ยายแก่

        รถเมล์ไม่ยอมขับเคลื่อนต่อมันหยุดชะงักตัวลงจนคนบนรถเมล์เงียบงันสงสัย

         
      " โอ้ยยายเอ้ยทำไมไม่ขึ้นรถแท็กซี่ไปว่ะ " สิ้นเสียงกระเป๋ารถเมล์หญิงจบลง ยายแก่ผมขาวผิวตกกระซีดเซียวก้าวขึ้นรถอย่างช้าๆ ขาแต่ละข้างสั่นระริกด้วยความแก่ชราภาพไปตามกาลเวลา กระเป๋ารถเมล์ยังทำท่าฉุนเฉียวแสดงอากัปกิริยารำคาญใจ ยายแก่ก้าวเดินพลันพูดเบาๆว่ารถจอดไม่ตรงป้าย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะมันไม่รู้ตัวเสียเลย ว่ามีส่วนทำให้เสียเวลาทำมาหากินเช่นเดียวกัน เขากลับมองสายตาผ่านยายแก่ผู้นี้เป็นตัวต้นปัญหาทำให้ต้องหยุดจอดรอคอยซึ่งมันแค่สองนาทีเท่านั้นที่แกก้าวขึ้นรถ ยายแก่ก้าวขึ้นมาด้วยสีหน้าขอโทษภายในใจ แววตาที่ดูอิดโรยอ่อนล้าใคร่หาใครสักคนหยิบยื่นมือคอยช่วยพยุงให้ถึงที่นั่งโดยปลอดภัย แต่ไม่เลยสักคน ไร้ความเมตตาทั้งสิ้น รูปร่างของยายผู้นี้เล็กบอบบางแลดูเหมือนเด็กอายุราวๆ15ปี ผิวหนังที่มือเหี่ยวย่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนผุดตามข้อตามแขน หลังค่อมโค้งงอเหมือนกุ้ง ภาพรวมทุกอย่างนั้นดูน่าเอ็นดูเสียกว่าการตะเบ็งเสียงขับไสไล่ส่ง

         ผมมองดูคนในสังคมไทยที่ทุกวันนี้ลดความดีลงอย่างน่าใจหาย ยายผู้นี้จะเสียใจ เศร้าใจเพียงไร ใครบ้างจะได้ยินเสียงร่ำร้องนี้เข้าไปกระทบเบื้องลึกจิดใจของตน ความเร่งรัด เห็นแก่ตัว เงินทอง ทำให้ผู้คนตกอยู่ภายใต้อำนาจความเลวทราม ไม่มีเศษเสี้ยวความดีหลงเหลืออยู่ในวินาทีนั้น ยายแก่ยังคงนั่งเลื่อนลอยเหมือนคนไม่มีจุดหมายในชีวิต เพราะแก่แล้วหรือเพราะไม่มีใครหยิบยื่นความหวังดีให้เป็นแรงผลักดันกำลังใจในการดำเนินชีวิตอันแฝงด้วยรอยยิ้มเสียกว่าคราบน้ำตา เบาะคู่ที่แกนั่งอยู่ ไม่มีคู่นั่งดั่งเช่นชื่อเบาะ ความรังเกียจคงแสดงออกได้โดยสิ่งที่เป็นอยู่ ณตอนนี้ กลิ่นทั้งคันรถฟุ้งไปด้วยความเหม็นสาปของคนขับ กระเป๋ารถเมล์ และผู้โดยสาร ความเมินเฉยชา อารมณ์เอื่อยเฉื่อยที่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับอีแค่ยายแก่ๆใกล้ล้มเมื่อยืน ใกล้ลืมความจำในปัจจุบัน  เสียงแก็บ แก็บ แก็บ ที่เขย่าเอาเศษตังค์จากผู้
โคยสารดังไม่หยุดหย่อน มันดังพอๆกับเสียงร้องไห้ภายในใจ คร่ำครวญ ร้องเรียกเพรียกหาความถูกต้องทางสังคม รวมถึงคุณค่าทางจิตใจ 

         ยายแก่หันมายิ้มบางๆให้กับคนที่นั่งด้านใน ผมขอตัวลุกเดินจากไป ไม่ลืมแม้กระทั่งการสัมผัสตัวแกครั้งสุดท้ายดั่งเช่นที่แกเดินขึ้นมาครั้งแรก