ข้างหลังภาพ

 

 

 

 

 

ตอน ส้มตำป้าพริ้ง2

 

ฟ้าเดินเข้ามาพยายามจะดึงแขนแฟนหนุ่มเพื่อจะพาเขาออกไปจากที่นั่นโดยเร็ว

 

“ไม่ล่ะฟ้า ป้าคนนี้เกือบทำให้พวกเราแย่กันทั้งหมดนี่ ยังงัยแกก็ต้องรับผิดชอบ”

 

“อย่าเลยค่ะเชนทร์ ฟ้าไม่อยากมีเรื่อง เราไปกันเถอะนะเชนทร์ นะๆๆ ถือว่าฟ้าขอร้องล่ะ”

 

ราเชนทร์ ชายหนุ่มรูปหล่อพ่อรวย ชักสีหน้าไม่พอใจ เขายังยืนยันที่จะให้ป้าพริ้งรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้

 

กระต่ายที่ยืนอยู่ข้างๆป้าพริ้ง เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจเช่นกัน

 

“นี่คุณเชนทร์ ถึงคุณจะยิ่งใหญ่มาจากไหน แต่คุณก็ไม่ควรที่จะพูดอย่างนี้กับป้าพริ้งนะ ป้าพริ้งยังงัยก็มีอายุมากกว่าคุณ คุณก็ควรให้เกียรติป้าพริ้งบ้างสิ แล้วอีกอย่างเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องให้ป้าพริ้งรับผิดชอบ”

 

ราเชนทร์เมื่อได้ฟังดังนั้นถึงกับเลือดขึ้นหน้า

 

“นี่คุณหุบปากไปเลยนะ มันเรื่องของผม ผมจะเอาผิดกับคนที่ทำผิด อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นถ้าไม่อยากเดือดร้อนล่ะก็ ถอยไป”

 

ก่อนที่กระต่ายจะทันตอบโต้อะไรออกไป ป้าพริ้งก็เดินเข้ามาขวางและห้ามไว้เสียก่อน ป้าพริ้งค่อยๆพูดขึ้นว่า

 

“ถ้าพวกคุณๆ เค้าต้องการให้ป้ารับผิดชอบ ก็ได้ แล้วจะให้ป้ารับผิดชอบยังไงล่ะ”

 

ป้าพริ้งพูดก่อนจะหันไปมองหน้าฟ้าตรงๆด้วยแววตาเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ราเชนทร์จะพูดต่อ

 

“ป้าต้องขอโทษพวกผมทุกคน โดยเฉพาะฟ้า เพราะฟ้าตกใจมากกับสิ่งที่ป้าทำ เห็นมั๊ยว่าเธอหน้าซีดขนาดไหน”

 

ราเชนทร์พูดพร้อมกับมองไปยังฟ้าที่ยืนเกาะแขนอยู่ข้างๆ ป้าพริ้งมองหน้าฟ้าอีกครั้ง น้ำตาปริ่มๆที่ขอบตาอย่างกล้ำกลืนเต็มที

 

ป้าพริ้งทำท่าจะพนมมือขึ้น แต่กระต่ายเข้าห้ามไว้เสียก่อน

 

“เรื่องแค่นี้ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย ใจร้ายที่สุด พวกเธอฟ้า ส้ม น้ำ ไม่คิดจะห้ามเลยรึงัย ก็ได้ ฉันจะเป็นคนขอโทษแทนป้าพริ้งเอง”

 

กระต่ายพูดขึ้นด้วยท่าทางขึงขังจริงจัง เพราะเธอมองหน้าป้าพริ้งแล้วอดสงสารไม่ได้ 

 

ฟ้ามีสีหน้ากังวลและพยายามที่จะลากตัวแฟนหนุ่มออกมาทั้งๆที่เจ้าตัวยังดื้อแพ่งอยู่

 

เธอเห็นสีหน้าของป้าพริ้งที่มองมาด้วยสายตาขมขื่นแล้วอดรู้สึกบางอย่างในใจไม่ได้

 

ถ้าเป็นไปได้เธออยากเดินหนีไปจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอดแต่ติดตรงที่แฟนหนุ่มที่เธอรักมากนี่สิยังไม่ยอมลดละความตั้งใจเสียที

 

“ฟ้า นี่เธอไม่คิดจะห้ามแฟนเธอบ้างเลยรึไงกัน นี่แหละที่เขาเรียกว่า ความรักทำให้คนตาบอดล่ะ”

 

กระต่ายอดที่จะหันไปถามแกมตำหนิหญิงสาวที่ยืนเกาะแขน อยู่ข้างๆราเชนทร์ไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นเพื่อนร่วมคณะ ร่วมชั้นปีเดียวกันกับเธอก็เถอะ

 

“พอเถอะหนูต่ายอย่าไปว่าให้คุณฟ้าเขาเลย ป้าผิดเองแหละ เดี๋ยวป้าจะขอโทษคุณเขาเดี๋ยวนี้แหละ”

 

ก่อนที่ป้าพริ้งจะยกมือขึ้นไหว้ฟ้า ฟ้าก็รีบเดินหันหลังหนีไปทันที เธอไม่อาจทนความกดดันจากสายตาคู่นั้นของป้าพริ้งได้อีก

 

อีกอย่างถ้าขืนเธออยู่ต่อไป บางอย่างที่อุตส่าห์เก็บเอาไว้เสียนานอาจจะมีอันต้องถูกเปิดเผยออกมาได้

 

ป้าพริ้งมองตามหลังฟ้าไปจนลับตา ก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาอ่อนระโหยโรยแรงของแม่ค้าขายส้มตำคนนี้

 

ราเชนทร์เมื่อเห็นหญิงสาวคนรักผลุนผลันออกไปเช่นนั้น เขาก็รู้สึกกังวลใจเป็นอย่างยิ่ง และในที่สุดเขาก็รีบตามฟ้าไปพร้อมๆกับเพื่อนสาวอีกสองคนทันที

 

ป้าพริ้งค่อยๆทรุดลงกับพื้น แกนั่งก้มหน้าใช้มืออันมอมแมมของแกเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า

 

“ขอบใจนะหนูต่ายที่พยายามจะช่วยป้า แต่ป้าผิดเองแหละที่ไปสร้างความเดือดร้อนให้คุณๆเค้า ต่อจากนี้ไป ป้าจะไม่มาสร้างความเดือดร้อนให้คุณๆเค้าอีกแล้ว ไปกันเถอะจอย”

 

ป้าพริ้งพูดก่อนจะหันไปหาจอยและพยักพเยิดบอกให้จอยเก็บข้าวของและไปขึ้นรถสามล้อที่จอดรออยู่นาน

 

ป้าพริ้งค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนช้าๆ โดยมีกระต่ายคอยช่วยพยุงไปที่รถ ก่อนที่รถสามล้อเครื่องจะเคลื่อนตัวออกไป ป้าพริ้งได้ยื่นกระดาษเศษแผ่นหนึ่งให้กระต่าย มันดูสกปรกเล็กน้อย แต่ก็ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมทั้งกำชับกระต่ายว่าให้นำไปส่งให้ถึงมือฟ้าให้ได้

 

รถสามล้อเครื่องเคลื่อนที่ออกไปช้าๆจนลับสายตา กระต่ายไม่มีโอกาสได้ถามถึงเรื่องที่ค้างคาใจของเธอเลย

 

และถึงแม้เธอจะสงสัยกับเศษกระดาษที่ถือไว้ในมือ แต่ไหนๆก็รับปากป้าพริ้งไปแล้ว เธอก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไปดักรอพบกับฟ้าหลังการเรียนชั่วโมงสุดท้ายผ่านพ้นไป

 

“ฟ้าเดี๋ยวก่อนสิ มีคนฝากนี่ให้เธอ”

 

กระต่ายเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นฟ้าเดินออกมาจากห้องเรียน พร้อมทั้งยื่นกระดาษเศษแผ่นหนึ่งให้เธอ

 

ฟ้ามีสีหน้าเชิดๆขณะรับกระดาษจากมือเพื่อนร่วมชั้นปีที่เธอไม่ค่อยถูกชะตานัก โดยเฉพาะกับเหตุการณ์เมื่อตอนพักกลางวัน

 

กระต่ายพูดกำชับเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินจากไปว่า

 

“ก่อนที่เธอคิดจะทิ้งมันช่วยสละเวลาของเธออ่านมันสักนิดเถอะ ถือว่าทำบุญสักครั้งหนึ่งในชีวิตของเธอก็แล้วกัน”

 

ฟ้ามองตามหลังกระต่ายไปอย่างไม่ชอบใจ คนอย่างเธอเหรอจะยอมทำอะไรตามใจคนอื่นง่ายๆ โดยเฉพาะคนที่เธอไม่ถูกชะตาด้วยอย่างกระต่าย

 

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจขยี้กระดาษเศษแผ่นนั้นจนยับยู่ยี่ ก่อนจะทิ้งลงในถังขยะอย่างไม่ใยดีอีกต่อไป

 

ส้มเดินตามหลังฟ้ามาและบังเอิญเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ด้วยความที่เป็นคนค่อนข้างจะรักและหวังดีกับเพื่อน

 

เธอจึงค่อยๆหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาและคลี่มันออกดู ก่อนที่หน้าของเธอจะซีดเผือดลงทันที

 

---------------------------------------------

 

ตอนเย็นขณะที่ฟ้ากำลังนั่งรับประทานอาหารในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งกับแฟนหนุ่มคือราเชนทร์นั่นเอง

 

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อกดรับเธอก็กรอกเสียงลงไปอย่างนึกรำคาญว่า

 

“ว่างัยยะยัยส้ม โทรมาทำไมตอนนี้ยะ รู้มั๊ยว่าฉันกำลังทานดินเนอร์อย่างมีความสุขอยู่น่ะ”

 

เสียงปลายสายพูดอย่างร้อนรนว่า

 

“เอาเป็นว่าฉันขอโทษที่โทรมารบกวนความสุขของเธอก็แล้วกันฟ้า แต่ตอนนี้เธอควรจะรีบออกมาหาฉันที่หน้าร้าน ฉันมีเรื่องสำคัญที่อยากคุยกับเธอด่วนจริงๆ”

 

ฟ้ากดวางสายอย่างหงุดหงิดไม่พอใจ แต่เพราะไม่อยากขัดใจเพื่อนรัก เธอจึงตัดสินใจออกไปพบส้มที่ยืนรออยู่หน้าร้านด้วยความกระวนกระวายใจ

 

เมื่อส้มเห็นหน้าเพื่อนก็ตรงดิ่งไปหาและรีบยัดกระดาษที่สกปรกและยับยู่ยี่แผ่นนั้นใส่ในมือฟ้าทันที

 

“เอ๊ะ! นี่อะไรกันส้ม เธอเอาอะไรมาให้ฉันเนี่ย ฉันอุตส่าห์ทิ้งไปแล้วนะ เธอยังเก็บเอามารกหูรกตาฉันอีก แย่จริงๆเลย”

 

“นี่ก่อนที่เธอจะด่าจะว่าอะไรฉัน ช่วยเปิดอ่านมันหน่อยนะ ถือว่าฉันขอร้องล่ะฟ้า นะเพื่อนนะ ขอร้องล่ะ”

 

ฟ้าตัดสินใจหยิบกระดาษอันยับยู่ยี่แผ่นนั้นมาเปิดออกและก้มลงอ่านอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้างโดยไม่รู้ตัว

 

"แม่ขอโทษที่ยังป้วนเปี้ยนขายส้มตำอยู่หน้ามหาวิทยาลัยอีก ทั้งๆที่ลูกขอร้องให้แม่เลิกอาชีพนี้หรือไม่ก็ย้ายไปขายที่อื่น แม่อดเป็นห่วงลูกไม่ได้และแม่แค่อยากจะอยู่ใกล้ๆลูก เห็นหน้าลูกเป็นครั้งสุดท้าย ถึงแม้ลูกจะมีคนรักที่พร้อมจะดูแลปกป้องและอยู่เคียงข้างลูก แต่แม่ก็ยังอดเป็นห่วงลูกไม่ได้"

 

"อาชีพขายส้มตำของแม่ ทำให้แม่มีเงินเก็บจำนวนหนึ่งที่แม่ได้ฝากเข้าในบัญชีของลูกแล้ว ต่อไปแม่คงจะขายส้มตำไม่ได้อีก เพราะถึงเวลาของแม่แล้ว แม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายและวันนี้คือวันสุดท้ายที่หมอเขากำหนดเอาไว้"

 

"แม่อยากกลับไปอยู่ที่บ้านของเรา ไปอยู่ข้างๆพ่อที่กำลังรอคอยให้แม่ไปหาอยู่บนสวรรค์ด้วยกัน แม่ภาวนาขอให้ลูกได้อ่านข้อความนี้ แม่อยากจะบอกลูกว่าไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหนแม่ก็ยังคงรักและห่วงใยลูกเสมอ...ฟ้า...ลูกรักของแม่...ป้าพริ้งขายส้มตำ"

 

น้ำตาที่ไหลพรากๆอย่างไม่ขาดสายของฟ้าทำเอาผู้คนในร้านหันมามองเป็นตาเดียว

 

ราเชนทร์วิ่งออกมารับร่างของฟ้าได้ทันก่อนที่ร่างนั้นจะลอยละลิ่วลงสู่พื้นเบื้องล่าง พร้อมกับสำนึกสุดท้ายก่อนที่สติของฟ้าจะดับวูบไป

 

“แม่ ฟ้าขอโทษ…”

 

@@@@@@