เพราะเรา รักกัน2

          ครับผมตั้งใจแล้วว่าจะแต่งงานกับเธอในวันที่ผมพร้อม   ผมตั้งใจทำงานอย่างสุดความสามารถของผม  สองปีกับเงินเก็บที่ผมมีและรวมถึงสินทรัพย์ที่แม่มอบให้ผม  มันไม่ได้มากมายนัก  แต่ก็พอให้ผมได้ริเริ่มมองเห็น"ครอบครัว"เล็กๆ  ที่ผมจะเป็นผู้ก่อตั้งและมีปารมีเป็นตัวแทนแห่งความมุ่งมั่นนั้น  

         วันนี้24ธันวาคม ผมขับรถกลางเก่ากลางใหม่ไปรับเธอที่ทำงานตอนหกโมงครึ่ง  ผมจอดรถรอเธอในรถที่ลานจอดเช่นเดิมกดเบอร์ที่แสนคุ้นเคยหาเธอ   เธอเลิกงานห้าโมงครับแต่ผมบอกให้เธอรอในตึกที่ชั้นล่างจะมีที่นั่งดื่มกาแฟเหมือนที่เคย  เพราะหากให้เธอมายืนรอผมที่ลานจอดที่แสนร้อนและเต็มไปด้วยฝุ่นคงไม่ดีแน่  ผมไม่อยากให้เธอลำบากกายเลยนัดกันแบบนี้เสมอเวลาผมมารับ

         "ปา  ผมมาถึงแล้วนะ"   ผมกรอกเสียงไป

         "ค่ะ  ปาจะเดินไปเดี๋ยวนี้ล่ะ  มีน้ำดื่มยัง? จะกินน้ำรัยล่ะ  เดี๋ยวปาซื้อไปเลยนะ""  เธอจะถามแบบนี้เสมอครับ  

         "น้ำเปล่าก้อได้จ่ะ"  ผมบอกไป  แล้ววางสาย  นั่งรอเธอ  มือเปิดกล่องเล็กๆสีน้ำเงิน  ที่มีแหวนวงน้อย  ขนาดที่ผมใส่ในนิ้วก้อยได้พอดี  ใครนะบอกว่า   คนที่เป็นคู่แท้กันจะใส่แหวนที่ผู้หญิงสวมนิ้วนางได้แล้วแหวนนั้นจะสวมนิ้วก้อยฝ่ายชายได้ด้วย

ผมลองสวมแหวนวงนั้นอย่างถนุถนอม  มองอย่างพินิจ  มันไม่ใช่แหวนหรูหราราคาแพงมากมาย  แต่เพชรเม็ดเล็กๆนี่  คงทำให้หัวใจของผมมีความสุขที่สุด  หากอยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ

         นั่นแน่ะ  เธอเดินมาแล้ว  เจ้าสาวในอนาคตของผม  ร่างบางระหง ใบหน้ารูปไข่ตาคมยิ้มแสนสดใส  ผมยาวสลวยสีดำสนิท  เธอไม่เคยทำสีผมเลย  ยิ่งรอยยิ้ม  ยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นระรัวเมื่อเธอทั้งเดินทั้งยิ้มมาที่รถผม  ผมกดกระจกลงให้เธอเห็นหน้าแล้วยิ้มตอบ

       ผมรีบเก็บแหวนใส่กลับในกล่องตามเดิมรอเจ้าของที่แท้จริงมาสวมมัน  แล้วซ่อนไว้มิดชิดในกระเป๋ากางเกง 

         "คอแห้งยังคะ  รอเงินทอนน่ะเลยช้านิด"  เธอบอกผมในขณะที่ดึงเชฟตี้เบลมาคาดไว้  พร้อมยื่นขวดน้ำดื่มมาให้ผม   ผมรับมาดื่ม  ปลดเบรคมือเข้าเกียร์  แล้วพารถออกไปในสถานที่ๆผมจองไว้แล้ว  สำหรับเราสองคน  ผมจองโต๊ะเล็กๆในสถานที่ๆเธอคงคาดไม่ถึง  ผมขับรถไปเรื่อยๆอย่างเป็นสุข  ลอบมองเธอเป็นบางเวลา  ปารมีนั่งสบายๆปากบางๆของเธอคอยพรำเพลงไปด้วย   เธอจะรู้ไหมหนอ  ว่าผมอยากกอดเธอจัง  อยากบอกเธอว่าผมรักเธอมากขนาดไหน  เรามาหยุดรถอยู่ที่หน้าบ้านเธอ  เธอมองผมแบบไม่อยากเชื่อ

          "ปานึกว่าจะพาปาไปทานข้าวต่อนะ"  เธอเอ่ยออกมาในที่สุด  หลังจากที่เธอแอบมองผมหลายๆครั้งด้วยหางตา  ปกติผมจะพาเธอไปทานข้าวต่อครับ  แต่วันนี้ผมตรงแน่วมาบ้านเธอเลย  ก็ผมคิดว่า24ธันวาคมเป็นวันดีนี่ครับ  ที่จะให้ผู้ใหญ่ของเรามาพบกันแบบจริงจัง

          "ก้อทานที่บ้านปาไง  เด่วต้องไปทำกับข้าวด้วยนะ"  ผมตอบยียวนกวนเธอไป   ทั้งๆที่ผมสั่งทุกอย่างมาเตรียมไว้แล้ว  โดยมีคุณพ่อของเธอรับรู้ด้วย เธอทำหน้าง้ำ  ก่อนเอ่ยเบาๆว่า  "ได้  ไข่เจียวกะปลากระป๋องนะ"  มองหน้าผมตรงๆ  แล้วยิ้มหัวเราะออกมาตามที่ผมชอบ      "จ้า  ได้..หากจะทำแค่นี้"  ผมตอบไปอย่างสุขใจ ....

     ......  ครับในค่ำวันนี้  ผมได้ขอร้องคุณพ่อของเธอ  กับคุณแม่ของผม  ให้มารอทานข้าวที่บ้านเธอ  เพราะผมกำลังจะขอเธอแต่งงาน ต่อหน้าท่านทั้งสองที่เราให้ความเคารพและรักท่าน  ....

            ตอนที่ผมขอมือเธอมาเพื่อสวมแหวน  ในขณะทานของหวานต่อหน้าทุกคน  เธอถึงกับน้ำตาไหล  ผมเองก้อแสนดีใจที่เธอยอมรับ  พ่อกับแม่ต่างก้อยิ้มยินดีไปกับเรา 

           "ปาไม่ได้เตรียมตัวเลย  ขอโทษนะคะ  ปาต้องหาอะไรมาหมั้นคุณบ้างแล้วล่ะ" เธอพูดหลังจากหยุดใจเต้นมากๆแล้ว  พร้อมลุกจากโต๊ะอาหารไปที่หน้าบ้าน  ผมลุกเดินตามออกมาด้วย  ที่บ้านปารมีมีดอกไม้หลากหลายปลูกอยู่ที่หน้าบ้านเธอ   ปามองหาดอกไม้สวยๆสักดอกที่จะให้ผมตามริมรั้ว  ในขณะนั้นเอง  ผมรู้สึกได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง  ที่ดังใกล้ๆหู  ผมเสียววูบ!ที่หัว......

       .............ฉันเห็นโต้งทรุดลง  พร้อมๆกับเลือดซึมไหลมาตามปกเสื้อที่สวม   ฉันวิ่งเข้าไปกอดโต้งร้องไห้ดั่งเหมือนจะขาดใจ    ..โต้งนิ่งไปนานแล้ว  เสียงร้องของฉันไม่ได้ช่วยปลุกให้โต้งตื่นขึ้นมามองฉันอีกเลย...     คุณแม่ของโต้งยิ่งน่าสงสารร้องเสียงหลง  เมื่อเห็นเลือดไหลซึมออกมาจากหัวเขา

       พลุไฟสว่างจ้าบนท้องฟ้า  พร้อมเสียงปืนดังหลายๆนัด  เขาฉลองคริสมาสต์กัน  แต่ฉันกลับต้องมาเสียว่าที่สามีไปอย่างไม่มีวันกลับ   ...ลูกปืนบ้าๆที่ยิงขึ้นฟ้า...    มาพรากโต้งไปจากฉัน  ฉันร้องร่ำไห้เหมือนคนเสียสติ   สายตาที่พล่าเลือนมองเห็นว่าคุณพ่อกำลังกดมือถืออย่างรีบร้อนพร้อมส่งเสียงบอกไป....      "ครับเกิดเหตุร้ายแรงครับที่ฯลฯ"

     ........ผมมีความสุขเสมอครับที่ได้อยู่กับเธอ..ดาวสวยจังครับ   ..คงเป็นเพราะเรารักกัน.