ผิดไหม...ถ้าบอกรัก

ย้อนกลับไปเมื่อหกปีก่อน

           เด็กหนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียนชายเสื้อหลุดลุ่ยออกนอกกางเกงกำลังวิ่งเล่นฟุตบอลกับเพื่อนในสนามอย่างสนุกสนาน ด้วยความที่เขาเป็นหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งจึงไม่แปลกที่จะมีนักเรียนสาวหลายคนต่างมาส่งเสียงเชียร์เขาติดขอบสนาม ยศพลหันไปคลี่ยิ้มรับเสียงเชียร์จากแฟนคลับเหล่านั้นจนเพื่อนชายหลายคนหมั่นไส้ ศิลาเห็นเพื่อนมัวแต่ส่งยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้แฟนๆ จึงแกล้งส่งลูกบอลไปให้เขาเต็มแรง ทว่า

          ปึก!

             "ขอแย่งบอลไปก่อนล่ะนะ เจ้าศิ"

              ‘ฟ้า’ เด็กสาวหน้าตาน่ารักแต่ดูมอมแมมทั้งเสื้อทั้งคน วิ่งมาแย่งลูกบอลนั่นก่อนที่มันจะโดนศีรษะของยศพลและจากไปพร้อมรอยยิ้มกริ่ม ขณะที่เด็กหนุ่มผู้เกือบถูกเพื่อนน็อกหัวเข้าให้ได้แต่ยืนหน้ามึนเหมือนจะยังไม่เข้าใจว่าเพื่อนส่งบอลให้ตนตอนไหนแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้มาแย่งบอลไปต่อหน้าต่อตาเขาเมื่อไหร่ และก่อนที่เขาจะประมวลผลเสร็จ หันไปอีกทีเด็กสาวคนนั้นก็เตะลูกบอลเข้าประตูไปแล้ว

                "เฮ้ย! เจ้ายศ แกปล่อยให้ยัยนั่นแย่งบอลไปได้ไงวะ” เพื่อนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาโวยใส่ยศพลอย่างโกรธเคือง

"โทษที เดี๋ยวข้าจะทำประตูคืนให้" ยศพลขอโทษพร้อมรอยยิ้มแหยๆ

"ไม่ทันแล้วโว้ย!"

             เพื่อนหนุ่มจอมโวยว่าเสียงลั่นพลางชี้ไปที่ฝ่ายศัตรูอย่างแค้นใจ ตรงนั้นฟ้ากับเพื่อนๆ กำลังรวมกลุ่มกอดคอกันร้องเฮฮาอย่างดีอกดีใจกับชัยชนะกันยกใหญ่อยู่ที่ขอบสนาม โดยมีฝ่ายของยศพลนั่งหมดเรี่ยวหมดแรงไม่ต่างจากลูกหมาคลุกดินอยู่ไม่ห่างนัก ยศพลคลี่ยิ้มแหยค่อยๆ หันมาสบตาเพื่อนหนุ่มขี้โมโหอย่างขอโทษขอโพยจากใจ แต่ดูท่าจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไร

            "แหะ ขอโทษจริงๆ ว่ะ เพื่อน" คำขอโทษของเด็กหนุ่มไม่ได้ผลจริงๆ แถมยังถูกเพื่อนๆ สั่งให้วิ่งรอบสนามสามรอบถือเป็นการลงโทษรวมทั้งศิลาด้วย (เพราะมีเพื่อนคนหนึ่งมากระซิบฟ้องบอกว่าเขาเห็นศิลาแกล้งส่งบอลให้ยศพล ขณะที่เพื่อนหันไปส่งยิ้มแจกสาวๆ)

             สุดท้ายทั้งสองก็มานั่งหอบแฮกอยู่ริมสนามในสภาพที่ไม่ต่างจากหมาหอบแดด หลังวิ่งแข่งกันรอบสนามสามรอบจนครบเรียบร้อยตามบทลงโทษของหัวหน้าทีมหน้ายักษ์ พระอาทิตย์ตกดินฉายแสงสีส้มอ่อนบอกเวลาเย็นมากแล้ว แถมเพื่อนๆ ที่ยืนส่งเสียงเชียร์ยศพลกับศิลาวิ่งแข่งกันก็กลับบ้านกันไปหมดเมื่อไหร่ไม่รู้ เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลนั่งนวดแข้งนวดขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนลอบยิ้มมุมปากคล้ายนึกอะไรออก

“นี่! เจ้าศิ”

“หือ?” ศิลาหันมามองหน้าเพื่อนอย่างมึนงง  

            ยศพลฉีกยิ้มเผล่แล้วตบหัวศิลาทีหนึ่งโทษฐานที่มันทำให้เขาถูกเพื่อนลงโทษก่อนรีบลุกไปคว้ากระเป๋าและชิ่งหนีไปไกลอย่างรวดเร็ว และกว่าศิลาจะสะบัดหัวไล่ความมึนงงได้ หันกลับไปอีกทีก็เห็นเพียงแผ่นหลังของเพื่อนตัวดีหายลับออกนอกโรงเรียนไปแล้ว ด้วยความโกรธเคืองศิลาจึงรีบลุกไปคว้ากระเป๋าบนเก้าอี้ยาวแล้ววิ่งตามเพื่อนไปแก้แค้นทันที

                "เฮ้ย เจ้าบ้ากล้าดียังไงมาตบหัวคนหล่อวะ" ศิลาตะโกนโวยวายไล่หลังเพื่อน

                “เหวอ~” ยศพลสะดุ้งโหยงเมื่อหันมาเห็นเพื่อนวิ่งตามมาติดๆ อย่างไม่ลดละ

                และก่อนที่เขาจะทันหาที่หลบซ่อน มือเรียวขาวของใครบางคนก็โผล่มาจากซอกซอยแคบๆ คว้าจับแขนดึงตัวเด็กหนุ่มเข้าไปหลบในนั้นอย่างรวดเร็ว ส่วนศิลาก็วิ่งผ่านไปโดยไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทกำลังถูกมือขาวซีดของคนลึกลับปิดปากอยู่ในซอยมืดมิดตรงนี้ แม้เขาจะพยายามดิ้นรนเท่าไรก็เหมือนจะยิ่งโดนแขนขาวนั่นรัดเอวมากขึ้นจนแน่น หัวใจเขาเต้นถี่รัวด้วยความหวาดกลัว

ระหว่างที่เขากำลังวิตกว่าอาจถูกโจรปล้นทรัพย์ดึงตัวมาขโมยเงินจากเขาอยู่นั้น ดวงตาคู่หนึ่งภายใต้ความมืดพอเห็นว่าศิลาวิ่งเลยไปไกลแล้วจึงผ่อนลมหายใจออกมารดแก้มใสของเด็กหนุ่มอย่างโล่งใจ ก่อนจะคลายวงแขนออกจากเอวหนาของเด็กหนุ่ม

"เฮ้อ ปลอดภัยแล้วนะ"

               น้ำเสียงหวานใสฟังคุ้นหูนั่นทำให้เขาเบิกตากว้างตกใจหันขวับไปมอง แต่ต้องชะงักเมื่อริมฝีปากเรียวบางของเขาห่างจากจมูกโด่งรั้นของเจ้าหล่อนไม่ถึงสองเซน หัวใจเขาเต้นถี่รัวอีกครั้งราวกับมีคนมาตีกลองอยู่ในอก คราวนี้ไม่ใช่ความหวาดกลัวแต่เป็นความตื่นเต้นที่อยู่ใกล้เด็กสาวคนนี้! แถมกลิ่นน้ำหอมอบอวลจากตัวเธอทำให้เขาแทบทำอะไรไม่ถูกรู้สึกมือไม้ดูเกะกะไปหมด

                และก่อนที่เขาจะหัวใจวายตาย ฟ้าก็ถอยห่างจากตัวเขาพร้อมส่งรอยยิ้มมุมปาก ถึงจะรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยที่เธอถอยห่างไป แต่ก็อดรู้สึกเสียดายกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของตัวเธอไม่ได้ ดวงตาสีคาราเมลเงยหน้าขึ้นสบดวงตากลมคู่สวยที่ส่องประกายตาเจ้าเล่ห์ นั่นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีอย่างไรชอบกล

"คราวนี้นายเป็นหนี้ฉันแล้วนะ ยศ"

"ฉันไม่ได้บอกให้เธอช่วยสักหน่อย" ยศพลบ่นอุบอิบ

"ไม่รู้แหละ ฉันช่วยนายแล้วเพราะฉะนั้นนายก็ต้องตอบแทนฉันด้วยการเลี้ยงข้าวหนึ่งมื้อ ...โอเคนะ งั้นไปกันเลย!"

               ฟ้าไม่สนใจว่าเขาจะตอบรับหรือไม่ เธอคว้าแขนลากเขาออกจากซอกซอยนั่นแล้วรีบวิ่งข้ามถนนตรงไปที่ร้านอาหารอีกฝั่งหนึ่งทันที ส่วนเด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าระอากับนิสัยพูดเองเออเองของสาวตรงหน้าแต่ก็ยอมให้เธอลากตัวเข้าไปนั่งทานอาหารเย็นในร้านก๋วยเตี๋ยวเรืออย่างช่วยไม่ได้...

                 สรุป มื้อนี้เขาจำต้องควักเงินค่าขนมวันนี้เลี้ยงเธอสินะ  

สองวันต่อมา

           ขณะที่ยศพลกำลังยกถังขยะไปเททิ้งที่กองขยะหลังตึกเรียนอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นฟ้ากำลังเตะถุงขยะสีดำใบใหญ่สองใบให้กลิ้งเข้าไปรวมกับกองขยะใกล้ๆ อย่างทุลักทุเล ด้วยสีหน้าหงุดหงิดราวกับไปโกรธใครมาอย่างไรอย่างนั้น เด็กหนุ่มกะจะรอให้เธอกลับขึ้นตึกไปก่อนแล้วค่อยนำถังขยะไปเททิ้ง ทว่า ดวงตาสีดำกลมใสคู่นั้นกลับเหลือบมาเห็นเขาเข้าเสียก่อน รอยยิ้มเผล่ดูเจ้าเล่ห์พิกลนั่นทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร

"ยศ ช่วยฉันยกถุงขยะพวกนี้ไปทิ้งที่กองขยะนั่นทีสิ" ฟ้าตะโกนขอความช่วยเหลือด่วน

"เฮ้อ ...ก็ได้" ยศพลถอนใจยาวและคิดว่าตัวเองคงหนีไม่พ้นจึงยอมสาวเท้าพาร่างสูงออกจากมุมตึกไปหาเธออย่างเนือยๆ

"ขอบใจนะ" ฟ้าคลี่ยิ้มกว้างขอบคุณ หลังเด็กหนุ่มยกถุงขยะทั้งสองของเธอไปกองรวมกับกองขยะแสนเน่าเหม็นก่อนเทขยะออกจากถังห้องตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย

"ไม่เป็นไร"

"โอ๊ย!" ยศพลที่ทำท่าจะหมุนตัวกลับเข้าตึกไปต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงร้องโอดโอยของเด็กสาวด้านหลัง ดวงตาสีคาราเมลหันขวับกลับไปมองอย่างตื่นตระหนก

             ฟ้าทรุดฮวบไปนั่งกับพื้น ดวงตาสีดำกลมใสมีน้ำรื้นจ้องมองเศษแก้วที่ทิ่มรองเท้าแตะสำหรับเดินในอาคารจนทะลุถึงเนื้อเท้าของเธอด้วยสีหน้าเหยเก ยศพลเห็นเช่นนั้นก็ตกใจรีบวิ่งเข้าไปดูอาการเธอด้วยความเป็นห่วงทันที สีหน้าตื่นตระหนกราวกับเห็นใครใกล้ตายของเขาทำให้ฟ้าอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเขาต้องเป็นห่วงเป็นใยเธอมากขนาดนี้ เด็กสาวลอบมองเสี้ยวหน้าเรียวคม ขณะที่เขากำลังเอาเศษแก้วออกจากเท้าเธออย่างเบามือ...โชคดีที่ไม่ลึกมาก

"โอ๊ย~ เจ็บ" ฟ้าสะดุ้งเมื่อความเจ็บแล่นเข้าจู่โจมเท้าเธออีกครั้ง

"เจ็บมากไหม" ยศพลละสายตาจากแผลที่มีเลือดไหลไม่หยุดที่เท้าเงยหน้าขึ้นมาถามเธออย่างห่วงใย "ฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาลนะ"

               ฟ้าพยักหน้ารับก่อนถูกเด็กหนุ่มร่างสูงอุ้มขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแกร่ง ยศพลพาเธอไปให้อาจารย์ที่ห้องพยาบาลทำแผลจนเสร็จ ระหว่างที่อาจารย์ไปเอายาแก้ปวด เด็กหนุ่มก็หันมาถามอาการเธอที่นั่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดด้วยความเป็นห่วง เขาเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมตอนที่เห็นเธอทรุดลงไปนั่งกับพื้นด้วยสีหน้าแสนเจ็บปวดแบบนั่น หัวใจเขาถูกกระตุกอย่างแรงราวกับมีอะไรกระชากออกมา บอกตามตรงว่าเวลานั้นเขาตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก

ในหัวเขาคิดอยู่อย่างเดียวว่าทำอย่างไรก็ได้....ให้เธอหายเจ็บเป็นพอ

"เราหมดหนี้กันแล้วนะ ฉันช่วยนาย นายช่วยฉันถือว่าจบกัน" รอยยิ้มของเธอทำให้เขารู้สึกโล่งใจไม่น้อย แต่เขาไม่อาจยอมรับคำพูดของเธอได้

"หนี้ของเรายังไม่จบสักหน่อย กว่าฉันจะอุ้มพาเธอมาส่งถึงที่นี่....มันเหนื่อยมากนะ" ยศพลคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ...ใช่ เขายังไม่อยากให้หนี้บุญคุณของเราสองคนจบกันง่ายๆ แบบนี้หรอก

"แล้วนายจะให้ฉันตอบแทนบุญคุณด้วยอะไรล่ะ" ฟ้าถามเสียงอ่อย สงสัยเธอคงกลัวว่าเขาจะเอาคืนแทนพวกเพื่อนๆ ที่แข่งบอลแพ้เธอไปเมื่อสามวันก่อนกระมัง

"หึ ไม่เห็นจะยากเลย เธอก็แค่...เลี้ยงข้าวฉันสักมื้อก็พอแล้วมั้ง"