ไปโรงเรียน

 ในวันแรกที่โรงเรียนเปิดเตี่ยก็ไปส่งที่โรงเรียนดาราสมุทร เป็นโรงเรียนเอกชนที่ไม่ได้อยู่ใกล้บ้านแต่ใครๆเขาก็ส่งลูกหลานไปเรียนที่โรงเรียนนี้กันทั้งนั้น แล้วก็ฝากฝังกับคุณครูเป็นการใหญ่ให้ดูแลดีๆ เนื่องจากตอนนั้นดิฉันอายุเพียงสองขวบกว่า การพูด และทำสิ่งต่างๆก็ยังสู้เด็กๆวัยเดียวกันไม่ได้เพิ่งมารู้ตอนหลังว่าตัวเองค่อนข้างสมาธิสั้น วันแรกก็ได้ไปเจอกับครูแดง 

"อ้าว นักเรียนครูจะให้ออกมาแนะนำชื่อของตัวเองหน้าห้อง"ครูแดงก็พยายามให้เด็กรู้จักกัน

ครูแดงก็เรียนนักเรียนเรื่อยจนถึงดิฉัน "คนนั้น ต่อมาเลย"พร้อมกับชี้มาทางดิฉัน

"ชื่อเด็กหญิงปัญญาพร สำเร็จเฟื่องฟู ชื่อเล่นชื่อกุ้ง ค่ะ"ด้วยความกลัวครูแดงอยู่เป็นทุนเดิม ครูแดงมีลักษณะที่จะทำให้เด็กทุกคนกลัวคือ แววตาที่ดุ ทาปากสีแดง แล้วที่สำคัญคือครูแดงมักจะถือไม้เรียวซึ่งเดี๋ยวนี้ไม่มีใครใช้กันอีกเเล้วเพราะถือว่าเป็นการทารุณเด็ก พอแนะนำตัวเสร็จครูแดงก็ปล่อยให้เล่นของเล่นในห้อง พวกดินน้ำมัน บล็อกไม้ ฯลฯ 

  พอโตมาดิฉันก็เข้าใจว่าเป็นเด็กนี่มันดีแค่ไหนเราสนิทกับคนอื่นได้เพียงแค่การเล่นของเล่นด้วยกัน วิ่งเล่นด้วยกัน ดูการ์ตูนด้วยกัน ทั้งหมดนี้มีแต่รอยยิ้มที่จริงใจไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำแต่อย่างใด

  "นักเรียนทั้งหมดลุกขึ้น นำของเล่นไปเก็บที่"เมื่อสิ้นคำครูแดกแด็นักเรียนทุกคนก็รีบเก็บของ ชุลมุนกันไปหมด 

  "เก็บเสร็จรีบมาเข้าแถว เราจะไปทานข้าวกลางวัน"ครูแดงก็นำพาเราไปทานข้าว

  พอหลังจากทานข้าวครูก็ให้เรานอน

  แล้วก็บอกให้เตรียมสมุดมาเพื่อเรียนในวันพรุ่งนี้ พอหลังจากแจกแจงรายละเอียดต่างๆเสร็จครูแดงก็จัดที่นั่งให้ใหม่ คนที่ตัวสูงก็ต้องนั่งข้างหลัง แต่สำหรับดิฉันก็จำเป็นต้องนั่งข้างหน้าตลอด 

เมื่อนึกถึงวันนี้ที่ใครๆต่างก็มองข้ามไป มันเป็นวันที่เราได้ใส่เครื่องแบบนักเรียนวันแรก วันที่เราอาจจะเจอเพื่อนที่สนิทไปจนวันตาย วันที่ได้เจอครูคนแรก หรืออาจจะเป็นครูคนที่สองรองจากพ่อแม่ แต่ถึงยังงัยวันนี้ก็เป็นก้าวแรกของเด็กคนหนึ่ง