เปียโน 1 เครื่อง ( ปรับปรุง )

ในวันหนึ่ง...

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชี่อ โซฟี เป็นลูกของเศรษฐีเเห่งหนึ่งในจังหวัดกรุงเทพ

เมื่อมีเวลาเธอจะไปเรียนเปียโนหรือซ้อมเปียโนอยู่ทุกวันในช่วงวันหยุด

เเต่ระหว่างที่เธอเดินไปนั้น...

เธอเห็นลูกหมาตัวหนึ่งอายุประมาณ 5 เดือนเดินไม่มีที่ไป เธอจึงอ้มมันขึ้นมาเเละพาไปเข้าห้องเรียน ซึ่งครูก็ไม่ว่าอะไรนัก ที่บ้านก็ยินดีให้เธอเลี้ยงได้ เธอรักเเละเอาใจใส่มันมาก เเต่เธอคิดชื่อไม่ออกเลยเรียกมันสั้นๆว่า " บี "

บีมักติดตามเธอไปด้วยเสมอ เธอมักพาบีไปห้องซ้อมเปียโนเเละบรรเลงให้ฟังเเละกล่อมให้มันนอนทุกวัน ( เนื่องจากเป็นหมาหลับยาก )

เธอดำเนินชีวิตเเบบนี้อยู่ทุกวันจนกระทั้งวันหนึ่ง....

พ่อเเม่พาเธอไปหาหมอเนื่องจากเธอมีไข้ขึ้นสูง เเละไออย่างรุนเเรง เเต่ระหว่างขับรถไปก็มีรถสิบล้อมาตัดหน้าเเละชนเข้า เเละพ่อเเม่เเละเธอก็เสียชีวิต

เมื่อถึงเวลาเที่ยงวันบีเดินเข้าห้องซ้อมเปียโนเเละรอเธอให้กล่อมมันนอน ผ่านไป 1 ชั่วโมงเเละหลายชั่วโมงเเล้วก็ไม่เห็นวี่เเววของเสียงเปียโนเเม้เเต่ 1 ตัวโน๊ต บีรอเธอเเละไม่ยอมลุกออกจากตรงนั้น

คืนนั้นมีพายุหิมะกระหน่ำ หน้าต่างเปิดออกเเละเทหิมะเข้ามาในห้อง บียังอยู่ตรงนั้นเเละไม่ยอมลุกไปไหน หิมะเทมายังตัวบีทุกทีๆ เเละตัวบีก็จมในหิมะในที่สุดพร้อมกับจากโลกนี้ไปในเวลาต่อมา....

ณ ที่ซึ่ง เสี้ยวเดือนเกี่ยวฟ้า ดวงดาวเปล่งเเสงเป็นสัญญาณ เธอจะมาบรรเลงเพลงกล่อมมันให้นอนอยู่ทุกคืน เเละตลอดไป..