เธอที่รัก..

  จิ๊บจิ๊บ จิ๊บจิ๊บ ~
       ฉันถูกปลุกอย่างง่ายดายทันทีที่แว่วเส้นเสียงนกจีบกัน
       แสงถูกลอดผ่านเป็นเส้นแสงเปล่งประกายสีเหลืองทองอ่อนละมุนต้อนรับเช้าวันใหม่  เงาตกกระทบดำทะมึนทำให้ภายในห้องดูมืดลงบ้างในบางส่วน  ทว่าไม่อาจบดบังเจ้าของห้องให้มืดสนิทลงได้เลยแม้แต่น้อย ฉันลุกพลางหมายไปที่ประตูตระเตรียมเสื้อผ้าอาบน้ำชำระคลายความงัวเงียให้หมดสิ้น
        เสื้อผ้าที่ใส่ดูทะมัดทะแมงเอาการ เสื้อยืดสีเทา กางเกงยีนส์ขายาวรัดบ้างบางส่วนนั้น ดูแล้วไม่ต่างกับการแต่งตัวออกไปข้างนอกทั่วๆไป แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ วันนี้เป็นวันที่จะได้เจอกับคนพิเศษคนเดียวที่สุดในตอนนี้ ผู้ที่เป็นคนที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุดทุกช่วงเวลา
        จัดแจงอารมณ์ภายในให้ยิ้มแย้มถ่ายทอดแสดงทางแววตาทันทีที่พบกับคนที่รอคอย เราสองคนโดยสารรถไฟฟ้าไปลงที่สถานีสยามแล้วจึงนั่งไปต่อจนถึงที่หมายอ่อนนุช ผู้คนบางตากว่าคราวก่อนที่เกือบเอาชีวิตไม่รอด เราเดินจับมือกันอย่างอบอุ่นจนถึงร้านทานข้าวที่เราสองคนมาอยู่บ่อยครั้ง
ที่นี่จะมีดนตรีบรรเลงขับกล่อมจิตใจให้พริ้วไหวเอนไปตามสายลมที่พัดหอบกลิ่นควันไก่ย่างมาเป็นของฝากระยะๆ  มือที่เคยใช้การปรนนิบัติตนเองตักของกินเข้าปากตอนนี้ละเลยหน้าที่ไปอย่างแนบเนียน
อันซึ่งจากมีมือที่ทำหน้าที่ได้ดีกว่า ตักอาหารดูแลเอาใจจนหัวใจอดยิ้มไม่ได้  สายตาสื่อความหวังดีควงความดูแลเอาใจใส่มากับปลายช้อนพร้อมอาหารอันแสนอร่อยในค่ำคืนแห่งนี้  ฉันมีความสุขจนไม่อาจทำท่าทีรีรอต่อการกระทำที่อยู่เบื้องหน้าได้ ในเวลานี้จะมีใครอีกไหมหนอที่มีความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเท่ากับฉันที่สัมผัสได้จนแสดงฉายออกทางแววตา
         หลังจากทานข้าวกันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เคลื่อนย้ายไปส่งคนข้างกายกลับบ้านก่อนที่เวลาจะล่วงเลยไปมากกว่านี้
         รถแท็กซี่เคลื่อนไปตามทางอย่างไม่ช้าและเร็วจนเกินไป คนขับรถจะรู้ไหมว่าเบาะหลังรถที่เขารับผู้โดยสารสองคนมานั้นจะนั่งประสานสายตาและฝ่ามืออันห่วงหากันอย่างแนบชิดติดกันยากจะแยกออกได้ ลมหายใจเกิดการแลกเปลี่ยนกันอย่างช้าๆสลับไปมา ความรู้สึกใกล้จากลากระชั้นชิดติดตามหลังมาเสียแล้ว ฉันรู้สึกว่ามันเร็วเกินกว่าจะทำใจได้
         สายตาทั้งสองร่ำรากันอย่างเข้าใจ สิ่งสุดท้ายที่รู้สึกจดจำได้ในวินาทีนั้นคือการคลายความอบอุ่นจากมือภายในที่เคยชินถวินหาทุกครั้งที่ห่วงหาถึง
       "กลับบ้านดีๆน่ะ"