คิดถึงเสมอ

     หลังจากตกลงครบกัน เนก็มักจะพาสองพี่น้องไปเที่ยวเสมอ ทุกวันสำคัญก็มีของขวัญให้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนาไปเรื่อยๆต่างฝ่ายต่างมีความรักและห่วงใยให้กันเสมอ

     "รอนานไหมเน" ออยยิ้มเรียกมาแต่ไกล วันนี้เนมารับเธอที่โรงเรียน เนยิ้มหวานกลับส่ายหน้ารับกระเป๋านักเรียนมาถือให้เธอ

     "ออยหิวไหมกินอะไรก่อนเปล่า"

     "อยากกินไอศกรีมเนเลี้ยงนะ" ออยยิ้มหวาน ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่ออ้อน เนยิ้มลูบหัวเธอก่อนจะจูงมือพาเดินไปร้านไอศกรีม หลังจากอิ่มแล้วก็พาขี่รถกลับบ้าน

     "ขอบคุณน่า" ออยยิ้มโบกมือแล้วเดินเข้าบ้าน เมื่อเห็นเธอเดินเข้าบ้านเรียบร้อยจึงกลับรถแล้วขี่เข้ามาจอดรถในบ้านตัวเอง หลังจากจอดเรียบร้อยก็เดินมานั่งใต้ต้นเฟื้องฟ้า หยิบโทรศัพท์มาเปิดเพลงฟัง

     "พี่เน" เสียงออมเรียกขณะวิ่งมาหา

     "ว่าไงเด็กดื้อ"

     "หนูไม่ดื้อนะ" เด็กน้อยเถียง เนหัวเราะอุ้มเด็กน้อยมานั่งตัก

     "ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ" เนหยิกแก้มป่องแล้วพูด

     "ใครดื้อหรา" เสียงออยถาม

     "พี่เนว่าออมดื้อค่ะ" เด็กน้อยรีบฟ้องพี่สาว

     "พี่ก็ว่าออมดื้อนะ" เธอยิ้มนั่งลงข้างเน เด็กน้อยลงจากตักเน ทำปากจู๋แล้วเดินหนีเข้าบ้าน

     "น้องงอนไปแล้ว" เนขำ

     "เด็กๆเดี๋ยวก็หายงอน" ออยพูด

     "แล้วถ้าผู้ใหญ่งอนล่ะ" เนแกล้งถาม

     "ก็ลองดูสิว่าต้องง้อยังไง" ออยยิ้มมุมปากบอก

     "แบบนี้ได้ม่ะ" เนจุ๊บแก้ม ออยเขินหน้าแดงจนถึงหู ตีคนขี้แกล้งไปทีนึง เนยิ้มเธอรู้สึกมีความสุขมาก

     แต่ความสุขมักมาคู่กับความทุกข์ เมื่อจู่ๆวันนึงครอบครัวของออยต้องย้ายกลับบ้านเกิด

     "ออยต้องไปจริงหรา" เนถามเสียงเศร้าสร้อย ออยซึมพยักหน้า เธอก็ไม่อยากไปแต่เธอก็ไม่อาจอยู่ที่นี่ได้ต้องย้ายตามครอบครัวไป

     "ออยจะไม่ลืมเนเลย" เธอพูดพลางจับมือไว้

     "ไว้เนจะไปหา" พูดพลางดึงออยเข้ามากอด ออยกอดตอบน้ำตาซึม

     "ออยไปก่อนนะ" เธอโบกมือลา เนโบกมือกลับ รู้สึกเหมือนใจจะขาด มองจนรถบ้านของออยลับหายไป

     ช่วงแรกไปที่ออยไป ทั้งคู่โทรหากันตอนเย็นทุกวัน จนกระทั่งวันนึงออยไม่รับโทรศัพท์ เนกระวนกระวายใจอย่างมาก ห่วงว่าออยจะเป็นอะไรไป แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าออยคงจะยุ่งเลยไม่ว่างรับสาย เย็นวันต่อมาเนก็ยังติดต่อไม่ได้ เพราะออยไม่รับสาย ด้วยความร้อนใจจึงไปหาออยตามที่อยู่ที่ออยเคยบอกไว้

     เนมาถึงที่หมายประมาณสามทุ่ม เดินไปเดินมาหน้าบ้านหลังที่คิดว่าจะเป็นบ้านของออย ไม่กล้าร้องเรียกเพราะเห็นว่ามืดแล้ว ขณะนั้นก็โทรหาออยไปด้วยแต่ปลายทางก็ไม่รับเช่นเคย

     เดินวนคิดไปคิดมาว่าจะลองเรียกดูไหมก็ไม่กล้าทำ จนเห็นมีแสงไฟรถ เธอก็เผลอหลบหลังพุ่มไม้โดยอัตโนมัติ พลันสายตาก็เห็นใครบางคนที่คุ้นตา เน  ยืนมองอยู่ตรงนั้น จากความรู้สึกที่อยากเจอมากที่สุดกลายเป็นความว่างเปล่า นี้ล่ะมั้งที่เขาว่ากันว่า รักแท้แพ้ใกล้ชิด

     เนมองภาพชายคนหนึ่งจูงมือออยเดินเข้าบ้าน สองคนคุยกันกระหนุงกระหนิงใครเห็นก็คงไม่ต้องถามหรอกว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน เนหันหลังกลับบ้านทันที ไม่จำเป็นต้องถามอะไร เพราะที่เห็นก็บอกได้เป็นอย่างดี

     เวลาปัจจุบัน

     ฉันปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม จำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี จำได้ว่าตัวเองนั่งรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกแบบไหน นอนร้องไห้กับตัวเองกี่วัน หากแต่ก็ไม่เคยคิดจะโทษใคร ที่ต้องผิดหวังในวันนั้นและวันนี้ก็ยังคงไม่มีใคร เพราะอย่างน้อยครั้งหนึ่งก็เคยมีความสุข และทุกวันนี้ความสุขในวันนั้นก็ยังคงมีอยู่เต็มหัวใจ เป็นความทรงจำที่ไม่เคยลืมและยังคงคิดถึงเสมอตราบเท่าที่ยังคงมีลมหายใจ