พลเมืองดี

8.2

เขียนโดย Dewy

วันที่ 13 กันยายน พ.ศ. 2554 เวลา 11.40 น.

  1 ตอน
  2 วิจารณ์
  17.79K อ่าน
แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

1) พลเมืองดี

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผมเป็นคนเพียงคนขับรถเเท็กซี่คนหนึ่งในอีกหลายพันคนที่หาเช้ากินค่ำในเมืองหลวงที่เเสนจะศิวิลัยในความคิดของคนอื่น เเต่สำหรับผมมันเป็นเพียงเมืองที่เเสนจะวุ่นวายเเละเห็นเเก่ตัว ผู้คนมักจะทำเป็นไม่เห็นผู้อื่นเเม้คนๆนั้นจะเดือดร้อนซักเท่าไหร่ ไม่เคยมีความเห็นใจ หรือสงสารในสายตาของคนเหล่านั้น เเต่สำหรับผมผมทนไม่ได้ทุกครั้งที่เห็นผู้อื่นเดือดร้อน เเม้ว่าความเดือดร้อนนั้นจะเป็นความเดือดร้อนจริงๆ หรือเเกล้งเพื่อหลอกลวงหาผลประโยชน์อันน้อยนิดจากตัวผม ผมไม่สนใจหรอกว่าผู้คนเหล่านั้นจะดูถูกเหยียดหยามผมว่าผมโง่ให้มิชฉาชีพหลอกเเค่ไหนก็ตาม คนเราหากไร้ความเมตตาเเละความเห็นใจกันเเล้วนั้น โลกนี้ก็ไม่น่าอยู่อีกต่อไป เเต่อย่างน้อยก็มีคนกลุ่มเล็กๆที่เคยเรียกผมว่าพลเมืองดี ผมนอบรับด้วยความเต็มใจเเละผมรู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่มีคนกล่าวเเบบนี้กลับผม เพียงคำขอบคุณเบาๆก็ทำให้ผมมีกำลังใจจะทำดีต่อไปเเล้ว สำหรับผมนั้นการทำความดีเป็นสิ่งที่น่ายกย่องเเต่การทำชั่วนั้นสมควรถูกประนาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ไม่ให้เกียรติกับอาชีพของตน ผมรู้สึกโกรธเเค้นทุกครั้งที่มีข่าวเกี่ยวกับคนขับรถเเท็กซี่ข่มขืนผู้โดยสาร ผมมักจะเเช่งชักหักกระดูกคนเหล่านั้นให้ล่มจม เเต่ผมก็รู้ว่าการสาปเเช่งของผมไม่มีผลอะไรกับคนเหล่านั้น ก็อย่างที่รู้กันในคนดีย่อมมีคนไม่ดีปะปนกันไป ผมขับรถเเท็กซี่ใกล้จะจบไปอีกหนึ่งวัน เพราะอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงผมต้องรีบเอารถไปคืนอู่ที่ผมต้องเช่ารถขับทุกวัน ผมฝันไว้ว่าซักวันหนึ่งผมจะสามารถเก็บเงินซื้อรถเป็นของตัวเองได้ ผมขับพร้อมความคิดเพลินๆจนเข้ามาในซอยมืดๆซอยหนึ่ง ความคิดผมเเวบขึ้นมาในทันที ตายห่าละเพิ่งมีข่าวว่ารถเเท็กซี่โดนดักปล้นในซอยมืดๆเเบบนี้ไปเมื่อเร็วๆนี่เอง ความคิดพาใจผมหวิวถ้ามีใครคนหนึ่งวิ่งมาดักหน้ารถผมควรจะทำอย่างไรดี ผมจะยอมให้ปล้นเเล้วโจรมันจะไว้ชีวิตผมไหม ผมยังมีเเม่ที่บ้านนอกรอผมส่งเงินไปให้ทุกเดือน ถ้าผมตายไปซักคนเเล้วใครจะดูเเลเเม่ของผม เเละเเล้วความคิดผมก็เปลี่ยนไปพลันเมื่อผมเห็นร่างๆหนึ่งนอนอยู่ข้างถนน ด้วยนิสัยของผมผมจึงไม่อาจจะขับผ่านไปได้ เเต่ความคิดก็เเวบขึ้นมาอีกครั้งเเล้วถ้ามันเป็นโจรดักปล้นผมละ ความคิดทั้งสองฟากทำให้สมองผมปวดตุ๊บๆ ด้านหนึ่งคือศิลธรรมที่ผมยึดถือ เเต่ด้านหนึ่งก็เป็นสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์ รถของผมขับใกล้ร่างนั้นเข้าไปเรื่อยๆ  ความคิดด้านดีผมก็ชนะผมจอดรถลงไปดูร่างๆนั้น ปรากฏว่าเป็นร่างหญิงสาวเกือบเปลือย มีกระเป๋าใบเล็กๆตกอยู่ใกล้ตัวเธอ เธอมีเลือดใหลจากศีรษะ หมดสติอยู่ ผมลำดับเหตุการณ์ได้ทันทีว่า ไอ้คนขับเเท็กซี่นรกพวกนั้นมันคงข่มขืนเธอเเล้ว เอาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่ เเต่อย่างน้อยมันก็ยังดีที่มันไม่ฆ่าเธอเเละทิ้งกระเป๋าไว้ให้ ผมสงสารเธอจับใจ เธอคงประสบกับอะไรที่ผู้หญืงทุกคนไม่อยากเจอ ไม่รู้ว่าสภาพจิตใจเธอจะเป็นอย่างไรเมื่อฟื้นคืนมา ผมค่อยๆประครองร่างเธอขึ้น พาเธอไปนั่งข้างหลังตัวเธอสั่นมือเธอมาป้ายโดนเสื้อผม ผมหวังว่าเธอคงไม่เป็นอะไร ผมรีบขับรถพาเธอไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ผมเห็นเเสงไฟของถนนสายหลักอีกครั้ง ผมขับไปอย่างรีบร้อน ผมกังวลใจจริงๆว่าเธอจะบาดเจ็บหนักเเค่ไหน ผมขับด้วยความเร็วเท่าไหร่นั้นผมไม่ทันสังเกต จนเมื่อมีส่งสัญญาณจากรถคันข้างหลัง ผมมองผ่านกระจกมองหลังเห็นว่าเป็นรถตำรวจ ผมจึงขับรถเเอบข้างทางหวังว่าตำรวจคงเข้าใจถึงความจำเป็นอันเร่งด่วนของผม ตำรวจสองนายค่อยๆเดินมาที่รถผม ผมเปิดกระจกเเละยิ้มให้ ตำรวจถามผม "สวัสดีครับ จะรีบไปไหนครับนี่ คุณขับรถเร็วเกินกำหนดนะครับ ขอใบขับขี่ด้วยครับ" ผมกำลังหยิบใบขับขี่ให้เเละกำลังจะอธิบาย เเต่ตำรวจคนที่2กลับสั่งให้ผมลงจากรถ ผมเปิดประตูรถลงมา เขาถามผมว่าเสื้อผมไปเปลี่ยนอะไรมา ผมตกใจเพราะผมไม่ได้ทันได้สังเกตว่าเลือดของหญิงสาวเปื้อนบนเสื้อผม ตำรวจส่องไฟไปที่ผู้นั่งข้างหลัง เเสงไฟกระทบไปโดนหญิงสาวที่นอนอยู่ ตำรวจเปิดประตูเเละทำท่าตกใจ พร้อมกับชักปืนออกมาเเละสั่งให้ผมยกมือขึ้น ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก ตำรวจอีกนายสั่งซ้ำ ผมยกมือขึ้นเหนือศีรษะผสานกันไว้เหนือท้ายทอย ตำรวจนายหนึ่งค่อยๆอุ้มประครองร่างเธอออกมาจากรถผม ผมได้เเต่ภาวนาให้หญิงสาวฟื้นคืนสติ เพื่อที่เธอจะให้อธิบายให้ตำรวจทั้งสองนายได้เข้าใจว่าเเท้จริงเเล้วผมเป็น"พลเมืองดี"ที่ช่วยเหลือเธอ คำภาวนาของผมเป็นผล ผมคิดว่าเพราะความดีที่ผมเคยทำตั้งเเต่ครั้งอดีตคงกลับมาช่วยผม หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น หน้าตาดูสับสน หวาดกลัว ผมยิ้มในที่สุดความดีของผมก็ไม่สูญเปล่า คนเราทำดีต้องได้ดี เเม้ไม่มีใครเห็นเเต่เบื้องบนต้องเห็นเรา ตำรวจค่อยๆประคองหญิงสาวให้เธอยืน เธอหันมาทางผม ผมยิ้มให้เธอ อีกเดี๋ยวตำรวจต้องปล่อยตัวผม พร้อมกับขอบคุณผม หรือเเม้เเต่พวกนักข่าวต้องเชิญผมไปออกโทรทัศน์ ผมอาจได้รางวัลพลเมืองดีเเห่งปี ในฐานะที่ผมช่วยเหลือหญิงสาวจากการโดนช่มขืน ผมยิ้มให้เธออีกครั้ง เธอมองหน้าผมก่อนหวีดร้อง เธอชี้มาที่ผม พร้อมบอกกับตำรวจว่า "เขาค่ะเขาคนนี้ข่มขื่นฉัน!!!!!!"

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา