Devil Hunter (คิดชื่อไทยไม่ออก...กรรมสเสด็จ = =*)

Shot!! 1

Hunter ??

                “อะ....โอ๊ย....ปวดหัวชะมัดเลย T^T”

ฉันในตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกได้แต่นอนหลับตาอยู่บนเตียงภายในความมืดแล้วลูบหัวตัวเองป้อยๆ เพื่อที่จะบรรเทาความเจ็บปวดให้ลดลง แต่ทำไมฉันถึงต้องมาปวดหัวหนึบๆอย่างนี้ล่ะ ฉันค่อยๆที่จะลืมตาขึ้นแล้วหันซ้ายหันขวา เพื่อที่จะมองไปรอบๆห้อง (-_-   ) (   -_-) เพื่อที่จะสังเกตสิ่งมีชีวิตรอบข้าง แต่ฉันก็ไม่เห็นอะไรเพียงสักอย่างใยความมืดนี้

                “ฉันโง่หรือโคตรโง่เลยเนี่ย ไฟมีก็ไม่เปิด” ฉันได้แต่ด่าตัวเองแล้วลุกขึ้นจากเตียงงมข้างฝาไปเรื่อยๆจนถึงประตูห้อง และแน่นอนว่าริมประตูจะมีสวิตช์ไฟอยู่

                กริก!

แล้วฉันก็กดเปิดมันเมื่อหามันเจอ แสงไฟสีขาวที่แสนจะแสบตาทำให้ตาของฉันแสบไปหมด ฉันเดินมานั่งที่เตียงแล้วพยายามที่จะนึกเรื่องราวที่ผ่านมาให้ออกก่อนที่ฉันจะมานอนแอ้งแม้งอยู่ตรงนี้ ฉันพยายามนึก....นึกและนึก จนนึกออก ภาพทุกอย่างวิ่งเข้ามาในหัวของฉันราวกับอินเตอร์เน็ตไฮสปีด 12 เมก ฉันจำได้แล้ว ก่อนหน้านั้นฉันกำลังถือปืนยิงระเบิด M 79 แล้ววิ่งไล่ยิงลูกระเบิดหยอดหน้าเจ้าพวกภูติกลายพันธ์อยู่นี่นา แล้วทำไมฉันถึงมานอนในสภาพเสื้อผ้าขาดตกบกพร่องอย่างนี้ล่ะ กรี๊ดด!! มีใครข่มขืนฉันรึปล่าวเนี่ย ไม่เหลือแล้วความบริสุทธิ์ของฉันโดนพรากไปแล้ว T^T

                ก๊อกๆๆ

                “ใครนะ!!? O_O”

                “ฟื้นแล้วหรอ ฉันเอง ฉันเข้าไปนะ”

วะ...ว่าไงนะ จะเข้ามาในที่สภาพฉันเป็นแบบนี้นะเหรอ หยู้ดดดด!! O>o<O

                “ดะ...เดี๋ยวอย่าพึ่งเข้ามา นายรอแปปนึง” ฉันพยายามที่จะหยุดการเข้ามาของโมโม่ แต่!!

                แอ๊ด..ด~

                “กรี๊ดดดดดดด!!! T^T”

                “ยัยบ้า! กรี๊ดหาอะไรเล่า ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย =[]=!”

นายเห็นฉัน...ฉันถูกผู้ชายเห็นในสภาพกึ่งเปลือยเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งอย่างนี้นะหรอ ฉันไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว แงๆๆ T^T

                “นายเข้ามาทำไม ฉันบอกว่ารอแป๊ปไม่ใช่หรอ ฉันโป๊อยู่นะไอ้บ้า!!”

                “แล้วไงล่ะ หุ่นสรรีละของเธอไม่ได้ทำให้ฉันเกิดอารมณ์แล้วฉีกเสื้อผ้าเธอแบบนี้หรอกนะ โด่..แบนก็แบน สวยก็ไม่สวย แถมยังปากจัด แล้งน้ำใจ รู้งี้ไม่น่าแบกกลับมาก็ดี น่าจะปล่อยให้ค้างอยู่บนต้นไม้นั่น ขอบคุณก็ไม่ขอบคุณซักคำ ‘ยัยแล้งน้ำใจ’

                “แป๊ป....” ขอคิดก่อนนะ ต้นไม้หรอ ค้างบนต้นไม้หรอ ตอนนี้ภาพในหัวแล่นเข้ามาเป็นแพ็กเก็ตเสริมอีกครั้งเนื่องจากว่าฉันจำทุกสิ่งทุกอย่างได้แล้ว ใช่!! วันนี้เป็นวันทำภารกิจวันแรก แล้วฉันก็วิ่งขึ้นบันไดเพื่อที่จะไล่ตามแวมไพร์ไปบนดาดฟ้า แล้วฉันก็วิ่งไปสะดุดกับกองวัสดุที่ไม่น่าจะอยู่บนดาดฟ้าสักนิด แล้วฉันก็หงายหลังร่วงลงมาจากตึกห้าชั้น แต่โชคดีฉันไม่ตายเพราะก่อนหน้านั้นฉันหมดสติไปตั้งแต่หงายหลังแล้วล่ะ อาจเป็นเพราะดวงดีหรือว่าผอ.โรงเรียนนี้ชอบต้นไม้กันนะ ฉันอาจตกลงมาแล้วมีต้นไม้คอยรองรับ กิ่งไม่ทรยศบางกิ่งอาจขูดขีดข่วนร่างกายอันบอบบางฉันก็เป็นได้

                “นี่ฉันไม่ได้ถูกข่มขืนหรอ..??”

ฉันหันหน้าไปถามโมโม่เพื่อคลายความสงสัย?

                “แล้วตอนนี้อยากโดนมั๊ยล่ะ?”


ฉับ!!!!  ตัดไว้ก่อน  =w=