สุดทีรัก..

         ผมกำลังจะได้รู้จักเธอมากยิ่งขึ้น...

"ขึ้นมาสิครับ"

รถมอเตอร์ไซค์เสมือนคู่หูของปลายฟ้าครางเบาๆ

"ขับช้าๆน่ะค่ะ" 

"ครับ"

รถราบนถนนช่วงบ่ายวันอาทิตย์มีมากจนทำให้การเดินทางนั้นติดขัด

"เราจะไปที่ไหนกันเหรอค่ะ"

"เดี่ยวผมจะพาคุณไปทานอาหารอร่อยๆแถวนี้ล่ะครับ   เป็นร้านประจำของผมเลยแหละ"

ปลายฟ้าปิดฝาครอบกำบังหน้าหมวกกันน็อคลง  พลางเร่งเครื่องแล่นออกสู่ถนนใหญ่ใจกลางเมือง  รถเก๋งหลายคันที่ขับผ่านไปมาต่างเหลียวตามองสาวน้อยที่ซ้อนท้ายปลายฟ้าด้วยท่าทีสนใจ  ปลายฟ้าเร่งความเร็วเพิ่มยิ่งขึ้น   หนีสายตาอันรุมเร้าน่ารำคาญใจ 

"ขับเร็วจังเลยค่ะ"

"เกาะผมไว้แน่นๆล่ะครับ"

"จะปลอดภัยหรือเปล่าวค่ะ"

"แน่นอนครับ  ว่าแต่คุณทำประกันภัยไว้หรือยัง"

"ยังไม่ได้ทำค่ะ  คุณขับให้มันดีๆเถอะ"

เธอเน้นเสียงช่วงท้ายจนปลายฟ้าหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งหญิงสาวในชุดแซกสีชมพู   เขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธอมาเป็นแฟนของเราจริงๆคงจะมีความสุขในชีวิตเป็นที่สุด    ความอุ่นค่อยเคลือบคลานผ่านวงแขนทั้งสองข้างที่โอบกระชับรัดเอวปลายฟ้า   ซาเดียร์เกาะกุมชายเสื้อช่วงหน้าของเขาเล็กน้อย   ใบหน้าอันเรียวยาวของเธอพักลงบนแผ่นหลังด้วยความอ่อนล้าจากการเดินทาง

"อย่าหลับเชียวน่ะครับ"

เขาสะกิดแขนเธอเบาๆ

"เป็นห่วงเหรอไงค่ะ"

"เปล่าครับ  ผมก็รู้สึกง่วงอยู่เหมือนกัน  เกรงว่าผมจะหลับก่อนคุณเสียก่อน เดี๋ยวไม่มีคนปลุกให้ตื่น"

ปลายฟ้าระเบิดเสียงหัวเราะทันทีที่เธอคลายมือออกจากเอวเขา

       ปลายฟ้าจอดรถข้างร้านอาหาร  เดินนำซาเดียร์ไปด้านใน    เขาหย่อนก้นลงนั่งโต๊ะแรกพลางยิ้มให้เจ้าของร้านอย่างเป็นมิตร

ปลายฟ้าหันหน้ามาทางซาเดียร์ทำท่าทีเชิญชวนให้นั่งลงตามสบาย

"คุณอยากทานอะไรล่ะครับ  ที่นี่ทำได้แทบทุกอย่างตั้งแต่เป็ดย่างไปจนถึงกบทอดกระเทียม"

เขาทำสีหน้าทะเล้นพลางหยิบปากกากับกระดาษเตรียมจดรายการ

"ซาเดียร์ว่าคุณแนะนำเมนูจานเด่นร้านนี้ซ่ะหน่อยดีกว่า  จะได้รู้ว่าคุณมาร้านนี้บ่อยอย่างที่คุณพูดไว้หรือเปล่า"

"ถ้างั้นผมสั่งอะไรที่ทานง่ายๆและอร่อยด้วยดีมั้ยครับ"

เขาก้มหน้างุดจรดปากกาเขียนขยุกขยิก  ส่งให้พ่อครัว

"ขอน้ำแข็งเปล่าสองแก้วด้วยครับ"  

ปลายฟ้าพูดพลันชูนิ้วมือขึ้นมาสองนิ้วข้างลำตัว

" คุณดื่มน้ำเปล่าล่ะกันน่ะ   จะได้ไม่อ้วน "

เขาพูดในขณะรินน้ำลงภายในแก้ว

ผมอยากให้คุณอยู่ให้ผมรักนานๆ  คุณจะรู้ความปรารถนาดีของผมไหมนะ  เขาคิดพลันวางเหยือกน้ำไว้ซ้ายสุดของโต๊ะอาหาร

ปลายฟ้าดูดน้ำผ่านปลายหลอดสีฟ้าอ่อน  เขานิ่งงันไปชั่วครู่  ซาเดียร์เริ่มรู้สึกถึงการขาดหายในบทสนทนา 

ทันทีที่เธอกำลังเอ่ยปาก

"เหนื่อยไหมครับ  เดินทางมาบ้านแม่ผมตั้งไกล"

ปลายฟ้าเริ่มบทสนทนาก่อน

"ก็นิดหน่อยค่ะ  ถ้าเมื่อคืนเดียร์ไม่อ่านหนังสือจนนอนดึก  วันนี้คงจะทำให้คุณสนุกกว่านี้"

ไม่เป็นไรหรอกนะคนดี  ผมจะดูแลคุณเอง   ผมพยักหน้ารับฟังในขณะที่หัวใจร่ำร้องอยากเอ่ยประโยคในหัวใจให้เธอได้ยินเสียเหลือเกิน

เสียงดังฉ่า.. พ่อครัวใส่ดอกกะหล่ำลงไปในกะทะขมักเขม้นทำกับข้าว กลิ่นหอมโชยฟุ้งของเนื้อกุ้งประกอบกับน้ำมันหอยคลุกเคล้าให้เข้ากัน

ส่งควันลอยเหนือศรีษะ  ทำเอาผมกลืนน้ำลายร่วงลงคอดังเอื๊อก

"มาแล้วจ้า"

พ่อครัวเริ่มลำเลียงจานอาหารจนครบ

"สาวน้อยนี่ใครเหรอฮ่ะปลายฟ้า  น่ารักเชียว  แฟนเหรอไง  มีเมื่อไหร่กัน  ไม่เห็นแนะนำให้ลุงรู้จักเลย " 

ลุงชัยพ่อครัวรูปร่างท้วมไว้หนวดเครารุงรัง  อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของแก  มีนิสัยชอบเหย้าแหย่ลูกค้าเสมอมา  กระนั้นเขาก็แลดูเป็นคนดีซึ่งขัดกับใบหน้าที่เหี้ยมโหด

"เพื่อนที่มหาลัยนะลุง"

"อันแน่  พูดไปหน้าแดงไป  เฮ้อขี้เกียจซักไซร์เอาความ  ข้าไปทำหน้าที่ของข้าต่อดีกว่า  ความจริงมันปิดไม่มิดหรอกนะเว้ย  เสียงในใจมันร่ำร้องอยู่เยี่ยงนั้น  ว่าเป็นเป็นเพื่อนไม่ได้จริงๆ  ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ผมรู้สึกตัวอีกทีลุงชัยก็เหลือเพียงเงาสะท้อนบนพื้นเสียแล้ว  นี่ผมใจลอยกับคำพูดของแกหรือนี่

"อย่าสนใจคำพูดลุงแกเลยน่ะครับ  ชอบแซวนะ"

ผมยกฝ่ามือลูบท้ายทอยทันทีที่พูดจบ  ซาเดียร์มองหน้าผมเหมือนต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม  เธอยิ้มตอบรับเล็กน้อยพลางดึงกระดาษทิชชูทำความสะอาดช้อนส้อม  ยื่นให้ปลายฟ้า

"ขอบคุณครับ"

บนโต๊ะอาหารนั้นประกอบไปด้วย  ต้มยำกุ้ง  ผัดดอกกะหล่ำน้ำมันหอย  และไข่เจียวยัดไส้  เขาใช้ช้อนตักผัดดอกกะหล่ำที่อยู่ตรงหน้าให้กับเธอ  ซาเดียร์ตักกับข้าวเข้าใส่ปากเป็นคำแรก

"อืม  อร่อยค่ะ  ผักชุ่มฉ่ำด้วยเครื่องปรุงรสที่กลมกล่อม"

"ครับ  ร้านนี้ทำกับข้าวอร่อยจริงอย่างที่ผมบอกใช่ไหมละ"

"ทุกอย่างที่คุณสั่งมาซาเดียร์ทานเป็นประจำอยู่แล้วค่ะ"

"เอ้าจริงเหรอครับ แหมช่างบังเอิญจัง ชอบทานเหมือนกันซ่ะด้วย"

นี่เธอชอบอาหารที่เราสั่งด้วย  ดีใจจัง  ผมจะพาคุณมาทานบ่อยๆล่ะกันนะ  ผมคิดพลันตักกับข้าวเข้าใส่ปาก

"ลองนี่ดูสิครับ  ไข่เจียวยัดไส้ ทีเด็ดของลุงชัย  อร่อยเหมือนกัน

ผมว่าพลางใช้ช้อนแบ่งแยกออกเป็นส่วนหนึ่งนำไปไว้ในจานของเธอ

"อืม ไม่หวานจนเกินไป  ใช้ได้ค่ะ"

  เธอยิ้มแก้มตุ้ยอย่างจริงใจ  จนผมอ่อนไหวในความน่ารักของเธอ  มือนั้นแทบจะสิ้นเรี่ยวแรงปรนนิบัติตนเอง

"อ้ะ  ทานบ้างสิค่ะ  แบ่งๆกันอ้วน"

เธอตักไข่ยัดไส้วางไว้บนช้อนผม  ซึ่งดูแล้วเราสองคนไม่ต่างอะไรจากคู่รักข้าวใหม่ปลามัน  ผ่านไป 30 นาที พุงของผมก็เริ่มตึงไปหมด

"อิ่มไหมล่ะครับ  ทานขนมหวานเพิ่มไหม" 

"ไม่ไหวแล้วล่ะค่ะแค่นี้ก็ง่วงนอนแล้ว  หนังท้องตึงหนังตาเริ่มหย่อน"

ผมขำเล็กน้อยด้วยท่าทางอันทะเล้นของเธอ

"เก็บตังค์ด้วยครับลุงชัย"

"เอ้า  อิ่มกันแล้วเหรอ  แล้วสาวน้อยนี่ไม่ลองหวานเย็นของลุงซ่ะหน่อยเหรอ"

"อ๋อไม่แล้วละค่ะแค่นี้ก็อิ่มจนไม่ไหวแล้ว  ไว้โอกาศหน้าหนูจะมาทานอีกน่ะค่ะ"

เธอพูดพลันยิ้มตอบรับบางๆ

"ลุงก็เชื่อว่ายังไงเสีย    หนูก็ต้องได้มาอีกแน่นอนล่ะ   จริงมั้ยปลายฟ้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

เสียงหัวเราะของลุงชัยดังก้องไปทั่วทั้งร้าน  ผมรีบเดินจากมาด้วยสีหน้าแดงก่ำ  ติดเครื่องในขณะที่ใจร้อนลุ่ม   ได้แต่หวังว่าคงจะเป็นดั่งเช่นลุงชัยได้พูดไว้   ซาเดียร์ที่รัก..