หนาว

ท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บในค่ำคืนหนึ่ง...

หมอก...ชายหนุ่มผู้ไม่เคยพบพานฤดูอื่นเลย นอกจากฤดูหนาวที่แสนยาวนานในหัวใจตลอดมา เขาค่อยๆย่างก้าวไปบนพื้นถนนช้าๆโดยลำพัง

คืนนี้...แม้ว่าจุดหมายปลายทางข้างหน้าของเขาจะยาวนานเพียงใด เขาก็ยังคงก้าวเท้าต่อไปข้างหน้าทีละก้าวๆอย่างไม่เร่งรีบนัก

ทุกๆวันท้องถนนแห่งนี้มักจะต้อนรับเขาด้วยแสงไฟสีส้มอ่อนๆจากหลอดไฟที่รายเรียงไปตลอดทางเช่นนี้เสมอ

และคืนนี้ก็เช่นทุกวัน บรรยากาศโดยรอบยังคง...เงียบเชียบ...วังเวง...และเหน็บหนาวยิ่งนัก มีเพียงเเสงไฟ แมลงเม่า และเสียงสุนัขข้างถนนเห่าหอนรับกันเป็นทอดๆอยู่ตลอดระยะทางเป็นเพื่อนเขา

หมอกยังคงก้าวเท้าต่อไปบนพื้นถนนอย่างใจเย็น เขาชักจะชินเสียแล้วกับบรรยากาศแบบนี้ เขาไม่มีอาการตื่นกลัวเหมือนกับวันแรกที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ดูเหมือนมันจะเป็นกิจวัตรประจำวันหลังเลิกงานของเขาที่ต้องเดินผ่านมาทางนี้ไปเสียแล้ว

"จะมีใครสักคนที่ยังคงอยู่แถวๆนี้ ในค่ำคืนนี้บ้างมั้ยนะ"

หมอกเคยนึกสงสัยในใจทุกครั้งที่เขาเดินผ่านมาแถวนี้เสมอ แต่คืนนี้ เขากลับไม่มีคำถามนี้ในหัวสมองของเขา เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆ

"คืนนี้เป็นอีกคืน เหตุการณ์ไม่เคยเปลี่ยนแปลง จมอยู่กับความเหงาที่ใจไม่เคยเชื้อเชิญ..."

เสียงเพลงแว่วมา พร้อมๆกับสายลมเอื่อยๆที่พัดมากระทบร่างของชายหนุ่ม ยิ่งเพิ่มความหนาวเย็นยะเยือกเป็นทบเท่าทวีคูณ

"รีบกลับไปซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้รีบตื่นมาเข้างานแต่เช้า"

หมอกคิดในใจ ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ไม่นานเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้า "หอพักอรุณรุ่ง" ลำพังเงินเดือนของพนักงานจนๆอย่างเขา ก็พอจะเจียดๆไปเป็นค่าเช่าห้องพักเล็กๆได้เท่านั้นแหละ

ถึงแม้ว่าเขาจะต้องติดค่าเช่าห้องบ่อยๆก็ตาม แต่ที่นี่เป็น "ที่ซุกหัวนอน" เพียงแห่งเดียวที่เขาพอจะมีปัญญาหาได้ ดีที่ว่าเจ้าของหอพักพอมีมนุษยธรรมต่อคนเงินเดือนน้อยอย่างเขาอยู่บ้าง

ชายหนุ่ม หยุดยืนอยู่ข้างหน้าหอพักอย่างชั่งใจ เขาใช้สองมือล้วงกระเป๋าเสื้อตัวนอก เพื่อเรียกความอบอุ่นให้กับสองมือ ก่อนจะแหงนมองป้ายชื่อหอพักอีกครั้ง

"อรุณรุ่งที่รอคอย ยามใดกันหนอ อรุณรุ่งจะฉายแสงแห่งความอบอุ่นเพื่อกลบความเหน็บหนาวในหัวใจของเขาได้บ้าง"

ชายหนุ่มนิ่งคิดสักพัก ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปข้างในหอพักช้าๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องพักหมายเลข 4 ที่คนจีนถือเป็นตัวเลขที่อับโชคยิ่งนัก แต่มันกลับเป็นที่ที่เขาถวิลหามากที่สุดสำหรับการพักผ่อนในค่ำคืนนี้

"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ พอดีรีบไปหน่อย"

เสียงใสๆของใครคนหนึ่งดังขึ้น หลังจากที่หมอกรู้สึกถึงแรงกระแทกเล็กๆจากใครคนหนึ่งที่เข้ามาปะทะสีข้างของเขา แต่แปลกแทนที่เขาจะรู้สึกโกรธ

"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณ...เอ่อ...เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่เหรอครับ"

หญิงสาวนิรนามพยักหน้าเป็นเชิงตอบ ก่อนจะทำหน้านิ่วอย่างเห็นได้ชัด

"มีอะไรให้ผม เอ่อ...ช่วยมั้ยครับ"

"อ้อ งั้นหรือคะ ถ้าคุณไม่รังเกียจช่วยนั่งคุยเป็นเพื่อนฉันสักพักจะได้มั้ยคะ พอดีเจ้าหน้าที่หอพักออกไปหากุญแจสำรองตัวใหม่ให้ฉันเสียนานเลย ฉันลืมกุญแจไว้ในห้อง เมื่อตอนหัวค่ำน่ะค่ะ"

"เอ่อ...คือว่า...ผมจะต้องรีบ...เอ่อ"

...............................................

เสียงรถยนต์ของเจ้าหน้าที่หอพักเคลื่อนที่เข้ามาจอด พร้อมกับบทสนทนาสุดท้ายของคนสองคนบนม้านั่งหน้าหอพักจบลง

"ขอบคุณนะคะคุณหมอก ที่อุตส่าห์อยู่คุยเป็นเพื่อนดิฉันเสียจนดึกดื่นป่านนี้ ตอนนี้คงต้องขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

"ครับ ราตรีสวัสดิ์เช่นกันครับคุณ..."

ยังไม่ทันที่เขาจะทันเอ่ยถามต่อ หญิงสาวนิรนามก็ผลุนผลันลุกขึ้น แล้วเดินจากเขาไป พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความเป็นมิตรครั้งสุดท้ายของหล่อน ก่อนประตูห้องหมายเลข 5 จะถูกปิดลง

 "โอ้! คุณพระช่วย! นี่มันเกือบจะตีสี่แล้วนี่ เราต้องเข้างานเจ็ดโมงเช้าเสียด้วยให้ตายสิเนี่ย ว่าแต่ว่า เธอคนนั้นชื่ออะไรน้า ลืมถามซะได้สิเรา"

หมอกเกาหัวตัวเองแกรกๆ ก่อนมองไปยังหน้าประตูห้องหมายเลข 5 พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างบนใบหน้าเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมา ชายหนุ่มแอบนึกในใจ

"พรุ่งนี้เธอต้องเข้างานเจ็ดโมงเช้าเหมือนเราหรือเปล่าน้า" 

ตอนนี้แสงแห่งอรุณรุ่งได้ถ่ายทอดความอบอุ่นผ่านเข้ามาในหัวใจของเขา จนกลบความหนาวเหน็บสุดขั้วหัวใจก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น แม้แต่ผ้าห่มอันหนานุ่มบนเตียงนอนเล็กๆของเขาก็ยังหมดความหมายในวันที่อากาศหนาวยะเยือกของฤดูหนาวอันยาวนานเช่นนี้ไปอย่างสิ้นเชิง...