เทพบุตรแห่งรัก

       ความรักเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ลึกซึ้ง ไม่มีผู้ใดสามารถให้นิยามความหมายคนรักของเราได้เท่าตนเอง หากอยากสัมผัสอารมณ์แห่งรัก จงละความคิดอันซับซ้อน ทิ้งไป แล้วใช้ดวงใจสีชมพูนำพา

     เทพบุตรแห่งรัก คือจิตสุภาพบุรุษผู้หนึ่ง ที่มีรักอันบริสุทธิ์ อ่อนโยน เจือความแข็งกระด้าง ครั้นพบเจอหญิงสาวที่เขาตกหลุมรัก

     แล้วเรื่องเล่าของเขาก็ได้เริ่มขึ้น ณ บัดนี้…

     เขามักลอบสังเกตเธอบ่อยครั้งยามเธอนั่งเหม่อลอย… เวลานี้แหละ ความงดงามอ่อนๆได้เปล่งประกายออกมา จนเขาคิดอยากบรรจุกลิ่นกายอันหอมยวนของเธอใส่ลงขวดเหลือเกิน

     เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ถึงสัมผัสที่กดดันช่วงหางตา เธออธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่เธอก็อยากลองเผชิญดู แล้วเธอก็หันไปมอง

     ทั้งสองสบตากันครั้งแรก…

     เธอพยายามจะดึงสายตาของเธอกลับมา ค่อยๆเอียงศีรษะ ทว่าเขายังจ้องเธอไม่ลดละ เธอจึงค้างอยู่เช่นนั้น

     เทพบุตรหัวใจเบ่งบาน เขาชอบเธอจริงๆหรือนี่? เพียงเขาอาจจะใจง่ายเกินไปก็เป็นได้ เขาถามตนเอง ตะโกนดังลั่น กังวานห้องหัวใจ นี่ผมรู้สึกดีกับเธอจริงๆหรือ เสียงสะท้อนขึ้นสู่ความคิด

     (ใช่…ใช่…ใช่)

      ทันทีแรงสั่นสะเทือนของการเต้นหัวใจทำให้เขาหลบสายตา

โอ้… เขารู้สึกอายจนหน้าแดง จินตภาพบังเกิดเป็นเรื่องราว ช่างเพ้อฝันเสียนี่กระไร เขาไม่อยากกระวนกระวายไปมากกว่านี้ แต่เขาก็เผลอหลับตาลงเสียแล้ว

     สายลมโชยอ่อนๆบนยอดดอกหญ้า เขาหยุดฟังเสียงมัน เอะ! นั่นอะไร เขาคิดที่จะเดินไปดูให้ใกล้กว่านี้ เขาพยายามเก็บเสียงฝีเท้าให้เบาที่สุด เขากลัวจะไม่ได้เห็นมันเพียงนั่นเชียวหรือ เกือบจะถึงแล้ว ท่าทางของเขาเหมือนนักย่องเบาไม่มีผิด อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น สายตาของเขาเพ่งมองไม่ระวาง แล้วเขาก็เดินมาถึงจุดที่น่าสนใจ เขาหยุดยืนมองดู… ค่อยๆย่อตัวลงต่ำ เขาโน้มลำตัวไปข้างหน้า ใช้สองมือแหวกพงหญ้าออกจากกัน กระทั่งสายตาของเขาสามารถจับจ้องมองชมได้ชัด ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก เขากำลังรู้สึกตื่นเต้น

    เบื้องหน้า-ปรากฏผีเสื้อกำลังโบยบินโต้ลมหยอกล้อเล่นกับดอกไม้

    ดวงตาของเขาลุกวาว

    มันบินวนเวียนไปมาๆ แล้วเจ้าผีเสื้อก็หยุดชะงักตรงยอดเกสร มันขยับปีกเชื่องช้า-ดูดกินน้ำหวานอย่างใจเย็น พลางขยับขาเบาๆดูทะนุถนอมผิวใบ ห่วงกลัวระคายเคือง

    เขามองดูผีเสื้อนั้น กระทั่งความคิดหนึ่งได้ผุดขึ้นมา

    รักคือการเฝ้าฝันจะได้พบเจอ หรือเธออาจเป็นดวงดาว-ซ่อนอยู่ภายในม่านเมฆเวิ้งฟ้ายามค่ำคืน

    เธอเปล่งประกายระยิบระยับ

    ฉันมิอาจเทียบเคียง ยกตนเพื่อวิงวอนขอหัวใจของเธอ

    เพราะฉันมิกล้า

    ฉันจึงได้เพียงแหงนหน้ามองดูเธอ

    แล้วเธอก็ได้ดับไฟอันโชติช่วงในดวงตา

    ทำให้ฉันผ่อนคลาย หายคิดถึง

    ฉันหลงรักเธอเข้าให้แล้ว

    หากเธอได้ลองมองทะลุผ่านแววตาของฉัน

    เธอจะได้พบตัวอักษรร้อยเรียง-เป็นถ้อยคำสารภาพรักถึงเธอ

     เขาได้พบกับคำตอบจากมวลอารมณ์ ห้วงสุดเสน่ห์หาได้พาเขาเรียนรู้จัก หาใช่ความคิดถึงต้นสายปลายเหตุใดๆ

    เทพบุตรแห่งรักสุดต้านทานแรงปรารถนาที่ทวีความโอนอ่อน เขาจึงเงยหน้าขึ้น ทว่าคราวนี้คือชีวิตจริง เขากำลังทำเพื่อชนะใจตนเอง

    ตอนนี้เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างจุกอยู่ที่อก เขาค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้น

     เวลาที่กำลังหมุนด้วยความเร็วปกติ กลับช้าลง ช้าลง ช้าลง ช้าลงอีก

    เพียงนั้น เขาเคลื่อนกายประชิดเบื้องหน้าเธอ รำพันด้วยความจริงที่ว่า ความซื่อสัตย์ ภักดีจะมีให้แก่เธอ เขาไม่ได้ต้องการครอบครองเธอ หากแต่เหตุผลที่แท้จริงของเขาก็คือ “ได้ดูแลหญิงสาว”

   ดอกไม้นั้นดูเบ่งบานยิ่งขึ้น ครั้นผีเสื้อขยับปีกโบยบินและเกาะกุมอยู่บนยอดเกสร ราวกับว่า ดอกไม้นั้นแย้มบานดั่งรอยยิ้มหญิงสาวของเทพบุตร

   ความสวยงามละเอียดอ่อนของความรัก จำเป็นที่จะต้องใช้ความเงียบเข้าซึมซับ แล้วคำถามอันคั่งค้างต่างๆจะเผยออกมาบอกกล่าวเป็นนัย ท้ายที่สุด ความรักต้องไม่ใช่ความรู้สึกครอบครองหรือกักขัง หากแต่ความรักนั้นคือการแบ่งปันความรู้สึกดีๆให้แก่กัน ผูกพัน กระทั่งเข้าใจในความต้องการ