เธอรักฉันจริงหรือ

     "คิดถึงนะจ๊ะคิดถึง อยากดึงเธอเข้ามากอด โน้มคอมาหอมสักฝอด แต่รักพาเราห่างกัน กี่วันกี่เดือนจะรอ จะคอยอย่างนี้เรื่อยไป มั่นใจในรักฉันได้ มั่นใจตัวเธอ เช่นกัน"

     นี้เป็นส่วนหนึ่งของท่อนเพลงที่เธอเคยเขียนให้ฉัน ฉันยังคงเก็บไว้กับตัวเสมอ ว่างเวลาไหนก็หยิบมาอ่านนั่งยิ้มอยู่คนเดียว มีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึงเธอ ยิ่งเวลาเธอโทรมาฉันยิ่งตื่นเต้นเหมือนครั้งแรกที่เราเคยคุยกัน

    ถึงเวลาเราเจอกันฉันยิ่งรู้สึกประหม่า ไม่กล้าที่จะจ้องหน้าเธอตรงๆ เพราะความเขินอาย แต่เธอก็ทำให้ฉันรู้สึกเสมอในความเสมอต้นเสมอปลาย คอยดูแลเอาใจใส่ จึงทำให้ฉันมั่นใจในตัวเธอ

    เราสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอด เมื่อยามเรามีเวลาตรงกัน ไปกินข้าว ไปดูหนัง เดินซื้อของ เหมือนคู่รักคนอื่นเขาทำกัน เมื่อไม่ว่างมาเจอ เราก็โทรศัพท์หากัน ฉันยอมรับว่าเวลานั้นเป็นเวลาที่มีความสุขที่สุดของฉัน แม้เราจะไม่ได้แต่งงานกันแค่อยู่ด้วยกันทางครอบครัวรับรู้ฉันก็สุขใจ

      คนอื่นเคยบอกฉันว่าเธอไม่ดี ว่าเธอคบคนอื่นฉันก็ไม่เคยเอามาใส่ใจ จะเพราะรักมากไปหรือว่าอะไรก็ตาม ฉันไม่เคยเอาคำพูดคนอื่นมาบอกเธอเลยสักครั้ง

    "ผมรักคุณ" แค่คำๆนี้คำเดียวหัวใจฉันก็ผองโต

     แต่ดูเหมือนเวลาแห่งความสุขนั้นมันก็ต้องคู่กับเวลาอันเจ็บปวด เมื่อเธอเริ่มห่างเหินทำตัวมีพิรุธ แรกๆ ฉันไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าไม่มีอะไร แต่พอเวลาผ่านไปมันไม่ใช่อย่างที่เป็น เธอเริ่มมีเบอร์โทรของผู้หญิงโทรเข้ามาหาบ่อยๆ ทำงานแล้วก็ยังไม่ยอมกลับบ้าน โทรไปตามก็ปิดเครื่อง ถึงวันหยุดออกไปกว่าจะกลับก็มืดค่ำทุกครั้ง แต่เพราะคำว่า "รัก" ฉันก็ทนไม่พูดอะไร

  เมื่อฉันได้รู้ความจริง เธอมีคนอื่นขณะที่มีฉัน หัวใจฉันแตกสลาย ไม่เข้าใจว่าเธอมาหลอกฉันเพื่ออะไร เธอใจร้ายทำลายความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้ไปจนหมด ไม่เหลืออะไรนอกจากน้ำตา ฉันเสียใจมาก เสียใจที่สุด เมื่อฉันถามเธอ สิ่งที่เธอตอบฉันมันยิ่งทำร้ายกันรุนแรงเหลือเกิน

  "ทำไมเธอทำแบบนี้" ฉันถามเขา

  "ไม่ได้ทำอะไรเธอก็อยู่ส่วนเธอ เขาก็อยู่ส่วนเขา" เขาตอบฉันหน้าตาเฉย เหมือนว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะมีฉันและผู้หญิงอีกคน

   "เธอเลือกมาสิว่าจะเลิกกับฉันหรือเขา" ฉันยื่นคำขาด เพราะคิดว่าวันเวลาที่ผ่านมาของเราคงทำให้เขากลับมาหาฉัน

  "ทำไมต้องเลือก เราอยู่แบบนี้ก็ได้" เขาตอบมาแบบนี้ ฉันคิดผิด ผิดมาก ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นแบบนี้

   "เธอรักฉันหรือเปล่า" ฉันตัดสินใจถามไปอีก เพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่ฉันได้ยินได้ฟังก่อนหน้านี้ฉันหูฟาด คิดไปเอง

  "รักสิ แต่ฉันทิ้งเขาไม่ได้หรอก" อึ้งค่ะที่ได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากเขา เป็นใครได้ยินคงไม่อาจจะทนไหว ฉันก็ไม่ทน ร้องไห้เสียใจอยู่ตรงนั้น ความรักที่เรามีให้กันมันไม่จริงเลย

  "งั้นเราเลิกกันเถอะ" ฉันตัดสินใจบอกเขาไป เขานิ่งเหมือนคิดอะไรไม่ออก หรือเพราะเสียดายอะไรหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้ เพราะฉันไม่สนใจที่จะรับรู้มันอีก

   หลังจากที่เราเลิกกัน ความจริงทุกอย่างจึงปรากฏ เขาคบกับผู้หญิงคนนั้นในเวลาไล่เลี่ยกับฉัน ที่เขาไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้นเพราะทางนั้นเขามีฐานะมากกว่าฉัน ที่ทนอยู่กับฉัน เพราะเขาสงสารที่ฉันไม่มีใคร แม้ใครจะเห็นใจฉันบอกว่าฉันดูดีกว่าผู้หญิงคนนั้นก็ตาม มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะในความเป็นจริงผู้หญิงคนนั้นได้อยู่กับคนที่ฉันรัก ส่วนฉันต้องผิดหวัง

  นี่หรือคำว่า"รัก" ที่เธอเคยให้กัน เธอทำแบบนี้เธอรักฉันจริงหรือ มันคงไม่จริงใช่ไหม เพราะเราไม่อาจจะอยู่ด้วยกันอีกตลอดไป