เธอตลอดไป…

และเมื่อถึงเวลาที่ผู้ใหญ่ต้องคุยกันตามลำพัง ทำให้แก้วและโทโมะออกไปรอข้างนอก และเมื่อแก้วนึกได้ว่าเทอและเขาต่างก็ยังไม่อยากแต่งงานกันทั้งคู่ เทอเลยชวนโทโมะให้หนีไปพร้อมกัน โทโมะสงสัยว่าทำไมต้องหนีไปด้วยกัน แก้วตอบว่าถ้าพ่อแม่ของเราหาใครคนใดคนหนึ่งเจอก็ต้องบังคับให้อีกคนมาจนได้ เพราะฉนั้นถ้าจะหนีต้องหนีไปด้วยกัน พ่อแม่จะได้ตามตัวไม่ถูก เมื่อโทโมะเข้าใจ ก็ลากแก้วขึ้นรถ โดยไม่บอกกล่าวซักคำ ระหว่างทางในรถ แก้วถามโทโมะว่าจะไปไหนที่ไม่มีใครตามเราเจอ โทโมะบอกว่าจะไปอยู่ที่ไร่ของชั้น พ่อแม่เค้าไม่อยากให้เค้าทำไร่ แต่คนมันอยากทำ ก็แอบซื้อที่เอาไว้ โดยไม่มีใครรู้ และเมื่อถึงไร่ ก้าวแรกที่ลงจากรถของแก้ว ก็พูดว่า สวยงามมากๆเลย โทโมะก็บอกว่าไม่ได้มาต้ังนาน เปลี่ยนไปมากเลย    และโทโมะก็พาแก้วเข้าบ้านอันหรูหรา ทั้งสองก็ขึ้นไปพักผ่อน เมื่อแก้วตื่นก่อนก็ลงมาข้างล่างเห็นแค่แม่บ้าน จึงบอกแม่บ้านว่าเทอจะไปดูรอบๆไร่ แก้วเดินเพลินจากบ้านไปไร่ และเพลินไปบนเขา ซึ่งสวยงามมาก เขาไม่อยากกลับเลย ยิ่งพระอาทิตย์ให้จะลับขอบฟ้า ทำให้เทอไม่อยากไปไหน เทอเดินเล่นไปมาจนพลบค่ำ เทอจึงเดินกลับบ้าน แต่ดันจำทางไม่ได้ เทอบ่นในใจว่าคืนนี้เราจะเป็นไงน่ะเนี่ย เทอนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง  จนมีมือหนึ่งข้างยื่นให้เทอจับ ซึ่งในตอนนั้นเทอนั่งชันเข่า เอาหัวกล้มไปโดนเข่า ถึงเทอจะไม่เห็นแต่เทอก็รับรู้ได้ว่ามีใครคนนึงมายืนอยู่ตรงหน้า และเมื่อแหงนหน้าขึ้นมาเทอก็พบกับชายหนุ่มรูปงาม ทำให้เทอเข้ากอดเขาในทันที ด้วยความดีใจบวกกับขวัญเสียทำให้เทอปล่อยโฮทันที    "โทโมะ นายไม่ทิ้งชั้น" แก้วพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลริน พร้อมกับกอดเขาไว้  "ชั้นไม่ทิ้งเทอหรอก แต่ถ้าเทออยากออกมาเดินเล่น ก็บอกชั้นน่ะ เดี๋ยวก็หลงอีกหรอก" โทโมะพูดพร้อมทำหน้าเอ็นดู  และเมื่อทั้งสองเข้าใจกัน โทโมะบอกว่านี่ก็มืดแล้ว คงไม่ดีแน่ถ้าจะออกไปตอนนี้ คืนนี้ทั้งสองก็นอนดูดาว ท่ามกลางแสงจันทร์ โดยโทโมะนั่งและแก้วนอนตัก ><

และแน่นอนทั้งสองหายมาพร้อมกันทำให้ทางบ้านวุ่นวาย แต่ก็คงไม่มาก เพราะคนสวนในบ้านบอกว่า เห็นทั้งสองหนีไปด้วยกัน ทำให้ผู้ใหญ่ยิ้นแปร้ ด้วยความสบายใจขึ้นมาซะงั้น