ผิดไหม...ถ้าบอกรัก

             สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าบอกรักเธออยู่ดี จนกระทั่งถึงวันที่เธอต้องบินไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่อังกฤษกับครอบครัว ยศพลทำได้เพียงยืนส่งฟ้าขึ้นเครื่องไปโดยไม่ได้บอกกล่าวหรือความรู้สึกอะไรนอกจากคำลา...แบบเพื่อนสนิทเท่านั้น แถมวันนั้นเขาได้เจอหน้า 'พี่แนท' แฟนหนุ่มหน้าใสของฟ้าที่บึ่งรถมาส่งด้วย

ใช่...เขาทั้งหล่อ มีฐานะ ชาติตระกูลดีพร้อมทุกอย่าง ผิดกับเขาโดยสิ้นเชิง

และสิ่งสุดท้ายที่เขาได้เห็นก่อนเครื่องจะออก....รอยยิ้มสดใสกับอ้อมกอดที่เธอมอบให้กับผู้ชายคนนั้น โดยไม่รู้สึกถึงสายตาที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของใครคนหนึ่งซึ่งยืนเฝ้ามองอยู่ห่างๆ เงียบๆ ตรงนี้

            นับจากวันที่ฟ้าบินไปเรียนเมืองนอกก็ผ่านมาหกปีแล้วที่ยศพลไม่ได้เห็นหรือได้คุยกับเธอเลย และข่าวล่าสุดที่ได้รับก็เมื่อสองปีก่อน เพื่อนคนหนึ่งโทรมาบอกว่าเธอขอเรียนต่อโทที่นั่นอีกสองปี เฮ้อ~ ยัยฟ้าไม่คิดถึงเพื่อนที่นี่บ้างหรือไงกัน ยศพลคิดอย่างน้อยอกน้อยใจก่อนหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าซอยไปจอดนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านของคนใจร้ายที่เขาคิดถึงมาตลอดหกปีเต็ม

               ร่างสูงก้าวขาลงจากรถเดินไปกดออดหน้าบ้านนั้น รอไม่กี่นาทีก็มีหญิงสาวร่างสูงคนหนึ่งวิ่งมาหาเขา แต่ไม่ยอมเปิดประตูให้เข้าไปง่ายๆ เธอใช้สายตาตรวจจับผิดชายหนุ่มแปลกหน้า (?) อย่างระแวดระวัง ยศพลเห็นเช่นนั้นก็ชักหงุดหงิดเพราะความใจร้อนที่อยากจะเจอหน้าเพื่อนตัวดีทำให้ต้องตะคอกเสียงถามไป

"ขอโทษนะครับ คุณลินลดาอยู่หรือเปล่า"

"โอ๊ย~ ไม่เห็นต้องถามซะดังเลย" หญิงสาวตีหน้ามุ่ยเอามือปิดหูก่อนพูดต่อ "ฉันนี่แหละ 'ลินลดา' แล้วคุณเป็นใครถึงต้องการพบฉันล่ะ" ยศพลนิ่งเงียบไปนิดกับคำตอบนั่น ก่อนค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาทีละนิดและถามย้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

"เธอ...คือ 'ฟ้า' ใช่ไหม"

"อืม ใช่"

คราวนี้เมื่อแน่ใจว่าคนแปลกหน้ารู้จักชื่อเธอจริงๆ ลินลดาจึงยอมเปิดประตูออกมายืนประจันหน้ากับชายหนุ่มโดยตรง และต้องเบิกตากว้างตกใจกับรูปร่างลักษณะของหนุ่มคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา เสื้อผ้าเรียบง่ายแต่มียี่ห้อ แถมแว่นตาสีชาที่ถอดไว้ในมือเรียวขาวนั่นยังเป็นแบรนดัง ทุกอย่างบอกว่าเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

"นายเป็นใคร" ลินลดาถามอีกรอบคล้ายต้องการเรียกสติของเขาที่มัวแต่จ้องเธอตาค้างอยู่เช่นเดียวกัน

“เออ...เธอคือ 'ยัยฟ้า' จริงๆ เหรอ"

ยศพลไม่ตอบกลับย้อนถามเสียงสั่นราวไม่อยากจะเชื่อสาวสวยตรงหน้านัก ขณะที่ดวงตาสีคาราเมลเช่นเดียวกับเส้นผมยังคงจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าเนียนสวยของเธอ เส้นผมยาวประบ่าสีดำสนิทเช่นเดียวกับดวงตาสีดำกลมใส....ที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยก็คือแววตาหาเรื่องชาวบ้านนี่แหละ แล้วทำไมเขาถึงเป็นฝ่ายจำเธอได้อยู่ฝ่ายเดียวล่ะ เฮ้อ มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ

 สีหน้าเศร้าสลดกับแววตาตัดพ้อของหนุ่มตรงหน้าทำให้ลินลดาชักสงสัยว่าเขาเป็นใคร นัยน์ตาสีดำกลมใสส่องแววครุ่นคิดมองสำรวจใบหน้าคมสันอีกครั้ง ...ดวงตาสีคาราเมลเช่นเดียวกับเส้นผมยาวระต้นคอนั่นดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก และเหมือนจะมีภาพเด็กหนุ่มที่เธอเคยรู้จักมานานได้เข้าไปซ้อนทับกับร่างสูงนั่น...ใช่แล้ว เขาคือ ‘เด็กคนนั้น’ จริงๆ ด้วย

"นี่เธอจำคนแข็งกระด้างคนนี้ไม่ได้จริงๆ เหรอ" ยศพลยังคงสีหน้าน้อยอกน้อยใจไม่หาย นั่นทำให้ลินลดาอดที่จะแกล้งเขาต่อไม่ได้ ทั้งๆ ที่เธอก็เริ่มจะจำเขาได้แล้วเช่นกัน

"ใช่ ฉันจำนายไม่ได้จริงๆ เพราะฉะนั้นนายลองทำหน้าลิงให้ฉันดูหน่อยซิ"

"หะ หา! เธอจะให้ฉันทำหน้าทุเรศอย่างนั้นเหรอ"

ดวงตาสีคาราเมลเบิกกว้างทั้งตกใจปนมึนงงว่าทำไมเธอต้องสั่งให้เขาทำหน้างี่เง่านั่นด้วย และก่อนที่เขาจะปั้นหน้าลิงตามที่เธอบอกนั่น เสียงหัวเราะขำกลิ้งของคนสั่งที่พยายามหันไปปิดปากขำเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มจะทำหน้าลิงโชว์ให้เธอดูจริงๆ ทำให้เขาชะงัก

"ฮะๆ นายจะทำหน้าลิงให้ฉันดูจริงอ่ะ"

"นะ นี่ นี่เธอหลอกฉันเหรอ ยัยฟ้า!" ยศพลพอรู้ว่าโดนหลอกก็ถึงกับหน้าแดงก่ำไม่รู้จะโกรธหรือหัวเราะขำตัวเองที่หลงเชื่อยัยจอมเจ้าเล่ห์คนนี้ดี

"ฮะๆ โทษที ฉันจำนายได้แล้วเข้าบ้านมากินข้าวกับฉันกันก่อนสิ" ลินลดาหรือฟ้ารีบวิ่งมาดึงแขนคนขี้งอนที่ทำท่าจะหนีขึ้นรถให้กลับเข้ามาในบ้านทันที ยศพลได้แต่ทำหน้าบึ้งตึงแต่ก็ยอมให้เธอลากเข้าในบ้านไปโดยดี...

เพราะรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะสดใสของเธอ...ทำให้เขาไม่เคยโกรธเธอลงได้เลย

"พ่อกับแม่เธอไม่กลับมาด้วยกันเหรอ" ยศพลเอ่ยถาม หลังเขามานั่งในห้องรับแขกซึ่งตกแต่งอย่างเรียบง่าย ขณะที่ลินลดาหายเข้าไปในครัวแล้วเดินออกมาพร้อมกาแฟร้อนสองถ้วยมาวางบนโต๊ะกระจกเล็กตรงหน้าเขา

"อืม พ่อกับแม่ยังเคลียร์งานที่นู่นไม่เสร็จกว่าจะกลับมาเมืองไทยได้ก็อีกเดือนสองเดือนแน่ะ ฉันอยากเจอเพื่อนก็เลยบินกลับมาก่อนน่ะ" ลินลดาตอบยิ้มๆ "ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้กลับมาเจอนายคนแรกเลยนะ ยศพล" 

 "จริงเหรอ ฉันเจอเธอคนแรกจริงๆ เหรอ ฟ้า" ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างไม่หุบอย่างดีใจ

"หึ นายนั่นแหละมาบ้านหลังนี้ถูกได้ไง ทั้งๆ ที่ไม่มีใครรู้ พ่อกับแม่ฉันซื้อบ้านหลังนี้ไว้เผื่อกลับมาเยี่ยมที่นี่เมื่อสองปีก่อนนอกจาก..."

"ยัยเปรี้ยวเพื่อนสนิทของเธอใช่ไหม" ยศพลยักคิ้วหลิ่วตาใส่ "ฮ่ะๆ ความจริงฉันไม่รู้หรอกว่าเธอซื้อบ้านหลังนี้ไว้ ก่อนมาถึงที่นี่ฉันขับไปหาเธอที่บ้านหลังเก่าและเพิ่งนึกได้ว่าพ่อกับแม่เธอขายบ้านนั้นให้กับคนอื่นไปแล้ว ฉันจึงโทรไปถามเจ้าศิแต่มันก็ไม่รู้เช่นกัน เจ้านั่นแนะนำให้ฉันลองโทรถามเพื่อนๆ ของฟ้าดู และเบอร์สุดท้ายที่ฉันโทรหาก็คือ...ยัยเปรี้ยว พอได้ที่อยู่กับเบอร์โทรศัพท์ของเธอมาฉันก็รีบบึ่งรถมาที่นี่เลยไง"

"นายนี่...เก่งชะมัด"

ลินลดาแกล้งตบมือแปะๆ นับถือความฉลาดของเพื่อนหนุ่ม ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะประดับบนใบหน้าสวยเช่นเดียวกับดวงตาที่ส่องประกายระยิบเล่นเอาคนมองถึงกับเสียววาบๆ พิกล "แล้วนึกยังไงนายถึงได้อยากมาหาฉันล่ะ"

"อ๊ะ เออ คือว่า...." คำถามของเจ้าหล่อนเล่นเอาชายหนุ่มถึงกับอึกอัก หน้าแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ ...จะบอกได้ไงว่าคิดถึงก็เลยรีบมาหาน่ะ "คือว่า... ฉันอยากให้เธอได้เห็นดาราชายหน้าใหม่ของประเทศไทยไงล่ะ"

"หา?" ลินลดาเลิกคิ้วสูงอย่างมึนงง

"อะไรกัน เธอดูไม่ออกจริงๆ เหรอ" ยศพลลุกขึ้นยืนหมุนรอบตัวเองให้เธอดู "เธอไม่เห็นรัศมีของดาราดังของฉันเลยหรือไง"

"ฉันว่า...เหมือนตัวตลกมากกว่า" ลินลดายิ้มขำกับท่าทางแสดงอาการงอนมากกว่าเดิมสองเท่าของเขา "ฮ่ะๆ ล้อเล่นน่ะ ฉันเองก็ได้ข่าวจากเพื่อนว่านายเป็นดารานักแสดงชายหน้าใหม่ที่กำลังนิยมในหมู่สาวๆ แต่... ไม่คิดเลยว่านิสัยจะยังเด็กแบบนี้ ฉันนึกว่านายจะเป็นผู้ใหญ่แล้วเสียอีก"

"อย่างกับว่าเธอดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าฉันนะแหละ ฟ้า" ยศพลตีหน้างอใส่ ...เพราะเขาอยากเป็นเด็กต่อหน้าเธอคนเดียวนั่นแหละ "อ๊ะ จริงสิ แล้วแฟนเธออยู่ไหนล่ะ" เขาหมายถึง 'พี่แนท' แฟนสมัยมัธยมปลายของลินลดา

"เลิกกันไปนานแล้วล่ะ" หญิงสาวตอบหน้าตาเฉยราวไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้วยุ่งอย่างสงสัย

"เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ"

"จะให้ฉันรู้สึกอะไรล่ะ ในเมื่อฉันเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาก่อน"

"หา!"

"ไม่ต้องหา" ลินลาดาหัวเราะขำกับหน้าเหวอๆ ของเขา "หลังจากฉันไปเรียนที่เมืองนอกได้ไม่กี่เดือน ฉันก็ไม่เคยคิดถึงเขาเลย ไม่ได้โทรหา ไม่ได้ส่งเมลเอาแต่เรียนจนลืมไปแล้วว่าคบกับเขาอยู่ และพอลองทบทวนหัวใจตัวเองอีกครั้งฉันก็เพิ่งรู้ว่าไม่ได้ชอบเขาจริงๆ ก็เลยโทรไปบอกเลิกน่ะ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ" หญิงสาวยักไหล่ไม่ใส่ใจราวกับเรื่องที่เล่ามาเป็นเรื่องธรรมดา 

"แล้ว... ตอนนี้เธอคบกับใครอยู่หรือเปล่า" ยศพลเอ่ยถามเสียงเบาหวิว หัวใจเริ่มมีความหวังนิดๆ เมื่อได้ทราบว่าเธอเลิกกับพี่แนทแล้ว ขณะแสร้งยกกาแฟขึ้นจิบและหันหน้าไปอีกทางเพื่อปิดบังรอยยิ้มกริ่มของตัวเอง

"เปล่า" ชายหนุ่มแทบจะหุบยิ้มไม่ไหวแต่ต้องเหี่ยวลงทันควันหลังได้ยินประโยคต่อมา "ความจริงที่ฉันเลิกกับพี่แนทเพราะฉันแอบไปชอบผู้ชายคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เขามีคนในใจหรือยัง ฉันก็เลยยังไม่กล้าบอกรักเขาน่ะ"

"........"

"แล้วนายมีแฟนหรือยัง" ลินลดาถามเสียงใส ประกายตาส่องแววระยิบแปลกตาพิกล

"เออ ยังน่ะ" ยศพลวางถ้วยกาแฟลงก่อนหันมาตอบยิ้มๆ "ฉันเองก็มีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกเธอเหมือนกันว่าเมื่อก่อนฉันเองก็แอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน แต่เธอคนนั้นกลับมีเจ้าของแล้วฉันก็เลยไม่กล้าบอกรักน่ะ"

"แล้วตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหนล่ะ" ลินลดาชักถามเสียงเข้มราวกับโกรธใครมาไม่รู้ ดวงตาสีดำกลมใสส่องประกายแปลกๆ ใส่เขา (อีกแล้ว)

"ยัยนั่นอยู่แถวนี้แหละ และรู้สึกว่าตอนนี้เธอไม่มีเจ้าของแล้วนะ" ยศพลคลี่ยิ้มกว้างจนตาหยี นั่นทำให้หญิงสาวข้างๆ ชักอารมณ์เดือดขึ้นตงิดๆ

"เธอคิดว่าฉันควรจะบอกรักผู้หญิงคนนั้นได้หรือเปล่า"

"ได้สิ ในเมื่อเขาไม่มีเจ้าของแล้วไม่ใช่เหรอ" หญิงสาวกระชากเสียงตอบอย่างฉุนๆ ก่อนสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น

"งั้นฉันขอตัวไปโทรศัพท์หาผู้หญิงคนนั้นก่อนนะ" พูดจบ ยศพลก็รีบวิ่งปรู๊ดออกไปโทรศัพท์ด้านนอกทันที โดยไม่รู้ว่ามีสายตาฉายแววเศร้าสลดของคนในบ้านมองตามแผ่นหลังกว้างใหญ่นั่นไป

"นายมีคนที่รักอยู่แล้วจริงๆ เหรอ ยศ" ลินลดาก้มหน้านิ่ง ทอดมองพื้นพรมตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าหมองเช่นเดียวกับหัวใจเธอที่กำลังจะถูกบีบรัดจนเจ็บแปลบ

เสียงโทรศัพท์สายเรียกเข้าบนโต๊ะดังขึ้นเรียกให้เธอต้องเอื้อมมือไปหยิบมากดรับโดยไม่ได้มองชื่อบนหน้าจอ ก่อนจะกรอกเสียงทักเนือยๆ กับปลายสายแผ่วเบาราวกับเสียงของสายลมเหงาๆ และต้องเบิกตากว้างตกใจเมื่อเสียงนั้นคุ้นหูเสียเหลือเกิน!

/ฮัลโหล ฟ้าใช่ไหมครับ/

"ค่ะ"

/ผมคือคนที่แอบรักคุณมาตลอดหกปีครับ ...จะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะบอกรักคุณวันนี้/

"คุณเป็นใครคะ" ลินลดายังคงขมวดคิ้วยุ่งสงสัยไม่หาย ขณะที่หัวใจเต้นรัวเร็วเพราะยิ่งฟังเธอก็ยิ่งจำเสียงของปลายสายได้

/ผมชื่อ 'ยศพล' เพื่อนรักของคุณไงครับ/

"....!!"

และก่อนที่สมองของหญิงสาวจะประมวลผลอะไรสำเร็จ น้ำเสียงทุ้มนุ่มกับคำพูดแสนหวานของใครบางคนก็ดังขึ้นข้างหู พร้อมกับลมหายใจร้อนอุ่นรดต้นคอเธอจากทางด้านหลัง นั่นทำให้เธอตกใจหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นถี่รัวเหมือนมีใครเอากลองมาตีในอกจนก้องไปหมดเธอหันขวับไปสบเจ้าของนัยน์ตาสีคาราเมลดูมีเสน่ห์ ซึ่งยืนเท้าแขนกับพนักโซฟาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนแสนอบอุ่น แถมใบหน้าคมสันของเขาห่างจากหน้าเธอไม่ถึงเซน!

"ผิดไหม...ถ้าเพื่อนคนนี้บอกรักเธอ"

 ---THE END---