หนูน้อยสื่อรัก

ป้าพร       : ตะวันเป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนไหมครับรู้ไหมครับว่าป้าตกใจหมดเลยที่ตะวันหายไป แล้วตะวันหายไปไหนมาครับทำไมไม่บอกป้าก่อนครับ

ตะวัน      : ตะวันขอโทษครับป้าพร ตะวันไม่ได้ตั้งใจครับ ตะวันเห็นตุ๊กตาที่เดินผ่านมาตะวันก็เลยตามไปดูครับพอหันมาอีกทีตะวันก็ไม่เห็นป้าพรแล้วครับ

ป้าพร       : โธ่ ตะวันเอาล่ะ ตะวันไม่เป็นไรป้าก็ดีใจแล้วแต่ครั้งต่อไปตะวันอย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ ตะวันจะไหนต้องบอกป้าทุกครั้งเข้าใจไหมครับ

ตะวัน      : เข้าใจครับป้าพร ตะวันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วครับ

ป้าพร       : ออ แล้วนี่ตะวันมาที่ประชาสัมพันธ์เองหรอกครับ

ตะวัน      : เปล่าครับตะวันไม่ได้เองครับ พอดีมีคุณน้าคนหนึ่งเข้าพาตะวันมาที่นี่ครับ

ป้าพร       : คุณน้าที่ไหนครับตะวัน

ตะวัน      : นี่ไงครับคุณน้า คุณน้าพาตะวันตามป้าพรไงครับ

ป้าพร       : หรอกครับ ขอบคุณนะคะที่คุณพาหลานของฉันมาส่งคืนให้ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ

ชายหนุ่ม : ไม่เป็นไรครับ ผมเห็นแก่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ผมเลยเข้าไปถามแก่ครับว่าเป็นอะไร แก่ก็เลยบอกผมว่าหาป้าไม่ เจอผมเลยอาสาจะช่วยตามหานะครับ

ป้าพร       : ค่ะ ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ ตะวันขอบคุณน้าสิครับ

ตะวัน      : ตะวันขอบคุณ คุณน้ามากนะครับที่พาตะวันมาพบป้าพรครับ

ชายหนุ่ม : ไม่เป็นไรครับตะวัน

ป้าพร       : ตะวันหิวหรือเปล่าครับ

ตะวัน      : ตะวันหิวแล้วครับป้าพร

ป้าพร       : ไงเดี่ยวป้าพรไปหาอะไรทานกันดีกว่านะครับ แล้วตะวันอยากทานอะไรครับ

ตะวัน      : แล้วแต่ป้าพรครับตะวันทานได้ทุกย่างครับ

ป้าพร       : ถ้าไงเราเดินดูไปเรื่อยๆก่อนแล้วกันนะครับ ถ้าตะวันอย่าทานอะไรก็บอกป้าแล้วกันนะครับ

ป้าหลานทำท่ากำลังจะเดินจากไปโดยที่ทั้งสองไม่ได้มองดูชายหนุ่มที่ยืนดูอยู่ข้างๆเลย ชายหนุ่มรู้สึกถูกชะตากับป้าหลานคู่นี้ยังไงบอกไม่ถูกเหมือนกัน เลยนึกอยากจะรู้จักขึ้นมาทั้งที่ไม่มีเหตุผลอะไร ชายหนุ่มเลยเอ่ยขึ้นว่า

ชายหนุ่ม : เอ่อ..... ผมขอไปด้วยได้ไหมครับคุณพร

ป้าพร       : อืม  คือว่า  (พรยังไม่พูดอะไรต่อเลยตะวันหลานชายเธอก็พูดตัดหน้าก่อนซักแล้ว)

ตะวัน      : ได้สิครับคุณน้าไปหลายๆคนสนุกดีครับ จริงไหมครับป้าพรให้คุณน้าเขาไปด้วยนะครับ

ชายหนุ่ม : นะครับคุณพรให้ผมไปด้วยคนนะครับ

ตะวัน      : นะครับป้าพรให้คุณน้าไปด้วยนะครับ

ป้าพร       : เอ่อ ป้าว่าเราไม่ควรจะไปกวนคุณน้าเขานะครับ เผื่อคุณน้าเขามีธุระต้องไปทำครับ

ชายหนุ่ม : ผมไม่มีธุระที่ไหนครับ ผมขอไปด้วยนะครับ ผมอยากไปด้วยจริงๆครับ

ตะวัน      : นะครับป้าพรให้คุณน้าไปด้วย นะครับนะนะ

ตะวันเข้าไปเขย่ามือป้าตัวเองจนป้าต้องถอนใจกับหลานคนนี่จริงๆเลย ป้าได้แต่พยัคหน้าเบาๆ แทนคำตอบว่าตกลง ตะวันเห็นป้าพยัคหน้าแล้วแสดงว่าป้าอนุญาตให้คุณน้าไปด้วย ตะวันกระโดดร้องดังอย่างดีใจ

ตะวัน      : ไชโย ป้าพรใจดีจริงๆเลยครับ งั้นเราไปกันดีกว่าครับ

ตะวันพูดกับชายหนุ่มแล้วก็เดินนำหน้าไปก่อนปล่อยให้ป้ากับคุณน้าเดินตามมาที่หลัง พรเห็นหลานตัวเองเดินไปแล้วก็ตัวเองก็รีบเดินตามไปติดๆ ชายหนุ่มนั้นก็เดินตามหลังพรไป ทุกคนเดินไปเรื่อยๆในห้างจนตะวันหยุดแล้ววิ่งกลับมาหาป้า

ตะวัน      : ป้าพรครับ ตะวันอยากทาน MK ครับ

ป้าพร    : ได้ครับ

ป้าหลานเดินนำหน้าเข้าร้านเข้าไปก่อน โดยที่ชายหนุ่มเป็นคนเดินตามไปติดๆ พนักงานเข้ามาตอนรับและก็เชิญให้ไปนั่งตรงกระจกหน้าร้านที่ติดกับประตูทางเข้าพอดี  พอทุกคนนั่งที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วพนักงานก็เข้ามาถามว่าจะทานอะไรบ้างพรก็หันไปบอกชายหนุ่มว่าสั่งได้เลย

ป้าพร       : เอ่อ คุณ ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไรค่ะ

ชายหนุ่ม : ผมชื่อภาคครับ

ป้าพร       : ค่ะ คุณภาคสั่งได้เลยนะค่ะไม่ต้องเกรงใจค่ะวันนี้ฉันเลี้ยงเองคะเลี้ยงขอบคุณที่คุณช่วยหลานชายดิฉันไว้นะค่ะ

ภาค         : ครับงั้นผมสั่งไม่เกรงใจเลยนะครับ (ภาคพูดท่าทางล้อเล่นจนพรอดขำไม่ได้)

ป้าพร       : ค่ะตามสบายคะ แล้วตะวันอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับป้าจะสั่งให้ครับ

ตะวัน      : ตะวันอยากทานบะหมี่ครับ

ป้าพร       : ครับเดี่ยวป้าสั่งให้ครับ

หลังจากสั่งอาหารกันแล้ว ทุกคนก็นั่งรอสักพักอาหารที่สั่งไปก็มาส่งที่โต๊ะพอทุกคนกำลังจะเริ่มทานนั้นพรก็พูดกับหลานว่า

ป้าพร       : ตะวันครับ เวลาทานอาหารห้ามพูดนะครับและก็ทานช้าๆไม่ต้องรีบเขี้ยวอาหารให้ละเอียดด้วยนะครับ

ตะวัน      : ครับป้าพร   แต่ว่าทำไมเราถึงพูดตอนทานอาหารไม่ได้ครับ

ป้าพร       : ก็เพราะว่าจะทำให้อาหารติดคอเราได้ครับ

ตะวัน      : ครับ

ภาคนั่งดูป้าที่กำลังสอนหลานตัวเองอยู่ก็รู้สึกว่าป้าพรคนนี้คงจะรักหลานชายคนนี้มากเหมือนกับลูกตัวเอง เลยนึกสงสัยขึ้นมาว่าป้าพรคนนี้มีลูกหรือยังนะ แต่ดูแล้วคิดว่ายังไม่มีหรอกเพราะว่าถ้ามีก็คงไม่มาเลี้ยงหลานอยู่แบบนี้หรอก  ทุกคนต่างก็นั่งทานอาหารกันอย่างเงียบๆ พรนั้นตักอาหารให้ตะวันตลอดเลยจนตัวเองไม่ค่อยทานอะไรสักเท่าไรนัก หลังจากทุกคนทานอาหารเสร็จตะวันก็พูดขึ้นว่า

ตะวัน      : ป้าพรครับ ตะวันอยากไปเล่นของเล่นที่อยู่ข้างบนนะครับ ป้าพรพาตะวันไปเล่นได้ไหมครับ

ป้าพร       : ได้สิครับ เดียวจ่ายเงินเสร็จแล้วป้าจะพาตะวันไปเล่นครับ

ภาค         : ตะวันอยากไปเล่นของเล่นที่สวนสนุกไหมครับ

ตะวัน      : อยากไปครับตะวันอยากไปตั้งนานแล้วครับแต่ป้าพรกับพ่อแม่ยังไม่เคยพาตะวันไปเลยครับ

ป้าพร       : ไม่เอาครับตะวัน อย่าไปรบกวนคุณน้าเขาเลยครับ เอาไว้วันหลังป้าจะพาไปเองครับวันนี้ตะวันก็ไปเล่นของเล่นในห้างก่อนนะครับ

ภาค         : ไม่เป็นไรหรอกครับคุณพร ผมบอกแล้วไงครับว่าวันนี้ผมว่างไม่ธุระที่ไหน เดียวผมพาไปเองครับพอดีผมก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่สวนสนุกนานแล้วเหมือนกันครับ และอีกอย่างตะวันแกก็อยากไปด้วย

ตะวัน      : นะครับป้าพรเราไปเที่ยวสวนสนุกกันนะครับนะนะ ตะวันสัญญาว่าจะไม่ดื้อไม่สนและเชื่อฟังป้าพรทุกอย่างเลยครับ ไปนะครับป้าพร

ภาค         : ไปเถอะครับคุณพรไปเป็นไรหรอกครับตะวันแกก็อยากเล่นของเล่นด้วย

ป้าพร       : ไปก็ได้ครับ แต่ตะวันสัญญากับป้าแล้วนะครับ จะต้องรักษาสัญญาด้วยนะครับว่าจะไม่ดื้อไม่สนเชื่อฟังป้าทุกอย่าง

ตะวัน      : ครับผม ตะวันสัญญา ไชโยได้ไปเที่ยวสวนสนุกแล้ว ขอบคุณมากคุณน้า ไงเราไปกันเลยนะครับ

ภาค         : แล้วเราจะไปกันยังไงครับ คุณพรเอารถมาหรือเปล่าครับไปรถคุณพรก็ได้ครับ

ป้าพร       : เอ่อ ฉันไม่มีรถหรอกคะ ฉันกับหลานมารถแท็กซี่กันนะคะ

ภาค         : ออ ครับไม่เป็นไร ไปรถผมก็ได้ครับผมเอารถมาเราจะได้สะดวกในการเดินทางครับ คุณพรไม่ต้องเกรงใจผมหรอกนะครับ ผมรู้ว่าคุณพรไม่ค่อยสบายใจ (ภาคพูดดักพรไว้ก่อนเพราะรู้ว่าพรต้องปฏิเสธเขาแน่นอน)

ตะวัน      : ดีครับเราไปกันเลยนะครับคุณน้าป้าพร

พอทุกคนออกจากร้านอาหารแล้วก็เดินไปยังที่ลานจอดของห้างสรรพสินค้าที่อยู่ด้านหลังของห้าง ภาคเดินนำหน้าไปก่อนป้าหลานนั้นเดินตามภาคไปติดๆ พอมาถึงรถภาคก็เปิดประตูรถให้พรขึ้นไปนั่งคู่กับคนขับส่วนตะวันก็ขึ้นไปนั่งตักป้าตัวเอง ภาคก็กลับมาขึ้นรถด้านคนขับแล้วก็ขับออกจากห้างไปยังสวนสนุกระหว่างขับรถไปนั้นตะวันเป็นเด็กช่างพูดตั้งแต่ขึ้นรถมาตะวันยังพูดไม่หยุดเลยจนป้าต้องบอกว่าหยุดบ้างเกรงใจคุณน้า

ป้าพร       : ตะวันครับนั่งเงียบๆสิครับ อย่าพูดเสียงดังรบกวนคุณน้าเขาขับรถอยู่นะครับ

ภาค         : ไม่เป็นไรครับคุณพรเด็กก็อย่างนี้แหละครับ ผมว่าสนุกดีออกจะได้ไม่เงียบไงครับ จริงไหมครับตะวัน

ตะวัน      : ครับคุณน้า แล้วคุณน้าไม่พาลูกมาเที่ยวด้วยกันละครับ

ป้าพร       : ไม่เอาครับตะวัน อย่าไปถามคุณน้าอย่างนั้นมันครับเสียมารยาทเพราะว่าเป็นเรื่องส่วนตัวคุณน้าเราไม่ควรพูดเข้าใจไหมครับตะวัน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่ควรถาม

ตะวัน      : ครับป้าพรตะวันขอโทษครับ ขอโทษนะครับคุณน้าที่ตะวันถามไปตะวันไม่รู้จริงๆครับ

ภาค         : ไม่เป็นไรครับตะวัน น้าไม่ถือหรอก ออ น้ายังไม่มีลูกหรอกครับเพราะว่าน้ายังไม่ได้แต่งงานและยังไม่มีแฟนครับ

ตะวัน      : จริงหรอกครับ เหมือนป้าพรเลยครับป้าพรก็ยังไม่แฟนเหมือนกันครับ

ป้าพร       : ตะวันครับป้าบอกว่าไงครับเมื่อกี้

                ตะวันนั่งเงียบเมื่อนึกขึ้นได้ว่าป้าไม่ให้พูดเรื่องส่วนตัว ส่วนภาคนั้นพอได้ยินที่ตะวันบอกว่าพรยังไม่มีแฟนก็รู้สบายใจยังไงบอกไม่ถูกเหมือนกันมันรู้โล่งๆใจ แต่เขาก็ไม่อยากเชื่อว่าพรจะยังไม่มีแฟนหน้าตาก็ดูคมคลายดี รูปร่างสูงมาตรฐานเหมือนหญิงไทย ผิวสีแทน ส่วนพรนั้นไม่ได้สนใจภาคเป็นพิเศษนะ ภาคหน้าตาออกจะเป็นคนจีน สูงโป่รง ผิวขาว  หลังจากการสนทนาจบลงสักพักภาคก็ขับรถมาถึงที่สวนสนุก ตะวันนั้นตื้นเต้นกว่าคนอื่นๆ พอรถจากรถได้ตะวันวิ่งเข้าไปหาของเล่นทันทีโดยที่ไม่รอป้าตัวเองเลย พรได้แต่ส่ายหน้าไปมากับหลานคนนี้จริงๆเลย

ป้าพร       : ตะวันระวังหน่อยครับอย่าวิ่งเร็วนะเดียวหกล้มนะครับ

ตะวัน      : ครับป้าพร

ป้าพร       : ตะวันจะเล่นเครื่องอันไหนครับเดียวรอป้าก่อนสิครับป้าต้องไปซื้อตั๋วเครื่องเล่นก่อนครับ

ตะวัน      : ครับผมเดียวตะวันยืนรออยู่ทางเข้ากับคุณน้านะครับ

ป้าพร       : ครับ ฉันฝากตะวันสักครู่นะคะ

ภาค         : ครับผมไม่ต้องเป็นห่วงครับ

                พรเดินไปซื้อตั๋วที่เคาร์เตอร์เสร็จแล้วก็เลยซื้อน้ำเข้าไปด้วยเผื่อตะวันอยากทานขึ้นมาเวลาเล่นเครื่องเสร็จแล้ว

ตะวัน      : ป้าพรมาแล้ว ไปกันเลยนะครับ

ป้าพร       : ครับเข้าไปข้างในได้เลยครับ

พร ยื่นบัตรผ่านประตูสวนสนุกให้พนักงานที่อยู่หน้าประตูทางเข้าพอทุกคนเข้ามาในได้แล้วตะวันวิ่งเข้าหาของเล่นที่เป็นม้าหมุนก่อนเลยแล้วก็ขึ้นไปนั่งบนม้าหมุนคนเดียว พรกับภาครออยู่ข้างล่าง ภาคเลยมีโอกาสได้พูดกับพรตามลำพัง

ภาค         : คุณพรคงรักตะวันมากสิครับ

พร           : คะฉันรักตะวันมากเพราะเห็นแก่มาตั้งแต่เด็กและก็ได้เลี้ยงมาตั้งแต่เหมือนกันคะ เลยรักมาก

ภาค         : อืม แล้วพ่อแม่ตะวันละครับไม่ได้เลี้ยงหรอกครับ

พร           : เลี้ยงคะ พวกเขาซื้อทาวน์เฮาท์อยู่แถวชานเมืองนะคะ แต่ส่วนใหญ่มักจะเอาตะวันมาฝากฉันเลี้ยงเป็นประจำคะตั้งแต่ตะวันยังเล็กๆนะคะ พ่อแม่ตะวันเขาทำงานไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไรคะ เวลามีไปต่างจังหวัดก็ต้องเอาตะวันมาให้ฉันเลี้ยงเป็นประจำหรือทำงานล่วงเวลาอะไรประมาณนั้นนะคะ

ภาค         : มิน่าละดูคุณพรรักและเป็นห่วงตะวันมากเหมือนกับลูกตัวเองเลย

พร           : คะฉันรักตะวันเหมือนลูกของฉัน

ภาค         : แล้วคุณพรไม่คิดอยากจะมีลูกบ้างหรอกครับ

                พรเงียบไปครู่หนึ่งก็หันไปมองหน้าภาคแป๊ปหนึ่งแล้วก็หันกลับมาที่เดิม ภาคเห็นว่าพรเงียบเลยคิดว่าตัวเองไม่น่าถามแบบนั้นออกไปเลยเพราะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาภาคเลยพูดขึ้น

ภาค         : เอ่อ ผมขอโทษครับที่ถามแบบนั้น

พร           : ไม่เป็นไรหรอกคะ ฉันก็เคยคิดอยากจะมีลูกเหมือนกันแต่......(พรหยุดพูดทิ้งระยะสักพักจนทำให้ภาคอยากรู้)

ภาค         : ทำไมหรอกครับ แต่อะไรครับ

พร           : แต่ฉันยังไม่มีแฟนเลยแล้วฉันจะมีลูกได้ยังไงคะ ถ้ามีก็แปลกแล้ว

พูดจบพรก็หัวเราะออกมาทำให้ภาคอดหัวเราะไม่ได้เหมือนกัน ก็จริงอย่างที่พรพูดว่าไม่มีแฟนแล้วจะมีลูกได้อย่างไร

ภาค         : แต่ผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าคุณพรยังไม่มีแฟนครับ

พร           : ทำไมละคะ หน้าตาฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอกคะ

ภาค         : เปล่าครับ ที่ผมไม่อยากเชื่อเพราะว่าคุณพรก็หน้าตาดีรูปร่างดีด้วย น่าจะมีคนมาจีบเยอะนะครับ

พร           : ฉันนี่หรอกคะจะมีคนมาจีบเยอะหน้าก็งั้นๆแหละคะไม่เห็นจะสวยน่ารักเหมือนคนอื่นๆเลย

                ภาคยังไม่ได้พูดต่อตะวันก็วิ่งเข้ามาหาป้าตัวเองสักแล้ว ตะวันเข้ามาบอกป้าว่าอย่าเล่นเครื่องอันโน้นอันนี่สรูปตะวันก็อยากเล่นหมดทุกอย่าง ตะวันเลยชวนคุณน้าไปเล่นด้วยกัน

ตะวัน      : คุณน้าครับไปเล่นเป็นเพื่อนตะวันหน่อยนะครับป้าพรไม่ยอมไปเล่นกับตะวันเลยครับ

ภาค         : ได้ครับตะวันอยากเล่นตัวไหนครับเดียวน้าไปเล่นเป็นเพื่อนครับ

ตะวัน      : จริงนะครับ เย้ ไงไปกันเลยนะครับคุณน้า

ภาค         : ไปกันเลยครับ

ป้าพร       : ตะวันเดียวป้านั่งรอตรงนี่นะครับ

ตะวัน      : ครับป้าพร

                ตะวันกับภาคเดินไปเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุก พรมองดูหลานชายตัวเองที่กำลังเล่นอย่างมีความสุขและก็แลยมองดูภาคที่เล่นอยู่กับตะวันก็นึกแปลกใจว่าทำไมอยู่เข้าถึงอยากมาที่สวนสนุกอีก ภาคกับตะวันเล่นจนเหนื่อยก็พากันหยุด พอดีกับสวนสนุกใกล้จะปิดแล้วทั้งสองจึงเดินกลับมาหาป้าพร  ตะวันนั้นวิ่งเข้ามาหาป้าพรที่กำลังนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ข้างๆเครื่องเล่น

ตะวัน      : ป้าพรรอนานไหมครับ

ป้าพร       : ไม่ครับ ไงเราสนุกไหมครับ

ตะวัน      : สนุกมากครับป้าพร วันหลังป้าพรพาตะวันมาอีกนะครับ

ป้าพร       : ครับแต่ขึ้นอยู่กับตะวันว่าทำตัวดีหรือเปล่าถ้าทำตัวดีเป็นเด็กดีป้าก็จะพามาอีกครับ

ตะวัน      : ครับตะวันจะเด็กดี แต่ตอนนี้ตะวันหิวแล้วครับป้าพรเราไปหาอะไรทานกันดีไหมครับ

ป้าพร       : ได้ครับ เดียวเราหาอะไรทานรองท้องระหว่างทางกลับบ้านแล้วกันนะครับ

ตะวัน      : ครับป้าพร

ภาค         : ผมว่าเราแวะหาอะไรทานกันเลยดีกว่าครับผมก็เริ่มหิวเหมือนกับตะวัน สงสัยเราสองคนใช้พลังกันมากไปหน่อยนะครับ ใช่ไหมครับตะวัน

ตะวัน      : ใช่ครับคุณน้า

ป้าพร       : ก็ได้ครับ แต่ป้าว่าอย่าไปรบกวนคุณน้าเขาดีกว่านะครับ

ภาค         : ไม่เป็นไรครับ ผมก็หิวเหมือนกันเอาเป็นว่าเราแวะทานอะไรกันก่อนกลับบ้านนะครับ มือนี้ผมเลี้ยงเอง

ป้าพร    : แต่ว่า....

ภาค         : ไม่มีแต่ครับ ไปกันดีตะวันน้าหิวมากแล้วครับ

                ภาคพาตะวันเดินนำหน้าป้าของเขาไปก่อนเพื่อตัดบทสนทนาเพราะว่าภาครู้พรคงไม่ยอมแน่ถ้าไม่รีบตัดบทสักก่อน พรยังไม่ได้พูดอะไรต่อภาคก็พาตะวันเดินนำหน้าไปสักแล้วพรก็ได้แต่เดินตามหลังไปโดยปริยาย พอทุกคนขึ้นรถแล้วภาคก็ขับออกจากสวนสนุกทันที  ภาคขับรถไปได้สักพักเขาก็เลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งและจอดรถ ทุกคนลงจากรถเดินเข้าไปในร้านอาหารและนั่งโต๊ะเรียบร้อยแล้วก็สั่งอาหาร 3 – 4 อย่างมาทานกัน

ภาค         : ตะวันอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับเดียวน้าจะสั่งให้ครับ

ตะวัน      : ไม่ครับตะวันทานได้ทุกอย่างครับ

ภาค         : แล้วคุณพรละครับจะทานอะไรเพิ่มสั่งได้เลยนะครับ

พร           : ไม่แล้วคะ แค่นี้ก็ทานไม่หมดแล้ว

                พออาหารมาส่งที่โต๊ะทุกคนก็นั่งทานกันอย่างเอร็ดอร่อยเพราะว่าร้านนี้เขาทำอาหารอร่อยอยู่แล้วภาคเคยมาทานกับเพื่อนๆหลายครั้งแล้ว ตะวันนั้นนั่งทานอาหารไม่พูดไม่จาเลยคงเป็นเพราะว่าหิวมากหลังจากที่ไปเล่นเครื่องที่สวนสนุกมาตั้งหลายอย่าง พรทานไม่ค่อยเยอะเพราะยังไม่หิวเท่าไร  พอทุกคนทานเสร็จภาคก็จ่ายเงินแล้วทุกคนก็พากันกลับไปขึ้นรถเพื่อจะกลับบ้าน ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ 5 โมงกว่าๆแล้ว เมื่อทุกคนอยู่ในรถแล้วพรก็พูดขึ้น

พร           : ขอบคุณมากนะคะสำหรับที่คุณเลี้ยงอาหารเรา

ตะวัน      : ตะวันก็ขอบคุณ คุณน้าด้วยนะครับที่เลี้ยงอาหารตะวัน

ภาค         : ครับ ไม่เป็นหรอกเรื่องแค่นี่เองน้าเลี้ยงได้อยู่แล้วครับ จะให้เลี้ยงทุกวันก็ยังได้เลยครับ

                ภาคพูดปลนล่อเล่นแล้วภาคก็ยื่นมือไปลูบหัวตะวันเล่น พรนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรจนภาคถามขึ้นว่า

ภาค         : คุณพรจะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ

พร           : เอ่อ ฉันอยู่แถวหลักสี่คะ

ภาค         : ครับถ้าใกล้จะถึงคุณพรก็บอกทางผมได้เลยนะครับเดียวผมไปส่งให้ถึงบ้านเลย

พร           : ฉันไม่อยู่บ้านหรอก ฉันเช่าแมนชั่นอยู่คนเดียวนะคะ

ภาค         : หรอกครับ แล้วทำไมคุณพรไม่ไปอยู่กับน้องสาวละครับ จะได้ไม่ต้องเสียเงิน

พร       : ฉันไม่อยากไปรบกวนครอบครัวเขาคะ น้องสาวก็บอกให้ฉันไปอยู่เหมือนกันคะแต่ฉันว่ามันไกลจากที่ทำงานเลยไม่อยากไปอยู่คะไม่ชอบรถติดนะคะ

ภาค         : อ่อ ครับอย่างนี้นี่เอง

                ในระหว่างที่พรกับภาคคุยกันอยู่นั้นตะวันก็ได้หลับไปเสียแล้วคงเป็นเพราะว่าเหนื่อยมากทานเสร็จก็นอนหลับเลย

ภาค         : อ้าว ตะวันหลับสักแล้วคงจะเหนื่อยนะครับ

พร           : คะแกคงเหนื่อย คุณภาคคะเลี้ยวซอยหน้าข้างนะคะแล้วขับตรงไปอีกนิดก็ถึงแล้วคะเป็นตึกสีส้มๆอยู่ขวามือคะ

ภาค         : ครับ

                ภาคขับเข้าไปในซอยสักพักก็เจอแมนชั่นสีส้มอย่างที่พรบอก ภาคขับรถเข้าไปใกล้ๆประตูรั้วของแมนชั้น ภาคจอดรถเสร็จก็ลงมาเปิดประตูรถให้พรลงมาแต่พรลงไม่ได้เพราะว่าตะวันนอนอยู่บนตักเธอ ภาคเห็นแล้วก็รู้ว่าพรคงลงไม่ได้เขาจึงอุ้มตะวันขึ้นจากพรเพื่อให้พรลงมาจากรถ พรลงจากรถแล้วพูดว่า

พร           : ส่งตะวันให้ฉันเถอะคะเดียวฉันพาแกขึ้นไปบนห้องเองคะ

ภาค         : เดียวผมอุ้มขึ้นไปส่งให้ครับ คุณพรอุ้มคงไม่ไหวมั้งครับตะวันตัวหนักไม่เบาเลย คุณพรเดินนำหน้าไปสิครับ

                พรไม่รู้ว่าจะปฏิเสธเขายังไงดีก็จริงอย่างที่ภาคบอกตะวันตัวหนักขึ้นจริงๆ พรได้แต่เดินนำหน้าเข้าไปในแมนชั้นขึ้นไปชั้น 4 ของแมนชั่น พอถึงห้องพรก็เปิดประตูเข้าห้องไปก่อนและก็จัดที่นอนให้ภาควางตะวันลงบนเตียงนอน ตะวันหลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย  พรมองดูหลานที่นอนหลับอย่างสบาย

พร           : เดียวฉันลงไปส่งคุณข้างล่างคะเพราะต้องใช้การ์ดเปิดประตูคะ ฉันขอบคุณที่คุณอุ้มตะวันและก็ขับรถมาส่งเราสองคนถึงที่นี่คะ

ภาค         : ครับไม่เป็นไรครับไม่ต้องคิดมากหรอก

                พรเดินนำหน้าออกมาจากห้องปล่อยให้ตะวันนอนอยู่ในห้องคนเดียว พรใช้การ์ดเปิดประตูออกและเดินไปส่งภาคที่รถหน้าแมนชั่น พรทำท่ากำลังจะเดินจากไปภาคก็พูดว่า

ภาค         : เอ่อ คุณพรครับ นี่นามบัตรของผมครับ (พรมองภาคอย่างงงๆว่าภาคให้นามบัตรเขาทำไม)

พร           : ให้ฉันทำไมคะ

ภาค         : ก็เผื่อคุณพรปัญหาอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดเลยนะครับ (พรมองภาคอีกครั้งภาคเลยต่อว่า)

ภาค         : ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่ครับมีอะไรก็ต้องช่วยกันไงครับ

พร           : อืม คะฉันจะรับเอาไว้คะ ยังฉันก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับทุกอย่างในวันนี้

ภาค         : ครับผม ผมเต็มใจครับ

พร           : ขับรถกลับดีๆนะคะ ฉันไปดูตะวันก่อนคะ

ภาค         : ครับไว้ว่าเราคงได้เจอกันอีกนะครับคุณพร

          พรไม่ตอบไม่พูดอะไรต่อได้แต่เดินจากไปอย่างเงียบๆ ภาคก็ขับรถจากไปอย่างมีความสุข พรขึ้นไปบนห้องพักดูหลานเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาได้นอนสบายๆทั้งคืน หลังจากนั้นพรก็จัดการกับตัวเองต่อแล้วเข้านอน