ฤดูเหงา

แสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเล่า หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ เธอเพิ่งรู้ตัวว่าได้หลับใหลไปนานเอาการทีเดียว หญิงสาวชำเลืองมองดูนาฬิกาที่ผนังห้องนอน ก่อนอุทานอย่างตระหนกตกใจ

"ตายล่ะหว่า! จะสองทุ่มแล้วเหรอเนี่ย แย่แล้วสิ เกือบลืมไปเลย"

เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงแผดเสียงขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดในตอนกลางคืน

"ฮัลโหล จ้าๆ ไม่ลืมๆ อีกเดี๋ยวเจอกันน๊า บายจ้า"

หญิงสาวรีบกุลีกุจอเข้าห้องน้ำอาบน้ำอย่างเร่งรีบ ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เพิ่งถอยออกมาสดๆร้อนๆ

ตะวันจรดรองเท้าแตะไปบนพื้นอย่างเร่งรีบ พอๆกับใจของเธอที่มันลอยไปถึงที่นั่นเสียตั้งนานแล้ว วันนี้ทุกอย่างรอบกายดูเหมือนปกติ แต่ภายในใจของผู้ที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับหาเป็นเช่นนั้นไม่

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ตะวันก็มาถึงยังจุดนัดพบ ใครคนนั้นคงกำลังรอเธออยู่แน่ๆ หญิงสาวชะเง้อคอมองหาคนๆนั้นไปตามโต๊ะต่างๆภายในร้าน

"เอ! หรือเขาจะลุกไปเข้าห้องน้ำน๊า"

ครู่หนึ่งบริกรสาวท่าทางสุภาพ ใบหน้ายิ้มแย้มก็เข้ามาบอกกับเธอว่า

"สวัสดีค่ะ คุณตะวัน แขกของคุณชาคริตใช่มั้ยคะ นี่ค่ะ คุณชาคริตฝากเอาไว้ให้คุณ"

ตะวันกำลังจะอ้าปากถาม แต่ก็ต้องเงียบเฉยไว้ ด้วยเห็นอาการไม่ใคร่อยากจะบอกอะไรมากไปกว่านี้ของบริกรสาว

หญิงสาวรับช่อดอกลิลลี่สีขาวและการ์ดสีฟ้าอ่อนใบเล็กๆมาถือไว้ในมือ บริกรสาวยิ้มให้กับเธออีกครั้ง พร้อมกับฉายแววตาแสดงความเห็นใจเธอแว๊บหนึ่ง ก่อนจะขอตัวออกไปอย่างสุภาพ 

...............................................

ตะวันเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเป็นเวลานานแล้ว ภาพของใครคนหนึ่งยังติดตรึงอยู่ในใจเธอเสมอมานับตั้งแต่วันนั้น...

ซากของช่อดอกลิลลี่อันแห้งเหี่ยวที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนของหญิงสาว ที่ทุกครั้งเมื่อเธอมองมันก็มักจะน้ำตาซึมได้เสมอ

อากาศข้างนอกนั่นช่างหนาวเย็นนัก แต่ก็เทียบไม่ได้เลยสักนิดกับความหนาวเหน็บ และความเงียบเหงาภายในใจของตะวัน

สายลมพัดกรูเกรียวเข้ามาภายในห้อง มันหอบเอาการ์ดสีฟ้าอ่อนที่เคยมีคราบน้ำตาของผู้รับเปรอะเปื้อนไปหลายรอบเมื่ออาทิตย์ที่แล้วปลิวไปด้วย

"ตะวันผมขอโทษ ตอนนี้ผมพบผู้หญิงที่ผมต้องการใช้ชีวิตอยู่กับเธอที่นี่ตลอดไปแล้ว ผมขอโทษที่ต้องบอกว่า ผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่คุณ..."

การ์ดใบน้อยร่วงปลิวตกลงบนพื้นพร้อมๆกับหยาดน้ำตาที่ไหลมาเป็นทางของผู้รับ ดอกลิลลี่สีขาวที่เธอเคยชอบ หากมันสามารถช่วยซึมซับเอาความทุกข์ ความเศร้า ความเหงา ความเหว่ว้าทั้งหมดของเธอไปได้ในเวลานี้ก็คงจะดีสินะ

"ถ้าวันนั้น ฉันไปเร็วกว่านั้นสักหน่อย ฉันคงได้เจอหน้าเธอคนนั้นสินะ...ชาคริต และฉันคงจะได้บอกกับเธอด้วยตัวฉันเอง..."

"ขอบใจนะ...ขอบใจเธอจริงๆ ที่เธอช่วยเอาผู้ชายเฮงซวยคนนี้ออกไปจากชีวิตฉัน ขอบใจเธอมากจริงๆ"