วันวาเลนไทน์...กับเวลาที่หยุดเดิน

วันวาเลนไทน์....กับเวลาที่หยุดเดิน

               คลื่นแห่งสายลมม้วนตัวเป็นเกลียวผสานละอองน้ำใสของม่านหมอกยามเช้า ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ สวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น ยืนนิ่งอำพรางซ่อนเร้นร่างกายอยู่ภายในม่านหมอกแห่งคลื่นสายลมเย็นๆยามเช้าอันหนาแน่นนั่น แว่นสายตาอันบางใสถูกละอองน้ำยึดเกาะจนก่อเกิดเป็นฟ้าสีขาวไม่สามารถจับจ้องมองเห็นสิ่งใดรอบข้างได้เลย นอกจากสีขาวของม่านหมอกรอบข้างร่างกายเท่านั่น หยาดหยดน้ำตาไออุ่นใสไหลริน ผ่านความหนาวเย็นของกรอบแว่นสายตาอันบางใส ผ่านลงสู่ร่องแก้มที่เย็นจนชาชิน แล้วจึงหยาดหยดลงสู่พื้นหญ้าสีเขียวเบื้องล่าง ข้างกับปลายรองเท้าคู่เก่าของชายหนุ่มเอง ชายหนุ่มอันมีลักษณะร่างกายแข็งแรงแต่ในเวลานี่สภาพจิตใจของชายหนุ่มกับกำลังอ่อนแอยิ่งกว่าใบหญ้าเล็กๆ รอบข้างร่างกาย ชายหนุ่มยื่นนิ่งไร้การไหวติงใดๆมาเป็นเวลายาวนาน ก็ได้เริ่มการขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอีกครั้ง....

              ชายหนุ่มเริ่มถอดแว่นสายตาที่สวมใส่อยู่ออก เพื่อที่สายตาจะได้สามารถจับจ้องมองเห็นสภาพแวดล้อมรอบข้างได้อย่างชัดเจน  ...ขอบรอบดวงตาของชายหนุ่ม แดงซ้ำอันเกิดจากการร้องไห้เพราะความเศร้าเสียใจมาเป็นเวลายาวนาน  แต่รอยซ้ำสีแดงก็เริ่มจะจางหายไปด้วยเวทมนต์ตราของม่านหมอกยามเช้าและละอองน้ำใสๆ รอบข้างร่างกายของชายหนุ่ม...

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ที่รัก”

               เสียงกระซิบผ่านม่านหมอกและเกลียวคลื่นแห่งสายลมยามเช้าเย็นๆ ของมนุษย์ม่านหมอกและมนุษย์เกลียวคลื่นแห่งสายลม  ...น้ำเสียงกระซิบเบาๆของชายหนุ่มมนุษย์ม่านหมอกก็ยังคงไม่สามารถจะล่องลอยไปไหนได้ไกลเกินกว่าเสียงร้องของจิ้งหรีด และเสียงร้องของนกน้อย ที่กำลังพากันร้องรำทำเพลง กู่ร้องเรียกหาคู่รักของมันได้เลย..แต่ชายหนุ่มมนุษย์ม่านหมอกก็ยังคงมิคิดจะลดละความเพียรพยายามที่จะเปล่งน้ำเสียงให้ดังมากยิ่งขึ้น จากน้ำเสียงกระซิบเพียงเบาๆในครั้งแรก กลายเป็นน้ำเสียงตะโกนอันดังกึกก้องกว่าเสียงร้องของจิ้งหรีดและเสียงร้องนกน้อยที่กำลังพากันร้องเพลงบทรัก เป็นบทเพลงรักยามเช้าอยู่ข้างๆ ใกล้ๆ รอบข้างร่างกายของชายหนุ่มนั่นเอง น้ำเสียงตะโกนอันดังกึกก้องทำให้เสียงร้องของทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างร่างกายของชายหนุ่มเริ่มสงบนิ่งลงชั่วคราว...

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ที่รัก”

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ที่รัก ผมรักคุณ”

           แม้นเสียงตะโกนจะดังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เสียงการสะอื่นร้องไห้ด้วยความเศร้าเสียใจ จะคูณทวีน้ำเสียงดังกึกก้องมากเกินกว่าการตะโกนจนสุดปลายเสียงบอกแก่หญิงคนรักให้จงมีความสุขในวันวาเลนไทน์ ..ชายหนุ่มยกฝามือหนาวเย็นจนชาชินขึ้นปาดเช็ดหยาดหยดน้ำตาที่กำลังไหลรินอย่างช้าๆและไม่ยอมจะหยุดไหล ...เพื่อที่หยาดหยดน้ำตาไออุ่นใส จะได้ไม่สร้างกำแพงเข้าขวางกั้นการจับจ้องมองเห็นหญิงคนรักที่กำลังแอบแฝงกายซ่อนเร้นอยู่เบื้องหลังม่านหมอกแห่งคลื่นสายลมยามเช้าเบื้องหน้านั่นได้...

“ทาม... เธอได้ยินเสียงของพี่ไหม หากเธอได้ยิน ได้โปรดตอบพี่มาสักนิดเถอะ ทาม”

               ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงคนรักเบื้องหน้า ...ทาม...อันแปลว่าเวลา คือหญิงสาวที่ชายหนุ่มหลงรัก แต่ ณ วันเวลานี่ ทาม หรือเวลา ...ก็ได้หยุดนิ่งดังนาฬิกาที่ได้ตายจากไปแล้ว ทามหรือเวลาไม่สามารถก้าวเดินทางเคียงคู่คนรักต่อไปยังถนนแห่งความรักได้อีกต่อไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มผู้เศร้าตรมเงียบเหงาผู้ปักใจมั่นในความรักและกำลังเฝ้ายืนร้องไห้หยาดหยดน้ำตาไหลริน เฝ้าจับจ้องมองป้ายหลุมศพเล็กๆของคนรักอยู่เพียงลำพังคนเดียวในสภาพหนาวเย็น ผ่านม่านหมอกแห่งคลื่นของสายลมเย็นๆ รอบข้างร่างกายชายหนุ่มเองเท่านั่น...

“พี่เอานาฬิกามาส่งคืนให้เธอ ทาม แม้มันจะหยุดเดินแล้ว แต่สำหรับพี่มันจะยังคงส่งเสียงและเดินอยู่ภายในหัวใจของพี่ตลอดเวลา สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ที่รัก ผมรักคุณ ทาม”

              นาฬิกาเรือนเล็กถูกวางลงบนหน้าป้ายหลุมศพเล็กๆ ภายใต้บรรยายกาศของม่านหมอกแห่งเกลียวคลื่นแห่งสายลมเย็นๆ... วันเวลาในกรอบนาฬิกาวงกลมเล็กๆ ของนาฬิกาสีเงินบางใส ได้หยุดส่งเสียงเดินทางตรงกับวันที่ 14 กุมภาพันธ์ พอดิบพอดี...และตรงกับวันเวลาแห่งการสิ้นสุดลมหายใจของหญิงสาวคนรักที่ได้เดินทางจากไปยังสถานที่อันเป็นความลับที่ชายหนุ่มในม่านหมอกเองก็ไม่รู้จัก มันต้องเป็นสถานที่แห่งใดสักแห่งหลังม่านหมองหนาแน่นเบื้องหน้าชายหนุ่มนั่นเองอย่างแน่นอน....

“ผมจะเดินทางกลับมาพบกับคุณอีกครั้ง ทาม ได้โปรดจงเฝ้ารอการเดินทางกลับมาของผมอีกครั้ง...”

                น้ำตาหยาดหยดสุดท้ายได้ไหลรินลงสู่ป้ายหลุมศพของหญิงคนรัก...พร้อมกับการลุกขึ้นก้าวเดินทางจากไปสู่โลกเบื้องล่างอันปราศจากม่านหมอกและคลื่นแห่งสายลมเย็นๆของยอดดอยแห่งความหลังแห่งรัก แล้วร่างกายอันใหญ่โตในสภาพเสื้อผ้าน้อยชิ้นของชายหนุ่ม ก็ได้ถูกเวทมนต์แห่งม่านหมอกหนาๆรอบข้างกลืนกินจางหายไป ณ สถานที่แห่งความหลังแห่งนี่ อีกครั้ง...ขอเวลาและความรักจงอย่าได้หยุดเดิน...น้ำตาไหลรินเป็นหยาดหยดสุดท้ายก่อนก้าวเดินทางจากไป...

....จบ...

.............................................

ขอจงให้ ผู้มีความรักจงสุขสมหวังกันทุกๆคน..สุขสันต์วันวาเลนไทน์.จากใจของผู้เขียนครับผม

................................................................