ความกลัว...ภายในจิตใจ

   ในตอนที่แล้ว...ฉันได้พบว่าตนเองนั้นกำลังประสบกับภัยที่ไม่มีใครเคยสัมผัส(หรือเคยมีแล้วก็ไม่รู้นะ>)<)

และตอนนี้ฉันกำลังประจันหน้าอยู้กับมัน!!! ผี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ฉันเห็นแล้ว มันเป็นผีเด็กชายคนหนึ่ง ฉันทำใจดีสู้ผี(เคยมีสำนวนนี้อยู่บนโลกด้วยรึ)เดินเข้าไปใกล้มันแล้วก็พูดขึ้นว่า...

"ทะ..ทะ..เธอเป็นใครกันเหรอ"

เจ้าเด็กผีนั้นก็หันหน้ามาแล้วก็ทำสีหน้าตกใจมากๆ ยิ่งกว่าฉันเห็นเจ้าเด็กนั่นอีก

"พะ..พะ..พี่เห็นผมด้วยเหรอ"เด็กผีคนนั้นพูดขึ้น

"อะ..อืม พี่เห็นเราแล้วล่ะ เราเป็นผีใช่มะ"

"ใช่ครับ ผมเป็นผี และผมก็ค่อนข้างตกใจที่ทั้งๆ ที่ผมเป็นผีแต่พี่ก็เห็นผม ตั้งแต่ที่ผมตายยังไม่เคยมีใครเห็นตัวจริงๆ ของผมเลยนะครับ พี่เป็นคนแรกสงสัยพี่คงจะมีสัมผัสพิเศษที่สามารถมองเห็นผมได้"

"งั้นเหรอ ละ..ละ..แล้วเธอจะไม่ฆ่าฉันชะ..ชะ..ใช่มั้ย"

"ฮ่าๆๆๆ ไม่หรอกครับ ผมไม่สามารถทำอะไรพี่ได้หรอก ผมก็เหมือนคนที่ไม่มีตัวตน ไม่สามารถจับต้องทุกสิ่งบนโลกนี้ได้"

"แล้วนายจะอยู้ในห้องของฉันอีกนานมั้ยเนี่ย ฉันเป็นคนที่จะมาอยู่ที่นี่น่ะ"

"ม่ายยยยยน้าาาา พี่คร้าบบบบ"เจ้าเด้กผีพูดขึ้น แต่จะว่าไป ผีเด็กก็ไม่น่ากลัวเท่าไหร่นะแถมน่ารักด้วย

"ทำไมล่ะ"ฉันถามด้วยใบหน้าที่แสนจะสงสายยย

"ก็พวกเราอยู่ที่นี่มานาน จนพูดง่ายๆ คล้ายๆ กับผีบ้านผีเรือนนั้นแหละครับ พวกพี่คงไม่รู้หรอก โลกแห่งวิญญาณน่ะ ถ้าคนที่ตายโดยที่ตนเองยังไม่หมดอายุขัย พี่พวกนั้นก็จะไปเป็นผีเร่ร่อน ผีเฝ้าวัด เฝ้าโรงพยาบาล หรือไม่ก็มาเป็นผีบ้านผีเรือนอย่างผม มันแล้วแต่กรรมน่ะครับ ถ้าหากเราทำกรรมดีไว้เยอะๆ ก่อนจะไปยังยมโลก ก็จะได้ไปอยู่ในที่ๆ ดีๆ น่ะครับ"

"งั้นมันเกี่ยวกับที่นายไม่สามารถไปจากที่นี่ยังไง"

"ก็พวกผมดันไปทำให้เจ้าที่ของที่แห่งนี้เค้าโกรธเข้า เค้าก้เลยวางมนตราให้ผมต้องอาสัยอยู้ในห้องเช่าโทรมๆ อย่างนี้ไง แต่ถ้าหากเมื่อไหร่ที่พวกเราคิดจะออกไปจากที่นี่ หรือต้องการออกไป พวกเราก็จะไปสู่ยมโลกก่อนหมดอายุขัยแน่ๆ "

"แล้วทำไมนายถึงยังไม่อยากไปยมโลกล่ะ"

"ก็พวกผมยังทำใจไม่ได้น่ะสิครับ ผมอยู่บนโลกนี้มาตั้งนาน ผูกพันกับมันและผมก็ยังคิดถึงแม่ด้วย..."

ในตอนสุดท้ายน้ำเสียงของเด็กคนนั้นดูเศร้ามาก เหมือนจะคิดถึงแม่จริงๆ นั้่นแหละ

"นะครับ พี่ครับ อย่าไล่ผมออกไปเลยนะครับTOT"

"เอ่อ..อืม งั้นพี่ให้อยู่ต่อก็ได้ จริงๆ พี่ก็ไม่สามารถไล่น้องชายออกไปได้หรอกน้องมาอยู่ก่อนพี่ตั้งนาน"

"จริงเหรอครับ พี่ใจดีจัง"

"เออๆ ไม่เป็นไรหรอก แล้วคุยกันมาตั้งนานแล้วนะ พี่ยังไม่รู้จักน้องเลย"

"จริงด้วยครับ ผมชื่อโกโก้ครับ อยู่บนโลกนี้มา 16 ปีแล้วครับ"

"โห งั้นก้ไม่ต้องเรียกพี่หรอก ถึงตัวจะเเค่นี้ แต่ก็อยู้บนโลกนี้มาตั้ง 16 ปีแล้ว พี่ชื่อตาล อายุ 16 ปีเหมือนกันจ้า"

"งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักครับ เราคงต้องอยู่ร่วมกันไปอีกนานเลยนะครับ"

"เอ่อ..จะ"

แล้วนั้นก็คือการเริ่มต้นของฉันที่จะต้องนอนร่วมห้องกับเด็ก เอ้ย! เพื่อนผีนั้น!!!