บ้าน

           ผมทำงานมานานมากครับ   เป็นงานมีค่าตอบแทนที่สมเหตุสมผล  แต่ผมไม่ชอบนัก กับชีวิตปัจจุบัน   ผมอยากมีชีวิตที่อิสระ  ไม่ต้องมาตอกบัตรเข้าทำงานทุกวันๆ  เหมือนที่เป็นอยู่  ผมชอบถ่ายภาพมาก  และชอบไปนอนในที่ๆคนอื่นอาจไม่อยากไปนัก  เช่นป่า เขา ในช่วงเวลาพิเศษๆ   ผมชอบที่จะใช้เวลาอยู่กับการถ่ายภาพหรือท่องเที่ยวแบบนี้มากกว่าปกติ  คือหากเลือกได้  ผมขอทำงานแบบนี้เป็นกิจแรก  และงานตอกบัตรเป็นกิจรอง

       ...ผมเลือกอะไรได้บ้างล่ะครับในสังคมปัจจุบัน  แทบไม่ได้เลย  แม่ผม...ท่านอยู่คนเดียวมาตลอดเกือบทุกเวลา  พ่อผมล่ะก็ชอบอยู่คนเดียวเหมือนกัน   พี่สาวอีกคนเหมือนกันคือชอบความเป็นส่วนตัว... 

           ผมไม่ได้เหงานะครับ  แต่ผมเริ่มร่ำร้องเรียกหาเวลาต่างๆ  ที่ผมเคยเห็น  เคยเจอ  และเคยมีโอกาสได้อยู่ร่วมกันมามากกว่า   คุณๆอาจคิดต่างๆไป  แต่เวลาแบบนี้   ใกล้ปีใหม่  ผมอยากกลับบ้านครับ  บ้านที่เป็นบ้านจริงๆ  มีคนรอเราอยู่  คนที่บ้านรอผม  ทำกับข้าวอร่อยๆรอผม  ยิ้มเวลาที่เห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน  และถามว่า  "กินข้าวมาหรือยัง?"และกอดผม  บอกว่าดีใจที่เห็นผมกลับมา  และได้ยินเสียงแม่พ่อพี่สาวและน้องชายมาร่วมยินดีกับผม   คอยนั่งฟังเรื่องที่ผมเล่าให้ฟัง....

          ผมคงหวังมากไป..  เพราะในชีวิตของผม  ผมไม่เคยทำแบบนั้นกับใคร.    แต่ผมเฝ้ามองทุกคนในครอบครัวที่เปลี่ยนแปลงไปนะครับ    แม้จะมองด้วยสายตาอย่างไร้จุดหมาย...  เหมือนผมไม่ใส่ใจ  ทั้งๆที่ผมแสนดีใจนักหนาที่พ่อยังอยู่  แม่ยังมี  พี่สาวผมมา  และ(หาก)น้องชายผมอยู่  เราคงมานั่งคุยกัน  เถียงกัน  เถียงแบบเห็นหน้าเห็นตา  ผมจะรู้ว่าเวลาแม่โมโห  แม่จะชอบเดินหนีไปข้างๆบ้านแล้วทุกคนต้องไปอ้อนไปดึงแม่เข้ามา  และรู้ว่าพ่อไม่เถียงกับใคร  นั่งเฉยๆเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร  มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ท่านแสดงออกมา...ส่วนพี่สาวของผม  เธอจะบ้าพลังครับ  ชอบจัดแจงโน่นนี่นั่นจนผมรำคาญ.  และเธอชอบพาลพูดไปเรื่อยๆ  จนคนฟังทนไม่ไหวก็เถียงกันในที่สุด  เสียงดังและขัดใจกันก็บังเกิดขึ้น....

              ผมเคยเบื่อนะครับกับเรื่องแบบนั้น....

     ....แต่ผมคงบ้าไปแล้ว  ที่ผมอยากให้มันเกิดขึ้นอีกหนในบ้านหลังนี้   บ้านสวยๆที่ผมออกแบบเอง  และทุกคนเคยมานั่งเถียงกันดังๆที่นี่...

            ตอนนี้   บ้านสีขาวหลังนี้  มันเงียบจัง  ผมเหงาครับ  เวลามาเห็นแล้ว  ผมคิดถึงแต่เรื่องเก่าๆ

          ผมอยากบอกว่า  ต่อไปนี้  เชิญแม่พ่อพี่น้องและญาติๆมานั่งเถียงกันให้สบายใจเถิดครับ   ผมไม่ว่าแล้ว   ผมอยากให้บ้านหลังนี้เป็นความทรงจำที่วุ่ยวายระหว่างที่ผมยังมีชีวิต   และทุกคนมีชีวิตชีวา   อยากนั่งมองท่าทางของแต่ละคนเวลามาเจอกัน   ผมอยากรู้ว่าบ้านหลังนี้มีความทรงจำอะไรบ้าง?    ผมนึกไม่ออกเลย   นึกภาพอะไรแทบไม่ออก   ..ผมได้แต่คิดว่า   ..หากทำได้  ผมจะให้บ้านที่เสียงดังนั้น...กลับมาอีกหน   ผมจะได้นั่งมองทุกคนด้วยความสุขใจ    ...  ดีกว่าที่ผมได้ความเงียบพร้อมกับความเหงาในใจอย่างไร้ขอบเขตเช่นนี้  ในบ้านของผมเองในฤดูหนาว  ที่ผมกำลังเจอ  และอยู่คนเดียว   ผมอยากให้มีเสียงของคนทุกคนที่ผมรักและผูกพันมาดังอยู่ใกล้ๆหูอีกสักครั้งครับ.  ไม่ว่าจะเป็นเสียงแบบไหนก็ตาม.