ความทรงจำที่ขาดหาย

     ท่ามกลางผู้คนมากมายเดินขวักไขว่กันอยู่บนท้องถนน สภาพจราจรที่ติดขัดของรถต่างๆ ปล่อยมลพิษออกมาขณะที่รถจอดรอเพราะรถติด ชวนให้ปวดหัว เพราะข้างทางไม่มีต้นไม้ใบหญ้าใดๆ จะช่วยกรองสารพิษเหล่านั้น มีแต่ตึกสูงๆ สร้างติดๆ กันเต็มไปหมด เหมือนอัดแน่นกันอยู่ในกระป๋อง

     ฉันยืนมองภาพเหล่านั้นด้วยหัวใจแห้งเหี่ยว หวนนึกถึงใครหลายๆ คน แต่ไม่รู้ทำไม พวกเขาถึงพากันลืมฉันอย่างง่ายดาย ไม่มีใครเลยที่คิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงเขา พวกเขาไม่สนใจใยดีฉัน แม้ฉันจะรีบเร่งมาหาพวกเขาก็ตาม

     ฉันยืนรอจนกระทั่งตะวันตกดิน แสงสีทองของพระอาทิตย์ที่อยู่บนฟ้า เริ่มจางหายค่อยๆ กลายเป็นแสงสีส้มและหายไปจนท้องฟ้าเริ่มมีแสงของหลอดไฟสีสันต่างๆ ของตึกสูงๆ ที่ตั้งตระหง่านติดๆ กันแทน เพราะบรรยากาศเริ่มมืดลงทุกที ทุกที

     ฉันมองภาพเหล่านั้นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย พยายามที่จะนึกถึงสิ่งที่ดีๆ เพื่อให้รู้สึกสบายใจ หากแต่ก็ไม่มีเรื่องไหนเลยที่ทำให้ฉันปลอดโปร่งใจได้ในตอนนี้

     "ทำอย่างไงดี" ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ ทำไมนะฉันถึงนึกอะไรไม่ค่อยออกเลย ฉันนึกถึงตอนที่พึ่งไปเจอเพื่อนๆ กับบรรดาคนรู้จัก หรือแม้แต่ญาติพี่น้อง ทุกคนไม่มีใครสนใจฉันเลย ฉันจำได้เพียงเท่านั้น และตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้เลย

     รอบๆ ที่ฉันยืนอยู่เริ่มมืดสนิท เห็นเพียงแต่แสงไฟจางๆ อยู่ไม่ไกลนัก ได้ยินเสียงผู้คนจับกลุ่มคุยกันเสียงดัง รถราพากันติดและจอดอยู่กันเป็นแถวๆ

    "เกิดอะไรขึ้นนะ" ฉันยืนคิดอยู่คนเดียวก็ดูจะเบื่อเลยตัดสินใจเดินเข้าไปดูยังจุดที่เห็นผู้คนพากันยืนจับกลุ่มคุยกันนั้น ขณะที่เดินไปเสียงรถของโรงพยาบาลคันหนึ่งวิ่งผ่านฉันไป ฉันไม่ได้สนใจอะไรยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านคนที่ยืนอยู่แถวนั้นเป็นระยะ

     "ทำไมไม่มีใครสนใจเราเลย" ฉันเดินผ่านพวกเขา ไม่มีใครหันมามองหรือพูดอะไรด้วย เหมือนทุกคนจะสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้ากันมากกว่าฉันที่เดินผ่านพวกเขา

     ฉันค่อยๆ เดินผ่านผู้คนไปเรื่อยๆ ได้ยินเสียงของคนกลุ่มหน้าๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ จากที่ฟังไม่ชัดจนกระทั่งเริ่มได้ยิน

    "น่าสงสารจัง" หญิงคนหนึ่งพูด ฉันพยายามมองอยากรู้จังว่าเขาสงสารใคร

    "ผมเห็นเขากำลังจะข้ามถนนพอดี" ชายอีกคนกล่าว

     "แล้วรถคนนั้นอยู่ไหน" ฉันเดินเข้าไปใกล้อีก เห็นตำรวจคนหนึ่งยืนอยู่ ได้ยินเสียงเขาถามชายคนนั้น

    "หนีไปแล้วครับ" ชายคนนั้นตอบ

    ฉันยิ่งมองยิ่งสงสัยรีบเดินเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เพราะถึงอย่างไงตอนนี้ฉันก็นึกไม่ออกว่าตัวเองจะทำอะไร หรือจะไปไหน

    "คงต้องรีบไปแล้ว" ชายหญิงคู่หนึ่งพูดใกล้ๆ อะไรบางอย่าง

     ฉันรีบเข้าไปดูถึงผู้คนจะมากมายแต่ฉันก็เดินผ่านไปได้อย่างง่ายดาย แต่พอมาถึงที่ จุดที่ผู้คนมากมายจับกลุ่มอยู่นั้น ฉันก็แทบจะลมจับ หัวใจฉันรู้สึกแตกสลาย คำถามพรั่งพรูออกมาจากปากฉัน

    "ทำไมถึงเป็นแบบนี้"

    "นี่ฉันทำผิดอะไร"

    "ฉันยังอยากที่จะอยู่ร่วมกันกับทุกๆ คน"

    "ทำไมนะทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

     ฉันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่มีใครสนใจฉัน แม้ฉันจะร้องไห้หรือตะโกนเสียงดังเท่าไหร่ก็ตาม ฉันนั่งลงอย่างเดียวดาย เสียใจมากมาย เสียใจจริงๆ หากแต่มันก็เป็นได้แค่เพียงเท่านั้น นี่ล่ะมั้งเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครสนใจฉันเลย ทุกคนที่ฉันไปหาถึงได้เฉยเมยกับฉัน

   "แล้วนี่ฉันจะทำอย่างไงดี" ฉันบ่นอย่างท้อใจ

   "ไม่ต้องห่วงเราจะพาเธอไปเอง" จู่ๆ ก็มีเสียงของชายสองคนใส่ชุดแปลกๆ เหมือนเดินออกมาจากงานแฟชั่นวันฮาโลวีนมายืนอยู่ข้างๆ พูดกับฉัน

   "จะไปไหนเหรอค่ะ" ฉันถามเสียงลอยๆ ตอนนี้ฉันไม่มีแรงที่จะทำอะไรอีกแล้ว

   "ตามเราไปเถอะ อย่าห่วงเลย" ชายหนึ่งในสองคนพูดกับฉัน อีกคนเดินมาจูงมือฉันไป

   "ไปกันเถอะ" พวกเขากล่าว ฉันเดินตาม แต่ยังคงมองมาที่ผู้คนจับกลุ่มกันเป็นครั้งสุดท้าย ได้ยินเสียงใครบางคนที่คุ้นหู

   "โธ่ ไม่น่าเลยน้องพี่"

   "เอ๊ะ นั่นพี่ชายฉันนี่หน่า" ฉันหยุดเดินมองไปที่พี่ชาย จะก้าวไปหาก็ถูกชายคนที่จูงมือดึงไว้ไม่ให้มา ฉันเริ่มร้องไห้อีกครั้ง เมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชาย นี่คือความจริงของสิ่งที่ฉันเป็น

   "เธอไม่น่ารีบข้ามถนนเลย ต้องมาตายเพราะรถผ่าไฟแดง"

    "ไปเถอะหมดเวลาแล้ว" ชายที่มาบอกฉัน แล้วพวกเราก็ค่อยๆ จางหายไป