เธอยังรักเขาอยู่รึเปล่าล่ะ

 

สวัสดีค่ะ นี่ลองแต่งเรื่องที่สองดูนะ อาจจะเศร้าๆ ไปนิดนึง ตามอารมณ์ ลองอ่านกันน้า

ได้แรงบันดาลในจากนิทานเรื่อง เธอยังรักเขาอยู่รึเปล่าล่ะ

ติชมเต็มที่เลยจ้า ^^ ฝากนะ

ติดต่อกันได้ที่ twitter : @Nu3ng_TKR นะจ้ะ และ facebook : Nueng promcharoen

เม้นให้หน่อย แค่เป็นกำลังใจก็ยังดี เป็นนักอ่านเงา เราไม่ว่านะ แค่เสียเวลาสัก สองนาที เม้น สองสามคำ เราก็ดีใจแล้วเน้ออ~

 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                            

เธอยังรักเขาอยู่รึเปล่าล่ะ

 

 

“คุณเคยรักใครจริงจังบ้างไหม...”

“แต่เขาไม่รักเรา....”

“แต่เรายังช่วยเขา กับ คนรักของเขา รักกัน”

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

ยังมี เด็กชายชื่อว่า โทโมะ และ เด็กหญิงที่ชื่อว่า แก้ว เป็นเพื่อนที่รักกันมากในโรงเรียนแห่งหนึ่ง 

โทโมะจะเดินไปส่งแก้วที่บ้านเสมอทุกวัน จนเวลาผ่านไปหลายปี จนกระทั่ง ทั้งสองได้เข้าไปอยู่ในมหาลัยชื่อดังด้วยกัน

แก้วได้แอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง ชื่อว่า ป้อง

แก้วนั้นได้ขอคำปรึกษากับ เพื่อนที่สนิทที่สุด

“นี่ๆ โทโมะ นายว่าแก้วกับพี่ป้องเหมาะกับเราไหม > <~” แก้ว

“พี่เขาหล่อดีนะ นิสัยก็ดีด้วยหล่ะ ^^ แก้วชอบคนไหนโทโมะก็ชอบด้วย แต่ขอให้ดูแลแก้วดีๆก็พอ” โทโมะ

“จริงเหรอ รักโทโมะที่สุดในโลกเลย นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเราเลยนะ” แก้ว

 

ต่อมา แก้วก็ได้เป็นแฟนกับป้องจริงๆ

 

วันนึง

แก้วบอกกับเพื่อนสนิทของตนว่า

 “นี่ โทโมะนาย ไม่ต้องมาส่งเราทุกวันแล้วล่ะ ตอนนี้พี่ป้องเขาจะมาส่งเราแล้วเราไม่อยากให้เขาเข้าใจเราผิดอ่ะ ^^"  แก้ว

 "ได้สิ" ฝ่ายชายตอบรับไปเสียงเรียบ

 

และไม่ไปส่งหญิงสาวอีกเลย

 

ต่อมาไม่นานนัก

 หญิงสาวทะเลาะกับแฟนของตน จึงมาปรึกษาเพื่อนชายว่า

 "โทโมะ เดี๋ยวนี้พี่ป้องไม่ค่อยสนใจแก้วเลยล่ะ T_T พี่เขามีคนอื่นแน่เลย" แก้ว

 

 

"เราควรจะทำยังไงดีล่ะโทโมะช่วยเราหน่อยสิ" แก้ว

"ก็แก้วยังรักพี่ป้องอยู่หรือเปล่าล่ะ" โทโมะ

 "รักสิ รักมากด้วย" แก้ว

"ถ้าอย่างนั้น ก็มอบความรักให้พี่ป้องต่อไปสิ ก็เธอรักพี่เขานี่นา"    

"อืมมม ~ ขอบใจมากนะ โทโมะเป็นเพื่อนที่แก้วรักที่สุดเลย " หญิงสาวทำตามคำแนะนำของฝ่ายชาย

 

หลังจากนั้น วันนึงระหว่างที่เพื่อนชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เค้าเห็นหญิงสาวนั่งร้องไห้อยู่ข้างทาง

"แก้ว ! เป็นอะไรน่ะ บอกเรามานะ ใครทำอะไรแก้ว " 

 "เขาไม่รักเราเลยล่ะ เขาเปลี่ยนไป เดี๋ยวนี้เขาไม่เคยมาส่งเราที่บ้านเลย"

"พี่เขาไม่ว่างหรือเปล่า"  โทโมะ

“ไม่รู้สิ..” แก้ว

"ช่วยอยู่กับเราสักพักได้ไหม" หญิงสาวร้องขอ ...ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไรเลย

ในที่สุดหญิงสาวก็เอ่ยขึ้น 

"เราควรจะทำยังไงดี" 

"เธอยังรักเขาอยู่รึป่าวล่ะ" ฝ่ายชายถามเหมือนอย่างที่เคย

"รักสิ เรารักเขามากเลย" 

"ถ้าอย่างนั้นก้รักเขาต่อไปสิ" 

"แต่เขาไม่รักเราเลยนี่นา" หญิงสาวร้องไห้โฮ

"แต่เธอก็รักเขาไม่ใช่หรอ" และชายหนุ่มก็ส่งหญิงสาวที่บ้านอย่างที่เคยทำมาแต่ก่อน

"ถ้าเมื่อไหร่ที่เธออยากให้เรามาส่งเธอที่บ้าน อย่าลืมเรียกเรานะ" 

"อืม" และหญิงสาวก็เดินเข้าบ้านไป

 

ต่อมาวันหนึ่งชายหนุ่มได้รับโทรศัพท์จากหญิงสาว

"เราไม่ไหวแล้ว ช่วยมารับเราที"

เสียงของหญิงสาวช่างอ่อนล้าและหมดกำลัง เธอกำลังร้องไห้อย่างฟูมฟายอยู่

 ชายหนุ่มไปหาเธอและไปรับเธอมาส่งบ้าน เธอยังคงถามชายหนุ่มเหมือนที่เคยถาม

"เราจะทำอย่างไรต่อไปดี" 

"เธอเลิกรักเขาแล้วหรอ"

"เปล่า... เรายังรักเขามาก"

"งั้นก็เหมือนที่เราเคยพูดไว้ รักเขาต่อไป เพราะมันไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะรักเธอไหม แต่ถ้าเธอยังรักเขา เธอก็คง

ทำได้แค่รักเขาให้มากขึ้น ให้เขารู้ว่าเธอรักเขา"

 

 วันที่เธอเรียนจบ เพื่อนชายหนุ่มของเธอมาแสดงความยินดีกับเธอ เธอแปลกใจมาก

ที่เพื่อนชายหนุ่มของเธอยังเรียนไม่จบ เธอถามว่าทำไม

ชายหนุ่มตอบว่า

"เขาขี้เกียจไปหน่อย"

 ทำให้เขาต้องเรียนซ้ำวิชานึง จึงยังเรียนไม่จบ

หญิงสาวแปลกใจเพราะตลอดมา ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนขยัน

 ต่อมาหญิงสาวได้แต่งงานกับแฟนของหญิงสาว เนื่องด้วยที่แฟนของหญิงสาวเห็นแก่ความรักของเธอ

ที่มีให้มากมาย หญิงสาวได้ชวนเพื่อนของตนมาร่วมงานแต่ง 

"เราไม่ว่างจริงๆ เราติดธุระน่ะ ขอโทษนะ" โทโมะ

หญิงสาวโกรธและเสียใจที่ชายหนุ่มไม่มางานแต่งจึงวางหูใส่

แต่หญิงสาวก็ต้องประหลาดใจ 

.

.

.

.

ชายหนุ่มได้มาก่อนที่งานแต่งจะจบ

"ยินดีด้วยนะ เรามาแล้วนะ"

หญิงสาวดีใจมากที่เพื่อนของเธอมา

ถึงจะเพียงช่วงเวลาสั้นๆ

  ต่อมาหญิงสาวก็มีความสุขกับชีวิตแต่งงาน จนไม่ได้ติดต่อกับชายหนุ่ม

วันหนึ่งหญิงสาวได้ทะเลาะกับสามีของตน หญิงสาวไม่รู้ว่าจะไปปรึกษาใครจึงนึกถึงชายหนุ่มขึ้นมา

แต่แม้ว่าหญิงสาวจะโทรไปเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถติดต่อกับชายหนุ่มคนนั้นได้เลย

เขาจึงโทรหาเพื่อนของชายหนุ่มคนนั้น เพื่อนของชายหนุ่มเล่าว่าชายหนุ่มเป็นโรคร้าย

เขาไม่สามารถไปไหนได้ ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลร่วมหลายเดือน

หญิงสาวตกใจมากถามว่าเป็นอะไร เพื่อนชายหนุ่มบอกว่า

  อาการกำเริบเพราะวันที่ชายหนุ่มต้องมาผ่าตัด ชายหนุ่มดันหายตัวไป

และเพื่อนชายยังบอกอีกว่า 

"เป็นนิสัยเสียของมันน่ะ มันชอบหายตัวไปไหนก็ไม่รู้ในช่วงเวลาสำคัญๆ คราวที่แล้วสอบไล่ ก็หายตัวไปจากห้องสอบ"

 หญิงสาวตกใจมาก เลยขอที่อยู่ของโรงพยาบาลที่ชายหนุ่มรักษาตัวอยู่

 

 

 

เมื่อหญิงสาวเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องตกใจ ชายหนุ่มที่เคยดูแข็งแรง กลับซูบผอมไม่มีแรง

เมื่อชายหนุ่มเห็นเธอก็ดีใจ ทักทายเป็นการใหญ่  "เป็นยังไงมั่ง ไม่เจอกันตั้งนาน"

หญิงสาวนิ่งเงียบ  สักพักน้ำตาก็ซึมออกมา

"อ้าว ร้องไห้ทำไมล่ะ เธอหน่ะ ไปทะเลาะกับแฟนมาอีกแล้วหรอ จะให้เราช่วยอะไรไหม

แต่เราก็คงจะแนะนำเหมือนเดิมนะ" 

หญิงสาวเอ่ยปากถามชายหนุ่มว่า 

"วันที่เธอมารับเราเป็นวันสอบไล่ใช่มั้ย"

ชายหนุ่มทำหน้าตกใจ

 

 กลับนิ่งเงียบไป

“...”

หญิงสาวจึงพูดต่อ 

"และวันที่เธอต้องผ่าตัดใหญ่ เธอกลับมางานแต่งงานของฉันใช่ไหม"

ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว

หญิงสาวเข้าไปกอดชายหนุ่มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่น

"ตลอดเวลาเรารักแต่คนอื่น มองแต่คนอื่น เรากลับไม่รู้เลยว่าเธอรักเรามากแค่ไหน"

 เราเสียใจจริงๆที่ไม่ได้รักเธอมากกว่านี้ 

ชายหนุ่มยิ้มและบอกกับหญิงสาวด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า

"เราบอกแล้วไง ถ้าเรารักใครสักคน เราก็ต้องรักเขาให้มากๆ ไม่สำคัญหรอกว่า เขาจะรักเราหรือไม่มันสำคัญแค่เพียงว่าเรายังรักเธออยู่หรือ แค่เราช่วยเธอได้มันก็เป็นความสุขของเราแล้วล่ะ”

 

หญิงสาวรู้สึกเสียใจมาก นั่งร้องไห้โฮ อยู่ที่ตักของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มจึงพูดขึ้นว่า

.

.

.

.

.

.

.

 "ถ้าเราหายเมื่อไหร่ เราจะไปส่งเธอที่บ้านอีกนะ"

 

 

THE END

-ขอบคุณนะคะที่อ่าน

-เป็นยังไงกันบ้างเอ่ย

แล้วเจอกันเรื่องหน้านะคะ ^^