เกลียดนักคนรักกัน!

เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วยนะคะ เพื่อให้ได้อารมณ์มากขึ้น(?)555555

“โทโมะคงดูแลแก้วได้ไม่ดีพอ เรา เลิกกันเถอะ”เสียงนี้ดังคงดังก้องอยู่ในหัวฉันมาตลอดเวลาสองเดือนที่ฉันตกลงเลิกกับเขา
โทโมะ หนุ่มหน้าวานลูกครึ่งญี่ปุ่นอดีตคนรักของแก้ว เขาเดินทางไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นได้ไม่นานก็ต้องเลิกรากับเธอ นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้สาวร่าเริงอย่างเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยก็เป็นได้


08:25 A.M.
กริ๊งงงงๆๆ
นาฬิกาปลุกเรือนงานดังขึ้นทำให้ร่างบางที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงสวยสะลึมสะลือขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวใช้ชีวิตตามปรกติของเธออย่างเช่นทุกครั้ง แต่ติดที่หลายครั้งมานี้ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ก็เท่านั้น

” อรุณสวัสดิ์ครับแก้วใจ เฮ้! ตื่นเร็วเข้า วันนี้มีสอบนะ “ หนุ่มหน้าหวานถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอนของร่างบาง
“ หืมมมม ขอนอนต่ออีกแปบนึงน้าา ” เธอตอบโดยที่ยังคลุมโปรงอยู่
“ ไม่ลุกใช่มั้ย งั้นนนนน... “
ไวกว่าความคิด มือหนาเลิผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นทันทีก่อนจะวางมือไว้บนต้นขาเรียวยาวของหญิงสาว เขาอมยิ้มนิดๆอยางต้องการจะแกล้งก่อนลูบไล้มันไปมา
“ อ๊ากกกกก โทโมะ หยุดเดี๋ยวนี้ ! ฉันจั๊กกะจี้ ไม่ไหวแล้ว ฮะๆฮ่าๆๆ “
“ ก็เธอทำตัวให้น่าแกล้งทำไมล่ะ ยัยหัวเห็ด ไปอาบน้ำได้แล้วไป๊ ยังอีก! หรือต้องให้ช่วย “
“ ไอ้ทะลึ่ง!!! ” แก้วโวยวายแล้วหยิบผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไป


“ ยัยแก้ว! ทำตัวให้สนุกหน่อยเด๊ นี่ในผับนะ ไม่ใช่ป่าช้า แกจะเงียบไปไหน๊ ” เฟย์เพื่อนสาวของแก้วที่สังเกตอยู่นานทนไม่ไหวโพล่งออกมา
“ ไม่มีอารมณ์ ฉันขอตัวก่อนนะ ง่วง ” แก้วลาเพื่อนๆจบก็ลุกไปทันทีทิ้งความมึนงงให้เฟย์อยู่ไม่น้อย
‘ ฉันยังไม่ชินกับแกว่ะแก้ว ’


หลายวันต่อมา
“ ไอ้แก้ววววววววว ! แกรู้ข่าวไอ้โมะยั๊งงงง ! ” แจมเพื่อนสนิทจอมโวยวายอีกคนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาแก้วที่โต๊ะหินอ่อนข้างสนามบาส
“ เกิดอะไรขึ้นแจม! โทโมะเป็นอะไร! “ แก้วผละออกจากหนังสือเล่มหนาทันที
“ แกใจเย็นๆแล้วฟังฉันดีๆนะ คืออออ ตอนไอ้ไทชิลูกพี่ลูกน้องไอ้โมะ มันเม้าท์ลั่นห้องเลยอ่ะ! ว่าไอ้โมะกำลังจะหมั้นกับแฟนใหม่มัน ชื่อบีบงบีบีอะไรนี่แหละ เฮ้ย!แต่แกอย่าเพิ่งเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์นะ ไอ้ไทชิมันอาจจะมั่ว “ แจมรีบแก้ต่างเมื่อเห็นแก้วทำหน้าเศร้า
“ เขาคงเจอคนที่ใช่สำหรับเขาจริงๆแล้วล่ะ ขอบคุณนะแจมที่เอามาบอก ”
‘ ฉันจะได้เลิกฝันลมๆแล้งๆสักที! ’


ครืนนนน ซ่าาา
ฝนยังคงสาดกระหน่ำมาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ
“ ว้ายย! ป๊อป กางร่มดีๆหน่อยสิ ฟางเปียกหมดแล้วเนี่ย ” ฟางโวยวายเมื่อร่มที่แฟนหนุ่มกางอยู่นั้นไม่ได้กันน้ำฝนให้เธอเสียเลย
“ อ๊ะ! ขอโทษครับฟาง ” ป๊อปโอบฟางให้มาชิดกับตัวเองมากขึ้น
“ เอ่อ แก้ว วันนี้แกกลับบ้านคนเดียวนะ พอดีพี่แจ๊คนัดไปดูหนังอ่า ลืมบอกแกล่วงหน้า โทษทีเพื่อน พรุ่งนี้เจอกันเว้ย “ แจมวิ่งหายไปอีกคน
‘ ฝนตกหนักขนาดนี้จะกลับยังไงล่ะเนี่ย ’


” อย่าตากผนสิแก้ว เดี๋ยวเป็นหวัดอีกจนได้ มานี่เลยๆ “ โทโมะดึงแก้วเขามาในร่มด้วยกัน
“ โอ๊ยยยยย น้ำฝนจะกลายเป็นน้ำเชื่อมแล้วเว้ย หวานกันจริ๊งงง “
“ อย่ายุ่งน่าไอ้เถื่อน! ” ร่างสูงหันไปตอกกลับเพื่อนสนิท
“ ฮัดชิ้วววว ” แก้วที่นั่งอยู่บนโซฟาจามขึ้นมา
“ นี่ขนาดโดนฝนนิดเดียวยังเป็นขนาดนี้ นั่งเฉยๆนะ เดี๋ยวไปทำข้าวต้มมาให้ ” โทโมะเดินไปยังห้องครัวบ้านแก้ว
ผ่านไป20นาที
“ ไม่ต้องป้อนก็ได้ แขนแก้วไม่ได้หัก ”
“ อย่าดื้อสิ กินเร็วเข้า แล้วจะได้กินยา ”


“ ฮะ ฮา ฮ้าดดดดเช้ยยยยยยย ! ”
“ ฉันเห็นแกจามเป็นสิบๆรอบละ ตากฝนมาใช่มั้ยแก้ว? ” พี่สาวถามด้วยความเป็นห่วง
“ นิดหน่อยเองพี่กิ่ง แค่กๆ! “
“ ทีหลังอย่าตากฝนมากๆละกัน ยิ่งสุขภาพไม่ค่อยดีอยู่ เออ เดี๋ยวพี่ไปซื้อโจ๊กมาให้ละกัน ”
“ ขอบคุณค่าพี่สาว ”
‘ อย่างน้อยก็ยังมีพี่กิ่งที่ยังอยู่ข้างๆฉันเสมอ ’


Kaew Part
นานเท่าไรแล้วที่ฉันไม่ได้รับรู้ถึงความเป็นไปของโลกภายนอก ทั้งโทรทัศน์ โซเชียลเน็ตเวิร์กต่างๆ
ฉันไม่ได้เล่น้ฟสบุ๊คนานมากแล้วสิ –
หืม!โทโมะ เขาขึ้นสถานะว่ากำลังหมั้นกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ชื่อ’บีบี’
พลันสายตาของฉันดันเหลือบไปเห็นรูปภาพที่เขาอัพโหลดมาลงไว้
เขาอยู่ในชุดสูทสีขาวซึ่งดูดีอยู่ไม่น้อย ส่วนผู้หญิงคนนั้นเธอสวย น่ารัก ดูดีมีชาติตระกูลซึ่งก็คู่ควรกับโทโมะอยู่แล้ว เขาสองคนเหมาะสมกันดีนี่!
‘ ขอให้รักกันนานๆนะ...:) Kaew ’ เหมือนโลกหยุดหมุน ทุกสิ่งรอบกายฉันดับลง ฉันควบคุมใจตัวเองไม่ได้ รู้ตัวอีกทีฉันก็โพสข้อความนั้นลงไปแล้ว บ้าน่าแก้ว!เขากำลังมีความสุข ถ้าเขามีความสุข เราก็มีความสุขด้วยไม่ใช่เหรอ ในใจนายคงไม่มีฉันแล้ว แต่นายยังคงอยู่ในใจฉันเสมอ...โทโมะ
‘ ขอบคุณมากแก้ว คิดถึงเสมอ...เพื่อนรักของฉัน :) Tomo ’

The End
ทักทายรีดเดอร์ทุกคนค่า(?)
เราชื่อเมย์ อายุ13
ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เข้าเรื่องดีกว่า
คือเราอยากแต่งฟิคสั้นมานานแล้ว
จนมาเปิดเจอเพลงนี้’เกลียดนักคนรักกัน’แล้วเพลงมันซึ้งโดนใจอ่า555555
เลยเอามาแต่งคร่าวๆในสมุดก่อน แต่งไปตั้งสามรอบกว่าจะลงตัว -0-
ฟิคสั้นก็สั้นจริงๆ ==;
พยายามแต่งให้เศร้าแล้วนะ แต่มันไม่เศร้าอ่ะ
สงสัยว่าเราจะไม่มีหัวในเรื่องนี้จริงๆ แง๊ TT^TT
ใครเก่งในด้านนี้ช่วยให้คำแนะนำเด็ก(?)ตาดำๆหน่อยนะคะ –
ไปละบาย รักรีดเดอร์ทุกคน(ที่เม้น)! :)