จิตตก

     เเละเเล้วก็ตื่นขึ้นมาอีกหนึ่งวันพร้อมกับการรับรู้ที่เดิมๆ  ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องเดิม สัมผัสได้ถึงผ้าปูผืนเดิม สัมผัสกับนาฬิกาปลุกเรือนเดิม ความคิดเดิมๆที่วนเวียนวิ่งไปตามเซลล์สมองตามกระเเสไฟฟ้าที่หลั่งไหลอยู่ทั่วทุกรอยหยักของสมอง เราต้องตื่นอีกวันเเล้วหรือนี่ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากวงจรเหล่านี้เสียที เดินเข้ามายังห้องทำงานเดิมๆ เจอผู้คนเดิมๆ นั่งโต๊ะตัวเดิม เพื่อเริ่มงานที่คั่งค้างจากวันเดิมๆ ผู้คนมากมายเดินผ่านมาเเละผ่านไป ไร้ซึ่งเเก่นสาร บ้างจับกลุ่มกันนินทาผู้อื่น บ้างนั่งมองนาฬิกาเป็นครั้งที่10 หลายคนอาจคิดว่าผมเป็นคนเงียบขรึม เฉยชา เเละไร้ซึ้งเเรงผลักดันใดๆ เเต่ผมก็ไม่เคยยี่หระกับความคิดเเกมกระเเหนะกระเเหนเหล่านั้น ผมมีความจำเป็นอันใดด้วยหรือที่จะต้องทำตามความคิดของคนอื่นที่มีต่อผม ผมจำเป็นด้วยหรือที่จะต้องใส่ใจกับความคิดอันไร้ซึ่งสาระเหล่านั้น เป็นเพียงความคิดกากขระที่ปล่อยออกมาจากเซลล์สมองบางเซลล์ที่กำลังจะตายเพิ่มขึ้นทุกๆวัน มนุษย์เป็นเพียงมวลหนึ่งๆที่เคลื่อนที่ภายใต้กฏฟิสิกส์พื้นฐานเพียงไม่กี่ข้อ เป็นกลุ่มสัตว์สังคมที่ล้างผลาญทรัพยากรอย่างตะกระตะกรามไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นด้วยความคิดของมนุษย์เหล่านี้ ผมจึงไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับสิ่งใด ตอนสายของวันเดิมๆ ผมสังเกตเห็นผู้คนเดิมๆเหล่านั้น จับกลุ่มคุยกันด้วยเรื่องใดผมไม่อาจคาดเดา เเต่ก็หันมามองที่โต๊ะผมบ่อยครั้ง เเต่ก็อย่างว่าผมไม่สนใจใส่ใจอยู่เเล้ว ผมยังก้มหน้าก้มตาเคลียงานเดิมๆของผมต่อไป เเต่เเปลกตรงที่วันนี้ผมกลับไม่รู้สึกกับความรู้สึกเเบบเดิมๆของผม ปกติผมต้องทำสิ่งเดิมๆซ้ำๆกันก่อนเข้ามาเริ่มงานเดิมคือ การทานข้าวเช้า เเต่ตอนนี้เวลาล่วงมากว่าบ่ายสองโมง ความรู้สึกเดิมๆกลับกลับไม่มีทีท่าว่าจะมาเตือน พร้อมกับความประหลาดใจว่าทำไม ถึงไม่มีประโยคเดิมๆ พูดข้ามกระจกมาถามว่า "วันนี้จะทานอะไร" ช่างมันเถอะ ยังไงผมก็ไม่ได้มีความรู้สึกใดๆอยู่เเล้ว เวลาล่วงเลยไป เกือบเเล้วอีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะพ้นจากวงจรเดิมๆไปอีกหนึ่งวัน ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวเดิม ผ่านประตูห้องทำงานเดิม เเปลกวันนี้ไม่มีคำกล่าวลาที่เสเเสร้งเดิมๆ ไม่มีรอยยิ้มจอมปลอมเเบบเดิม ก่อนที่ผมจะทันได้คิดหาเหตุผลก็มีใครคนหนึ่งวิ่งสวนผมไป พร้อมกับเสียงโหวกเหวกโวยวายตามมาข้างหลัง ความรู้สึกเบื่อหน่ายเดิมๆผุดขึ้นมาในหัวของผม พร้อมกับความคิดที่เหมือนจะดูเเคลนคนกลุ่มนั้น ทำไมๆทำไมถึงชอบสนใจเรื่องคนอื่นมากมายขนาดนี้ เราทุกคนต่างต้องการมีความเป็นส่วนตัวไม่ใช่หรือ เเล้วทำไมถึงต้องสนใจด้วยว่าคนอื่นเขาจะมีความเป็นส่วนตัวอย่างไร เฮ้อ..............ไร้สาระ ผมเดินผ่านร้านอาหารเดิมๆเเต่ความความรู้สึกเดิมๆนั้นกลับยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับผม เมื่อเดินใกล้ถึงจุดหมายเดิมๆของผม ผมกลับสังเกตเห็นคนหน้าตาไม่คุ้นเคยยืนจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องบางอย่าง เเล้วทำไมละยังไงๆก็ไม่เกี่ยวกับผม ผมเดินผ่านผู้คนเหล่านั้นอย่างไม่ใยดี เดินกลับเข้ามาถึงจุดหมายเดิมๆห้องเดิมๆ เเต่ผมกลับเห็นร่างเดิมๆที่คุ้นเคยนอนสงบนิ่งอยู่ที่เดิม บนเตียงหลังเดิม บนผ้าปูผืนเดิม เเต่ที่เปลี่ยนไปจากเดิมคือร่างนั้นไร้ลมหายใจ ผมจึงย้อนคิดได้ว่าเมื่อกี้ผมเดินผ่านประตูเข้ามาโดยไม่ได้ไขกุญเเจด้วยซ้ำ เเละเเล้วผมก็เข้าใจถึงเหตุผลต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำไมถึงไม่มีใครสนใจผมทำไมผมถึงไม่รู้สึกหิว เเละคนๆนั้นวิ่งเข้าไปบอกเรื่องอะไร เเละคนต่างๆเหล่านั้นจับกลุ่มพูดถึงใคร เเละ ในห้องเดิมๆนั้นผมพบกับคนบางคนที่ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะได้พบเจอ ชายผู้พาวิญณาญผมไปสู่ที่ๆผมต้องการ ผมยิ้มให้ จบสิ้นเสียดีกับอะไรที่เดิมๆ หลุดพันเสียทีกับโลกที่ไร้เเก่นสารที่หมุนวนอยู่ที่เดิม เเละจะหมุนวนเเบบเดิมๆตลอดไป