เพราะเรา รักกัน

       " ที่รัก..หยิบผ้าให้เค๊าหน่อยสิ...."   เสียงปารมีส่งเสียงมาจากห้องน้ำ  ผมลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาส่งให้เธอ  ทั้งๆที่ผมกำลังสนใจกับเกมส์แข่งบอลนัดสุดท้าย  เฮ้อ!  ช่างวานจริงแม่คู๊ณ  ..ผมนึก  ไม่ใช่แค่นี้นะครับ ที่เธอจะใช้ผม   เธอจะมีเรื่องให้ผมทำทั้งวันล่ะ   เช่น  "ที่รัก..ทำหน้าหมูให้ดูหน่อยดิ..../...  วันนี้พาปาไปดูหนังนะ/   ...ตัวเองจ๋าทำอะไรอร่อยๆให้กินหน่อยสิ  ปาอยากกินๆ" หรือ  "ที่รัก  วันนี้เราออกไปกินสุกี้ดีกว่า" ...  และมีบางที  ที่จู่ๆเธอออกปากชวนผมว่า   "ที่รัก  เราไปร้องเพลงกัน."   ในยายที่เธอรู้สึกว่าเพลงที่ฟังช่างโดนใจเธอจังเลย  ..

      เท่าที่ผมเห็นและรับรู้มากๆคือ  เธอจะมี"เรื่อง"  ให้ผมทำโน่นทำนี่  พาไปโน่นไปนี่ทุกที่ล่ะครับที่เธอต้องการ  หากเป็นวันหยุดของผมและของเธอตรงกัน   

        เราเป็นแฟนกันมากว่าสองปีแล้วครับ  ในวันหยุดปารมีเธอจะมาอยู่กับผมที่อาพารท์เม้นท์หรือมีบางครั้งผมต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเธอที่บ้านยามที่คุณพ่อเธอไม่อยู่   และท่านเองก็ไม่รังเกียจผมและรับรู้ว่าเราคบกัน  

        ปารมีแฟนผม  เธอน่าสงสารครับ  กำพร้าแม่แต่เด็กอยู่กับคุณพ่อที่รับราชการทหารมาเกือบตลอดชีวิต  แถมยังเป็นลูกคนเดียวอีก   ..ส่วนผม  ผมมีพี่น้องสามคนพ่อแม่อยู่ครบแถมมีหลานให้เลี้ยงอีก  ทำให้ผมรู้ว่าเธอขี้เหงามากขนาดไหนเมื่อเทียบกับครอบครัวผม  มีบางคืน  เธอโทรฯมาหาผมในตอนเกือบตีหนึ่ง  เพื่อให้ผมร้องเพลงให้เธอฟัง...       "ตัวเองต้องร้องนะ  ไม่งั้น  ปาไม่หลับแน่ๆ"  ..มีใครบ้างนะ  ที่ถูกปลุกมาตอนเกือบตีหนึ่ง  เพื่อร้องเพลงให้ผู้หญิงที่ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนฟัง    แถมเอาแต่ใจตัวเองสุดๆ  ..แต่ผมร้องครับ  ผมอยากร้องให้เธอฟัง   ผมอยากร้องให้เพราะที่สุด  เท่าที่ผมจะทำได้  แม้ว่าผมจะเหนื่อยและง่วงขนาดไหนก็ตาม   "เธอเคยถาม....กับฉัน มากมาย ว่าอยากจะรู้  รักเพราะเหตุใด  กลับไปคิดไปค้นทบทวนมากมาย...ไม่มีคำตอบ  ..ที่ผ่านมานั้นไม่อยากรู้ที่มาและมีต้องหาเหตุผลใดๆ   ..แค่เพียงรู้ว่าเป็นสุขใจ  เมื่ออยู่เคียงกัน...อาจจะฟังดูไร้เหตุผล  แต่สิ่ง...ที่ทำให้คน..รักกัน...หรือเพียงเพราะ   รอยยิ้ม...รอยนั้น...เมื่อวันแรกเจอ..ฯลฯ"  ผมมักร้องเพลงนี้ให้เธอฟังบ่อยๆครับ  นครินทร์  กิ่งศักดิ์  เพราะอะไร..  คือชื่อเพลง  เธอบอกผมว่าเธอชอบ  ผมเลยหัดร้องจนได้   และกลายเป็นเพลงโปรดของผมไปด้วย...

            ผู้หญิงที่หน้าตาแสนธรรมดา  แต่ผมรักเธอเหลือเกิน   ผมรักแม้กระทั่งตอนที่เธอโวยวายเพราะผมเผลอเอาซีดีเธอมาก้อปเพลงผิด  หรือแม้แต่ตอนที่ผมทำซอสเลอะที่ปลายแขนเสื้อเธอ  เพราะเธอเป็นคนบอกให้ผมบีบซอสแรงๆใส่ในใส้กรอกที่7-11เอง   ผมยอมให้เธอเอาขาพาดตักตอนที่เธอเหมื่อยหลังจากลากผมเดินช้อปฯทั้งวันที่ม้านั่งในสวนจตุจักร  ทั้งที่คนมากมาย(ผมอยากบอกเธอเหลือเกินว่า  ที่รัก  ตักน่ะเขาเอาไว้หนุนนอนนะจ๊ะ)       แถมบางทีผมต้องวิ่งไปหาซื้อกระดาทิชชู่ให้เธอเมื่อเธออยากเข้าห้องน้ำสาธารณะ

       ถามว่ามากเกินไปหรือเปล่า?...  สำหรับผม  ไม่เลยครับ  ผมอยากทำให้เธอมากกว่านี้..  และรู้ตัวว่าผมอยากทำให้เธอมากกว่านี้  สำหรับเธอ ปารมี  คนรักของผม...