ลูกปัดมรณะ

หมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง...ที่นี่เป็นบ้านของฉันเองแหละค่ะทุกคน

"ทรายเอ๊ย! มากินข้าวเร็วลูก เดี๋ยวไปสายนะ"เสียงของคุณแม่ปลุก 'ทราย' หรือ 'ทรายแก้ว' ให้ตื่นจากนิทรา

เพราะบ้านของเธอยังไม่มีรถยนต์ดีๆเหมือนในเมืองเขา เธอจึงต้องเดินไปโรงเรียน เลยต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพื่อ

จะได้ไปโรงเรียนทันเข้าแถวเคารพธงชาติ

"ว้าว! กับข้าวน่ากินดีนะคะ"เธอมองกับข้าวในถาดพลางอุทานด้วยความดีใจ เนื่องจากเป็นอาหารที่เธอโปรดปราน

เป็นธรรมดาที่แม่จะรู้ใจลูกเสมอ

"จ้า กินเยอะๆนะลูก ต้องเดินไกลเป็นกิโลฯ เดี๋ยวไปเป็นลมเป็นแล้งกลางทางล่ะจะยุ่ง

หุ่นลูกยิ่งดีๆ แม่เสียดาย" แม่พูดขณะตักข้าวจากหม้อดินลงในใบตองที่ห่อคล้ายชาม เพราะทรายแก้วมีหน้าตา

รูปร่างดีมากในเด็กสาวรุ่นเดียวกัน ทั้งส่วนสูงที่สูงถึงร้อยเจ็ดสิบสามเซนติเมตร ผมสีดำสนิทยาวถึงกลางหลัง

นัยน์ตาสีดำเข้มกลมโตดูน่ารัก จมูกโด่งสวย ปากบางๆสีแดงธรรมชาติ ยิ่งขับให้ผิวขาวนวลแม้จะอยู่กลางแดด

ของเธอยิ่งน่าสัมผัสมากขึ้นเป็นเท่าตัว...

"ค่า จะกินเยอะๆเลยคุณแม่สุดสวย" เธอพูดเอาใจผู้เป็นมารดาขณะตักข้าวเข้าปาก พ่อเธอเสียไปนานแล้ว และ

อยู่กับแม่เพียงสองคน เธอจึงรักและเทิดทูนแม่ของตนมาก

"ไม่ต้องเอาใจเลยเราน่ะ กินข้าวๆ" คุณแม่พูดกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

หลังจากเธอกินข้าวเสร็จแล้ว เธอก็เดินไปคว้าผ้านุ่งของเธอพลางเดินเข้าห้องน้ำ

"หนูอาบน้ำล่ะนะคะคุณแม่ จะเอาอะไรในนั้นบอกหนูนะ" เธอเอ่ย

             ขณะเธอเข้าห้องน้ำ เธอเจอสมุดบันทึกของเธอวางอยู่บนชั้นวางของ เธอจึงหยิบลงมาแล้วอุทาน

"โอ๊ะโอ! ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะเนี่ย"เธอเอ่ยพลางเก็บใส่กระเป่านักเรียน แล้วกลับเข้าห้องน้ำไป

             โดยไม่รู้ว่า มันมีสิ่งที่เรียกว่า 'ลูกปัดโศกา' ซึ่งจะทำให้บุคคลที่มีมันติดตัวจะต้องผิดหวัง และยอม

ทำทุกอย่าง แม้กระทั่งฆ่าคน เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ...