรียวฉุดร่างบางให้ลุกขึ้น เจ้าของเขามาเอาคืนแล้วหรือนี่
**********
“ผมไปอยู่เชียงใหม่มา” เขาบอกเธอถึงเหตุที่หายไปหลายเดือน ก็คงจะไปช่วยเขาสอนเด็กชาวเขาเหมือนเคย วาวฝันก็เคยรู้จักเพื่อนคนนี้ของพลอยเหมือนกัน
“แล้วไงคะ”
“ผมเสียใจ ผมขอโทษ”
“คนใจร้าย” นั่นไงเธอเริ่มน้ำตาซึมอีกล่ะ
“ผมรู้ แม่โกรธมาก”
“เอาเถอะ วาวเข้าใจพลอย แต่ต่อไปพลอยบอกวาวหน่อยนะเวลาจะไปไหน วาวเป็นห่วง แค่บอกและส่งข่าวบ้างเท่านั้นเอง” วาวฝันผู้อ่อนไหวให้โอกาสเขาอีกเช่นเคย
“วาว ผมไม่เหมาะเลยจริง ๆกับชีวิตคู่ ไม่สมควรที่ใครจะมารัก วาวเลิกกับผมเสียเถอะนะ คุณจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับการรอคอย ผมไม่รู้ว่าจะทำร้ายคุณเข้าอีกเมื่อไหร่ ยิ่งนานวันเข้าวาวทนไม่ได้ ผมไม่อยากให้ถึงวันนั้น”
วาวฝันมองหน้าเขา พลอยหลบสายตา เขาก้มหน้า
“คิดว่าเป็นวิธีที่ทำให้วาวเจ็บปวดน้อยลงอย่างนั้นหรือ”
“ผมไม่รู้ คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น”
“ไม่รู้ ไม่รู้ พลอยเคยรู้อะไรไหม” เธอส่งเสียงดังอย่างลืมตัว ปัดแก้วน้ำส้มบนโต๊ะหกเรี่ยราด น้ำตาจากไหนต่อไหนก็พร่างกรูออกมาอย่างไม่เป็นท่า
ทั้งที่เธอยังรักเขา และให้อภัยเขาได้ทุกครั้ง แต่พลอยกลับทำกับเธออย่างนี้เชียวหรือ วาวฝันไม่เคยนึกถึงมาก่อนเลยสักนิด
“ค่ะ” เธอบอกหลังจากสงบสติอารมณ์ได้
“พลอยรักวาวนะ”
“แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ”
“ผม” พลอยอึกอัก
เขาไม่มีข้อแก้ตัวเลย ที่ผ่านมาวาวฝันต้องทนเจ็บปวดกับเขามากมาย ถ้าในตอนนั้นเขาไม่แต่งงานกับเธอ วาวฝันก็จะไม่ทุกข์ทรมานขนาดนี้ เขาโหดร้ายกับเธอ ก่อนจะแต่งงานใคร ๆ ก็ห้ามแล้ว ด้วยกลัวว่าเขาเองจะทำให้เธอเจ็บ เขาบ้าที่คิดว่าวาวฝันทนได้
“พลอย” วาวฝันเรียกเขา เมื่อเห็นน้ำตาจากผู้ชายตรงหน้าหยาดหยด
“วาวยังรักพลอยเหมือนเดิม” เธอเอื้อมมือเขามากุมไว้บีบเบา ๆ
พลอยเหมือนนกป่า เขามีความสุขลืมได้ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อได้ท่องเที่ยวไปไหนต่อไหน ระหว่างเขากับเธอใครจะเจ็บปวดมากว่ากันหนอ จิตใจของมนุษย์นี้เข้าใจยากเหลือเกิน.
ฝากติชมด้วยนะคะ...
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
