ขอคืน...ได้ไหม
zToRy_liFe
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องสั้น ขอคืน...ได้ไหม
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔
คุณคิดว่ามีอะไรที่เราขอคืนได้และไม่ได้บ้าง? ฉันคิดว่าฉันรู้นะ ถ้าคุณเป็นฉันคุณก็คงจะรู้เหมือนกัน วันนี้เป็นวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ เป็นวันที่ใครหลายๆคนมีความสุข แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่ามันคือวันที่โหดร้ายที่สุด ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ ๘ ปีที่แล้ว
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๖
“ฝนมาตกอะไรตอนนี้เนี้ย!” ฉันได้แต่บ่นอยู่กับตัวเอง ก็ดูสิ อยู่ๆฝนก็ตกลงมา ร่มก็ไม่มี ที่สำคัญ ฉันเป็นห่วงกล่องของขวัญในมือมากกว่า
“นี่ ยัยเบอะ ทำไมไม่พกร่มมา”
“นี่มันฤดูหนาวนะ ฉันจะพกร่มทำไม” ฉันหันไปพูดกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่ฉันรู้จักดี เขาชื่อ นิว เป็นเพื่อนที่ตามราวีฉันไม่เลิก แถมยังชอบขโมยของของฉันอีก
“เออๆ ไม่เถียงก็ได้ ว่าแต่ ขอได้ป่ะ กล่องของขวัญในมืออ่ะ” ฉันก้มลงดูกล่องของขวัญในมือ เฮ้ออออ เปียกหมดแล้ว คนรับเขาคงไม่อยากได้ของขวัญที่สภาพยับเยินแบบนี้หรอก
“เอาไปเหอะ” ฉันยัดกล่องของขวัญในมือของนิว
“ขอบใจนะ ฉันไปส่งเธอที่บ้านดีกว่า” พูดจบ นิวก็คว้าข้อมือฉันไป
บ้าน
“ฝนกลับมาแล้วค่ะแม่” ฉันตะโกนเข้าไปในบ้าน เพื่อให้คนในบ้านรับรู้ว่าชั้นมาถึงแล้ว
“สวัสดีครับคุณน้า” นิวกล่าวสวัสดีทันทีที่เห็นแม่ฉันเดินออกมา
“อ้าวนิว เข้ามาในบ้านก่อนสิลูก” เพื่อนมาทีไรไม่เคยทักทายฉันก่อนสักครั้ง ฉันเดินเข้ามาในบ้านด้วยความหงุดหงิดปนอารมณ์เสียนิดหน่อย ฉันเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ ก่อนที่จะเป็นหวัดซะก่อน ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยโดยเฉพาะเรื่องของขวัญ ฉันจะทำยังไงดีเนี้ย จะให้ทำใหม่ทั้งหมดก็ไม่ไหว เอาไงดีล่ะเรา คิดไปคิดมาชักหิวแล้วสิ ลงไปหาอะไรกินดีกว่า ฉันเดินลงมาข้างล่าง ยังไม่ทันจะถึงกลิ่นกับข้าวก็ปลิวมากับสายลมมาเข้าจมูกฉันพอดี หอมมากมาย ลืมบอกไปว่าแม่ฉันเนี้ยทำอาหารเก่งที่สุดในสามโลกเลย
“หิวแล้วล่ะสิ ถึงได้ลงมา” แม่ฉันฉลาดสุดๆ
“ก็กับข้าวฝีมือแม่กลิ่นหอมขนาดเนี้ย ใครจะอดใจไหว” ฉันพูดพร้อมกับเข้าไปกอดแม่
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ไปกินกันดีกว่า” รู้ใจกันอีกแล้ว
“ค่า” ฉับตอบ ก่อนที่จะเดินไปหยิบจานมาตักข้าวกิน
“เออ แม่ลืมบอกไปว่านิวเขาฝากของไว้ให้ลูกด้วย อยู่บนโต๊ะ” ฉันเดินไปที่โต๊ะ หยิบถุงปริศนาขึ้นมา ฉันเปิดดู ในถุงมีกล่องที่มีช็อกโกแลตน่าตาแปลกๆวางเรียงกันอยู่ บนกล่องมีกระดาษเขียนแปะไว้ว่า ‘เราพึ่งหัดทำ มันอาจจะไม่ค่อยหน้ากินเท่าไหร่ แต่ฝนช่วยชิมหน่อยนะ เราตั้งใจทำสุดฝีมือเลย^^’ อ่านแล้วก็นึกขำที่ผู้ชายห้าวๆอย่างนายเนี้ยนะจะมาทำช็อกโกแล็ต เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ ลองชิมดูดีกว่า ฉันหยิบช็อกโกแลตขึ้มมาหนึ่งชิ้น แล้วกินเข้าไปเต็มคำ รสชาติของมันช่าง.......เกินบรรยาย หรือจะพูดให้ถูกก็คือ อย่าบรรยายดีกว่า - - คายทิ้งแทบไม่ทัน เข้าใจนะว่าพึ่งหัดทำ แต่ช่วยตั้งใจหัดทำให้มันออกมาดีกว่านี้หน่อยได้ไหม ว่าแล้วก็กลับไปกินกับข้าฝีมือแม่ดีกว่า น่าจะอร่อยกว่ากันเยอะ
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๗
ฉันเดินถือกล่องของขวัญขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กเดินไปตามทางของถนน จนมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ‘ตึกๆ ตึกๆ’ ใจเต้นแรงซะยิ่งกว่าตอนประกาศผลสอบซะอีก ทำไงดีเนี้ย ‘ตึกๆ ตึกๆ’ ใจก็ยังเต้นแรงไม่เลิก ‘ตึกๆ ตึกๆ’
“ว้าย!!!” หัวใจจะวาย ยืนลุ้นอยู่ดีๆ ก็มีมือที่ไหนมาจับไหล่ฉันก็ไม่รู้
“ร้องเบาๆหน่อยก็ได้ ฉันเอง” ฉันหันกลับไปมอง นิวนี่เอง นึกว่าใคร
“นายมาทำอะไร!” ฉันถาม
“ฉันสิต้องถามเธอว่ามาทำอะไรหน้าบ้านฉัน”
“บ้านนาย???” งงนะเนี้ย
“ก็บ้านฉันน่ะสิ สรุปว่าเธอมาทำอะไร” จะบอกยังไงดีล่ะ ฉันมาบ้านผิดหรอ
“อ้าวฝนเข้ามาก่อนสิ” เสียงที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้น
“พี่เนม!” นึกว่าจะมาบ้านผิดซะแล้ว
“นี่มันอะไรกัน” นิวพูดขึ้นก่อนจะทำหน้างงๆ
“อ๋อ พี่ลืมบอกไป นี่น้องฝนแฟนพี่ ฝน นี่นิวน้องชายพี่” เป็นพี่น้องกันนี่เอง ทำไมฉันพึ่งรู้วะเนี้ย
“พี่เนม วันนี้นิวไปข้างนอกนะ” นิวเดินออกไปโดยไม่ลาฉันซักคำ เป็นอะไรของเค้าเนี้ย
“เป็นอะไรของมันวะ” ฉันแอบได้ยินพี่เนมบ่น “เข้าบ้านกันเถอะ” ฉันเดินตามพี่เนมเข้าไปในบ้าน ฉันควรจะมีความสุขไม่ใช่หรอที่ได้อยู่ทานข้าวเย็นกับคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน แต่ทำไมฉันกลับไม่มีความสุขซะเลย ทำไมเวลามันช่างผ่านไปช้าขนาดนี้นะ นิวจะเป็นยังไงบ้าง เขาจะออกไปไหน ไปหาใคร บางที นิวอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้ แล้วฉันมานั่งคิดเรื่องนิวทำไมเนี้ย บ้าไปแล้วฉัน เฮ้อออออ~
“ฝนเป็นอะไรรึเปล่า เห็นนั่งเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” เสียงของพี่เนมดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน นี่ฉันเหม่อจนสังเกตได้ขนาดนั้นเลยหรอเนี้ย
“เปล่าค่ะ” ฉันตอบไป
“ไม่สบายรึเปล่า วันนี้พี่ไปส่งนะ” เขาเป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยหรอเนี้ย แล้วฉันตอบแทนเขาโดยการนั่งคิดถึงเรื่องคนอื่นเนี้ยนะ ฝนขอโทษนะพี่เนม
“ฝนกลับเองดีกว่า ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันรีบแยกตัวออกมาแล้วเดินกลับบ้านด้วยความรวดเร็ว
“กลับมาแล้วค่ะแม่” เป็นคำทักทายทุกครั้งที่ฉันกลับมาถึงบ้าน
“เป็นอะไรรึเปล่าลูก ทำไมดูซึมๆ” แม่ถามฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงสุดๆ
“เปล่าค่ะแม่” ถึงแม่น้ำเสียงที่พูดไปจะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจกลับปวดร้าวอย่างบอกไม่ถูก
“เออ! ฝน นิวเขามาหา รอตั้งแต่บ่ายพึ่งกลับไปเอง เขาฝากของไว้ให้ลูกด้วย อยู่บนโต๊ะนะ” นิวหรอ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ยเนี้ย ทำไมฉันถึงรู้สึกดีใจขนาดนี้เนี้ย ตื่นเต้นจัง เขาจะฝากอะไรไว้นะ ฉันเดินไปดูที่โต๊ะ มีถุงวางอยู่ ฉันเปิดดูในถุงมีกล่องที่ใส่ช็อกโกแลตวางอยู่ ช็อกโกแลตดูหน้ากินทีเดียว บนกล่องมีกระดาษแปะไว้ว่า ‘มันอาจจะไม่อร่อยเท่าของพี่เนม ขอโทษละกัน T^T’ ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ อร่อยไม่อร่อยเดี๋ยวก็รู้ ฉันหยิบช็อกโกแลตขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วยัดเข้าปากไปเต็มคำ มันช่าง..........เกินบรรยาย ต้องบอกว่าไม่อยากจะบรรยายมากกว่า ทำไมรสชาติช็อกโกแลตของนายมันถึงไม่ดีเหมือนหน้าตานะ คนสวยเซ็ง(คนเขียนเซ็งกว่า นางเอกชอบชมตัวเอง - -) อย่าพูดอย่างนั้นสิ ๕๕๕+ แต่ยังไงฉันก็มีความสุขที่ได้กินช็อกโกแล็ตฝีมือนายนะ ‘นิว’
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘
‘แปะๆ แปะๆ’ ฝนเริ่มลงเม็ดนิดๆ หยดลงมาพร้อมกับน้ำหยดใสๆจากดวงตา
“ฮึก ฮืออออ” ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครเพราพี่เนม ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนฉันได้รับอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่ในICUฉันจะทำยังไงดี มองซ้ายมองขวาก็มีแต่นิวคนเดียว
“ใจเย็นๆก่อนนะ พี่เนมต้องปลอดภัย เชื่อฉันสิ” นิวหันมาพูดกับฉัน เวลาอย่างนี้ทำไมนายถึงยิ้มได้นะ พี่ชายนายอยู่ในICUนะ ฉันค่อยๆเอียงคอไปซบไหล่นิว ตอนนี้ฉันต้องการที่พึ่งและคนๆนั้นก็คือนาย ทำไมฉันถึงมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ข้างนาย ทำไมฉันถึงรู้สึกอบอุ่น ทำไมนะ
“เกือบลืมไป อ่ะนี่” นิวหยิบถุงอะไรซักอย่างส่งมาให้ฉัน
“อะไรอ่ะ”
“ไม่รู้จริงดิ ฉันให้ของเธอแบบนี้มาสองปีแล้วนะ” สองปี...อ๋อ ช็อกโกแลต ฉันปาดน้ำตาก่อนจะรับถุงช็อกโกแลตมา “ถือซะว่าเป็นการอวยพรให้พี่ฉันหายดีละกัน^^” ฉันค่อยๆหยิบช็อกโกแลตใส่ปาก อึ้ม รสชาติดีขึ้นแต่ก็ยัง....แหวะอยู่ดี ใครก็ได้หาถังขยะให้หน่อย “อร่อยมั้ย” อย่าทำหน้าตาลุ้นขนาดนั้นสิ ฉันตอบไม่ถูก
“ก็พอกินได้” ฉันหาคำตอบที่ดีที่สุดได้แค่นี้แหละ
“แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้ว^^” ทำไมรอยยิ้มของนายดูมีความสุขขนาดนั้นนะ
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๙
‘แปะๆแปะๆ’ ไม่ใช่เสียงฝนตกเหมือนอย่างเคย แต่มันกลับกลายเป็นเสียงของน้ำจากดวงตาที่ไหลลงมากระทบกลับพื้นดิน ตอนที่ฉันเดินมาอยู่หน้าบ้านหลังเดิมแต่กลับพบผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนอยู่กลับผู้หญิงอีกคน ก่อนที่ฉันจะโวยวายอย่างกับพายุลง และหลังจากนั้นความสัมพันธ์ในฐานะแฟนของฉันกับพี่เนมตลอด๓ปีที่ผ่านมาก็ได้จบลงอย่างไม่มีวันจะกลับคืนมา ‘ตุบ’ เสียงกล่องของขวัญที่ฉันตั้งใจทำมาตลอดสองเดือนก็ได้ตกลงสู่พื้น ไม่มีแรงแม้จะพยุงร่างกายให้ทรงตัวอยู่ได้
“ไหวมั้ยเนี้ย” เสียงของผู้ชายอีกคนที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้น
“นิว~” นายคือคนที่อยู่ข้างๆฉันไม่ว่าสถานการณ์ไหน “เธอไม่ใช่คนเจ้าน้ำตาหนิ อย่าร้องไห้นะคนดี” ฝ่ามืออุ่นๆของเขาค่อยเช็ดน้ำตาบนแก้มฉันอย่างอ่อนโยน
“ฮึกๆ” ฉันโผกอดนิวด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างที่ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
“เป็นเอามากนะเนี้ย” นิวเอามือลูบหัวฉันเหมือนฉันเป็นเด็กที่ถูกแม่ตี ทำไมฉันถึงรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้นะ
“ขอบคุณนะ” ขอบคุณจากหัวใจเลย
“ไม่จำเป็นหรอก อ่ะนี่” เขายื่นถุงหนี่งใบมาให้ฉัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นอะไร “ฉันลองเปลี่ยนสูตรไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะถูกใจเธอรึเปล่า” ฉันหยิบช็อกโกแลตรูปหัวใจขึ้นมาแล้วกินเข้าไป อึ้มมม ช็อกโกแลตที่รสชาติไม่เหมือนใคร มันช่างอร่อยอย่างบอกไม่ถูก “ทำหน้าอย่างนั้น มันไม่อร่อยใช่มั้ย”
“เปล่าๆ มันอร่อยจนพูดไม่ออกเลยต่างหาก^^” เหมือนกับความรู้สึกของฉันตอนนี้ที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๐
“ฝน เป็นแฟนกันนะ” หลังจากที่ฉันเลิกกับพี่เนม นิวก็ไปรับไปส่งฉันทุกวัน จนวันนี้เขาได้พูดประโยคที่ฉันรอคอยมาตลอด
“(^^)(__)(^^)(__)” ฉันพยักหน้าตอบโดยไม่ต้องคิด ก็รอประโยคนี้มาตั้งนาน ยังต้องคิดอะไรอีกหล่ะ
“อ่ะนี้ เกือบลืบแหน่ะ” นิวหยิบกล่องของขวัญผูกโบว์ที่ดูสวยงามกว่าถุงช็อกโกแลตที่ฉันเคยเห็นทุกปีขึ้นมาแล้วส่งให้ฉัน
“ไม่ต้องชิมก็รู้ว่าอร่อย^^”
“ปากหวานนน”
“รู้ได่ไงว่าหวาน” ฉันพูดกวนๆ
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน ขอลองชิมได้มั้ยล่ะ”
“บ้า! ฝันไปเหอะ!” ฉันพูดไป วันนี้ เป็นวันวาเลนไทน์ที่ฉันมีความสุขที่สุดเลย
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๑
ครบรอบหนึ่งปีแล้วที่ฉันกับนิวเป็นแฟนกัน ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้นะ วันนี้ฉันแต่งตัวสวยกว่าวาเลนไทน์ปีก่อนๆ เพราะนิวจะมารับฉันไปกินข้าว ก็เลยต้องสวยนิดนึง^^
“แต่งตัวเป็นเจ้าหญิงเลยนะ^^” เข้ามาก็แซวเลยนะ เขินเป็นนะเว้ย!
“นิดหน่อยๆ” พูดแก้เขินไปก่อน
“ไปกันได้แล้วครับ” นิวเปิดประตูตำแหน่งข้างคนขับให้ฉัน ก่อนจะอ้อมมาเปิดประตูฝั่งคนขับเพื่อขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่ง บรรยากาศการกินข้าวผ่านไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม
“อ่ะ ของขวัญที่เราคบกันครบหนึ่งปีเต็ม” นิวเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นเรื่องวันครบรอบพร้อมกันยื่นกล่องของขวัญใบเล็กๆมาให้ฉัน
“ไม่ใช่ช็อกโกแลตหนิ” ฉันรับกล่องมาแล้วพูดงงๆ
“ก็วันนี้ไม่ใช่แค่วันวาเลนไทน์แต่วันนี้เป็นวันที่เราคบกันมา๑ปีเต็มนะ ลองเปิดดูสิ^^” ตึกๆ ตึกๆ ยิ่งได้ยินอย่างนี้ฉันยิ่งมีความสุข ทำไมฉันไม่เลือกที่จะคบกับนายตั้งแต่ต้นนะ ฉันค่อยเปิดกล่องของขวัญ ข้างในกล่องมีสร้อยคอพร้อมจี้รูปหัวใจ
“สวยมั้ย”
“สวย สวยมากเลย” ฉันตื่นเต้นจนพูดไม่ถูก
“มา ฉันใส่ให้” นิวค่อยๆใส่สร้อยคอให้ฉัน ฉันดีใจเหลือเกินที่วันนี้มีเขาอยู่ข้างๆ
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒
วันครบรอบปีนี้เขาพาฉันมาที่สวนสุกแห่งนึง แล้วเราก็ตระเวนเล่นกันทุกอย่างจนเย็น
“อ่ะ ของขวัญ” เป็นคำพูดที่ดูห้วนๆแต่จริงใจสุดๆเลยล่ะ
“ขอกลับไปเปิดที่บ้านนะ”
“ไม่เอ่าอ่ะ เปิดที่นี่แหละ ฉันอยากรู้ว่าเธอจะรู้สึกยังไง”
“เปิดก็ได้” ฉันเปิดกล่องของขวัญดู ในกล่องมีตุ๊กตามีตัวเล็กๆวางอยู่ แต่ที่ทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ก็คือสิ่งที่อยู่บนแขนของตุ๊กตาหมี มันคือ ‘แหวน’
“ขอหมั้นไว้ก่อนนะ” นิวหยิบแหวนขึ้นมาสวมให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน จะมีใครมีความสุขกว่าฉันในตอนนี้อีกมั้ยเนี้ย
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓
ตอนนี้ฉันกำลังหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เพราะนั่งรอตั้งแต่เช้าจนเย็นก็ยังไม่มีวี่แววของนิวเลย นี่ก็เป็นเวลาประมาณ ๖ โมงแล้ว ฉันจะไม่รอนายแล้วนะ
“แฮกๆ ฝน” เสียงของคนที่ฉันรอคอยมาทั้งวันดังขึ้น
“ทำไมพึ่งมาเอาตอนนี้ล่ะ”
“ขอโทษนะ รถติดมากเลย”
“ขอโทษ แล้วเวลาที่ฉันเสียไปทั้งวันมันจะกลับมามั้ยล่ะ!”
“ขอโทษนะ ฝนจะให้เราทำอะไรฝนถึงจะหายโกรธ”
“ไปตายซะ!!!” ฉันพูดก่อนจะปิดประตูใส่หน้านิว
๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔
ลมพัดเบาๆแค่พอให้รู้สึกตัว ตอนนี้ ฉันมายืนอยู่ในสถานที่ที่คนส่วนใหญ่ไม่มาในวันแห่งความรักแบบนี้ สถานที่ ที่เต็มไปด้วยควมทุกข์ ฉันค่อยๆเดินมาตามทางก่อนที่จะมาหยุดอยู่หน้าหลุมศพที่มีรูปผู้ชายที่ฉันรักแปะอยู่ เขาคือ ‘นิว’ รูปของผู้ชายคนที่มีรอยยิ้มให้ฉันทุกสถานการณ์ รูปของผู้ชายคนที่ให้ของขวัญฉันทุกปี รูปของผู้ชายที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอด รูปของผู้ชายที่รักฉันเหมือนกับพ่อ รูปของผู้ชายที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีฝ่ามืออุ่นๆที่คอยจับคอยจูง ไม่มีฝ่ามืออุ่นๆที่คอยเช็ดน้ำตา ไม่มีฝ่ามืออุ่นๆที่คอยส่งของขวัญให้ ไม่มี ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแม้กระทั่งเงา ของผู้ชายคนนี้ มีแต่หยดน้ำตาที่ค่อยๆหยดลงมาช้าๆเหมือนกับว่าทุกหยดได้ถูกกลั่นออกมาจากหัวใจ
ในวันนี้ ฉันยืนอยู่คนเดียว ยืนโดยที่มีเพียงร่างกาย แต่ไร้ซึ่งวิณญาณและหัวใจ คุณจำคำถามที่ฉันถามได้ไหม ว่า มีอะไรที่คนเราขอคืนได้และไม่ได้บ้าง??? คุณได้คำตอบรึยัง ถ้ายัง ฉันก็ของให้คุณจำไว้ให้ดี ว่า ‘เวลา’ กับ ‘คำพูด’ คือสิ่งที่เราขอคืนไม่ได้ ถ้าไม่ใช้เพราะคำพูดของฉันในวันนั้น ฉันก็คงไม่เสียเค้าไป เหมือนกับเวลาที่เรามีความสุขด้วยกันฉันก็ขอให้มันย้อนกลับคืนมาไม่ได้ ขอให้คุณจงใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้มค่า อย่างพูดก่อนที่จะคิด ไม่อย่างนั้น คุณอาจจะต้องเสียคนที่คุณรักไปอย่างฉันก็ได้
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
